[Zagubiony]

Kiedys na forum wyczytalam zeby przed comming outem poznać siebie.
W przypadku m/k np.zastanowić się czy chce się być dziewczyną taką jak inne przez 24h.I tu właśnie zaczyna się mój problem:zastanowiłam się.
Chcę byc w koncu sobą tj normalna dziewczyną!!,ale nadal mam wątpliwości czy z wiekiem mi to nie minie oraz czy napewno(chociaz marze o tym od kilku lat)tego chce.
Licze na waszą pomoc.

[Misiek]

Bycie dziewczyną przez 24 godziny-hmmm, ale to dość szerokie pojęcie. Chcesz mieć ciało kobiety i czujesz niechęć do swojego męskiego? Chcesz już zawsze funkcjonować jako kobieta? Napisz coś więcej może.
A jeśli już chodzi o ten wiek, to masz co przeciwko, żeby nam powiedzieć ile masz lat? (ja-22:))

[Zagubiony]

Mam 14 lat chce mieć cialo kobiety i funkcjonować jako "ona" w społeczeństwie.Do swojego męskiego ciała czuje niechęć.Jednak moim głównym zmartwieniem pozostają nietolerancyjni rodzice.

[Misiek]

Tzn, że rodzice wiedzą? Czy nie wiedzą a uważasz, że by tego nie zaakceptowali, gdybyś im powiedziała?
Z tego co piszesz wynika, że bardziej się martwisz o reakcję rodziców, niż to, że masz ciało chłopca a czujesz się kobietą, albo tak sformułowałaś zdanie po prostu:)

Jesteś bardzo młoda, co nie zmienia faktu, że możesz już wiedzieć kim jesteś.
A od kiedy zdajesz sobie z tego sprawę/ masz myśli, że chcesz być kobietą? Od dzieciństwa nie pasowałaś do chłopców, nie czułaś się chłopcem, wolałaś przebywać z dziewczynami? Miałaś ochotę się malować, ubierać w damskie ubrania już od dziecka?

[Zagubiony]

Rodzice nie wiedza o moim TS.Wiem tylko ze (w szczegulnosci tata) sa raczej nietolerancyjni.Moje poczucie przynaleznosci do dziewczynek zaczelo sie gdzies w okolicach 5-6 lat.

[Charlie]

Nietolerancyjni rodzice będą problemem w sumie do momentu, kiedy nie ukończysz 18 lat. I powiem takie cliché... 14 lat to młody wiek, więc może jeszcze coś się zmieni?

Nie będę już rzucać banałami, więc jeśli masz już pewność co do swoich odczuć, to warto popracować nad rozmową z rodzicami, prędzej czy później musisz to zrobić. A w ten sposób dasz im więcej czasu na zrozumienie i przyzwyczajenie się, że mają córkę a nie syna.

[Andreja183]

[Zagubiony]

Jestem ze Szczytna

[marco-polo]

Ja jestem stary koń i żem z rodzicami szczerej rozmowy nie przeprowadził do tej pory.. nie wiem, chyba się boję a z drugiej strony chyba bym ich skrzywdził takim wyznaniem..szczypię się z tym.. choć nie mieszkam z nimi i w sumie jestem na swoim od wielu lat to odwagi brak.. ale coś się domyślają na pewno ale raczej żem less niż że facet więc chyba póki co wychodzi gorzej dla mnie bo nie lubię takich pomówień ale nie wiem czy to nie lżejsze dla nich.. ehh za dużo "nie wiem" w tym wszystkim

[Lagertha]

Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że nie tolerancyjni rodzice mogą bardzo utrudnić życie nawet jak się jest sporą starszą. Jeżeli już chcesz im to powiedzieć, to zrób to tak, byś się nie znalazła sama z tym i twoimi rodzicami. Polecałabym poszukać pomocy, by ktoś jeszcze wiedział o twojej sytuacji i byś miała też wsparcie z zewnątrz. Nie myślałaś może, by porozmawiać na ten temat z psychologiem? Jak nie masz możliwości pójścia samej, to może psycholog szkolny? Nie jest to perfekcyjne rozwiązanie ale lepsze niż nic.. Albo do jakiejś fundacji, która zajmuje się osobami z rożnymi problemami zdrowotnymi? Jak przyjdzie do coming outu to postaraj się, też by ktoś był razem z tobą w tej chwili. By rodzice mieli jasny przekaz, że to jest na prawdę i nie jest to tylko twoja fanaberiami czy chwilowy kaprys.

