[Czołgu]

Siemka, jako, że nie za bardzo chciało mi się wcześniej przedstawiać, pokrótce zrobię to tutaj. Jestem Marta (przynajmniej oficjalnie) choć generalnie nie znoszę tego imienia i (nie mając jeszcze ustalonego męskiego odpowiednika) wolę jak wołają na mnie Czołgu. Tak, jestem (tak mi się wydaje) transem k/m. W sumie zawsze coś mi nie grało w mojej przypisanej płci ale uważałem, że po prostu jestem chłopczycą (taką dziwną, co lubi grać męskie role w przedstawieniach, udaje tatę w zabawie w dom i chciałaby mieć umięśnione ręce i móc sikać na stojąco). Później zaczęły się wątpliwości. Rosnące obrzydzenie do własnych narządów płciowych. Kwestionowanie własnej płciowości. Krótka faza bycia "agenderem". I wielkie zamieszanie w głowie. Dopiero jakieś parę miesięcy temu odważyłem się stanąć twarzą w twarz z tematem transseksualizmu i im dłużej się w niego zagłębiałem i im mocniej zaczynałem postrzegać siebie jako faceta, tym lepiej się czułem sam ze sobą. Przynajmniej mentalnie, bo ciało mam do d...
Ponieważ zawsze byłem w bliskiej relacji z matką, opowiedziałem jej jakiś czas temu o swoich odczuciach. Ona zawsze była osobą otwartą na "takie tematy" i przyjęła to...dosyć...bardzo...strasznie...lajtowo. Coś na zasadzie: "czyli chcesz mieć fi*ta?". Cóż... Podczas, gdy doceniam jej akceptację, to jednak mam wrażenie, że jej potraktowanie tematu w taki sposób, jakbym powiedział, że chyba się przeziębiłem, było dla mnie dość...nie wiem...niekomfortowe?
No ale nic. Pogadaliśmy trochę, pouśmiechałem się trochę nerwowo, skończyliśmy rozmowę...i temat zniknął. Znowu było wołanie: "Curuś! Pomogłabyś mi może?" pomimo mojego subtelnego grymasu dezaprobaty
W końcu zaczęła się łapać. Ale wyglądało to mniej więcej tak:
- To co, może pojedziemy sobie razem na babski wyjazd?
- *gorzkie westchnienie pełne bólu i cierpienia*
- *przetwarzanie*...A, no tak, zapomniałam, że mam tak nie mówić!
- *dyskretny facepalm*
Cóż, ten coming out uznałem za wpół-udany. Potem, zresztą za namową, postanowiłem outnąć się przed babcią, również otwartą i pełną tolerancji. Tu już było nieco lepiej. Babcia przynajmniej nie pisała sms-ów z koleżanką, kiedy ze mną o tym rozmawiała, w przeciwieństwie do mamy. Doceniłem to, zwłaszcza, że przyznała, że już od jakiegoś czasu coś podejrzewała (sounds a bit creepy).
No i nic. Razem z moją dwuosobową grupą wsparcia postanowiliśmy zapisać mnie do seksuologo-psychologa. No i poszedłem. Parę dni temu. Było spoko, dobrze było wreszcie móc porozmawiać z kimś, kto wykazywał choć najmniejsze zainteresowanie tematem od strony moich odczuć.
Problem jest taki, że nie wiem, co dalej. Zależy mi na coming-oucie przy reszcie rodziny, przy znajomych (no dobra, nie oszukujmy się, przy JEDNEJ jedynej znajomej).
No i nieważne, jak bardzo tolerancyjne jest moje środowisko, nie czuję się na siłach, aby coś popchnąć do przodu. Moi młodsi bracia, zdaniem rodziców, nie nadają się na świadków mojego coming-outu, co w perspektywie tranzycji maluje się niespecjalnie. Mój ojciec "już wie". Ale co z tego, że wie (mama mu powiedziała za moją zgodą), skoro nie zadaje KOMPLETNIE żadnych pytań i nie wykazuje ŻADNEGO zainteresowania tematem. Nie było ŻADNEGO szoku ani nawet zaskoczenia. Po prostu zwykłe "Aha, ok".
Błagam, ludzie, powiedzcie mi, że oni wcale mnie nie zlewają, tylko są wyluzowani do granic wytrzymałości.
Dla odmiany, z moją koleżanką jest trochę inny problem, ponieważ z powodu mojej nieco obniżonej samooceny i kłopotów z "normalnym" zachowywaniem się spowodowanym zespołem Aspergera, nie traktuje mnie ona zbyt poważnie. W sensie, w ogóle. Już jej mówiłem, że niewygodnie mi jest w moim ciele i nie umiem sobie siebie wyobrazić w związku jako kobiety. A ona chyba nic z tego nie zrozumiała i nadal sobie ze mnie żartuje. Ja wiem, że nie ma złych intencji, tylko odreagowuje w ten sposób stres związany z przebywaniem ze mną.
Nie wiem, może ja po prostu nie umiem się outować? W sumie i tak brakuje mi wielu podstawowych jak i bardziej zaawansowanych umiejętności społecznych. Może moglibyście mi podpowiedzieć, jak jeszcze raz to wszystko przedyskutować z moimi bliskimi na poważnie, tak, żeby ich nieco zainteresować tematyką trans i być może nastawić na perspektywę przyszłych zmian, których chcę dokonać? I co zrobić z przyjaciółką, żeby nie traktowała mnie jako "nieco zboczonej koleżanki, która lubi błaznować i robić z siebie wariatkę", a jako "nieco zboczonego kolegę, który zasługuje mimo wszystko na akceptację"? Zaznaczę jeszcze, że ona ma starszego brata, który tym bardziej zna mnie tylko od strony "człowieka bez piątej klepki". Tak, wiem, że sam sobie na to zapracowałem, bo przez te wszystkie lata uważania, że jestem kobietą, nie miałem do siebie za grosz szacunku i w sumie wisiało mi kompletnie, co ludzie sobie o mnie pomyślą, byleby zrobić z siebie błazna. Teraz trochę się zmieniłem, być może nieco spoważniałem, ale nadal jestem tą samą osobą, tylko tym razem chciałbym mieć od strony innych trochę szacunku do mojej osoby. Tak samo, jak mam go teraz więcej od samego siebie. Rozumiecie?
Dobra, to tyle, wiem, że ten post jest tak cholernie długi, że nadawałby się na powieść ale niestety nie mam streszczenia. Najbardziej wytrwałym dziękuję za doczytanie do końca i już nie przeciągając, czekam na wasze odpowiedzi

