[jakaś dziwna]

Cześć, mam 20 lat i w sumie nie zrobiłam nic w kierunku bycia sobą.
Od dziecka potwornie cierpię z powodu że jestem zamknięta w swoim okropnym ciele, ale nie odważyłam się o tym komukolwiek powiedzieć, no oprócz tego forum. Zasadniczo moja rodzina nic nie wie, nie robiłam żadnych badań nie kontaktowałam się z psychologami.
Próbowałam zdławić, a w sumie ciągle próbuję zdławić w sobie tą dziewczynę która tam siedzi w środku i chce się wydostać, nauczyłam się żyć jak facet, dobrze sobie radzę, z małymi wpadkami, ale to przynosi mi codzienny ból.

Nie wiem czy ktokolwiek mnie zrozumie, panicznie boję się podejmowania jakichkolwiek decyzji, panicznie boję się opini innych ludzi, boję się zdania mojego ojca, czy matki, czy siostry, a nawet moich niesamowicie tolerancyjnych przyjaciół.
Nie wiem naprawdę co się ze mną dzieje, myślałam że wyjście na swoje i znalezienie pracy i mieszkania pozwoli mi na działanie w swoją stronę, ale ciągle nie mam odwagi. Najprawdopodobniej cierpię na DDA, kto wie co to jest to zroumie, kto nie wie ma internet

Dużo myślałam przed napisaniem tego postu i chciałam naprawdę dużo z siebie wylać ale większości właśnie zapomniałam dlatego mam tylko kilka pytań, a zasadniczo to są bardziej prośby, bo sama odpychałam to od siebie, i nie wiem czy nawet po napisaniu tego zrobię cokolwiek, i chociaż boli mnie to i wiem że sama sobie jestem winna, ciągle boję się że obudzę się z ręką w nocniku....

Otóż nie mam pojęcia od czego zacząć, mieszkam w małej dziurze niedaleko warszawy, zasadniczo to 100 km, ale to jedyne wielkie miasto blisko mnie, Gdybyście mogli mi podać co mam robić, jakie działania wykonać, od kompletnego startu, żebym w momencie prawdopodobnego ujawnienia się rodzinie, co będzie musiało nastąpić, bo nie zamierzam czekać aż poumierają. Jestem po nieprzespanych 3 albo więcej nocach, nie chce mi się liczyć, ale to wyłączyło moje hamulce i prawdopodobnie piszę bzdury, ale teraz nie dbam o to

jak mam zacząć? Co zrobić na start, jaki ma być mój pierwszy krok, najlepiej żeby to była właśnie warszawa, zadowoli mnie wszystko, ważne żeby było opisane jak dla kogoś kompletnie zielonego... mogą być linki możecie sami powiedzieć, naprawdę mi to pomoże.

Nie wiem czy napisałam w dobrym dziale, przepraszam jeśli nie i proszę o informację a nie o usunięcie postu, drogi moderatorze
Nie wiem czy drugi raz zmotywuję się do napisania czegoś podobnego chociaż są to tylko urywki moich myśli.

Odpowiem na wszystkie pytania, i będę niesamowicie wdzięczna za każdą pomoc.
Narazie tylko siedzę i się użalam nad sobą
Kilka razy omal nie powiedziałam o sobie ale zawsze dopada mnie ten strach odrzucenia, straty, nie wiem czemu to jest silniejsze ode mnie...
W każdym razie dziękuję za każdą pomoc jutro pewnie napiszę coś mądrzejszego, teraz życzę tylko dobrej nocy.

[Gabi]

Witaj
Wiem co czujesz bo mam podobnie, no może z ta różnicą, że ja się obudziłam a raczej zostałam obudzona własnie z ta ręką w nocniku no i nie miałam podstaw do powstania DDA ale za to jestem introwertyczką co do reszty możemy sobie rękę podać. Jak masz zacząć? Właśnie zaczęłaś, pierwsze zwierzenie to pierwszy krok, teraz będzie łatwiej się otwierać. Co do Warszawy to masz tam Libera, jedni go chwalą inni nie ale skoro śledzisz fora to pewnie już wiesz co i jak oraz w jakiej kolejności. Więc zostaje mi tylko życzyć powodzenia i wytrwałości, masz całe 20 lat więcej czasu ode mnie nie zmarnuj ich.

