[Angelique]

Są osoby (nie tylko ts ale też cis), do których do dnia dzisiejszego mimo upływu lat czuję głęboko w sercu szczerą nienawiść, odrazę oraz życzę tym osobom najgorsze co może być, pomijając plotkowanie. Od jakiegoś czasu zadaję sobie pytania: "Po co mi to?" "nie lepiej żyć już teraźniejszością i zapomnieć o przeszłości ?" "dać sobie siana" "czas może zbastować bo ludzie się zmieniają i te osoby mogą być już inne ?" - i nachodzą mnie refleksję na ten temat. Odkąd zaczęłam terapię depresji oraz zarabiać obiektywnie więcej pieniędzy moja pewność siebie wzrosła. Gdy zachowanie danej osoby mi się nie podoba to mówię bez ogródek (niestety nadal często w emocjach) co o tym myślę i znajomość zamykam. Potrafię być agresywna w słowach, bezczelna w momencie, gdy ktoś ma coś do mnie. W sumie, aby zrobić ze mnie wroga wystarczy, że się coś mi zrobi.

W każdym razie postanowiłam jakoś wziąć wszystko na luz i po prostu wszelkie ataki na mnie olewać (nie rzetelną krytykę, ale obraźliwe teksty) i starać się hamować agresję względem tych osób tłumacząc sobie jakoś powód ich zachowania. Niestety, ale nadal mi to nie wychodzi. Być może szczera rozmowa i zgoda między tymi osobami, które darzę nienawiścią coś by mi pomogła - tak mi radzi mój psychoterapeuta, ale zdaję sobie sprawę z tego, że na dzień dzisiejszy taka rozmowa zakończyła by się awanturą i wzajemnym wylewaniem bagna na siebie. Nie mniej chcę to zmienić.

Znacie jakieś rady z życia wzięte które pomogłyby jakoś obniżyć tą nienawiść i szczerą niechęć do wielu (tak to prawda) jakoś zgasić ? Dodam, że co do winy jest tu rozkład 50/50: część z nich była zła na mnie z mojej winy a część z ich (a sama wiele błędów dawno popełniałam).

Są osoby (nie tylko ts ale też cis), do których do dnia dzisiejszego mimo upływu lat czuję głęboko w sercu szczerą nienawiść, odrazę oraz życzę tym osobom najgorsze co może być, pomijając plotkowanie. Od jakiegoś czasu zadaję sobie pytania: "Po co mi to?" "nie lepiej żyć już teraźniejszością i zapomnieć o przeszłości ?" "dać sobie siana" "czas może zbastować bo ludzie się zmieniają i te osoby mogą być już inne ?" - i nachodzą mnie refleksję na ten temat. Odkąd zaczęłam terapię depresji oraz zarabiać obiektywnie więcej pieniędzy moja pewność siebie wzrosła. Gdy zachowanie danej osoby mi się nie podoba to mówię bez ogródek (niestety nadal często w emocjach) co o tym myślę i znajomość zamykam. Potrafię być agresywna w słowach, bezczelna w momencie, gdy ktoś ma coś do mnie. W sumie, aby zrobić ze mnie wroga wystarczy, że się coś mi zrobi.

W każdym razie postanowiłam jakoś wziąć wszystko na luz i po prostu wszelkie ataki na mnie olewać (nie rzetelną krytykę, ale obraźliwe teksty) i starać się hamować agresję względem tych osób tłumacząc sobie jakoś powód ich zachowania. Niestety, ale nadal mi to nie wychodzi. Być może szczera rozmowa i zgoda między tymi osobami, które darzę nienawiścią coś by mi pomogła - tak mi radzi mój psychoterapeuta, ale zdaję sobie sprawę z tego, że na dzień dzisiejszy taka rozmowa zakończyła by się awanturą i wzajemnym wylewaniem bagna na siebie. Nie mniej chcę to zmienić.

Znacie jakieś rady z życia wzięte które pomogłyby jakoś obniżyć tą nienawiść i szczerą niechęć do wielu (tak to prawda) jakoś zgasić ? Dodam, że co do winy jest tu rozkład 50/50: część z nich była zła na mnie z mojej winy a część z ich (a sama wiele błędów dawno popełniałam).

[Freja]

[Angelique]

[avery]

myślę, że jeżeli te osoby nie są już częścią twojego życia, to ta nienawiść stopniowo sama wygaśnie. przy czym nie mam na myśli tego, że nagle zaczniesz te osoby znowu lubić, możesz dalej mieć do nich negatywne nastawienie, tylko ono po prostu nie będzie już tak paląco intensywne. przykład z własnego podwórka: jakiś czas temu rozstałom się ze swoją (wtedy) dziewczyną i najbliższą przyjaciółką. bardzo długo jej nie cierpiałom i każda myśl o niej sprawiała, że od razu się denerwowałom. teraz nadal za nią nie przepadam i nadal uważam, że zachowała się wobec mnie nie w porządku, ale nie mamy ze sobą kontaktu, rzadko o niej myślę i już nie wściekam się, kiedy tylko przejdzie mi ona przez myśl. do czego zmierzam: myślę, że problemem nie jest sama nienawiść do kogoś, tylko emocje wzbudzone przez nią. jeżeli czyjaś obecność albo myśl o kimś budzi w tobie złość, bo go nie cierpisz, to rozwiązaniem może być nauczyć się nie denerwować jego obecnością aż tak, a nie zmusić się, żeby go polubić. tak mi się przynajmniej wydaje

Cytat:

Odkąd zaczęłam terapię depresji

jeśli jesteś jeszcze w terapii, to możesz też o tym pogadać ze swoim terapeutą

[Lagertha]

Ja nie dposzuszczam do mnie nienawiści. Po prostu ją chamuję i nie pozwalam się rozwinąć. Jednyne co odczuwam to smutek, złość, ale nie nienawiść.

