[Kluska]

Siema, przywitałam się już w stosownym dziale, więc teraz może opowiem wam bardziej szczegółowo moją historię.

Mam 30 lat, od dziecka byłam tzw chłopczycą. Krótkie włoski, spodnie, autka i misie, psoty z chłopakami. Szczerze nienawidziłam warkoczyków, spinek, sukienek, lalek i innego różowego szmelcu. Pamiętam jak raz mama wysłała mnie do przedszkola w sukience, awanturowałam się chyba godzinę... Jako dziecko zawsze mówiłam, że chciałabym być chłopcem. Pierwsza komunia, pierwszy okres i rośnięcie piersi to była dla mnie trauma porównywalna z tym, co przeżywają k/m. Przez pewien czas myślałam, że ja również jestem ts...
Niestety moja "chłopięcość" i ogólnie fakt, że odstawałam od normy na kilku płaszczyznach średnio podobała się innym dzieciom - przez całą szkołę byłam kozłem ofiarnym i ogólnie miałam opinię dziwoląga (jest to również związane z moją chorobą psychiczną, która zaczęła się powolutku uaktywniać jak miałam ~11 lat). No a dziwolągów trzeba gnoić... "Obojniak", "babochłop", "pedał" - moja szkolna codzienność aż do końca gimnazjum. Zresztą co wam będę gadać... Nawet ze strony nauczycieli spotykała mnie niechęć lub wręcz chamstwo.

W liceum zaczęło mi na dobre odwalać, nie chcę tutaj dokładnie pisać, bo to nie forum psychiatryczne, ale zaczęły się objawy psychotyczne i... zachorowałam na schizofrenię. Obyło się bez szpitala. Połowę roku 2007 spędziłam uczęszczając na dzienny oddział psychiatryczny, skończyłam szkołę policealną, potem pomimo choroby i konieczności zażywania psychotropów zrobiłam licencjat.

No i co jest ze mną nie tak?
Biologicznie jestem kobietą, psychicznie niby też, tzn nie czuję się w pełni kobietą, ale też nie czuję się mężczyzną. W każdym bądź razie trzymajmy się faktu, że na dzień dzisiejszy akceptuję to co mam w majtkach i staniku.
Na czym polega "feler"?
Otóż noszę męskie ciuchy. Nienawidzę babskich ubrań, żadnych. Noszę tylko damską bieliznę, a tak to wszystko "chłopskie". Najbardziej lubię ciuszki wojskowe. Nie maluję się, ba, w ogóle się nie orientuję w kosmetykach innych niż żel pod prysznic, dezodorant i szampon. Mam też mało kobiecą fryzurę - krótkie włosy i podgolony łeb po bokach. Tak jak pisałam w powitalni, większości ludzi bardzo się to nie podoba i są do mnie nastawieni anty lub wręcz wrogo. Często jestem traktowana jak śmieć lub w najlepszym wypadku jak ufoludek. Różne "uczone psycholożki" próbowały mnie "nawracać" na kobiecość, ale skończyło się to tym, że metaforycznie pokazałam im środkowy palec.
Oczywiście jestem singlem i nigdy nie miałam faceta - jestem hetero, ale ze względu na moją dziwaczność i trudności w nawiązywaniu relacji spowodowane schizofrenią żaden facet nie jest mną zainteresowany. Nie przeszkadza mi to, bo nie mam nawet minimalnego parcia na związek, a psychotropy skutecznie wytłumiają mój popęd, więc nie potrzebuję seksu, załatwiam sprawy we własnym zakresie i to mi wystarcza.
Jako ciekawostkę dodam, że moje relacje z kobietami są poprawne i dobrze się dogaduję z babskim towarzystwem, największe chamstwo i nietolerancja spotyka mnie natomiast ze strony mężczyzn...
To tyle o mnie. Może potem jeszcze coś dopiszę.

