[Wednesday]

Nie sądziłem, że jeszcze kiedykolwiek założę temat w takim dziale. Ale zakładam. Przynajmniej się wygadam. :v
Otóż naszła mnie pewna myśl: czy powinienem (tak już piszę z przyzwyczajenia, z chęcią używałbym jakichś neutralnych końcówek, ale rodzaj nijaki mi się nie podoba, nie jest dla mnie naturalny, a na zmianę męskich i żeńskich? Eee...) iść z diagnozą (psychiatra, psycholog) tak, jak sobie to wcześniej zaplanowałem? Byle szybciej, byle było za mną? A może - dla własnego dobra - powinienem podejść do tego od innej strony? Na spokojnie, nie tuszując tego, że w sumie czuję się pomiędzy i waham między płciami, obie są dla mnie kuszące i coraz bardziej odnoszę wrażenie, że wiem mniej, niż mi się wydaje? Ta druga opcja zaczyna do mnie przemawiać, choć czuję olbrzymią niechęć do psychologów. I znowu: co, jeżeli udałoby mi się przepracować swoje niezdecydowanie, a jeszcze na dodatek okazałoby się, że mam jakieś zaburzenia osobowości czy coś takiego i nie powinienem iść w stronę leczenia? Byłbym przynajmniej jakoś tam usprawiedliwiony... ale i tak boję się. Nie wiem w tej chwili, czy bardziej chcę iść drogą, którą obrałem, bo boję się reakcji rodziny (nie chcę ani wzbudzić w nich poczucia winy, ani satysfakcji), że mieli rację, że mama będzie zarzucała sobie, że to przez nią, bo gdyby nie zdecydowała się ze mną iść ponad półtora roku temu do seksuologa, to teraz byłaby ze mnie szczęśliwa dziewczyna, bo na obecnym etapie możliwe, że nie zdecydowałbym się na hormony... czy może chcę iść tą drogą, bo tak będzie dla mnie lepiej.
Jeśli mam być szczery - boję się operacji, zmiany dokumentów... nie dlatego, że boję się iść pod nóż albo stresuję przed sądem, tylko dlatego, że być może okaże się, że popełniam najgorszy możliwy błąd. Mógłbym na próbę przerwać przyjmowanie hormonów na jakiś sensowny okres, ale to by było przecież cholernie niezdrowe, zresztą nie odważyłbym się na to przed wyprowadzką na swoje. Na razie zadowalam się makijażem, który robię sobie od święta w tajemnicy, gdy nikogo nie ma w domu (gdybym miał ciuchy, przebierałbym się, ale prawie wszystkie zostały wydane, zresztą nóg mi się golić nie chce) i funkcjonowaniem od czasu do czasu na jakichś przypadkowych forach wielotematycznych jako dziewczyna, choć czuję się w tej roli trochę... hm... niesfornie? Z mojego na ludzki: to jest fajne, ale nie przychodzi mi tak łatwo jak funkcjonowanie po męsku, ''łażę'' niezgrabnie i po omacku. I wtedy trochę zazdroszczę tamtejszym facetom ich tematów, bo dział dla kobiet wydaje mi się strasznie mdły.
A w ogóle to nie wiem, czy jest sens być szczerym wobec psychologa, mam wrażenie, że do kogo nie pójdę, to i tak spotkam się z niezrozumieniem, bo nie jestem podręcznikowym przypadkiem.
Serio, chciałbym móc sobie decydować, że ''tego dnia jestem mężczyzną, wszyscy traktują mnie jak mężczyznę, a tego dnia kobietą... ale nie traktują mnie do końca jak kobietę, bo mi się to nie podoba''.
Myślałem, że już to wszystko przepracowałem i byłem dumny, że zrobiłem to samodzielnie, ale skoro znowu nad tym dumam, to chyba jednak tak nie jest.
W sumie nie oczekuję jakichś konkretnych odpowiedzi, po prostu wszedłem na wyższy level i zamiast wylewać swój bełkot gdzieś, gdzie nikt tego nie zobaczy, robię to tu.

[Taliesin]

Nie ma osoby,która nie boi się własnych decyzji choćby nie wiem jak była przekonana o potrzebie zmian. W ogóle jesteśmy podszyci lękiem o wszystko, co robimy gdy zmierzamy do celu! Wobec psychologów zawsze zachowuję dystans. Nigdy do końca im nie wierzę. Zawsze mówię to, co wypada powiedzieć. Po co? Bo im nie wierzę. Zbyt dużo psychologów znam i wiem jakie jest tego wszystkiego zaplecze. Wyśmiewają w kuluarach to o czym się dowiedzieli. Na zapleczu wzgarda i obśmiewanie. Nie wierzę im i tyle.

[Ryu]

Podpowiem Ci mało konkretnie, bo nie chcę Cię ciągnąć w żadną konkretną stronę.

