[snapesnapesever]

Teraz jestem w 2 gimnazjum, od początku liceum planuję wejść jako chłopak. Początkowo myślałem, żeby outować jeszcze w gimnazjum, ale przez ten czas zauważyłem, że to nie miałoby sensu. Nie mam bliskich znajomych, gdybym nagle okazał się transem, to nawet cześć nie miałbym do kogo powiedzieć. Mała miejscowość, strasznie kładą nacisk na inność i się z takich ludzi wyśmiewają (rówieśnicy oczywiście). Na dodatek kilku chłopaków (starszych o rok i tych z mojej klasy) się ze mnie śmieje, bo w pierwszej klasie byłem zamkniętym w sobie dziwakiem kujonem i do nikogo się nie odzywałem. Stałym się jeszcze większym pośmiewiskiem niż teraz. I już nawet nie przejmuję się rodzicami. Nawet nauczyciele patrzyliby na mnie inaczej, bo tu niby dobra uczennica, grzeczna itp. a się okazuje, że jakiś trans i 'w głowie się jej poprzewracało'.

Więc ten czas trzeba przeczekać, tylko za cholerę nie mogę się pozbierać. Z dnia na dzień jest coraz gorzej, siedzę tylko w domu przed internetem i nie mam żadnej chęci do życia, bo codziennie muszę zmagać się z kolejnym udawaniem. Nienawidzę swojego wyglądu, że ludzie odbierają mnie jako dziewczynę, że muszę pokornie odkrywać damskie role społeczne.

[Dalialama]

Kurczę, jakbym czytała o sobie, no z kilkoma różnicami. Mnie też czekanie dobija i całe dnie spędzam w internecie. Niby tam mam jakieś relacje z rowiesnikami ale czuje się nieszczera i zmęczona teatrzykiem jaki odgrywam. Brakuje mi jakiegoś zajęcia czegoś co by mnie cieszyło.

[Usunięty]

[wendigo]

Wiem co czujecie. Ale dziś, z perspektywy prawie 10 lat HRT mogę Wam powiedzieć to co powiedziałbym sobie z przeszłości czyli, że jak się ma perspektywę tego leczenia, to rok czy dwa nie robią aż takiej różnicy (a przynajmniej nie zrobią Wam kiedy w przyszłości spojrzycie wstecz). Znaczy nie wiem jak to powiedzieć ale jak się jest w momencie, kiedy się wie, że w tej chwili nie da się nic zrobić, to lepiej się skupić na planowaniu przyszłości, wyobrażaniu sobie, że będzie lepiej (bo będzie), zamiast na tym jak teraz jest źle.

[southener]

Tez czekalem kilka lat juz po podjeciu decyzji o tranzycji. Jedynie z braku srodkow finansowych. Jednak tak jak pisze Wendigo 2 czy 3 lata wydaje sie strasznie krotkim okresem czasu z perspektywy 10 lat na hormonach. Wczesne ujawnianie sie ma taka wade, ze jak samemu nie jest sie doroslym to takich samych ma sie rowiesnikow. Pamietam jak w pierwszych 2 latach liceum rozne osoby mi dokuczaly z powodu mojego chlopiecego wygladu, Im starsi bylismy tym mniej bylo takich zachowan. Gdy poszedlem na studia to takiej postawy wobec siebie w ogole nie zauwazylem, czasami ktos zapytal dlaczego tak sie ubieram, jedna dziewczyna wprost zapytala mnie czy przypadkim nie jestem transem, ale nie bylo w tym zadnej zlosliwosci. Ta dziewczyna byla chyba raczej mna zainteresowana seksualnie i probowala wysondowac czy ja tez moglbym sie nia zainteresowac - takie przynajmniej odnioslem wrazenie. Jakos nie wyobrazam sobie abym mial dokonywac coming outu w wieku 14 -18 lat. Z perspektywy czasu widze to tak, ze bylo wtedy wokol mnie za duzo niedojrzalych jednostek kompletnie nie umiejacych wczuc sie w sytuacje innych ludzi.

[DeadSally]

[wendigo]

No ale autor wątku ma 16, więc jak będzie miał 65 to też powie, że to było nic

[DeadSally]

wendigo, chyba że mózg mu rozmięknie od prionów i nic nie powie...

wendigo, chyba że mózg mu rozmięknie od prionów i nic nie powie...