[Armand]

Ja przez większość życia ubierałem się tak, że ludzie na to dziwnie reagowali. Najpierw w luźne spodnie i workowate swetry i militarne ciuchy, potem w pstrokate kolory. Dopiero po jakimś czasie się zorientowałem, że dziwnie na mnie patrzą. Spotykałem się też z zaczepkami mniej lub bardziej agresywnymi. Też głównie ze strony mężczyzn. Nie wiem. Może jakieś kompleksy leczą, albo się boją.
Jak byłem na grupowej terapii to raz poruszyliśmy temat mojej aparycji i spora część ludzi zgodziła się z tym, że jak mnie pierwszy raz zobaczyli to się wystraszyli. Sprawiałem wrażenie agresywnego, chociaż się tak nie zachowywałem. Podejrzewam, że militarne skojarzenia tak na ludzi działają.
Zbulwersiło mnie to wtedy, ale po jakimś czasie sobie to przemyślałem i stwierdziłem, że no cóż - mają prawo do takich skojarzeń.
Teraz mam na to po prostu wywalone.
Przez jakiś czas ubierałem się tak, by mnie społeczeństwo akceptowało. Nałożyłem kobiecą maskę i w niej ćwiczyłem relacje społeczne i pewność siebie.
W końcu tę maskę odrzuciłem, ale pewność siebie została.
Teraz ubieram się w co chcę, czasem wyglądam jak menel, ale nie jest to powodem, bym opuszczał głowę.
Zauważyłem, że chamskie traktowanie zdarza mi się teraz bardzo sporadycznie, bo ludzie prędzej zaatakują osobę wyglądającą na niepewną siebie.
Poza tym przez jakiś czas pracowałem w usługach i sam nauczyłem się, że pozory potrafią bardzo mylić.Nie raz zdarzali się klienci nie sprawiajacy wrażenia majętnych, a okazywało się, że to bardzo dobrze sytuowani ludzie. Więc na tym etapie mogę jedynie współczuć braku wychowania i głupoty innym ludziom.

[Kluska]

[Rockman]

Nie ma nic lepszego niż dziewczyna w bojówkach

[Jeżynka]

Hej fajna historia, dzięki za podzielenie się.

Moja brzmi nawet bardzo podobnie, minus schizofrenia, plus zamknięty oddział

Otwarte chamstwo i nietolerancja również najbardziej ze strony samców, ale kobiety równie często wyczuwały i wykorzystywały w non-violent sposób bijącą ze mnie aurę ofiary.

[wendigo]

[Jeżynka]

[Kluska]

Spotkałam się z twierdzeniem, że jeśli kobieta nosi coś, co zakrywa jej "wdzięki", to skutecznie zniechęca do siebie facetów, bo daje im sygnał "wypad!" i jak widać niektóre samce reagują na to wręcz agresywnie.
Albo tekst, który zapamiętałam z bloga wendigo (ktoś z rodziny tak powiedział): "Facet chce kobietę, a nie drugiego faceta".

Myślę, że mowa ciała też ma tu dużo do rzeczy, bo raczej nie wyglądam na osobę, przed którą inni czują respekt... Swój udział mają tu też moje psychotropy, po których często czuję się po prostu na maksa zmęczona i to widać w mojej twarzy.

Aha i jeszcze jakiś czas temu dowiedziałam się od znajomego że wyglądam jak, cytuję "typowa lesba". Takie skojarzenie może też u ludzi wzbudzać niechęć... Nie wiem.

[Ryu]

Myślę, że najwięcej problemów powoduje to, o czym już sama pisałaś, czyli widoczna niepewność siebie. Z jednej strony jesteś Inna, z drugiej - wyglądasz na ofiarę.

Ja też mam doświadczenia odrzucenia i prześladowań, zwłaszcza ze szkoły, też mam chorobę psychiczną (ChAD) i jestem na lekach plus mam zaburzenie osobowości, ale jakoś tak się złożyło, że w kluczowych momentach znalazłem sporo ludzi, którzy zaakceptowali mnie takiego, jakim jestem, no i rozwinęła mi się większa pewność siebie. Śmieję się ze skutków ubocznych leków, jak ktoś próbuje mi wejść na głowę, to się odgryzam, poruszam się pewnym krokiem (częściowo wyuczonym) - i to chyba stawia mnie w innej sytuacji.