Jeżeli zdecydujesz się na nieszczerość, żeby szybko osiągnąć jakiś tam cel, zgnieciesz się w kulkę i dostosujesz do jakichś sztucznych wymagań, to prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw, a Twoje prawdziwe "ja" wyprostuje się i Twoją starannie ukształtowaną kulkę trafi szlag.

Poświęć bardzo dużo czasu na odkrycie, czego potrzebujesz i nigdy nie rób niczego wbrew sobie, a raczej nie będziesz żałować swoich decyzji - bo nawet jeżeli część z nich będziesz kiedyś odkręcać, to prawdopodobnie nie zabrniesz w ślepy zaułek i nie będziesz kipieć od frustracji, szukając winnych w sobie i otoczeniu. Po prostu podejmiesz nową lepszą decyzję.

[Jeżynka]

Zgadzam się z Marcinem.
Wydaje mi się, że Cię rozumiem, ale nie czuję się dostatecznie kompetentna do napisania czegoś od siebie.

[Gabi]

[Wednesday]

Dzięki za odpowiedzi.

[Wednesday]

Jak ja nie lubię, gdy już się sprodukuję, wyślę i nagle wyskakuje mi nowy post.

[wendigo]

A jakbyś zrobił sobie tą przerwę (nie przesadzajmy z tą szkodliwością, owszem że hormony to nie cukierki, ale bardziej szkodliwe niż odstawienie na pewien czas hormonów jest zrobienie sobie niepotrzebnych operacji ), to co by się stało? Może właśnie wtedy byś stwierdził, że albo jest ok (jeśli tylko będzie ok - to nic nie rób), albo jednak powiesz że nieeee i idziesz w tranzycję
(ale może dla mnie to takie proste, bo nigdy takich wątpliwości nie miałem )

[Gabi]

[Ryu]

Przypominam, że hormony również powodują nieodwracalne zmiany...

Ostatnim razem odstawiłem hormony w momencie, w którym zacząłem mieć napadową dysforię płciową w przeciwnym kierunku oraz zacząłem "zapominać" o zastrzyku. To było półtora roku temu, kiedy jeszcze świadomie byłem przekonany, że ich pragnę. Na całe szczęście zauważyłem sygnały ostrzegawcze i teraz co najwyżej słyszę, że mam męskie cechy & dziwny głos. Gdybym zmuszał się do brania ich jeszcze przez pół roku, obecnie byłbym z tą decyzją mocno nieszczęśliwy.

Cytat:

nie zmienia to faktu, że nie chciałbym wyjść na niezdecydowanego, mającego fanaberię przed nimi.

A teraz przyjmijmy, że identyfikujesz się z biseksualnością. Lubisz dziewczynki i ludzie wiedzą, że lubisz dziewczynki, ale ostatnio spodobał Ci się pewien chłopiec. To Ci się już czasem zdarzało, ale teraz Ty jemu również się podobasz i nawet się całowaliście. Zastanawiasz się, czy iść z nim do łóżka. Nigdy jeszcze nie byłeś z żadnym chłopakiem i w sumie nie bardzo wiesz, jak wygląda seks z tą płcią.
Rozmawiasz z kumplem i mówisz:
- No może i bym to lubił, ale nie chciałbym wyjść na niezdecydowanego i mającego fanaberie...

Twój profil mówi, że jesteś genderqueer. Deal with that.

[silveira]

[Jeżynka]

Hm, no ok. Spróbuję.
Wydaje mi się, że przy takiej ilości i rodzaju wątpliwości dobrze by było przystopować i się zastanowić. Rozumiem strach przed reakcjami rodzinki i pozostałych, ale terapia testosteronem ma to do siebie, że również powoduje nieodwracalne zmiany (podobnie jak zmiana dokumentów i operacje). Myślę też, że efekt o którym mówisz można łatwiej osiągnąć bez HRT (bo po mutacji i pełnych zmianach od testo może już nie dać się funkcjonować w sposób o jakim mówisz)

Nie chcę zniechęcać do raz obranej drogi, ale boję się, że wylądujesz w miejscu w którym nie będzie ci dobrze, a odkręcenie tego może być niemożliwe, więc przerwa w perspektywie czasu może się okazać "zdrowsza".

Cytat:

Z mojego na ludzki: to jest fajne, ale nie przychodzi mi tak łatwo jak funkcjonowanie po męsku, ''łażę'' niezgrabnie i po omacku. I wtedy trochę zazdroszczę tamtejszym facetom ich tematów, bo dział dla kobiet wydaje mi się strasznie mdły.

Ja nie identyfikuję się szczególnie mocno (jeśli w ogóle) z kobietami - inna socjalizacja, inne zainteresowania niż standard.
Mimo tego leczę się nawet jeśli nigdy nie będę w stanie tak funkcjonować.
Myślę, że w takich decyzjach ważniejszy jest stosunek do swojego ciała niż sprawy genderowe/wymarzona rola społeczna, ale to tylko moje poczucie.

