[newlife19]

Fajnie, że jest takie miejsce w którym będę mogła być sobą.

Urodziłam się jako chłopiec, ale zanim poszłam do szkoły żyłam sobie szczęśliwie jako dziewczynka. Nikomu z resztą nie przeszkadzało to, że ubierałam się razem z siostrą w sukienki i bawiłam się lalkami. Mówiłam o sobie "ona" i rodzina tylko się śmiała, a ja jako dziecko nie zdawałam sobie sprawy o co im w ogóle chodzi. Dodam też, że wychowałam się bez ojca więc nie było też w moim życiu żadnego męskiego wzorca.
Beztroski czas minął kilka miesięcy przed pójściem do szkoły podstawowej. To była terapia szokowa bo do dzisiaj to pamiętam. Mama i rodzina wpajali mi, że wszyscy będą się ze mnie śmiali i wytykali palcami, że jestem chłopcem a zachowuje się jak dziewczynka. Sześcioletniemu dziecku dość łatwo jest w ten sposób coś wyperswadować. I rzeczywiście bałam się i do dzisiaj się boję, że wszyscy będą się ze mnie śmiali. Cała moja kobiecość odeszła w stan ukrycia. Stroiłam się zawsze kiedy nie było nikogo w domu. Przy czym żyłam też przez cały czas znerwicowana, że to wyjdzie na jaw. Zaczęłam zadawać sobie ból bijąc się kablem wbijając sobie igły w ciało i gorzej.... Przez długi czas nie miałam pojęcia kim lub czym jestem.
Teraz przyszły dla mnie trochę lepsze czasy. Tkwiłam w głębokiej depresji przez wiele lat. Brałam już końskie dawki antydepresantów i nic to nie pomagało. Wreszcie zdecydowałam się powiedzieć rodzinie co jest przyczyną takiego stanu. Zaakceptowali mnie i dali wolną rękę i zaoferowali wsparcie i bezwarunkową miłość
Aktualnie stosuje terapię hormonalną i przygotowuje się na to jak odbierze mnie świat. Mam teraz w sobie nadzieje, która daje mi siłę do życia i nawet do przezwyciężenia w sobie strachu, że ktoś będzie się ze mnie śmiał.

[avery]

cześć! fajnie, że opowiedziałaś swoją historię; dobrze, że się ułożyło, teraz tylko do przodu

[nikonikt]

[silveira]