[mou]

Wiem, że już były takie tematy, ale naprawdę nie wiem co ze sobą zrobić, więc naiwnie liczę że może wy mi doradzicie co dalej.

Jeśli nie czujesz się na siłach czytać całości spójrz tylko na wytłuszczone pytanie na dole ;-)

No to zaczynam wywód...

Jako dziecko wolałem latać z kolegami u babć i bawić się w policję i wojsko, ale lalkami też się bawiłem. W podstawówce mnie gnębili, autoagresja zaczęła się w 6 klasie.
W 1 gimnazjum zaczęły mi rosnąć piersi, nienawidziłem tego, tak zaczęła się moja anoreksja. Nie jadłem, żeby nie mieć tego nie-mojego tworu organizmu.
17 kg mniej w 1.5 miesiąca, depresja, wciąż okaleczanie się. W międzyczasie odkryłem ze pociągają mnie dziewczyny. Straciłem przyjaciół, nękanie, zmiana gimnazjum.
Z początku ok, wyszło że jestem lesbijką, znowu nękanie, znowu cięcie się, depresja, próba samobójcza (na szczęście nikt nic nie zauważył). Fobia społeczna, fobia szkolna, więcej nękania.

Przestałem chodzić do szkoły, a szkoła mnie wysyłała do psychologów.
W międzyczasie po 1 gimnazjum odszedł od nas ojciec, w sumie ja go wyrzuciłem z domu jak mamę próbował udusić, zagoniłem ją na policję i do sądu, dzięki mojemu pchaniu mamy do tego wzięli rozwód.
Technikum, typowo męski profil. Było ok póki się nie zwierzyłem jednemu koledze że też lubię dziewczyny i jestem bi.
Nękanie, depresja, epizody anoreksji i bulimii. Zmiany szkół 4 razy w ciągu jednego roku.

Trochę sobie ułożyłem w głowie i poszedłem do liceum. Praktycznie od startu nie kryłem się z byciem bi (nie ciągnie mnie do mężczyzn, łatwiej mówić jednak o biseksualizmie niż homoseksualizmie), znalazłem w necie coś takiego jak tomboy, myślałem że znalazłem siebie, jak obciąłem włosy w październiku 1 klasy zostałem mianowany Kamilem. Akceptacja w pełni.
Było cudownie... póki ktoś nie puścił plotki, a ludzie się odwrócili. Depresja, autoagresja i anoreksja... Walczyłem. Wyjaśniłem. Było ok.

Jakoś rok temu odkryłem takie coś jak genderqueer. Myślałem że to to.
Próbowałem nawet się dopasować do tego jak inni chcą mnie widzieć. Zapuściłem włosy, kupowałem sukienki i je nosiłem. Nasiliły się somatyczne objawy ranionej psychiki i depresja.
Nie pasowało mi wpasowywanie się w to jak inni chcą mnie widzieć. Obciąłem znów włosy
Przypadkiem trafiłem w necie na taki twór jak binder. Szukałem dalej. Odkryłem coś takiego jak agender.

Trafiłem na to forum. Poznałem tu 2 wspaniałych chłopaków.
Gadając z jednym z nich wyraziłem niedawno swoje wątpliwości kim jestem, na próbę zacząłem używać męskich form. Zacząłem ich używać do jeszcze jednej osoby, bo to było tak naturalne dla mnie... Zacząłem tak pisać do wszystkich 'nowych' osób w moim życiu, niekiedy przez przypadek też do ludzi, których znam dłużej.

To było... Jakieś 2 tygodnie temu.
Zaczęło się szukanie. Kanały na youtube, tumblry osób trans... To jest tak jakbym czytał / słuchał o sobie!


W sobotę był zlot osób LGBT w moim mieście. Poszedłem tam jako Aleks (w snach często mówią do mnie per Aleks lub Maks, sprawdziłem znaczenia imion i jakoś tak mi przypasowało). Poszedłem nikogo nie znając.
Pierwszy raz mówiłem o sobie jako on.
Wciąż niepewnie, często pomiędzy, takie "chciałeaem" albo "chciałm" i co cudowne, spotkałem się z pełną akceptacją, przyjęli mnie jako... Mnie.
Momentami mówię do mamy nawet takie coś między "a" a "e". Bo mówienie bezpłciowo już mi weszło w nawyk bardziej niż w piśmie.