Witaj
Wiem co czujesz bo mam podobnie, no może z ta różnicą, że ja się obudziłam a raczej zostałam obudzona własnie z ta ręką w nocniku no i nie miałam podstaw do powstania DDA ale za to jestem introwertyczką co do reszty możemy sobie rękę podać. Jak masz zacząć? Właśnie zaczęłaś, pierwsze zwierzenie to pierwszy krok, teraz będzie łatwiej się otwierać. Co do Warszawy to masz tam Libera, jedni go chwalą inni nie ale skoro śledzisz fora to pewnie już wiesz co i jak oraz w jakiej kolejności. Więc zostaje mi tylko życzyć powodzenia i wytrwałości, masz całe 20 lat więcej czasu ode mnie nie zmarnuj ich.

[Freja]

No witaj

Zacznę od tego, że wiem o czym piszesz, bo dawno temu miałam i czułam podobnie i żałuję, że nie byłam wtedy mądrzejsza i odważniejsza.

Z tego co piszesz, to masz przed sobą w sumie dwa problemy z:
1) samooceną i pewnością siebie wyniesione z toksycznego domu,
2) z tożsamością płciową, co może oznaczać transseksualizm.


Odnośnie DDA, to nie wiem na ile wiesz na ten temat, ale wiedza zazwyczaj bardzo pomaga, zatem poczytaj sobie o tym. O rolach jakie przyjmują na siebie dzieci z domów dysfunkcyjnych, o tym jak kontynuują te role w dorosłym życiu, a potem zacznij myśleć, jak możesz to zmienić. Wiem, że jak się o tym czyta, to na początku chce się na zmianę ryczeć i mordować własnych rodziców, ale to pomaga. Może nie od razu, ale z czasem na pewno.

Wielu osobom w podobnej sytuacji polecam pewną genialną książkę:
Forward Susan - Toksyczni rodzice

Riu ci pewnie będzie sugerował w tej kwestii jakąś psychoterapię i zapewne zrobi to lepiej i bardziej wyczerpująco niż ja, więc ja tylko napomknę o takiej możliwości.


Odnośnie transu, podstawowe pytanie brzmi: czy jesteś transseksualistą (czy np. transwestytą). I na to pytanie tak naprawdę tylko ty sama jesteś sobie w stanie odpowiedzieć. Czy jesteś gotowa zrezygnować z posiadani penisa, zmienić swój wygląd i swoją rolę społeczną - na stałe? Bo tego żaden lekarz za ciebie nie oceni, chociaż mogą ci jakoś pomóc, chociażby zadając odpowiednie pytania. Kiedy próbujesz ocenić takie sprawy, często na początku trudno jest rozeznać, które z twoich przekonań wynikają z twoich prawdziwych wewnętrznych potrzeb, a które tylko ze strachu przed reakcją otoczenia i z niezgodności z normami, które usiłuje ci narzucać to otoczenie. Zatem przed tobą zapewne sporo rozkminiania i walczenia ze sobą.

Zacznij może od wybrania się na jakąś grupę wsparcia. Tu masz listę obecnych i byłych spotkań w całej Polsce:
http://transfuzja.org/pl/...iedzi_trans.htm
Pojawiają się tam ludzie na różnym etapie, zapewne wielu z podobnymi pytaniami, jak ty. Na początek możesz po prostu usiąść i słuchać.

A poza tym, pisz na tym forum

[jakaś dziwna]

