[Sven]

Kiedyś widziałam w jakiejś definicji, której teraz nie mogę znaleźć, że pewne ekstremalne chłopczyce i "butch" zaliczają się pod transgenderyzm. Choć może zmieniło się słownictwo od tamtego czasu? Jak to w końcu jest?

Kiedyś widziałam w jakiejś definicji, której teraz nie mogę znaleźć, że pewne ekstremalne chłopczyce i "butch" zaliczają się pod transgenderyzm. Choć może zmieniło się słownictwo od tamtego czasu? Jak to w końcu jest?

[Ryu]

Płynnie. Nie ma ścisłych definicji, są tylko tożsamości.
Widziałem kiedyś, powiedzmy, Kasię. Kasia miała jakoś inaczej na imię, ale nie pamiętam jak. Chodziła na spotkania dla lesbijek. Wyglądała tak męsko, że zazdrościłem, w klubach LGBT podrywali ją geje, miała całkowicie męski sposób bycia. Była grubo po czterdziestce. Powiedziała mi, że gdyby była młodsza, to może skorygowałaby płeć, ale że przeżyła całe życie tak, to jej już nie zależy.
Aha, poznałem ją na spotkaniu poświęconym książce transseksualnego autora. Temat ją interesował.
Kontakt się urwał, więc nie wiem jak teraz żyje i jako kto się identyfikuje. Wiem, że na oko to był rasowy K/M, no ale własna samoidentyfikacja jest najważniejsza.

[nunumu]

Znam inną historię, udokumentowaną w badaniu naukowym nt interseksualizmu i zaburzeń różnicowania płci. Była też taka osoba, z pozoru bardzo podobna do opisywanej przez ciebie Kasi, która w wieku ok. 40 lat dowiedziała się od lekarza do którego trafiła przypadkiem, że jest zwykłym, płodnym, biologicznym mężczyzną, 46,XY, tylko na skutek wady genetycznej i niejednoznaczności genitaliów błędnie przypisano jej płeć żeńską przy urodzeniu. Po tym ta osoba doszła do wniosku też że nadal woli jednak zostać w środowisku lesbijskim i identyfikować się jak wcześniej.

[Ryu]

To ja znam podobną historię, jeszcze z XIX wieku: niejaka Sophie przyszła do lekarza, bo nie dawała rady z mężem skonsumować małżeństwa. W trakcie badania okazało się, że jest biologicznie mężczyzną, tylko że też z niejednoznacznymi genitaliami, ma jedno jądro, ślepo zakończoną pochwę ... Lekarz chciał ją nawrócić na "jej prawdziwą płeć", ale Sophie odmówiła, bo przecież żyła całe życie jako Sophie, wszyscy ją znają jako Sophie, ma i kocha swojego męża.
Żeby nie robić z tego strasznego offtopu, wrócę do myśli z mojej poprzedniej wypowiedzi - identyfikacja jest najważniejsza. Definicje są tylko po to, by (pozornie) uporządkować świat.

[Belial]

[Misiek]

Jak dla mnie to u niektórych butch jest więcej tego "wewnętrznego faceta" niż u mnie, który się identyfikuję jako tranchłopak.
Naprawdę:P A butch to w sumie dla mnie taka odrębna płeć. Byłem zafascynowany tym fenomenem w pewnym okresie. Czasem się ich boję (poczucie zagrożenia)..ale generalnie mam szacunek. Przyznam, że czasem (może niesłusznie) postrzegam je jako facetów w ciele kobiety. Ale też ponoć potrafią być bardzo kobiece, delikatne, czułe...
Hej, czy w ogóle te tożsamości nie są czasem zabardzo/wyłącznie oparte na wyglądzie...?
Ja ostatnio sam się we wszystkim znów gubię...
Jak się rozpoczyna tranzycję, to rozumiem automatycznie z lesbisjkiego towarzystwa out, no nie? przecież się popełnia najgorszy grzech wtedy, przechodzi na tą zUą stronę

Ponoć jest jakiś fenomen butchów dokonujących tranzycji...ktoś o tym słyszał? :-P

[Ryu]

[Misiek]

Ściągnął. Będzie czytał.