Jak jesteś też już pewna, że chcesz mieć kobiece ciało, to w twoim wieku jest taka kwestia, że trzeba by pomyśleć możliwie szybko o antyandrogenach, by zahamować niepożądane dojrzewanie płciowe w kierunku męskim. Co w późniejszym etapie życia w dużej mierze jest już nie odwracalne. Dlatego powinnaś zdobyć pomoc z zewnątrz. Bo jak zostaniesz sama z rodzicami to jeżeli są przeciwni to zrobią wszystko, by zostało po staremu tak jak oni chcą. A sama tego nie osiągniesz zwłaszcza, ze nie jesteś pełnoletnia.

Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć, że nie tolerancyjni rodzice mogą bardzo utrudnić życie nawet jak się jest sporą starszą. Jeżeli już chcesz im to powiedzieć, to zrób to tak, byś się nie znalazła sama z tym i twoimi rodzicami. Polecałabym poszukać pomocy, by ktoś jeszcze wiedział o twojej sytuacji i byś miała też wsparcie z zewnątrz. Nie myślałaś może, by porozmawiać na ten temat z psychologiem? Jak nie masz możliwości pójścia samej, to może psycholog szkolny? Nie jest to perfekcyjne rozwiązanie ale lepsze niż nic.. Albo do jakiejś fundacji, która zajmuje się osobami z rożnymi problemami zdrowotnymi? Jak przyjdzie do coming outu to postaraj się, też by ktoś był razem z tobą w tej chwili. By rodzice mieli jasny przekaz, że to jest na prawdę i nie jest to tylko twoja fanaberiami czy chwilowy kaprys.

Jak jesteś też już pewna, że chcesz mieć kobiece ciało, to w twoim wieku jest taka kwestia, że trzeba by pomyśleć możliwie szybko o antyandrogenach, by zahamować niepożądane dojrzewanie płciowe w kierunku męskim. Co w późniejszym etapie życia w dużej mierze jest już nie odwracalne. Dlatego powinnaś zdobyć pomoc z zewnątrz. Bo jak zostaniesz sama z rodzicami to jeżeli są przeciwni to zrobią wszystko, by zostało po staremu tak jak oni chcą. A sama tego nie osiągniesz zwłaszcza, ze nie jesteś pełnoletnia.

[Zagubiony]

Jeden moj bliski przyjaciel wie o moim TS.Problemem jest to ze sie z nim poklucilam

[Crystalka]

[Lagertha]

Ok.. Ale chodziło mi o to, by była to osoba dorosła. Która będzie możliwie jakimś autorytetem dla rodziców, albo by przynajmniej mogła z nimi rozmawiać na równym poziomie i przedstawić im tą sytuację tak by się z nią zapoznali a nie z góry przekreślali i próbowali ciebie naprawiać. Ktoś kto mógłby ci pomóc też wtedy kiedy by się okazało że mimo to rodzice chcą cię naprawiać.
Bo niestety ale sama nie dasz rady, zwłaszcza w tym wieku. Jak się jest starszą to też to wcale nie jest łatwe. A nie życzę tobie byś musiała najpierw czekać do 18 roku życia i potem kombinować jak tu przeżyć..

Ok.. Ale chodziło mi o to, by była to osoba dorosła. Która będzie możliwie jakimś autorytetem dla rodziców, albo by przynajmniej mogła z nimi rozmawiać na równym poziomie i przedstawić im tą sytuację tak by się z nią zapoznali a nie z góry przekreślali i próbowali ciebie naprawiać. Ktoś kto mógłby ci pomóc też wtedy kiedy by się okazało że mimo to rodzice chcą cię naprawiać.
Bo niestety ale sama nie dasz rady, zwłaszcza w tym wieku. Jak się jest starszą to też to wcale nie jest łatwe. A nie życzę tobie byś musiała najpierw czekać do 18 roku życia i potem kombinować jak tu przeżyć..