[Victaerian]

Hej, cześć c:
Jako że udało mi się wytrwać do końca i mam nieco do powiedzenia w tym temacie, to uznałem, że nie zostawię Cię samego z Twoimi pytaniami. Tym bardziej, że w momencie, kiedy to piszę, jeszcze żadne odpowiedzi się nie pojawiły.
Wydaje mi się, że Twoi rodzice nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji. Jako że są wyluzowani i tolerancyjni, jak sam wspomniałeś, nie postrzegają tego jako koniec świata. Z jednej strony, to bardzo dobrze; wielu trasnów z bardziej konserwatywnych środowisk mogłoby Ci pozazdrościć takiej sytuacji. Ale z drugiej, jak zauważyłeś, nie najlepiej, bo wygląda to trochę, jakby Cię olewali. Tymczasem jak dla mnie to nie tyle ignorowanie problemu, ile brak pełnego zrozumienia. Możesz spróbować porozmawiać z nimi jeszcze raz, na spokojnie, z góry zaznaczając, że transseksualizm nie ogranicza się tylko do tego, że "chcesz mieć fi*ta". Nie zaszkodzi powiedzieć, że funkcjonowanie jako kobieta jest dla Ciebie męczące. Już samo to pokaże Twoim bliskim, że to znacznie głębszy problem, niż im się wydaje.
U mnie było właściwie podobnie. Z tą różnicą, że mama jest nieco przewrażliwiona i zaczęła czytać, przez co zrozumiała, że w momencie, kiedy myślała, że rozumie, co czuję, tak naprawdę niczego nie wiedziała. A jeśli Twoi rodzice nie zmobilizują się sami do zajrzenia do internetu w tym temacie, to musisz sam rzucić im tymi informacjami w twarz, prawda?
Co do Twoich relacji ze znajomą... Myślę, że rozwiązanie jest bardzo podobne. Musiałbyś porozmawiać z nią naprawdę poważnie. Nie napomknąć raz, czy dwa, na co reakcją może być "Tak, tak, okej, fajnie", tylko usiąść, porozmawiać, wyjaśnić. Jeśli będzie to konieczne, podkreśl, że to zupełnie nie ma związku z Twoimi "odpałami", zespołem Aspergera, ani robieniem z siebie debila, jeśli mogę tak to ująć xD
No i cóż, powodzenia życzę, mam nadzieję, że to, co napisałem, okaże się w jakimś stopniu pomocne c:

