[Olema]

Za każdym razem, kiedy chcę coś napisać czuję się jak kłamca. Może dla tego, że mam niską samoocenę i na pytanie, co mogę zaoferować drugiej osobie, nie znam pozytywnej odpowiedzi.

Noszę się z formalnym przywitaniem na forum od rejestracji, więc nie napiszę wiele:
Człowiek Nic i Nikt kłania się Wam nisko.

---

Ogląda ktoś Wujka Lucyfera na YT? (Żeby nie było - on, to nie ja xD)

[wendigo]

Cześć Nikt nie jest "nic i nikt"

[Armand]

Olema, witaj na forum. Tak czytam co piszesz i jak piszesz i zastanawiam się, czy oprócz niskiego poczucia własnej wartości nie występuje u Ciebie jeszcze problem z poczuciem winy.

Tak czy inaczej nie ma potrzeby się tak bardzo spinać na tym forum. Możesz pisać co Cię trapi, a co cieszy, a użytkownicy chętnie Cię poznają i odpowiedzą jeśli będą mieli przemyślenia i doświadczenia, które Tobie mogą pomóc poznać siebie. Osobiście też możesz udzielać się w dowolnej dyskusji

[kicur]

siema!

nie miało być Odys zamiast Olema?

[Olema]

@Armand Jeżeli poczucie winy jest równe z poczuciem bycia cudzym problemem, to tak.

@kicur Olema wzięło się od imienia jednego z dowódców Inferno z Heroes 3.

[DeadSally]

ale olema rzuca weaknes na innych nie na siebie... pozdro

ale olema rzuca weaknes na innych nie na siebie... pozdro

[inka]

[Lagertha]

Witaj Olema

Witaj Olema

[Olema]

Co do Wujka Lucka, to z zwyczajniej ciekawostki i na zaczepkę do rozmowy o niego pytam.

Co do bycia kłamcą, to walnę filozoficzno-psycho-socjo gadką.
Mamy maski, role społeczne, które nie specjalnie lubimy zakładać, a wręcz ich nie nawidzimy. Odgrywamy teatrzyk, by mieć spokój z daną osobą lub sytuacja. Kiedy wychodzimy na scenę i w pewnym momencie ściągamy maski, to odbierają nas negatywne. Bedac chwilę sam ze sobą, myslimy o maskach na kolejny dzień. Nagłe się okazuje, że nigdzie nie jesteśmy sobą. Bycie sobą nie jest mile widziane w towarzystwie.

[kicur]

Zależy. Są osoby, które wolą, żeby ktoś się zachowywał autentycznie, niż udawał inną osobę, nawet lepszą od prawdziwego siebie.

[Maja]

[Lagertha]

Olema:Ok, teraz rozumiem co masz na myśli... Ale nie zgodzę się z twierdzeniem "wszyscy". Ja jestem akurat zawsze sobą. Nie noszę masek i nie udaję kogoś kim nie jestem. Ale to nie znaczy na przykład, że każdy musi z mojego otoczenia znać intymne szczegóły mojego życia. W każdym razie ja to tak rozróżniam. A zakładanie masek to w takim wypadku rzeczywiście jest kłamstwem..

Olema:Ok, teraz rozumiem co masz na myśli... Ale nie zgodzę się z twierdzeniem "wszyscy". Ja jestem akurat zawsze sobą. Nie noszę masek i nie udaję kogoś kim nie jestem. Ale to nie znaczy na przykład, że każdy musi z mojego otoczenia znać intymne szczegóły mojego życia. W każdym razie ja to tak rozróżniam. A zakładanie masek to w takim wypadku rzeczywiście jest kłamstwem..

[Jeżynka]

[Freja]

Cytat:

Za każdym razem, kiedy chcę coś napisać czuję się jak kłamca.

Oj tam, oj tam

Cytat:

w pamiętniku tym stało, co następuje: Teraz będę kłamał. Żebym chociaż wiedział, komu. Do kłamstwa potrzeba przecież nie tylko kłamiącego, lecz -przede wszystkim - okłamywanego. A kogo ja tu okłamuję? Siebie? Cóż znaczy: okłamywać siebie? Ile pięter nie zeszedłbym w podświadomość, zawsze na koniec stanę przed wyborem kłamstwa jako mimowolnego błędu (a więc nie kłamstwa) lub premedytowanego fałszerstwa (a skoro planuję je, to nie jest mi nie znane, nawet więc nie udaje prawdy, cóż to zatem za kłamstwo?). Lecz dla kogo właściwie pisze się pamiętniki? Czyż doprawdy taka wielka różnica istnieje między autobiografiami sław, wydawanymi za ich życia i z zamiarem wydania tworzonymi - a sekretnymi zapiskami gospodyń domowych? Ja wiem, ponieważ mogę porównać: każdy kłamie. Kłamie czytelnikowi spodziewanemu, potencjalnemu, bądź jedynie czytelnika tego swemu wyobrażeniu, przy czym nierzadko jest to wyobrażenie siebie samego z przyszłości, czytającego te stare zapiski. I w tym sensie możliwe jest okłamywanie samego siebie, o ile wystarczająco częste, rozległe i tyczące rzeczy drobnych. Wówczas bowiem pamięć pierwotna ulega bezsilnie pamięci wtórnej, fałszywemu przypomnieniu zainicjowanemu łgarstwem własnych notatek sprzed lat. Mogę nawet pamiętać, że pisałem to miezbyt szczerze, mogę pamiętać zamysł - lecz nie podważę wszak wszystkiego i słowo pisane w końcu zwycięży.

Czarne oceany - Jacek Dukaj