[Kamko]

Cytat:

Najwyższa pora bym zaczął swoją historię. Mimo tego, że w swoim życiu przełamałem się by to opowiedzieć niektórym, to jednak nadal nie jest mi lekko. I... zdaję sobie sprawę, że mogę być, albo część może myśleć, że jestem, jakimś psycholem. Prosiłbym wówczas tylko o kulturalną wymianę zdań, bez jakichś zbędnych dram i shitstormów. Z góry dziękuję za uszanowanie.

Jak pisałem w przywitaniu się, nie raz miewam podejrzenia o bycie trans.

Zaczęło się jakoś w gimnazjum. To już było parę lat jak byłem tępiony i prześladowany w szkole. Równany z ziemią, zmuszony do bycia outsiderem nie lubianym przez nikogo wokół i mimo, że dyrekcja i wychowawczynie wiedziały doskonale co się dzieje, to ja, a nie oprawcy, byłem zmuszany do łażenia do psychologa. Bo ośmieliłem się być wyjątkiem w świecie Sebixów i Karyn.
W gimnazjum akurat było lepiej, bo już nieco znajomych zyskałem i jakoś tak się złożyło, że od tamtej pory, owszem, liczba kumpli wzrastała, ale zawsze jakoś lepiej mi się przebywało i rozmawiało z dziewczynami. To było dla mnie naturalniejsze. Z chłopakami zaś zawsze trudniej mi było znaleźć wspólny język i obecnie nadal dla jednych jestem za spokojny, skromny i w porządku, dla innych zaś za poważny. Przez wszystkie lata regularnie podkopywano moją wiarę w siebie, moją męskość. Nie wstydzę się przyznać - w swoim życiu 3x spisałem testament.

I wtedy się to zaczynało. Pojawiające się co jakiś czas myśli, że szkoda, że nie urodziłem się dziewczyną. Że ktoś u góry (tak, generalnie jestem wierzący, ale po drodze miałem okres ateizmu i agnostycyzmu) pomylił się i przydzielił moją duszę nie tam, gdzie powinien. W pewnej grupie zaistniałem z tzw. OC żeńskiej płci i na żywo nie, ale w internecie spokojnie używałem żeńskich końcówek.

W końcu nadszedł moment, o którym marzyłem całe życie - wyprowadziłem się z rodzinnego miasta, zacząłem nowe życie i odżywałem. Uwierzyłem, że problemy z niepewnością swojej tożsamości płciowej miałem przez problemy i traumy ze szkoły.

Momentem przewrotowym był wypad do Amsterdamu. Trafiłem tam podczas jednej ze swoich wojaży autostopowych, bo właśnie cały czas jakoś próbowałem odnaleźć siebie. Tam doprowadziłem się do stanu, w którym doznawałem - chyba - halucynacji dźwiękowych. Mianowicie słyszałem w swojej głowie 2 głosy - męski i młody, kobiecy, które kłóciły się między sobą o kontrolę nade mną. Trochę jakby ten pierwszy głos nie mógł zaakceptować i znieść obecności drugiej. Skończyło się tym, że w pewnym momencie drugi głos zniknął, a ja przez kilka następnych dni czułem się jakby świat stracił swoje barwy. Jakbym stracił mocną część siebie.

Wróciłem do Polski, poszedłem do psychologa, którego sam znalazłem, bo chciałem w końcu pozbyć się traum z czasów szkolnych (co się udało) i pamiętam, że tam zahaczałem temat swoich wątpliwości płciowych. Ale to nie był dobry pomysł - przez kilka następnych sesji odnosiłem wrażenie, jakby próbowano na mnie wręcz wymusić odpowiedź "TAK, JESTEM TRANSEM". A to wzmocniło we mnie wątpliwości. Bo co jeśli sobie wszywam? Albo co jeśli ja serio jestem transem, ale tak mocno się przed tym bronię, bo bardzo się boję możliwych tego konsekwencji... ? Widzicie, moja rodzina wywodzi się ze wschodniej Polski, jest bardzo konserwatywna i póki co jedyne co przeszło w niej z normalności do wejście osoby innego koloru skóry do rodziny, co i tak wywołało spore kontrowersje.

Pamiętam, że zawsze miałem problem o to, że mój organizm nie rozwija się aż tak męsko - w efekcie leczenia w dzieciństwie, straciłem szansę na wyrobienie idealnej męskiej sylwetki i organizm poszedł w 'bottomheavy'. Miałem spore problemy z testosteronem, istniało podejrzenie niedoboru testosteronu i przewagi estrogenu w organizmie. Po latach dorobiłem się bródki, którą lubię i do dzisiaj ją chętnie noszę.