[Andreja183]

[Zagubiony]

No czuje sie kobieta i bardzo chcialabym nia byc.Wiec jestem?Sama juz do konca nie wiem

[Lagertha]

To musisz sama wiedzieć. Nikt ci nie powie, czy jesteś kobietą czy też nie.

To musisz sama wiedzieć. Nikt ci nie powie, czy jesteś kobietą czy też nie.

[Zagubiony]

Ale skad mam wiedzieć.Co do bycia kobietą w społeczeństwie jestem juz dawno zdecydowana.Ale nadal nie wiem co robić.
Jak żyć jako osoba prawdopodobnie transseksualna?

[Lagertha]

[Zagubiony]

Z ubieraniem i wlosami jest taki problem ze rodzice nie pozwalaja mi ich zmieniac

[Lagertha]

To zrób tak. Dowiedz się, czy np twoi rodzice, wujkowie itd, nie nosili kiedyś długich włosów i będziesz miała pretekst by "spróbować jak to jest". Ja tak zrobiłam bo mniej więcej w wieku 13 lat zaczęłam zapuszczać włosy. A poza tym, jesteś też już na tyle duża, że możesz powiedzieć po prostu "NIE" i się uprzeć, że chcesz mieć taką fryzurę i że chcesz się ubierać tak i tak. Co do ubioru to nie musisz od razu chodzić bardzo kobieco, po prostu tak byś się czuła w tym dobrze i bezpiecznie. Ja przykładowo zaczęłam ubierać się kobieco dopiero po pół roku na hormonach jak się już czułam na tyle pewnie by zrobić ten krok. A wcześniej to ubierałam się dosyć militarnie.

Poza tym, jak tego nie zmienisz, to raczej zmniejszasz szanse na sukces w tranzycji w młodym wieku. Bo do tego bardzo często trzeba znaleźć siłę by przeciwstawić się rodzicom i żyć po swojemu, własnym życiem.

To zrób tak. Dowiedz się, czy np twoi rodzice, wujkowie itd, nie nosili kiedyś długich włosów i będziesz miała pretekst by "spróbować jak to jest". Ja tak zrobiłam bo mniej więcej w wieku 13 lat zaczęłam zapuszczać włosy. A poza tym, jesteś też już na tyle duża, że możesz powiedzieć po prostu "NIE" i się uprzeć, że chcesz mieć taką fryzurę i że chcesz się ubierać tak i tak. Co do ubioru to nie musisz od razu chodzić bardzo kobieco, po prostu tak byś się czuła w tym dobrze i bezpiecznie. Ja przykładowo zaczęłam ubierać się kobieco dopiero po pół roku na hormonach jak się już czułam na tyle pewnie by zrobić ten krok. A wcześniej to ubierałam się dosyć militarnie.

Poza tym, jak tego nie zmienisz, to raczej zmniejszasz szanse na sukces w tranzycji w młodym wieku. Bo do tego bardzo często trzeba znaleźć siłę by przeciwstawić się rodzicom i żyć po swojemu, własnym życiem.

[Andreja183]

Ktoś (czy nie Freja?) na starym forum ładnie to opisał: aby zostać kobietą trzeba być twardym jak lancknecht , a nie miękkim jak ninja.
I to jest prawda.
A mi się przypomina jeszcze stary kawał:
- dlaczego w Czechach w czasie wojny nie było partyzantki?
- bo Hitler się nie zgodził.
Jeszcze jesteś dzieckiem , ale czas ucieka błyskawicznie. Zastanów się , czyje są włosy na Twojej głowie? Twoje? Czy może rodziców?

Ktoś (czy nie Freja?) na starym forum ładnie to opisał: aby zostać kobietą trzeba być twardym jak lancknecht , a nie miękkim jak ninja.
I to jest prawda.
A mi się przypomina jeszcze stary kawał:
- dlaczego w Czechach w czasie wojny nie było partyzantki?
- bo Hitler się nie zgodził.
Jeszcze jesteś dzieckiem , ale czas ucieka błyskawicznie. Zastanów się , czyje są włosy na Twojej głowie? Twoje? Czy może rodziców?

