[only_nati]

Cześć, wczoraj uświadomiłam sobie, że rzeczywiście jestem kobietą uwięzioną w męskim ciele. Postanowiłam podzielić się moją historią, która być może kiedyś już się przewinęła na poprzednim forum, lecz wtedy był to bardzo burzliwy okres w moim życiu. Sama próbowałam siebie przekonać, że jestem kim jestem, na siłę szukałam na to dowodów.

Do stosunkowo niedawna mieszkałam zagranicą, na powszechnie tolerancyjnym zachodzie. Może wydawać się śmiesznym to, że teraz znów jestem w "zacofanej Polsce", jednak rodzina nigdy by tego nie zaakceptowała. Konserwatywni, zapatrzeni w Boga. Nie odważę się im tego powiedzieć, do dziś pamiętam, jak wszystkie moje wybryki były u mnie karane pasem. Jako dziecko, byłam bardzo zamknięta w sobie - nie pozwalano mi wychodzić na zewnątrz, a gdy to robiłam, bawiłam się w wieku 5-6 lat z moją najlepszą koleżanką, podczas gdy inni, tej samej biologicznej płci, bawili się ze swoimi rówieśnikami. Lubiłam kiedy moja starsza siostra mnie przebierała w dziewczęce ciuchy, albo malowała. Rodzice traktowali to jako niewinne zabawy, na szczęście. W wieku 8 lat wszystko się pogorszyło, kiedy rodzice postanowili pojechać za chlebem na zachód, jak wielu Polaków w tamtym okresie. W trzecie klasie odnalazłam kolegę, z którym lubiłam się zadawać - bo był Polakiem, ciężko było nawiązać kontakt z dziewczynami, nie znałam tamtejszego języka i jedynym ratunkiem były kolejne Polki, które pojawiły się dopiero w gimnazjum.

Miałam już podejrzenia co do moich problemów od dosyć niedawna, bo zaczęłam zdawać sobie z tego sprawę gdy miałam 17 lat - w tym wieku też naszła mnie pierwsza myśl samobójcza, znak który wtedy powinien mnie zaalarmować, a na próbie do czego przyłapała mnie moja mama - skończyło się na tym, że nie poszła do pracy "żeby mnie pilnować", bez jakiejkolwiek rozmowy, temat zapomniany.

Ale od początku. To właśnie mniej więcej w tym wieku zastanawiałam się nad jedną, teraz już dla mnie bardzo ważną rzeczą - jak to się stało, że nie urodziłam się kobietą? Niejednokrotnie marzyłam o tym, że nagle, w magiczny sposób obudzę się jako kobieta, czcze marzenia, fantazje. Pytania "dlaczego Bóg na to pozwolił", zadane świeżo po przymuszonym bierzmowaniu, zaraz przed tym gdy zdałam sobie sprawę, że żaden "Bóg" nie istnieje, a jeśli tak, to do diabła z nim. Te czcze nadzieje skierowały mnie na pewien czas ku wierze w reinkarnację, która wciąż tkwi gdzieś głęboko we mnie. Było to dla mnie dosyć dziwne, bo zawsze miałam pewien pociąg do kobiet - na pewno seksualny, ale również z pewną nutą zazdrości, może fascynacji. Niedawno zdałam sobie sprawę również z tego, że do pewnego stopnia pociągają mnie faceci - coś, co w naszym społeczeństwie może wydawać się niezdrowe. Naiwnie podkradałam tabletki antykoncepcyjne, nie zdając sobie sprawy z potencjalnych konsekwencji zdrowotnych, po przeczytaniu w internecie, że tak przecież robią te wszystkie Tajlandki. Czasami zdarzało mi się malować, znienawidziłam posiadany zarost. Myślę, że moja otyłość również była wynikiem wewnętrznych problemów oraz faktu, że cały czas byłam zamknięta w sobie - nikt nic nie wiedział, bo strach przed wyjawieniem tego kim jestem był silniejszy. Nadal jest silny. A świat wirtualny - gry komputerowe, był wybawieniem. Zwłaszcza takie gry, w których mogłam wcielić się w swoją prawdziwą płeć. Być może nie jest to rozwiązanie właściwe, ale pomagało. Nadal pomaga. W internecie posiada się pełną anonimowość, dzięki czemu można funkcjonować zgodnie ze swoją prawdziwą płcią.