I w tym momencie można by stwierdzić, że jestem facetem, skoro tak.
I tu jest chyba największy problem.

Na co dzień czuję się facetem, zachowuje się jak facet i jest mi z tym w porządku. Często jednak są takie momenty... szczególnie, gdy jestem sam... szczególniej, gdy zdarzy mi się zobaczyć kobietę spełniającą pewne parametry (nie, nie mówię o rozmiarze piersi) - czy to na żywo, czy na zdjęciach, czy na artach - gdy się we mnie coś budzi Myśli, a czasem nawet zdania typu "Jeny, jak bardzo chciałbym taką być!" samoistnie wyrywają się ze mnie, często nakręcając mnie totalnie i powodując, że nieco odpływam od rzeczywistości. Nie pamiętam kiedy ostatni raz sobie dogadzałem w typowo męski sposób, bo przeważnie to mam ruchy jakbym sobie robił dobrze palcówkę i oczami wyobraźni widzę siebie jako kobietę.
Kiedyś moja eks, a teraz moja obecna, czyniąc ze mną na odpowiednie sposoby, potrafią mnie doprowadzić do pojękiwania i głośniejszego jęczenia niemalże damskim wokalem i wtedy to już totalnie czuję się jak zdominowana, mniej śmiała dziewczyna.

Nie raz słyszałem pytania typu "A czy przeszedłbyś operację zmiany płci?" - odpowiadałem, że nie, ale na pytanie, czy w magiczny sposób przynajmniej na 1 dzień chętnie bym się stał kobietą - bez wahania odpowiadałem, że tak, nie wiedząc, czy chciałbym powrotu do swojej płci. Od lat marzę o tym, by móc doświadczyć czegoś tego typu - czy to świadome sny, czy chwilowe hipnozy... Raz dziewczyna sama z siebie próbowała na mnie założyć swój biustonosz i na początku mega się bałem co z tego może wyniknąć, po czym i tak okazało się, że się nie przekonamy, bo biustonosz nie był na mój rozmiar po prostu.

Kiedyś ktoś mi podsunął, że ponoć to można rozpatrywać jako bycie genderfluid, ale ja tam nie wiem.

[Ada75]

Głosy w głowie generalnie nie są zbyt dobrym objawem. Ale przecież to był tylko incydent. Reszta wygląda u ciebie jak klasyczna sytuacja NB z naciskiem, na chciała bym, ale się boję.

Dysforia głosu, to ciekawe i bródka do kompletu.

Zmartwię cię troszkę, bo tu na pewno i u specjalisty również nikt ci nie poda odpowiedzi na tacy. Musisz ją znaleźć w sobie, trochę tak jak tą drogę do Amsterdamu.

Głosy w głowie generalnie nie są zbyt dobrym objawem. Ale przecież to był tylko incydent. Reszta wygląda u ciebie jak klasyczna sytuacja NB z naciskiem, na chciała bym, ale się boję.

Dysforia głosu, to ciekawe i bródka do kompletu.

Zmartwię cię troszkę, bo tu na pewno i u specjalisty również nikt ci nie poda odpowiedzi na tacy. Musisz ją znaleźć w sobie, trochę tak jak tą drogę do Amsterdamu.

[Kamko]

[Ada75]

Non Binary.

Czasem odpowiedź przychodzi nagle.

Wygooglaj sobie ogólnie temat dysforii.

Non Binary.

Czasem odpowiedź przychodzi nagle.

Wygooglaj sobie ogólnie temat dysforii.

[wendigo]

[Kamko]

[Ada75]

[Sven]

Hmmm no nie ma tutaj reguł. Bądź tym, czym czujesz się dobrze. Wszystkie kategorie trans są raczej bez sensu. Szukaj raczej, z czym czujesz się dobrze. Bądź sobą.

Chcesz być kobietą? Decyzja w końcu należy do Ciebie. Sama o sobie stanowisz. Nie kieruj się stereotypami.

Hmmm no nie ma tutaj reguł. Bądź tym, czym czujesz się dobrze. Wszystkie kategorie trans są raczej bez sensu. Szukaj raczej, z czym czujesz się dobrze. Bądź sobą.

Chcesz być kobietą? Decyzja w końcu należy do Ciebie. Sama o sobie stanowisz. Nie kieruj się stereotypami.