Co do tego co napisałaś: Tak jestem gotowa zmienić swoją rolę społeczną, a pienisa pozbyć się na 100%, jestem ts i tego akurat jestem pewna, nienawidzę swojego wyglądu i roli społecznej, pozbycie się jej na zawsze było by czymś cudownym.
Masz rację że mam problemy z samooceną, boję się ludzi, zawsze wolałam samotność, boję się zawierać jakiekolwiek znajomości...
Wiem co to jest dda, dużo o tym czytałam i większość objawów posiadam.
Co do moich wewnętrznych potrzeb, przebieranki kiedy tylko to możliwe, nienawidziłam kiedy musiałam wracać do swojej męskiej wersji, wiele razy miałam ochotę zakończyć sprawę w inny sposób od wielu lat się z tym męczę, i już kiedyś w wieku 15 lat miałam okazję powiedzieć o wszystkim ale nie powiedziałam i straciłam dobrą sytuację, tak dobrej nie będzie, ale ostatnio stwierdziłam że nie dbam o to... chcę wreszcie zacząć robić coś dla siebie.
Nie mam tyle strachu przed otoczeniem, co ogarnia mnie strach przed bliskimi, nigdy za bardzo nie dbałam o to co myślą obcy ludzie.
Mam problem z podejmowaniem decyzji, niestety uzależniam je często od decyzji innych osób, walczę z tym ale jest mi ciężko, dlatego się wyprowadziłam z domu, żeby w końcu nie mieć nikogo kto by mógł mi przeszkodzić w podjęciu decyzji.

Wczoraj byłam po kilku nieprzespanych nocach, ale to w sumie mnie odblokowało, stwierdziłam że czas działać po co tracić czas... Dzięki za odpowiedź

[jakaś dziwna]

[Gabi]

Ciekawe i na pewno pouczające bo w końcu po rozmawiasz z osobami, które pomagają takim jak my. I tak jak Freja pisała dobry psycholog też nie zaszkodzi. A kiedy pewność będzie 100% to do seksuologa, psychiatra badania i poszło Jak już zaczniesz będzie już tylko lepiej, ale pewność musi być 100% żebyś później nie wylewała frustracji na forum "jak to seksuolog wpuścił Cię w maliny i po ptoku".

Ciekawe i na pewno pouczające bo w końcu po rozmawiasz z osobami, które pomagają takim jak my. I tak jak Freja pisała dobry psycholog też nie zaszkodzi. A kiedy pewność będzie 100% to do seksuologa, psychiatra badania i poszło Jak już zaczniesz będzie już tylko lepiej, ale pewność musi być 100% żebyś później nie wylewała frustracji na forum "jak to seksuolog wpuścił Cię w maliny i po ptoku".

[jakaś dziwna]

@gabi Wiesz, w tym przypadku akurat jestem pewna swojego nigdy niczego nie byłam tak pewna jak tego. Co nie oznacza że do psychologa czy coś tam się nie udam, chciałam naprawdę o wiele więcej powiedzieć w tym pierwszym poście ale wyleciało mi z głowy wszystko.

20 lat spędzonych w ukryciu upewnily mnie o tym i doszłam do wniosku, że już wystarczy mojego cierpienia żeby nie sprawiać kłopotu innym, wasza pomoc też mnie mocno zmotywowała i jeśli mi nie przejdzie, albo znowu się nie przestraszę, to zacznę działać w swoją lepszą stronę czuję że była bym lepszą dziewczyną niż chłopakiem aktualnie jestem... nienawidzę męskich zachowań, stylu życia, postrzegania, społecznej pozycji, nienawidzę tego wszystkiego.

Chciałabym w końcu wstać rano stanąć przed lustrem i powiedzieć "to ja" a nie tak jak teraz, kiedy każde spojrzenie w lustro mnie boli, i nie, nie dla tego, że źle wyglądam, tylko dlatego, że nie czuję się sobą, tak jakbym chodziła w masce, tak mocno przylgniętej, że muszę udawać że jestem tą osobą.

Kiedy już opuściłam mój toksyczny dom chcę zmieniać swoje życie na lepsze, i wiem że zawsze to skażenie we mnie pozostanie, to niewyleczalna trucizna, ale staram się panować nad tym jak tylko mogę...

[Jeżynka]

Przejdź się na jakąś grupę wsparcia.
Mi się poszło po latach gryzienia się z myślami i po tym wszystko jakoś poszło z górki.

W Warszawie jest też dużo opcji psychologiczno-seksuologicznych.

[Ryu]

[jakaś dziwna]

[lexel]

Skoro wszyscy piją to nie sądzę aby byli w stanie trzeźwo ocenić sytuację, w takim wypadku może lepiej by było rozważyć całkowite odcięcie się?