[ElżbietaFromage]

Z góry przepraszam za chaotyczność i długość tego posta.

Wczoraj, będąc na trans-wieczorku, rozmawiając z pewną… badaczką na temat przestrzeni i płciowości przypomniałam sobie mój niedoszły projekt pracy magisterskiej (poszła w zupełnie innym kierunku). Przez co znów wróciłam do pewnych problemów… niby semantycznych, abstrakcyjnych i mało życiowych (praktycznych), ale mających dla mnie znaczenie emocjonalne.

Już kilka lat temu zastanawiałam się nad odpowiednią nazwą dla procesu tranzycji. Nie cierpię określenia "korekta płci”, wydaje mi się zbyt dużym eufemizmem, sprowadzeniem całego procesu do czegoś lekkiego, korygującego tylko, całkowicie wypaczającego rozumienie tego czym jest proces tranzycji. W sumie mogłabym powiedzieć, że takie nazywanie tego procesu bagatelizuje, wręcz do poziomu obrazy, wszystkie moje uczucia jakie dzierżę (i dzierżyłam) w odniesieniu do tranzycji. Moje lęki, poczucie braku oparcia, pustka znaczeniowa, poczucie zagubienia, rozdarcie, wewnętrzne (i zewnętrzne) walki o siebie, ból z tym związany itd. zostaje sprowadzony do czegoś niczym „zabieg”, czegoś na zasadzie założenia aparatu zębowego, czy ćwiczeń korekcyjnych. Z drugiej strony rozumiem, że pojęcie „zmiany” zbyt często jest rozumiane jako „przemiana” i mówiąc „zmiana płci” często myśli się na zasadzie przemiany jednej płci w drugą, a nie na zasadzie wszelkich zmian jakie dokonują się w życiu. Stąd, choć wcześniej uznawałam je za zasadne, obecnie zupełnie odrzucam. W poszukiwaniach odpowiednich słów - które nie obyły się bez ofiar (ach te wojny o słowa) - doszłam do stwierdzenia, że najlepiej oddającym sens procesu tranzycji, jest określenie „rekonstrukcja płci”.
Jednak wczoraj znów dostałam olśnienia. Przeprowadziłam kilka rozmów zarówno z TV, TS, CD itd. i zaczęłam się zastanawiać czy aby na pewno „rekonstrukcja płci” oddaje dobrze proces tranzycji osób transseksualnych, a przynajmniej takiej osoby jaką ja jestem? Zwróciłam uwagę, że w rzeczywistości nie mogę powiedzieć, że jest to droga rekonstrukcji płci. Bo czyż osoby TV, drag itp. jej nie rekonstruują? Czyż rekonstrukcja nie oznacza tego, że coś jest „na niby”, czymś co udaje coś innego, ma wskazywać na to, a w rzeczywistości jest czymś innym? I z powrotem poczułam się obrażona przez pojęcie, które zupełnie nie oddaje tego co chcę, co czuję. Zdaje się, że rekonstrukcja idzie w kierunku urzeczywistnienia fantazmatu, a nie urzeczywistnienia siebie. Czym w takim przypadku transseksualizm różniłby się od transwestytyzmu? Intensywnością? Skalą? Czy czym?

Teraz siedząc, pijąc kawę inkę, powoli stwierdzam, że jedyną opcją, nie jest dekonstrukcja płci? Zupełne jej przekonstruowanie? Wówczas jednak jaka jest różnica między osobą genderqueerową, a osobą transseksualną, czy crossdesserową (ale nie transwestytyczną)? Czy znów jest to poziom skali, zaawansowania tej dekonstrukcji? Czy w ogóle doświadczenie tranzycji osób transseksualnych jest możliwe do jakiegoś ujęcia?

Wiem, że dla niektórych osób problem jest abstrakcyjny, semantyczny, czy mało życiowy. Nie mniej dla mnie jest istotny, z tego powodu, że nie potrafię określić siebie esencjalistycznie (jestem kobietą, jestem mężczyzną…), potrafię okreslać siebie tylko jako to co się ze mną dzieje. Nie na zasadzie: gdzie jestem, ani też dokąd zmierzam, ale przede wszystkim: jak się zmieniam. W końcu pytając o uczucia, emocje, myśli, zwykle pytamy nie o coś statycznego, ale właśnie o chwilowy stan, czegoś co jest dynamiczne, co wymyka się jakieś absolutności. To jest chyba problem z którym mierzę się od lat, nic nie jest dla mnie proste i oczywiste, stałe, konkretne. Wszystko jest ciągłym stawaniem się, jest „czasowością” a nie „rzeczowością”. Generuje to konkretne problemy, mianowicie to, że mogę określać wszystko jako pewne tymczasowe stany, narzędzia, a to prowadzi mnie do poczucia "nieodnajdywania siebie” w jakimś konkretnym stanie, pozycji. Nie ma więc czego zmieniać, nie ma czego korygować, nie ma czego rekonstruować, mogę tylko wciąż się dekonstruować, wciąż przetwarzać.