I jestem jeszcze bardziej zdezorientowany kim jestem... Bo kurcze, to takie normalne i zwykłe dla mnie mówić o sobie jako on, i gdy mówią do mnie on, i pierwszy raz w życiu czułem się dobrze przy obcych ludziach czy ludziach w ogóle. Ale... Co jeśli mi się tylko wydaje?

Dlatego chyba potrzebuję wybrać się do psychologa, a już szukałem wszędzie i nikt nikogo z Lublina nie poleca do kwestii dysforii. W tym rzecz. Od kilku dni wydaje mi się że to wszystko, depresja, nienawiść do siebie i powodowana tą nienawiścią autoagresja było winą dysforii.

Przechodząc do sedna - jest sens iść do praktycznie pierwszego z brzegu psychologa, do którego szybko i łatwo można się dostać i mogę np 2 razy w tygodniu mieć wizyty, jeśli nie mam pewności że wie cokolwiek więcej o transseksualizmie niż że istnieje coś takiego?
A jeśli iść - wygadać się tak jak tutaj wam, czy może jakoś to dawkować, coś pominąć?
Wydaje mi się że jeśli nie będzie w stanie mi pomóc to może chociaż kogoś bardziej kompetentnego poleci. A co jeśli wpisze mi jakieś zaburzenie psychiczne typu rozdwojenia osobowości albo jeszcze bardziej nietrafione rzeczy i przymusem zamknie mnie na oddziale we współpracy z psychiatrą?

[wendigo]

[inka]

sorki że nie przeczytałam całego tylko tak jak mówiłeś przeczytać pytanie.

Sroga Przestroga!!!

Psycholog który nie ma pojęcia albo ma ograniczone pojecie o temacie trans może, i prawdopodobnie narobi więcej szkody niż tobie pomoże.
Niestety pomoc może tylko nadejść od dobrego ze stażem psycho-terapeuty.

Nawet jeśli musiałbyś dojechać szmat drogi to się nadal będzie opłacało.

Niestety poziom współczesnej wiedzy psychiatryczno/psychologicznej w Polsce a zwłaszcza w temacie trans jest niezmiernie niski.
Taki zły psycholog może spowodować stan zwyższonej dysforii i głębszej depresji co może doprowadzić do tragedii!!!!

PS. OK przeczytałam, (:

A więc, co prawda nie jestem psychologiem ale poprzez chęć wiedzy samej o sobie, przestudiowałam nasz temat głęboko. Z tego o czym piszesz świadczy że prawdopodobieństwo bycia F/M trans jest u ciebie bardzo wysokie.

Pytanie:
Jeśli terapeuta wystawił by ci ocenę 100% trans F/M to czy byś się cieszył? i czy byś czuł uzasadnienie swojej tożsamości?
W głębokiej podświadomości ty już wiesz jaka jest prawidłowa odpowiedz, jedynie świadomie boisz się konsekwencji które ta prawda przyniesie!!!

[Katja]

ja tego nie rozumiem, ale tak poważnie, liczycie że wam jakiś psycholog da odpowiedź, czy jesteście ts, crosdreserem, czy tam innym genderem?

Sorka ale ogarnijcie się, dla psychologa to woda na młyn, jak przyjdziesz z watliwosciami to ci bedzie staral sie udowodnic ze nie jestes ts.

Ja ze swoja osoba w sensie otoczką czulam sie zle zawsze, zawsze wiadzialam ze cos jest nie tak, jedyne co zaluje ze nie zrobilam tego wczesniej, do psychologa poszlam bo musze, nie bo chce, czy ze mam watpliwosci i wiem ze on mi w tym nie pomoze. Bo widze ze wychodzi na to ze w rodzinie nie mialam ciepla, ze nie mialam wzorcow, ze mam niska samoocene, w sensie wygladam swietnie, ale ciagle daze do idealu i boje sie jak postrzegaja mie inni.