I właśnie przeczytałem wątek tej osoby.
Taaak...no właśnie. Życie jako taki naprawdę męski butch jest ...trudne. Nie żebym tego osobiście jakoś szczególnie doświadczył, ale rozważając to nawet, po prostu dochodziłem do wniosku, że to musi być walka całe życie.
Chyba, że się mieszka w niektórych, ale to tylko niektórych rejonach USA, czy paru innych miejscach na świecie, i też trafi na odpowiednie towarzystwo, pracę, o co nie łatwo.
Chyba...że jest się np. blogerem.. :-P

W każdym razie wydaje mi się, że wiele, czy też wielu butchów dokonuje tranzycji nawet tej medycznej, nie dlatego, że tak bardzo nie znosi swojego ciała, ale dlatego że już nie ma sił na walkę z rzeczywistością.

Ja jeśli byłbym butch, to..takim bez cycków, używającym męskiej gramatyki, imienia w najlepszym wypadku androgynicznego.
O ile można tak funckjonować w tęczowym świecie (a i to nie wszędzie i nie z każdym), tak wykonywanie pewnych, w sumie to nawet wielu zawodó staje się wręcz niemożliwe.

I nachodzi mnie też takie filozoficzne pytanie: czy tak naprawdę możemy być zawsze i wszędzie sobą...? (i nie chodzi mi tu tylko o płeć). W ogóle ekspresję własnej osoby. Wszędzie przywdziewamy jakieś maski, a już napewno w pracy. Ten świat prawie zawsze wymusza na nas jakiś kompromis. Być może warto się postarać, żeby był jak najmniejszy. No chyba, że ktoś chce być aktywistą 24/7 no i ...umie się odżywiać np, światłem.
niestety jesteśmy uwięzieni w normach, jakichś.
Najgorszy, a bardzo istotny to jest temat pracy moim zdaniem, z czegoś żyć trzeba.

Ja osobiście uwielbiam różnorodność, i smutno mi jak sobie pomyślę, że ktoś miałby być zmuszony do tranzycji, żeby móc normalnie żyć.
ehh, może kiedyś wejdziemi na taki poziom empatii, żeby siebie przede wszystkim traktować jak ludzi, i to wciskanie się na siłę w ramy męskości i kobiecości dla niektórych przestanie być koniecznością.

No nic..coś się w butchowe klimaty zapędzam dziś.. :-P

[Sven]

Heh, mam w sumie farta, bo zarabiam, a raczej będę zarabiać, intelektem i ma być zrobione, nie ważne przez jakiego diabła. Nie powiem, celowo się tak ustawiłam. Zorientowałam się w liceum, że typ pracy, gdzie mogą wymagać konkretnego wyglądu czy szczerzenia się w kółko do ludzi, to nie dla mnie. Moja przygoda z androgynią może zaczęła się niedawno dopiero kilka miesięcy temu, ale od dawna nie przepadałam spędzać godzin przed lustrem ani nie lubiłam nosić tych typowo damskich, niewygodych ubrań, np. damskie buty albo spódnice, nie lubiłam falban, koronek itp.

To ja chyba z tych, co mają w sobie więcej "wewnętrznego faceta" niż naprawdę spora część cis mężczyzn. Z kobiecością mam dziwny stosunek, bo w sumie estetyka jest dla mnie ważna i trochę gotuję, w ogóle robię trochę rzeczy kulturowo kobiecych, mam długie włosy, ostatnio nawet chodzę czasami w sukienkach, tylko z innymi kobietami jest trochę gorzej, bo nie dogaduję się z nimi i ich ani odrobinę nie rozumiem. Chyba że są nerdówami, to wtedy można razem ponerdzić. A z lesbijkami nie mam się po co zadawać, bo mi się nie podobają kobiety. Więc jeśli chodzi o LGBT to tylko internetowo, po prostu nie mam czego szukać w LGBT. Ale ze trzy butch i tak poznałam. Okropnie im zazdrościłam. Tak bardzo okropnie.

Ja myślę, że można być zawsze i wszędzie sobą. Przez bycie sobą rozumiem nie robienie niczego wbrew sobie, prezentowanie w miarę autentycznych reakcji. Nie znaczy to że inni widzą to prawidłowo albo że wtedy wszystko się udaje albo idzie po naszej myśli. Pojmuję to jako samo-wiedzę i szczerość wobec otoczenia, niezależnie jak tą szczerość ono zrozumie. Taka uczciwość wobec siebie. To tak jak da się zawsze postępować uczciwie.

Heh, mam w sumie farta, bo zarabiam, a raczej będę zarabiać, intelektem i ma być zrobione, nie ważne przez jakiego diabła. Nie powiem, celowo się tak ustawiłam. Zorientowałam się w liceum, że typ pracy, gdzie mogą wymagać konkretnego wyglądu czy szczerzenia się w kółko do ludzi, to nie dla mnie. Moja przygoda z androgynią może zaczęła się niedawno dopiero kilka miesięcy temu, ale od dawna nie przepadałam spędzać godzin przed lustrem ani nie lubiłam nosić tych typowo damskich, niewygodych ubrań, np. damskie buty albo spódnice, nie lubiłam falban, koronek itp.