Wiem, że to co opisałam jest zawiłe, pewnie trudne do odczytania dla większości osób, nie tylko tutaj, ale tym bardziej poza tym forum. Po prostu znów szukam swojej tożsamości, ale osadzonej już nie na chęci „wyrażenia siebie”, „zrekonstruowania siebie”, czy też „zmiany siebie”. Nie chcę już nic odrzucać, nie chcę czuć obrzydzenia, zdołowania itd. jakimiś elementami mnie, ponieważ nie są takie jakie „mogłyby” być. Bo właśnie nie chcę dążyć do jakiś fantazmatów, iluzji czy innych myślokształtów, ale myśleć na zasadzie, że wciąż to jestem ja, ja która się zmieniam, nie wiem w którą stronę, ale to jest ta ja, która lubię właśnie jako tę, która może osiągać siebie jako wciąż to nowe przemeblowanie siebie. Nic nie rekonstruować, nic nie korygować, nic nie zmieniać, tylko tworzyć na bazie tego co już jest, co jest super jako takie jakie jest. Nie iść w wyznaczonym kierunku, tylko iść w kierunku w którym mogę.
Tylko się zastanawiam, czy to możliwe? I w ogóle, czy to tylko moje odczucie, czy nie? Od długiego czasu czuję samotność w sensie moich potrzeb w odniesieniu do tranzycji. Nie widzę utartych dróg, czy ścieżek...

[Belial]

Bede cie na rekach nosil za ten watek

Ostatnio zastanawialem sie nad podobnymi rzeczami probujac znalezcbsciezke "i co teraz". Jak sie odnalezc w tym wszystkim. Doszedlem do wniosku ze tranzycja to tworzenie nowego siebie z soba jako baza. Dekonstrukcja jest srodkiem.

To tak w skrocie. Pozniej sie postaram rozwinac te mysli.

[lexel]

Rekonstrukcja to moim zdaniem mogła by być gdyby ktoś stwierdził "...no a teraz z powrotem wrócę do tamtej"

[Jeżynka]

Cytat:

Czy w ogóle doświadczenie tranzycji osób transseksualnych jest możliwe do jakiegoś ujęcia?

Raczej nie, lub bardzo ciężko, zdecydowanie nie przytoczonymi sformułowaniami.

Swoje doświadczenie określam zazwyczaj słowem "leczenie". W moim przypadku pasuje, bo przed owym leczeniem miało mi się kompletny rozjazd między "body image" a rzeczywistością i to z czym HRT mi faktycznie pomogło to połączenie tego w jakąś spójność i zatrzymanie dysocjacyjnych jazd. Nie pomogło z odnalezieniem dla siebie miejsca w społeczeństwie, ale to już inny temat

Zmiana i rekonstrukcja obie sugerują jakiś radykalnie odmienny stan "przed", jakąś kompletną i spójną konstrukcję, którą przetwarza się w coś innego. Nie czuję, żeby takie coś istniało w moim przypadku.

[inka]

[Armand]

ElżbietaFromage, pewnie pamiętasz, jak gadaliśmy o zmianie a korekcie. Ja wczoraj doszedłem do konkluzji, że to jednak korekta, bo na nazwę "zmiana" to nawet nie zasługuje w przypadku k/m. Ni pies ni wydra, podobne do świdra, a jeszcze chcą za to kupę kasy (chodzi mi o 3-kę).

Taki dołek miałem, o!

Poza tym ja staram się "iść i macać". W sensie, że będę po prostu jakoś tam do przodu się posuwał, a po drodze będę sprawdzał co się w moim wnętrzu dzieje, czy czuję się z tym dobrze, a jeśli tak nie będzie to będę próbował czego innego. Pewne rzeczy na tym etapie mogę sprawdzić jedynie empirycznie.

P.S. Inka się chyba poczuła dotknięta tym kanibalizmem.

[Freja]

Transgresja.

[inka]

GRS "Gender Reaffirmation Surgery" znaczy "operacja potwierdzenia płci"

[kicur]

Chyba najlepszym słowem jest dla mnie "uzgodnienie płci", bo oznacza dopasowanie ciała i roli społecznej do tożsamości.

"Korekta" też jest dobra, bo oddaje sens tego, że pierwotne ciało i rola społeczna były niepoprawne (niepasujące do tożsamości).

Chociaż jest bardzo możliwe, że w ogóle moje przeżycia nie mają za wiele wspólnego z Twoimi, bo po pierwsze, całkiem esencjalistycznie jestem się w stanie określić jako mężczyzna, a dwa - nie zamierzałem się zasadniczo stawać kimś innym, ale dalej być sobą, tylko drugiej płci (w aspektach zewnętrznych).

[autumn]

[Freja]

W polszczyźnie funkcjonuje obecnie "operacja uzgodnienia płci" ale IMHO bardziej na miejscu byłaby "operacja dostosowania płci".

[Crystalka]

[ElżbietaFromage]

[wendigo]

[ElżbietaFromage]

[wendigo]

[inka]

Myślę że niestety w grupie Transgender znajduje się liczba podgrup które podchodzą różnorodnie do zrozumienia tożsamości płci.

Dla mnie było oczywiste od małego dziecka że identyfikowałam swoje "JA" z dziewczynami ale ciało było chłopaka, a wiec cala psychoza mojego trans wzięła się z tego że moje ciało identyfikowałam jako męskie a uczucie płci jako dziewczyna. Znaczy, byłam dziewczyną w ciele chłopaka. Znaczy, uważałam się za "FREAK of nature"
Teraz jeśli brać moje ciało jako genetycznie niepasujące to czy ja robię korektę? No raczej tak, to korekcja genetycznego charakteru płci cielesnej, ale w tym samym, nie było korekty jeśli chodzi o "JA" bo od urodzenia jestem dziewczyną.
Tłumaczyć to wszystko każdej osobie CIS to raczej strata czasu.

A wiec "JA" się nigdy nie zmieniło, tylko moje ciało zostało pod-uwzględnione pod moje JA.

P.S.
a nawyki nabyte z powodu presji socjalnobytowej, tak jak zachowanie, zostały przywrócone do oryginału.

[ElżbietaFromage]

[Roden]