Ja uwazam ze jesli sam sobie nie jestes pomoc, zaden psychologci nie pomoze, mozesz tam sobie poplakac powiediec ze czujesz sie facetem czy tam dziewczyna, ale jak tylko wypalisz ze : Ja nie wiem kim jestem to masz przegrane. Nie wiem ile masz lat, ale ja bym z tym poczekal min do 18 lat.
bo na twoje watpliwosci moze miec wiele czynnikow z hormonami na czele. No chyba ze jestes osoba co miala np. 6 lat i biegala i pytala czemu ma "pipke" a nie "ptaszka". Zeby bylo tez jasne, znam kilka dziewczyn, bardzo meskich w zachowaniu, ubieranie, niektore nawet potrafia nie jednemu gosciowi naklepac "machę" ale zadna z nich nie mowila ze czuje sie chlopakiem.

u mnie np.manifestacja ze czuje sie kobieta nic nie dala, moze za slabo o to zabiegalam, ale wiem ze Polska to raczej nie kraj dla osob co chca zaczac hrt przed 18, no chyba ze maja mega wyrozumialych rodzicow, bo psycholodzy takiej mlodej osobie potrafia ladnie namieszac w garnku

Twoja wypowiedz została zgłoszona do Moderacji, pamiętaj że nie powinno się generalizować opinii względem wszystkich terapeutów bo są i tacy którzy znają temat. Rozumiem że możesz odnosić frustracje co do korekty względem niskiego poziomu trans medycyny w Polsce ale proszę nie neguj wypowiedzi innych!!!(punktów za to nie dostajesz)

[Armand]

[Freja]

[Lagertha]

mou: Przeczytałam wszystko co piszesz. Pierwsze i najbardziej rzuciło mi się w oczy to powtarzające się regularnie przejawy autoagresji o których mówisz (cięcie się i zaburzenia odżywiania), próba samobójcza i poważna depresja. To co opisujesz to można podciągnąć pod wiele różnych rzeczy, dlatego najlepiej zrobisz jak zgłosisz się z tym do psychiatry. Bo coś mi się wydaje, że to taki lekarz może Ci najlepiej pomóc.

A jak chodzi o zainteresowania "typowo męskie" to wiesz, to może być podpowiedzią, ale to nie jest reguła. Piszesz, że bawiłeś się w wojsko... Widzisz, ja się "bawię" w nie do dziś i to dosłownie... Więc tak jak mówiłam, zainteresowaniami się tak bardzo pod tym względem nie kieruj. Skup się lepiej na tym by rozwiązać problem depresji i autoagresji. Ale jak już mówiłam, najlepiej zrobisz jak pójdziesz z tym do lekarza psychiatry.

Cytat:

A jeśli iść - wygadać się tak jak tutaj wam, czy może jakoś to dawkować, coś pominąć?

Nic nie pomijaj. W tym wypadku pomijanie czegokolwiek byłoby działaniem na własną szkodę.

Cytat:

A co jeśli wpisze mi jakieś zaburzenie psychiczne typu rozdwojenia osobowości albo jeszcze bardziej nietrafione rzeczy i przymusem zamknie mnie na oddziale we współpracy z psychiatrą?

To nie jest takie proste. By kogoś ubezwłasnowolnić trzeba mieć mocne podstawy. Takie coś może też tylko zarządzić sąd. To nie działa na zasadzie "widzimisię" lekarza.

mou: Przeczytałam wszystko co piszesz. Pierwsze i najbardziej rzuciło mi się w oczy to powtarzające się regularnie przejawy autoagresji o których mówisz (cięcie się i zaburzenia odżywiania), próba samobójcza i poważna depresja. To co opisujesz to można podciągnąć pod wiele różnych rzeczy, dlatego najlepiej zrobisz jak zgłosisz się z tym do psychiatry. Bo coś mi się wydaje, że to taki lekarz może Ci najlepiej pomóc.

A jak chodzi o zainteresowania "typowo męskie" to wiesz, to może być podpowiedzią, ale to nie jest reguła. Piszesz, że bawiłeś się w wojsko... Widzisz, ja się "bawię" w nie do dziś i to dosłownie... Więc tak jak mówiłam, zainteresowaniami się tak bardzo pod tym względem nie kieruj. Skup się lepiej na tym by rozwiązać problem depresji i autoagresji. Ale jak już mówiłam, najlepiej zrobisz jak pójdziesz z tym do lekarza psychiatry.