Sama przeszłam wiele i mam też wśród rodziny osoby, które mnie po prostu nienawidzą. i rozpowiadają na mój temat ploty i niestworzone historie po rodzinie i znajomych. Najgorsza to chyba byla, że "mam starszego pana jako sponsora i oni się o mnie martwią" - moi dziadkowie. Wszystko przez to, że żyję jako ja, a nie tak jak oni ode mnie chcieli. Starma się o nich nie rozmyślać. Wykluczyłam ich też całkowicie z mojego życia do tego stopnia, że nawet nie wiedzą gdzie mieszkam i z czego żyję (nie mam żadnych sponsorów czy coś). Przez jakiś czas miałam blokadę urzędową na adres zamieszkania dla osób trzecich. Wszystko po to, by mnie nie znaleźli. Co do mnie, to nie rozmyślam o nich i odciełam się od wszystkich ich znajomych i w praktyce od prawie całej polonii. Ci ludzie są dla mnie martwi i koniec.

W przypadku innych osób, które sowjego czasu też mnie nie nawidziły, jak np moja mama. To włożyłam wiele wysiłki, poświęcenia i wymagało to też wielkiej cierpliwości, by nawiązać kontakt i wybudować wszystko od nowa. Udało się, może nie całkowicie. Bo dalej jestem w pewien sposób na gorszej pozcji niż przed całą tą historią, ale mam kontak, mówi do mnie moim imieniem i też mnie tak traktuje. Potrafi zaufać i się zwierzyć. Więc mogę to zliczyć jako sukces.

Myślę, że sama musisz sobie odpowiedzieć na pytanie jak ważne są dla ciebie te osoby i ile jesteś gotowa poświęcić na odbudowę relacji. Bo nie z każdym też warto i nie z każdym się to uda. Może lepiej po prostu wykluczyć pewne osoby z życia i żyć dalej własnym życiem jakby ich nie było...

Ja nie dposzuszczam do mnie nienawiści. Po prostu ją chamuję i nie pozwalam się rozwinąć. Jednyne co odczuwam to smutek, złość, ale nie nienawiść.

Sama przeszłam wiele i mam też wśród rodziny osoby, które mnie po prostu nienawidzą. i rozpowiadają na mój temat ploty i niestworzone historie po rodzinie i znajomych. Najgorsza to chyba byla, że "mam starszego pana jako sponsora i oni się o mnie martwią" - moi dziadkowie. Wszystko przez to, że żyję jako ja, a nie tak jak oni ode mnie chcieli. Starma się o nich nie rozmyślać. Wykluczyłam ich też całkowicie z mojego życia do tego stopnia, że nawet nie wiedzą gdzie mieszkam i z czego żyję (nie mam żadnych sponsorów czy coś). Przez jakiś czas miałam blokadę urzędową na adres zamieszkania dla osób trzecich. Wszystko po to, by mnie nie znaleźli. Co do mnie, to nie rozmyślam o nich i odciełam się od wszystkich ich znajomych i w praktyce od prawie całej polonii. Ci ludzie są dla mnie martwi i koniec.

W przypadku innych osób, które sowjego czasu też mnie nie nawidziły, jak np moja mama. To włożyłam wiele wysiłki, poświęcenia i wymagało to też wielkiej cierpliwości, by nawiązać kontakt i wybudować wszystko od nowa. Udało się, może nie całkowicie. Bo dalej jestem w pewien sposób na gorszej pozcji niż przed całą tą historią, ale mam kontak, mówi do mnie moim imieniem i też mnie tak traktuje. Potrafi zaufać i się zwierzyć. Więc mogę to zliczyć jako sukces.

Myślę, że sama musisz sobie odpowiedzieć na pytanie jak ważne są dla ciebie te osoby i ile jesteś gotowa poświęcić na odbudowę relacji. Bo nie z każdym też warto i nie z każdym się to uda. Może lepiej po prostu wykluczyć pewne osoby z życia i żyć dalej własnym życiem jakby ich nie było...

[Angelique]

[IzaIzulka]

Mam to szczęście, że nie potrafię kogoś nienawidzić. Może to dlatego, że na ogół jestem osobą spokojną wyważoną, szukającą kompromisu. Może to dlatego, że nikt w życiu nie wyrządził mi takiej krzywdy abym mogła kogoś znienawidzić. Jeśli zdarzają się jakieś sytuacje przykre to pojawia się gniew, złość, ale nie nienawiść. Chociaż... nienawidzę złych ludzi, którzy krzywdzą innych i fizycznie i psychicznie, ludzi którzy kierują się nienawiścią. Nie akceptuję ich i jestem mało tolerancyjna w stosunku do nich.

[wendigo]