[Freja]

[Gabi]

Z tym buntem i mówieniem "nie" to nie do końca jest tak słodko jak się wydaje. Nie zapominajcie, że do czasu kiedy się jest na garnuszku rodziców nie za bardzo można podskoczyć tym bardziej jeśli się ma nieugiętych rodziców. Moi wydawali się tolerancyjni i na wiele mi pozwalali a mimo to były rzeczy nie do przejścia, między innymi własnie włosy. Miały być krótkie i stanowczo chłopięce i basta, nie pomogła nawet przynależność do subkultury HM. Wszystko zależy od stanowiska rodziców. Jeśli podchodzą olewatorsko to często nawet nie wiedza jak ich dziecko wygląda i czym się zajmuje. Gorzej jak np.: ojciec mimo upływu czasu wciąż żyje wojskiem " jak to cudownie było w woju". Należy też pamiętać, że często osoby MK mają łagodne i uległe usposobienie i łatwo cokolwiek na nich wymusić.

Z tym buntem i mówieniem "nie" to nie do końca jest tak słodko jak się wydaje. Nie zapominajcie, że do czasu kiedy się jest na garnuszku rodziców nie za bardzo można podskoczyć tym bardziej jeśli się ma nieugiętych rodziców. Moi wydawali się tolerancyjni i na wiele mi pozwalali a mimo to były rzeczy nie do przejścia, między innymi własnie włosy. Miały być krótkie i stanowczo chłopięce i basta, nie pomogła nawet przynależność do subkultury HM. Wszystko zależy od stanowiska rodziców. Jeśli podchodzą olewatorsko to często nawet nie wiedza jak ich dziecko wygląda i czym się zajmuje. Gorzej jak np.: ojciec mimo upływu czasu wciąż żyje wojskiem " jak to cudownie było w woju". Należy też pamiętać, że często osoby MK mają łagodne i uległe usposobienie i łatwo cokolwiek na nich wymusić.

[Lagertha]

Bez przesady, włsoy to akurat tak osobista sprawa, że nikt nie powinien sobie nawet roszczyć praw do tego. Koniec końćów, potem to ta osoba musi chodzić z daną fryzurą i się z nią dobrze czuć. Jej rodzice nie będą za nią jej nosić. Tak samo jak nie przeżyją jej życia za nią.

Bez przesady, włsoy to akurat tak osobista sprawa, że nikt nie powinien sobie nawet roszczyć praw do tego. Koniec końćów, potem to ta osoba musi chodzić z daną fryzurą i się z nią dobrze czuć. Jej rodzice nie będą za nią jej nosić. Tak samo jak nie przeżyją jej życia za nią.

[Wild]

[Zagubiony]

Z moimi rodzicami jest tak ze nie pozwalaja mi przekrczać granic "chłopięcości"

[Andreja183]

Jeżeli jesteś osobą true ts ( bo jak nie jesteś, to dalsze rozważania nie mają sensu i możesz ich nie czytać) to i tak przyjdzie moment kiedy im będziesz musiała powiedzieć prawdę.
Nie da się tego ominąć.
I zawsze będzie ZŁY CZAS , aby im to powiedzieć.
Bo na takie wiadomości nigdy nie ma dobrego czasu i odpowiedniego momentu.

A ich reakcja zależny tylko od tego czy Cię faktycznie kochają.
Bo najpierw oczywiście pomyślą o sobie , dlaczego takie nieszczęście ICH spotyka.
Ale ono nie spotyka ICH , tylko CIEBIE. Bo to jest Twoje nieszczęście , nie ma co do tego dwóch zdań.
Ale jeżeli nieszczęście już się stało , to nie się go nie odwróci lamentowaniem, ani nie zniknie ono po wsadzeniu głowy w piasek.
Nakłanianie osób ts przez rodzinę , do rezygnacji z tranzycji, prowadzi do prób samobójczych.
Bo jeżeli jesteś ts, to tylko tranzycja doprowadzi Cię do poczucia jakiej takiej harmonii.
Wszystkie osoby TS jakie znam miały próby samobójcze, lub przeszły przez depresje z myślami samobójczymi.
Tylko wiedza nt tego zjawiska jaką muszą zdobyć Twoi rodzice pomoże Ci. Jeżeli poznają rzetelną wiedzę ( nie prawicowe i kościelne stereotypy) i jeżeli rzeczywiście Cię kochają, to będziesz mieć szanse być sobą. A to się nie stanie , jeżeli się nie dowiedzą.
Inaczej nie masz szans. Bo jeszcze przez wiele lat nie będziesz samodzielna, to nic nie zrobisz.