Tak sobie myślę, że przydałby Ci się sensowny psycholog, który pomógłby Ci rozwinąć pewność siebie i nie nawracał na kobiecość. Wiesz, taki akceptujący Ciebie taką, jaka jesteś, z Twoimi męskimi cechami i schizofrenią. Jeśli tak zdefiniujesz cel terapii, to chyba dość łatwo będzie Ci odsiać osoby, które się nie nadają.

Ewentualnie, jeśli Twój uraz do psychologów jest duży, możesz próbować rozwijać się w tym kierunku na własną rękę, otaczając się życzliwymi Ci ludźmi, czytając dużo o asertywności i wykopując ze swojego życia na zbity pysk każdego, kto będzie Ci szkodził.

[Kluska]

Sensowny psycholog to jest bardzo sensowny pomysł tylko mam straszny problem, żeby takiego znaleźć. I uraz po tym babsztylu, do którego chodziłam.

W sumie chodziłam do dwóch psychologów. Pierwszy, facet był pod względem akceptacji mojej "męskości" w porządku, ale miał jedną rzecz która mnie na maxa wkurzała. Otóż wiedział wszystko najlepiej, nawet dlaczego założyłam koszulkę z takim a nie innym nadrukiem (lubię śmieszne koszulki, tak na boku). Oczywiście nie miało to nic wspólnego z prawdą, ale on wiedział i ch...
Ta druga kobieta to natomiast była tragedia. Kiedy powiedziałam jej jakie mam hobby (m.in. gry komputerowe) dowiedziałam się, że jestem dziecinna xD Ogólnie baba cały czas mi mówiła, że mam się zająć szukaniem chłopa, a nie jakąś dziecinadą bo "kobieta w pani wieku powinna....." Oczywiście non stop były komentarze odnośnie moich ciuchów. Że mam zacząć wyglądać jak kobieta i dać dojść do głosu mojej kobiecości. W końcu zaczęłam przychodzić do niej w najbardziej nie kobiecych ubraniach, żeby ją wkurzać
Ale teraz wam napiszę najlepsze, trzymajcie się Na którejś wizycie zadała mi pytanie czyyy... mam błonę dziewiczą XD Tak, dokładnie tak jak mnie słyszycie. Nie czy uprawiałam seks, nie ilu partnerów miałam, tylko czy mam błonę dziewiczą. Nie ma to jak pomylić gabinety i zamiast do psychologa wejść do ginekologa.
Ogólnie jeśli idzie o sprawy związane z seksem, to każda rozmowa z tą kobietą o tym była okropna. Zero taktu...
Dodam, że baba była "prawdziwą profesjonalistką" - nie wiedziała nawet co to jest transseksualizm. Jej zdaniem transseksualista to hermafrodyta. To już chyba mówi wszystko o jej kompetencjach...
Kiedy mówiłam jej, że nie zgadzam się z rzeczami, które usiłuje mi narzucić, słyszałam że bronię swojej choroby.
W końcu zaczęłam mieć tego dosyć. I pewnego razu kiedy oświadczyła mi coś w stylu, że jestem takim chorym biedakiem xD stwierdziłam, że pałka się przegięła i więcej do tego babsztyla nie poszłam.
Pozostał niesmak, ale było minęło. Pogratulować profesjonalizmu

[Armand]

Kluska, są terapeuci i parapety. Co zrobisz. Też mi się zdarzyło z takimi spotkać. Ale na szczęście są też tacy, co nie oceniają pacjenta, nie narzucają swojej wizji i mają dużo więcej taktu, nawet jeśli potrafią być bezpośredni w pytaniach o sferę intymną.

[ElżbietaFromage]

Pamiętaj, że psycholodzy są tylko ludźmi, których wiedza o świecie, motywach konkretnych ludzi średnio nie różni się od dowolnego innego człowieka.
Wszystko co mówią tobie psycholodzy więcej mówi o nich samych niż o tobie.

[Kluska]