[wendigo]

[Victaerian]

Może rzeczywiście potrzebują czasu, nie będę się kłócił. Ale wiem, jak to może wyglądać z perspektywy samego transa. W każdym razie ja przez pierwsze tygodnie po coming oucie potrzebowałem jakiegoś zainteresowania sprawą. Chociażby rozmowy na ten temat. Nie wiem, jak to wygląda u Czołga (tę ksywkę się odmienia, prawda? ;x), ale jeśli czuje, że temat ts prawie zanikł, to jednak nie wszystko jest, jak powinno. No nie?

[wendigo]

[Czołgu]

[Wednesday]

[wendigo]

[Noctem]

Czołgu, bardzo zacny nick, pozdrawiam

Spoko, jak ja się wyoutowałem rodzinnie to rozpętałem wieloletni armageddon, pierwsze co zrobili to wezwali egzorcystę. Więc wiecie, zawsze może być gorzej ;D

[Czołgu]

No, ludzie, trochę mnie uspokoiliście, bo już się obawiałem, że tylko ja tak się cykam tego całego tematu.
Czyli powiadacie, że to taki "etap przejściowy", który najzwyczajniej trzeba przetrwać, tak? Hm, no dobrze, dopóki nie zacznę "właściwej" terapii, chyba nie mam się co denerwować...Pytanie, co później?
Czyli jak przyjdzie pora na zmiany w moim wyglądzie...Podczas, gdy umiem sobie wyobrazić (jako tako) tranzycję wśród moich bliskich, to jednak jak sobie pomyślę o tym, jak przyjdę do moich znajomych, którzy znają mnie tylko jako dziewczynę, i oświadczę im niskim głosem, że teraz mogą do mnie mówić per "kolego", to...
Hehe, szczególnie nie umiem sobie wyobrazić tłumaczenia np. rodzicom mojej koleżanki albo mojej dalszej rodzinie całej tej sytuacji... :-P "Ciociu Jadziu, chcę być prawdziwym chłopcem".
No nie wiem, macie może jakieś techniki tłumaczenia "szarej masie" zjawiska transowego? Co zrobić, żeby matka przyjaciółki nie zasadziła mi dożywotniego zakazu wstępu na ich posiadłość, skoro już teraz patrzy na mnie dość nieprzychylnym okiem bo, rzekomo, demoralizuję jej córkę? A zaznaczam, że nie mam innych przyjaciół...Ani znajomych...Forever alone

[wendigo]

[Victaerian]

[Nadiyah]

Nie żeby coś, ale czy rodzina nie za bardzo się przejmuje tsem, bo może to wina tego Twojego Aspergera? Bardzo mozliwe jest, że po prostu nyślą, że to jest tylko Twoja fanaberia aktualnie i nic poza tym. Nie wiem czemu, ale ja bym się przygotowała na prawdziwy coming out dopiero jak pójdziesz do lekarza i lada moment zaczniesz brać HRT, bo dopiero wtedy do nich dotrze, że to jest coś więcej niż tylko 'wymysł'.
Fakt, że traktują Cię bardzo otwarcie świadczy o tym, że są świadomi Twojego Aspergera i chcą dla Ciebie jak najlepiej. Podsuń im jakieś materiały - może to im trochę ułatwi zrozumienie pojęcia Ts?

[Czołgu]