[wendigo]

[Kamko]

[Sven]

Cytat:

Ostatnim czasem fakt, częściej, ale jednocześnie mam sporo momentów, gdy mi dobrze z tym kim jestem.

Odbierasz to, kim jesteś pozytywnie i masz takie "tak, to jest to! tak chcę!" Czy po prostu nie masz wobec tego negatywnych uczuć?

No wiesz... jak chcesz.

Cytat:

Ostatnim czasem fakt, częściej, ale jednocześnie mam sporo momentów, gdy mi dobrze z tym kim jestem.

Odbierasz to, kim jesteś pozytywnie i masz takie "tak, to jest to! tak chcę!" Czy po prostu nie masz wobec tego negatywnych uczuć?

No wiesz... jak chcesz.

[Kamko]

Bardziej to drugie. Nie czuję żadnego wow, jednocześnie nie czuję żadnej niechęci do swojego ciała. A czasem jeszcze mojej kobiecie uda się we mnie wzbudzić poczucie męskości i to uczucie mi się podoba. To poczucie dumy.

[Sven]

A kiedy miał(a)byś wow?

Twoja dziewczyna wzbudza poczucie męskości czy czujesz, że ktoś prawi Ci komplement i tak normalnie po ludzku jest Ci dlatego miło?

A kiedy miał(a)byś wow?

Twoja dziewczyna wzbudza poczucie męskości czy czujesz, że ktoś prawi Ci komplement i tak normalnie po ludzku jest Ci dlatego miło?

[Kamko]

[Sven]

[Kamko]

[Reaktancja]

Cytat:

np. z biustonoszem eksperyment bym zrobił, ale samemu głupio wybrać się do sklepu i kupić, zwłaszcza jak się nie zna rozmiaru.

Przeczytaj sobie w necie jak działa rozmiarówka, zmierz się i sobie zamów z internetu. Nie musi być nic drogiego, czy idealnie, dopasowanego bo to przecież na próbę. Można też sobie kupić silikonowe wkładki(to już odrobinę droższe).

[Dalialama]

[Kamko]

[Kamko]

Najpierw proponuję, bym się przekonał, czy serio jestem kobietą w ciele faceta, czy tylko czasem A ostatni weekend skłania mnie ku drugiej opcji - moja dziewczyna potrafi rozbudzić mą męskość tak jak nigdy ona nie bywała rozbudzona. I tak jak myślę, to po prostu jak są pewne czynniki to czuje się zdecydowanie facetem, jak nie ma pewnych czynników to nie odczuwam jakoś swojej płci, a jak są inne czynniki, to zdecydowanie czuję swoją dziewczęcą stronę.

[Kamko]

Nie twierdzę, że nie! Nie wiem tylko, czy kobieta jak jest rozpalona to czuje się "męsko". Można by spytać o to, co to znaczy czuć się męsko i... nie wiem. Po prostu jak jestem rozpalony dzięki niej, to jakoś się to czuje i jest to całkowicie inne uczucie niż mam zazwyczaj i myśl "Czuję się niesamowicie męsko" i wypełnienie taką typowo męską dumą same nachodzą.

[Kamko]

Jest poczucie męskości i kobiecości.

[Kamko]

Odnoszę wrażenie, że zbliżam się powoli do odpowiedzi...

Przyszło mi do głowy, by skupić się na tym, co mi się nie raz zdarza - na wyobrażaniu sobie siebie jako dziewczyny. Nie było trudno - od kiedy zaczęłam myśleć nad avatarem do tego forum, w zasadzie myśl, że to musi być coś uroczego, najlepiej urocza dziewczyna, była jedyną, która mocno się przykleiła i nie potrafiłam rozważyć wstawienia sobie czegoś męskiego. Tak troche jakby pisanie tutaj żeńsko powodowało naturalne wtapianie się mojej żeńskiej części mnie w to forum.

Przez pewien czas rozważałam autoginefilię, ale w tym zawsze było coś, co mi jakoś nie pasowało. Bo owszem, lubię sobie siebie wyobrażać jako kobietę, ale często to nie wywołuje we mnie podniecenia, a raczej poczucie przyjemności, albo poczucie rumienia się na twarzy.