Jeżeli jesteś osobą true ts ( bo jak nie jesteś, to dalsze rozważania nie mają sensu i możesz ich nie czytać) to i tak przyjdzie moment kiedy im będziesz musiała powiedzieć prawdę.
Nie da się tego ominąć.
I zawsze będzie ZŁY CZAS , aby im to powiedzieć.
Bo na takie wiadomości nigdy nie ma dobrego czasu i odpowiedniego momentu.

A ich reakcja zależny tylko od tego czy Cię faktycznie kochają.
Bo najpierw oczywiście pomyślą o sobie , dlaczego takie nieszczęście ICH spotyka.
Ale ono nie spotyka ICH , tylko CIEBIE. Bo to jest Twoje nieszczęście , nie ma co do tego dwóch zdań.
Ale jeżeli nieszczęście już się stało , to nie się go nie odwróci lamentowaniem, ani nie zniknie ono po wsadzeniu głowy w piasek.
Nakłanianie osób ts przez rodzinę , do rezygnacji z tranzycji, prowadzi do prób samobójczych.
Bo jeżeli jesteś ts, to tylko tranzycja doprowadzi Cię do poczucia jakiej takiej harmonii.
Wszystkie osoby TS jakie znam miały próby samobójcze, lub przeszły przez depresje z myślami samobójczymi.
Tylko wiedza nt tego zjawiska jaką muszą zdobyć Twoi rodzice pomoże Ci. Jeżeli poznają rzetelną wiedzę ( nie prawicowe i kościelne stereotypy) i jeżeli rzeczywiście Cię kochają, to będziesz mieć szanse być sobą. A to się nie stanie , jeżeli się nie dowiedzą.
Inaczej nie masz szans. Bo jeszcze przez wiele lat nie będziesz samodzielna, to nic nie zrobisz.

[Ryu]

[wendigo]

Tak jak Ryu pisze, bo przecież długie włosy nie muszą być kobiece.

[Gabi]

[Lagertha]

Co do ubioru to myślę, że Gabi dobrze mówi. Ja przykładowo chodziłam dosyć militarnie ubrana i sobie tłumaczyłam to tak, że w końcu w wojsku to niezależnie od płci i tak wszyscy ubierają się tak samo i to mi pomagało.

Co do ubioru to myślę, że Gabi dobrze mówi. Ja przykładowo chodziłam dosyć militarnie ubrana i sobie tłumaczyłam to tak, że w końcu w wojsku to niezależnie od płci i tak wszyscy ubierają się tak samo i to mi pomagało.

[Gabi]

Więc Ty wiesz dokładnie co mam na myśli , i że rady typu "postaw się" dla tak młodej osoby są jak abstrakcja. Tu trzeba konkretnych rad, ja niestety nie mam aż takiego doświadczenia aby pomóc tak młodej osóbce ale dość aby widzieć, że nie wystarczy poradzić "postaw się". Chociaż zgadzam się z tym, że nie można dać sobie po układać życia według cudzego punktu widzenia, bo może się później okazać, że to mur nie do przebicia, niestety.

Więc Ty wiesz dokładnie co mam na myśli , i że rady typu "postaw się" dla tak młodej osoby są jak abstrakcja. Tu trzeba konkretnych rad, ja niestety nie mam aż takiego doświadczenia aby pomóc tak młodej osóbce ale dość aby widzieć, że nie wystarczy poradzić "postaw się". Chociaż zgadzam się z tym, że nie można dać sobie po układać życia według cudzego punktu widzenia, bo może się później okazać, że to mur nie do przebicia, niestety.

[Lagertha]

To też wiem. Ale ja jej nie pisałam tylko "postaw się". Ale niestety trochę musi. Bo inaczej obudzi się w wieku 20 kilku lat i dalej będzie potulnie robiła co jej każą..