Z biegiem czasu, problem zaczął się nasilać. Ostatnie dwa lata tylko to ukazywały. Szukałam sposobu na to, by moja sylwetka była mniej męska - hormony nie wchodziły w grę, nie miałam na to odwagi, głupota która być może będzie mnie srogo kosztować. Wyszukiwałam na forach internetowych oraz stronach w różnych językach informacji o transseksualizmie, rozwiązywałam głupie, teraz już wiem, że bezużyteczne, testy COGNATI (który potwierdził mój problem, lecz nie jest w żadnym razie materiałem naukowym) oraz inne. Szukałam odpowiedzi, potwierdzenia, choć przecież było ono w zasięgu ręki.

Od miesiąca mieszkam sama, co daje wiele możliwości. Mieszkam jednak na północnym-wschodzie Polski, w miasteczku zacofanym, a moje aktualne środki które posiadam z pracy zdalnej nie pozwalają mi na wielokrotną podróż terapeutyczną. Zdaję sobie sprawę z tego, że jest to błąd, który może mnie srogo kosztować. Wybrałam więc bardziej naturalne metody, które nie zastąpią nigdy terapii hormonalnej, ale być może pomogą, zanim nie będę miała wystarczająco pieniędzy, by pozwolić sobie na terapię. Te naturalne metody to przede wszystkim dbanie o swój wygląd, próby naturalnego ograniczania testosteronu poprzez dzienne, prawidłowe dawki suplementów czy jedzenia, ograniczenie lub wycofanie całkowite mięsa i zastąpienie go odpowiednimi alternatywami, usunięcie brody. Coś, co być może pomoże, gdyż zawsze posiadałam bardziej androgeniczne ciało.

I to właśnie wczoraj natrafiłam, przeglądając internet, na pewien artykuł. Klik

Cytat:

"When we replace the question “Am I sure I’m trans?” with the question “Based on the evidence that is available, and what my thoughts, behaviours, past and feelings suggest, what is more likely: that I’m trans or that I’m cis?” what was once an impossible, unresolvable question is replaced by one that’s answer is painfully obvious. Cis people may wonder about being the opposite sex, but they don’t obsessively dream of it. Cis people don’t constantly go over the question of transition, again and again, throughout their lives. Cis people don’t find themselves in this kind of crisis. Cis people don’t secretly spend every birthday wish on wanting to wake up magically transformed into the “opposite” sex, nor do they spend years developing increasingly precise variations of how they’d like this wish to be fulfilled. Cis people don’t spend all-nighters on the internet secretly researching transition, and secretly looking at who transitioned at what age, how much money they had, how much their features resemble their own, and try to figure out what their own results would be. Cis people don’t get enormously excited when really really terrible movies that just happen to include gender-bending themes, like “Switch” or “Dr. Jekyl And Mrs. Hyde”, randomly pop up on late night TV, and stay up just to watch them. Etc."

I czytając to, zdałam sobie sprawę z tego, że to wszystko, to przecież dokładny opis tego, co sama robiłam przez te ostatnie lata.

Dodałam do użytkowników. /Freja

[Maxine]

Hej, witaj na forum

[yaasco]

cześć

[Monoko]

Witaj Nati!

[Freja]

Witaj na forum

[Armand]

only_nati Witaj na forum. Dzieki za ten cytat.

[inka]

Witaj !

[Ada75]

Hej.

Hej.

[WojtekM]

Cześć, only_nati.

[Crissy]

witaj

witaj

[Liliana]

Hej Nati

[Castor]

Hej

[Lagertha]

Cześć only_nati

Cześć only_nati

[kicur]

Czołem

[Lunawspaniała]

Hej mogłabyś dokładnie napisać co jesz może wykorzystam

[Karolina B]

Cześć Nati. Ja też zawsze z zazdrością patrzyłam na dziewczyny od zerówki jakoś...i zawsze było to połączone z poczuciem zazdrości i jakiejś niesprawiedliwości że mi musiała przypaść (w moim odczuciu) "gorsza wersja". A z niejedzeniem mięsa to dobry pomysł - u mnie działa, że w pracy myślą że jestem chora tak schudłam. Unikaj szczególnie drobiu bo to jest hodowane na hormonach sterydowych żeby szybko rosły. Niestety temperatura piekarnika ich nie dezaktywuje. Kupuj warzywa sezonowe i unikaj tych o wybujałych kształtach bo to też podejrzane.