Odebrałam ostatnio dowód osobisty, spojrzałam na nowe i stare zdjęcie i zaczęłam się zastanawiać jak będę wyglądać za 5-10 lat. I aż mnie uderzyło, że wyobrażam sobie siebie jako dobrego ojca, ale tylko pod względem funkcji i w wyobraźni potrafię to widzieć tylko jakby z pierwszej osoby.
Za to gdy próbuję wyobrazić sobie siebie od strony wyglądu... to w wyobraźni widzę siebie z 3. osoby jako kobietę, czasem są tylko niektóre parametry określone, a czasem bywa i precyzyjniejsza wizja.

Rany, od pisania tego aż zrobiło mi się najpierw słabo, a teraz kończąc ten post poczułam łzy napływające mi do oczu

Z tego wynika, że mogę być m/k broniącym się przed niewygodną prawdą i w sumie tak, dla mnie to byłoby cholernie niewygodne... I chyba w mojej głowie po prostu tli się jakaś dziwna nadzieja, że to po prostu może być tylko jakieś moje skrzywienie psychiczne, a nie bycie trans...

[wij]

Cytat:

że to po prostu może być tylko jakieś moje skrzywienie psychiczne, a nie bycie trans...

Też tak miałem, póki się ze sobą nie dogadałem

[Kamko]

A zapytam się tutaj.

Jak to w ogóle jest z tą dysforią płciową? Ja potrzebuje to w pełni zrozumieć, by mieć 100% pewności, że to, co mnie spotyka to faktycznie dysforia...

Czy wy swoją dysforię odczuwacie/odczuwaliście cały czas? Dzień w dzień? Czy przy konkretnych sytuacjach?

Bo też faktem jest, że z jednej strony nigdy mnie nie ciągnęło do damskich ciuchów w pełnym tego słowa znaczeniu - ot czasem ciekawi mnie jakby było założyć kobiecą bieliznę i biustonosz.
Z drugiej strony nigdy nie miałam problemu z korzystaniem z męskiej szatni, do damskich mnie nie ciągnęło.
Z jednej strony chciałam czasami pobawić się lalkami, na swój chłopięcy sposób, ale jeszcze bardziej lubiłam się jako dziecko bawić samochodzikami. A gdy bawiłam się w Małą Armię (a miałam taki jeden zestaw z klocków) to owszem, bawiłam się w armię, ale nie o twardym, męskim podejściu, lecz rodem z filmów ("O kurde, bracie, nieeee! Generale, on dostał kulkę na misji zwiadowczej!" ).
Z drugiej strony jak są dziewczyny typu nerd, geek - nie raz miałam chęć być jak one i/lub przefarbować sobie włosy na jakiś szalony kolor typu niebieski, czy zielony itd.
I chyba ważny aspekt - są dni, kiedy bez problemu piszę żeńsko, zaś np. dzisiaj ten post musiałam cały zedytować, by nie puścić go z męskimi końcówkami, które ze mnie wypłynęły automatycznie, naturalnie, bez żadnego złego samopoczucia.

Część mnie ma ochotę uwierzyć, że te moje dziwne odczucia co jakiś czas, pewne emocje, to ta dysforia. Inna część mnie myśli, że problem mogę mieć inny, że mogę być genderfluid, albo mieć jakieś skrzywienie psychiczne odzywające się raz na jakiś czas i przyjęcie opcji "dysforia" byłoby pójściem na łatwiznę, by nie musieć szukać prawdziwej odpowiedzi.

Sama już nie wiem... nawet nie wiem, że nic nie wiem

[Armand]

Też na początku miałem problem ze zrozumieniem co technicznie oznacza dysforia. Jest to bardzo szeroka kategoria, która oznacza obniżenie nastroju z różnych powodów. Natym forum pod hasłem "dysforia" umownie kryje się dysforia płciowa, czyli związana z różnymi aspektami płciowości i poczuciem niezgodności czy konfliktu.

Z tego co zauważyłem, to dysforię ludzie odczuwają na różne sposoby. Niektóre elementy są wspólne dla różnych grup tych ludzi. Więc jest to trochę mglisty temat. Koniec końców i tak sprowadza się to do decyzji, czy przejść tranzycję czy nie. Są osoby, które mimo silnej dysforii mają opory przed tranzycją z różnych powodów, są też takie, które funkcjonują niejako obok dysforii i w zasadzie dałyby radę tak przez całe życie, ale decydują się na tranzycję, bo widzą w tym drogę dla siebie. Nie ma jednego "właściwego" wyjścia. I odpowiedzi nie zawsze przychodzą od razu. A nawet jak przyjdą, to uwalniają lawinę nowych pytań.