Dobra, więc sprawa wygląda tak: pogadałem trochę z mamą na temat moich wątpliwości i dowiedziałem się, że jej zbytnie nieporuszanie tematu było spowodowane tym, że się w rzeczywistości mocno przejęła i nie chciała mnie martwić. Po tym wszystkim już się trochę zaczęła "przestawiać" i nawet przywitała mnie dzisiaj słowami "Cześć, chłopcze"...Szkoda, że zaraz potem dodała "Wiesz, mówię tak do ciebie bo naprawdę zaczynasz wyglądać coraz bardziej jak chłopak" ale no nic...Nie mogę jej przecież stawiać od razu zbyt wysokich wymagań
Także z mamą sprawa coraz bardziej opanowana.
Pozostała jeszcze cała reszta. Z tego, co się dowiedziałem, moja babcia i ojciec nic w tej kwestii nie mówią bo myślą, że mam "fazę" na transseksualizm. No nic, niech im będzie. Jeszcze zobaczymy, czy mają rację Trza ich będzie nieco doinformować chyba. To da się zrobić, przynajmniej jeśli chodzi o babcię bo z ojcem to wolę nie gadać.
Do koleżanki zamierzam zadzwonić, wytłumaczyć jej wszystko jeszcze raz, tym razem całkiem na poważnie, i, stosując się do waszych rad, zostawić jej rodziców w spokoju. Może uda mi się ją namówić, żeby to ona, w razie czego, im powiedziała. Co sądzicie?
W ogóle może spróbuję powierzyć rozpowszechnianie mojej wieści najbliższym mi osobom, aby powiedziały dalszej rodzinie? Bo jak tak sobie o tym myślę, to chyba ma szansę się sprawdzić i u mnie.
Teraz...jest jeszcze coś, o czym zapomniałem. A to coś jest czymś, o czym się zapominać nie powinno. :-P Moi ukochani bracia. Co ja mam z nimi zrobić? Jeden ma 8 lat, czyli jest w tzw. "głupim wieku", a drugi 14, czyli jest w tzw. "jeszcze głupszym wieku". Nie wiem, jak im to wszystko wytłumaczyć, a przecież to przede wszystkim oni będą "w centrum" mojej tranzycji.
Także zapytuję wprost.: jak się outować przed gówniarzami?

[Victaerian]

[wendigo]

[Jeżynka]

Szczerze mówiąc nie rozumiem tej częstej potrzeby informowania całego świata o tym, że podjęło się tranzycję. Jak wyjdzie to wyjdzie, po co się wszystkim zawczasu tłumaczyć? W rodzinie szybko się rozejdzie, a znajomym palniesz dwa słowa przy następnej okazji i tyle.

Rodzice mają prawo tego "nie kupić", ale jeśli nie mają jakichś głębokich uprzedzeń to szybko się przestawią jeśli będziesz konsekwentnie działać w kierunku zmiany.

[Victaerian]

[Nadiyah]

Po co się jeszcze outować przed całym światem? Jeszcze hrt nie zacząłeś, a już chcesz wszystkim tk głosić
Rodzeństwo najlepiej bedzie postawić przed faktem dokonanym - jak juz bedziesz podczas tranzycji, zarost czy głos bedzie sie zmieniał itd. Oni są w na tyle głupim wieku, że nie zrozumieją tego i potrzebują dowodu wizualnego - teraz dla nich wygladasz jak siostra/dziewczyna.

Good luck!

[Victaerian]

[Nadiyah]

Chodzi mi o oznajmienie tym dzieciom. One mogą nie zrozumieć tych problemów, więc chyba im łatwiej powiedziec jak beda widoczne różnice.

[Victaerian]

Chyba, że tak. Zmyliło mnie określenie "przed całym światem", wybacz c;

[Nadiyah]

Wybaczone!

[Czołgu]

[Nadiyah]

No to skoro '2 słowa' nie działają, to dobrze byłoby każda osobę z osobna zabrać na rozmowę w cztery oczy i wszystko dokładnie wyjaśnić - kim jestes, co to jest i jak byś chciał żeby Ciebie traktowali. Chyba najlepiej wtedy bedzie zrozumieć ideę problemu i bedą bardziej życzliwi dla Ciebie.

[Czołgu]

No, chyba najlepiej będzie faktycznie jeśli tak zrobię. Jak tak sobie podsumowuję to wszystko, to dochodzę do wniosku, że właściwie ten cały coming out nie jest jednym wydarzeniem ale bardziej takim procesem, nie? Co chwila ze strony tych osób, którym się ujawniłem dochodzą sygnały, które sprawiają, że muszę coś jeszcze objaśniać i tłumaczyć od nowa...
Najgorsze jest to takie pierwsze przełamanie się, później, jak już wiedzą, to takie "doinformowywanie" ich idzie jak z płatka...Wiem, wiem, Ameryki nie odkrywam

[Wednesday]

[Nadiyah]

Innym z lgbt tak samo trzeba się outowac. Moze zdrowotnie mniej ma znaczenie z bycia gejem/les, ale chociażby nowym przyjaciołom, to faktycznie lepiej powiedziec. Zreszta jak taki/a by miał chłopaka/dziewczynę, to troche trudno ukrywać swoją sympatie, żeby nikt nie wiedział

[Czołgu]

Nie no racja, taki to już urok bycia T. :-P