To ja chyba z tych, co mają w sobie więcej "wewnętrznego faceta" niż naprawdę spora część cis mężczyzn. Z kobiecością mam dziwny stosunek, bo w sumie estetyka jest dla mnie ważna i trochę gotuję, w ogóle robię trochę rzeczy kulturowo kobiecych, mam długie włosy, ostatnio nawet chodzę czasami w sukienkach, tylko z innymi kobietami jest trochę gorzej, bo nie dogaduję się z nimi i ich ani odrobinę nie rozumiem. Chyba że są nerdówami, to wtedy można razem ponerdzić. A z lesbijkami nie mam się po co zadawać, bo mi się nie podobają kobiety. Więc jeśli chodzi o LGBT to tylko internetowo, po prostu nie mam czego szukać w LGBT. Ale ze trzy butch i tak poznałam. Okropnie im zazdrościłam. Tak bardzo okropnie.

Ja myślę, że można być zawsze i wszędzie sobą. Przez bycie sobą rozumiem nie robienie niczego wbrew sobie, prezentowanie w miarę autentycznych reakcji. Nie znaczy to że inni widzą to prawidłowo albo że wtedy wszystko się udaje albo idzie po naszej myśli. Pojmuję to jako samo-wiedzę i szczerość wobec otoczenia, niezależnie jak tą szczerość ono zrozumie. Taka uczciwość wobec siebie. To tak jak da się zawsze postępować uczciwie.

[Misiek]

No to masz farta, albo sobie zapracowałaś dobrze, żeby się tak "ustawić".
Ja myślę co by tu zrobić ze sobą, żeby nie mieć na sobie ciągle tej presji podziału kobiety-mężczyźni.
Na razie pracuję w kawiarni. Mam dobry passing, i chrypę...jest okej.
Ale w dalszej perspektywie....?

ps. Swan, powiem Ci, że jesteś bardzo ciekawą osobowością. (potraktuj jako komplement)

[andrzej]

[Belial]

O, Andrzej prawie sasiedzie. W obecnej pracy moj wyglad nie ma znaczenia, dresscode nie mamy, a klientow obsluguje zdalnie. Da sie.

[Sven]

[Ryu]

[Sven]

Aaa, ok.

Aaa, ok.

[Ryu]

Wyciąłem właśnie offtop, w którym Emiele próbuje po raz n-ty zwracać na siebie uwagę i dostaje ją od Swana.
Emiele zyskał moją uwagę, przekładającą się na ostrzeżenie.

[Fadi]

To jest wszystko bardzo... dziwne...

Rozmawiamy tu chyba o butch, bo tytułowe chłopczyce (tomboy) to takie dziewczęta wspinające się po drzewach i kolegujące z chłopakami, ale nie les - dobrze myślę?

Cóż... ja od lat identyfikuje się jako butch - jest tam gdzieś post z moją historią Jestem coraz grubiej po 30tce i tranzycji nie zamierzam przechodzić... ciało? Jakoś nie oceniam ludzi szczególnie po ciele, więc nie jest dla mnie wielką przeszkodą... no może piersi... ale nie aż tak żeby pchać się pod nóż.

Mam świetny passing - o ile nie mam długich włosów, a od dawna nie mam - biorą mnie za faceta. Np. idę z kolegą przez galerię, a tu akwizytor "Czy mogę Panom zająć chwilę?". Znajomi przywykli, więc reagują odpowiednio: "Nie mamy czasu" - olewając sensację.

Sąsiad moich rodziców długo był przekonany, że jestem synem, a nie córką...

Ciuchy w zasadzie tylko męskie, kosmetyki też...

Problemem jest trochę odnalezienie się w społeczeństwie, poczucie przynależności że tak powiem. Bo tru trans pewnie nie uznają mnie za k/m. Les uznają mnie za kogoś bliżej trans... choć nie przepadam za tzw. "branżą les" dla heteryków to ogólnie kosmos, bo cis mnie chyba nie można nazwać...

Co za tym idzie, niełatwo też znaleźć odpowiednią partnerkę.

Ale ogólnie nie narzekam... Jakoś dla mnie i moich bliskich to wszystko stało się już po tylu latach naturalne... Mam świadomość że mogłoby być dużo gorzej...