[ElżbietaFromage]

Cytat:

Czy wy swoją dysforię odczuwacie/odczuwaliście cały czas? Dzień w dzień? Czy przy konkretnych sytuacjach?

Czy zawsze czujesz (masz w świadomości), że oddychasz?

Cytat:

Jak to w ogóle jest z tą dysforią płciową? Ja potrzebuje to w pełni zrozumieć, by mieć 100% pewności, że to, co mnie spotyka to faktycznie dysforia...

W takim razie możesz czekać i czekać, i czekać, i czekać...
Zamiast zastanawiać się „czy masz dysforię”, „czy jesteś” itd. odpowiedz sobie na „jedno zaje***cie ważne pytanie”:
- jak chcesz przeżyć swoje życie?
Wywal całą wiedzę, którą możesz wyczytać w podręcznikach, czy też wszystko co sprzedają tobie również osoby określające się jako TS.

Cytat:

Jean-Paul Sartre w „Egzystencjalizm jest humanizmem” Człowiek jest przede wszystkim projektem przeżywanym subiektywnie miast być pianą, pleśnią czy kalafiorem. Przed tym projektem nic nie istnieje uprzednio, nic nie istnieje innego w sferze poznawalności. Człowiek przede wszystkim będzie tym, co stanowi realizację jego woli. [...] Znacie tę historię: anioł rozkazał Abrahamowi złożyć w ofierze własnego syna. Wszystko byłoby w porządku, gdyby rzeczywiście anioł przybył i powiedział: ty jesteś Abrahamem, ty złożysz w ofierze swego syna. Lecz każdy mógłby zapytać: przede wszystkim czy to naprawdę anioł i czy ja naprawdę jestem Abrahamem – Kto mi to udowodni? [...] Egzystencjalista sądzi, że człowiek może znaleźć pomoc w jakiejś zesłanej na ziemię wskazówce, która wskaże mu drogę, ponieważ sądzi, że człowiek sam odczytuje wszelkie znaki tak, jak mu się podoba. Myśli więc, że człowiek bez żadnego oparcia i bez żadnej pomocy jest skazany w każdym momencie na odkrywanie, na odnajdywanie człowieka. [...] Prawda może mieć tylko jeden punkt wyjścia: "myślę, więc jestem". Jest to prawda bezwzględna świadomości osiągającej samą siebie. Wszelka teoria, która ujmuje człowieka poza momentem, w którym osiąga on świadomość siebie, jest przede wszystkim teorią, która unicestwia prawdę, ponieważ poza "cogito" kartezjańskim wszystkie przedmioty są jedynie prawdopodobne, a doktryna prawdopodobieństw, która nie jest oparta na prawdzie, rozpływa się w nicość. Aby określić, co jest prawdopodobne, należy wiedzieć, co jest prawdą. Stąd, aby istniała jakakolwiek prawda, potrzebna jest prawda absolutna, a ta jest prosta i łatwa do osiągnięcia, jest dostępna dla wszystkich: polega na tym, że pozwala się ująć bezpośrednio (jako „myślę więc jestem” - przyp. ElżbietkaFromage ) [...] Można osądzić człowieka mówiąc, że działa on w złej wierze. Jeżeli określiliśmy sytuację człowieka jako wolny wybór bez usprawiedliwień i bez oparcia – to każdy człowiek, który się zasłania swoimi namiętnościami, każdy człowiek, który odwołuje się do determinizmu – jest człowiekiem zakłamanym. [...]

[Katarzyna]

ElżbietaFromage,

Jakie ziółka pogryzasz? Pojechałaś jak gooroo.

p.s.
Taak sobie żartuję.
Kamko,

To nie tak z tym wyglądem. Nie zapatrzyłam się w Monicę Belucci i chcę tak wyglądać. Mam wrażenie (lub nawet pewny jestem) że mój wygląd nie odzwierciedla tego kim jestem.

ElżbietaFromage,

Jakie ziółka pogryzasz? Pojechałaś jak gooroo.

p.s.
Taak sobie żartuję.
Kamko,

To nie tak z tym wyglądem. Nie zapatrzyłam się w Monicę Belucci i chcę tak wyglądać. Mam wrażenie (lub nawet pewny jestem) że mój wygląd nie odzwierciedla tego kim jestem.

[ElżbietaFromage]

Cytat:

ElżbietaFromage, Jakie ziółka pogryzasz?

Szczypiorek, bazylię i czosnek niedźwiedzi.

[Ada75]

[wendigo]