Ale nie polecałabym jej robienia teraz już na szybko coming out'u, zmieniana garderoby i chodzenia w sukienkach. To nie. Ona musi mieć kogoś na kogo może liczyć, nie na forum czy w internecie, a kogoś w realnym życiu. To może być ktokolwiek. Myślę, że najlepiej jakby to była osoba dorosła, która będzie "na równym poziomie co jej rodzice" (wiekowo, społecznie itd). Może jakaś ciotka, nauczyciel albo jakiś lekarz. Ważne by w razie czego ta osoba mogła pokazać rodzicom że to nie fanaberia i być po jej stronie. Ważne by nie była z tym sama i by w razie czego nie była potem sama przeciw rodzicom. Musi być pewna swojego i znaleźć siłę by się przebić, jak trafi się najgorsze trzeba działać, nie można panikować. To podstawa. Trzeba działać, nawet jak się nie wie co dokładnie robić. Bo lepsze jest podjęcie próby ratowania siebie niż od razu się podać. Żelazna zasada nie panikuj - w podręcznikach survivalowych też jest pierwszą zasadą. Druga to rozeznać się w sytuacji i stworzyć narzędzia z tego co jest dostępne.

Podam taki przykład z mojego życia:
U mnie to było tak, że gdy już wszystko zawiodło, przypomniałam sobie, że przecież ja do Polski przyjechałam i wróciłam w miejsce urodzenia. Na początku zatrzymałam się u dziadków, a gdy okazało się, że się z nimi też nie da (bo dżender to zło) to poszłam do Sozialdienst w miejscu zamieszkania i mi przyznali pomoc. Nie jestem z tego dumna, ale nie miałam innego wyjścia. A teraz szukam drogi by się całkowicie usamodzielnić, znaleźć pracę i uzbierać na SRS. Mimo że szanse mam w granicach zera. Ale się nie podaję. W miedzy czasie byłam już ponad 4 miesiące bezdomna, wszędzie słyszałam, że nie mam szans cokolwiek znaleźć i znalazłam...

Jakbym spanikowała i nic nie zrobiła.. to albo by mnie już nie było, albo nie wiem... Wolę nie wiedzieć...

To też wiem. Ale ja jej nie pisałam tylko "postaw się". Ale niestety trochę musi. Bo inaczej obudzi się w wieku 20 kilku lat i dalej będzie potulnie robiła co jej każą..

Ale nie polecałabym jej robienia teraz już na szybko coming out'u, zmieniana garderoby i chodzenia w sukienkach. To nie. Ona musi mieć kogoś na kogo może liczyć, nie na forum czy w internecie, a kogoś w realnym życiu. To może być ktokolwiek. Myślę, że najlepiej jakby to była osoba dorosła, która będzie "na równym poziomie co jej rodzice" (wiekowo, społecznie itd). Może jakaś ciotka, nauczyciel albo jakiś lekarz. Ważne by w razie czego ta osoba mogła pokazać rodzicom że to nie fanaberia i być po jej stronie. Ważne by nie była z tym sama i by w razie czego nie była potem sama przeciw rodzicom. Musi być pewna swojego i znaleźć siłę by się przebić, jak trafi się najgorsze trzeba działać, nie można panikować. To podstawa. Trzeba działać, nawet jak się nie wie co dokładnie robić. Bo lepsze jest podjęcie próby ratowania siebie niż od razu się podać. Żelazna zasada nie panikuj - w podręcznikach survivalowych też jest pierwszą zasadą. Druga to rozeznać się w sytuacji i stworzyć narzędzia z tego co jest dostępne.

Podam taki przykład z mojego życia:
U mnie to było tak, że gdy już wszystko zawiodło, przypomniałam sobie, że przecież ja do Polski przyjechałam i wróciłam w miejsce urodzenia. Na początku zatrzymałam się u dziadków, a gdy okazało się, że się z nimi też nie da (bo dżender to zło) to poszłam do Sozialdienst w miejscu zamieszkania i mi przyznali pomoc. Nie jestem z tego dumna, ale nie miałam innego wyjścia. A teraz szukam drogi by się całkowicie usamodzielnić, znaleźć pracę i uzbierać na SRS. Mimo że szanse mam w granicach zera. Ale się nie podaję. W miedzy czasie byłam już ponad 4 miesiące bezdomna, wszędzie słyszałam, że nie mam szans cokolwiek znaleźć i znalazłam...

Jakbym spanikowała i nic nie zrobiła.. to albo by mnie już nie było, albo nie wiem... Wolę nie wiedzieć...