Cytat:

A jeśli iść - wygadać się tak jak tutaj wam, czy może jakoś to dawkować, coś pominąć?

Nic nie pomijaj. W tym wypadku pomijanie czegokolwiek byłoby działaniem na własną szkodę.

Cytat:

A co jeśli wpisze mi jakieś zaburzenie psychiczne typu rozdwojenia osobowości albo jeszcze bardziej nietrafione rzeczy i przymusem zamknie mnie na oddziale we współpracy z psychiatrą?

To nie jest takie proste. By kogoś ubezwłasnowolnić trzeba mieć mocne podstawy. Takie coś może też tylko zarządzić sąd. To nie działa na zasadzie "widzimisię" lekarza.

[kicur]

Ubezwłasnowolnienie a przymusowe umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym to dwie różne rzeczy, ale ogólnie Armand ma rację, trzeba mieć naprawdę bardzo mocne podstawy do tego drugiego - jak agresywne zachowania i stwarzanie zagrożenia dla osób trzecich.

Mam naprawdę sporo znajomych, którym proponowano szpital psychiatryczny w związku z depresją i się nie zgadzali (gdyż pobyt na oddziale dziennym kolidowałby ze studiami/pracą).

[mou]

To tak po kolei...

[Lagertha]

[mou]

To nie jest że potrzebuję. W praktyce nikogo bliskiego nie mam. Po prostu łatwiej na co dzień funkcjonować jak się mogę do kogoś odezwać nawet z banalnymi 'cześć, co tam', a do tego osoby bliskiej i zwierzeń nie potrzebuję. Jak kilka dni z nikim nie rozmawiam o niczym to zaczyna być trochę gorzej, ale chyba dlatego że ludzie to zwierzęta stadne i to raczej normalne.
Trochę sprzecznie piszę... Cóż. To nie jest takie proste do nazwania i określenia.

A jak chodzi o cięcie się i pomoc innym. Pomaga, da się pomóc. Tak jak mi udało się to zwalczyć. Wystarczy jedna osoba, która nawet na krótki okres czasu zainteresuje się i zależy jej żeby pokonać ten głupi nawyk. Potem samemu znajduje się powody by dla odmiany tego nie robić. I to też zazwyczaj działa na innych z tego co zauważyłem, więc tu wiele więcej jak odrobiny wsparcia i akceptacji nie trzeba

U mnie okaleczanie się to etap zamknięty i mam pewność że nie wróci już. Do zaburzeń odżywiania tej pewności nie mam i jeśli już terapia to w tę stronę.

[Armand]

[mou]

Mając te 15 lat nie wymagali zgody rodziców, wymagali sprzeciwu rodziców. Taki paradoks. Mimo że nie zagrażałem nikomu poza sobą.
Tak, cieszy mnie to że wszędzie i zawsze wpisuję z premedytacją "nie udostępniać mojej dokumentacji medycznej nikomu" i że w końcu mam do tego prawo

[Autumnus]

Cytat:

Przechodząc do sedna - jest sens iść do praktycznie pierwszego z brzegu psychologa, do którego szybko i łatwo można się dostać i mogę np 2 razy w tygodniu mieć wizyty, jeśli nie mam pewności że wie cokolwiek więcej o transseksualizmie niż że istnieje coś takiego?

Ja bym nie ryzykował zbytniego zaufania do psychologów, zwłaszcza pierwszych z brzegu, bo już nie raz się na tym przejechałem (dokładniej około 10 razy).
A jeśli już przychodzisz ze sprawą, która jest raczej niecodzienna, to tym bardziej nie bawiłbym się w zgadywanie "a może on będzie okej".
Uwierz mi, nie warto szukać psychologa na chybił-trafił bo przez podejście wielu z nich można się zrazić do psychologii w ogóle.
Szukałbym raczej kogoś, kto się specjalizuje w transseksualizmie i - co ważne - jest polecany przez innych transów.