[Andreja183]

[Kor22p]

[Wild]

[Wild]

co do tego co piszesz = zgoda. Czasami taki coming out przez szczere wyznanie zostaje potraktowane z pobłazaniem i uznane za wymysł

[Andreja183]

[Kor22p]

Defiant, wiem, że to żadna pomoc, powiedziałbym raczej, że to "pomoc".
Generalnie moi rodzice niby chodzili do jakichś lekarzy ( do dziś nie wiem jakich), żeby dowiedzieć się czegoś więcej na temat ts, ale jeżeli nawet coś do nich trafiło, to nie przyjmują do wiadomości, że może to dotyczyć mnie. No bo jak to niby możliwe. I właściwie to do innych osób ze środowiska lgbt nie mają żadnych "wątów", ale mnie się cały czas czepiają i coś im nie odpowiada. I wychodzi na to, że żyję teraz pomiędzy jedną płcią a drugą, bo muszę cały czas udawać kogoś, kim nie jestem. Oczywiście chodzi mi o ich towarzystwo, czy rodziny. Albo naszych wspólnych znajomych.

[Maja]

[DeadSally]

ojciec alkoholik, matka dewotka oraz rodzice z normalnych domow gdzie wszyscy sa wyksztalceni i nigdy biedy nie było to nie są wykluczające się zbiory...

ojciec alkoholik, matka dewotka oraz rodzice z normalnych domow gdzie wszyscy sa wyksztalceni i nigdy biedy nie było to nie są wykluczające się zbiory...

[Maja]

[DeadSally]

ależ wiem. rozumiem. niczego tu nie neguję. tak, tylko wtrąciłam.
https://www.youtube.com/watch?v=Ljz6AGunHWc

ależ wiem. rozumiem. niczego tu nie neguję. tak, tylko wtrąciłam.
https://www.youtube.com/watch?v=Ljz6AGunHWc

[Alpaka]

[Freja]

[Gabi]

Ale nie zawsze problemem jest brak zrozumienia czy dewotyzm. Czasem rodzice doskonale znają problematykę. I ich negatywny stosunek może być pokierowany właśnie miłością i strachem o los dziecka. Owszem zanegowanie ma fatalne skutki ale i zaakceptowanie niesie ze sobą również zagrożenie. Prześladowania, odrzucenie społeczne, samotność, no i ryzyko samej terapii czy późniejszych zabiegów. To też często bywa przyczyna problemów i uświadamianie rodziców na niewiele się zda bez namacalnych dowodów, że takie osoby mogą żyć szczęśliwie. Ale i nawet wtedy strach o los dziecka zawsze jest. To zawsze będzie trudne do przejścia.

Ale nie zawsze problemem jest brak zrozumienia czy dewotyzm. Czasem rodzice doskonale znają problematykę. I ich negatywny stosunek może być pokierowany właśnie miłością i strachem o los dziecka. Owszem zanegowanie ma fatalne skutki ale i zaakceptowanie niesie ze sobą również zagrożenie. Prześladowania, odrzucenie społeczne, samotność, no i ryzyko samej terapii czy późniejszych zabiegów. To też często bywa przyczyna problemów i uświadamianie rodziców na niewiele się zda bez namacalnych dowodów, że takie osoby mogą żyć szczęśliwie. Ale i nawet wtedy strach o los dziecka zawsze jest. To zawsze będzie trudne do przejścia.

[Zagubiony]

Po dosc dlugim czasie myslenia nad sobą dotarlo do mnie ze chyba jednak nie jestem ts.Ze okres w ktorym byly u mnie watpliwosci co do plci minal i prawdopodobnie nie wroci.Przez ten czas zdobylem jednak duza wiedze na temat mojej osobowosci oraz bardzo sie zmienilem.Chyba jednak jestem zwyklym chlopakiem,chyba gdyz nadal zdarza mi sie myslec jakimbymbyl czlowiekiem gdybym urodzil sie kobieta i tak funkcjonowal w spoleczenstwie.Z gory pragne podzienkowac takze osobom ktore odpowiadaly na moje posty oraz pytania na tym forum jak i wczesniejszym.

Przepraszam za brak polskich znakow

[ewww]