[Wednesday]

[sza]

Cytat:

Jestem świadom tych zmian, ale, hm, emki i tak mają większe problemy ode mnie, a jednak sobie radzą.

Większość sobie nie radzi...

Widziałeś gdzieś na jakichś forach partnerów mk? Bo są same partnerki km, czasami partnerzy km się przewijają - ale o ludziach wiążących się z mk nic nie słychać.

Cytat:

Chyba nie, skoro mimo częściowego poczucia przynależności do płci pięknej rola, jaką bym musiał wtedy jako ona pełnić, byłaby dla mnie ogromnym (może przerastającym mnie) wyzwaniem.

Dlaczego musiałbyś?

Gdybym ja miała takie podejście do bycia kobietą to już dawo bym się załatwiła - bo nie umiem być ani taką kobietą, jak ty mógłbyś być (mimo iż uważasz to za niedostatecznie perfekcyjną kobiecość) ani chłopakiem...

Właśnie o to chodzi że nie musisz. Pytanie brzmi czego chcesz od swojego ciała, albo od związku z drugim człowiekiem?

Nie wiem jak ty, ale ja mam wrażenie że jeżeli z ciałem jest ok, i trafisz na odpowiednie, otwarte towarzystwo, to nie będzie ci narzucało żadnych norm jak kobieta powinna lub nie powinna się zachowywać... Na pewno dużo takich ludzi jest bo ich znam sporo.

Cytat:

Czasem tylko zdarza się, że albo bym chciał mieć takie cycki jak przed wszystkim, albo nie mogę się doczekać, aż jeszcze bardziej zgęstnieje mi zarost, choć już jest gęstszy niż u części chłopaków w moim wieku, na dodatek jest twardy, czarny i bardzo ciężko mi go zgolić tak, by nie było go czuć (bo podrażnienia).

No generalnie zarost na twarzy jest fajny w dotyku i może ładnie wyglądać, tylko czy warto płacić za to tyle ile trzeba za to oddać robiąc hormonalną tranzycję kmową...

Cytat:

Jestem świadom tych zmian, ale, hm, emki i tak mają większe problemy ode mnie, a jednak sobie radzą.

Większość sobie nie radzi...

Widziałeś gdzieś na jakichś forach partnerów mk? Bo są same partnerki km, czasami partnerzy km się przewijają - ale o ludziach wiążących się z mk nic nie słychać.

Cytat:

Chyba nie, skoro mimo częściowego poczucia przynależności do płci pięknej rola, jaką bym musiał wtedy jako ona pełnić, byłaby dla mnie ogromnym (może przerastającym mnie) wyzwaniem.

Dlaczego musiałbyś?

Gdybym ja miała takie podejście do bycia kobietą to już dawo bym się załatwiła - bo nie umiem być ani taką kobietą, jak ty mógłbyś być (mimo iż uważasz to za niedostatecznie perfekcyjną kobiecość) ani chłopakiem...

Właśnie o to chodzi że nie musisz. Pytanie brzmi czego chcesz od swojego ciała, albo od związku z drugim człowiekiem?

Nie wiem jak ty, ale ja mam wrażenie że jeżeli z ciałem jest ok, i trafisz na odpowiednie, otwarte towarzystwo, to nie będzie ci narzucało żadnych norm jak kobieta powinna lub nie powinna się zachowywać... Na pewno dużo takich ludzi jest bo ich znam sporo.

Cytat:

Czasem tylko zdarza się, że albo bym chciał mieć takie cycki jak przed wszystkim, albo nie mogę się doczekać, aż jeszcze bardziej zgęstnieje mi zarost, choć już jest gęstszy niż u części chłopaków w moim wieku, na dodatek jest twardy, czarny i bardzo ciężko mi go zgolić tak, by nie było go czuć (bo podrażnienia).

No generalnie zarost na twarzy jest fajny w dotyku i może ładnie wyglądać, tylko czy warto płacić za to tyle ile trzeba za to oddać robiąc hormonalną tranzycję kmową...

[sza]

@Gabi

Cytat:

wiele osób nie lubi psychologów z jednej prostej przyczyny, że usłyszy coś czego nie chce usłyszeć

Czy to czy usłyszy, czy nie usłyszy, może wpłynąć na to czy to jest prawda czy nie?

@Gabi

Cytat:

wiele osób nie lubi psychologów z jednej prostej przyczyny, że usłyszy coś czego nie chce usłyszeć

Czy to czy usłyszy, czy nie usłyszy, może wpłynąć na to czy to jest prawda czy nie?

[Jeżynka]

[Pandorzaste]

Cytat:

ten specyficzny sposób, w jaki faceci traktują kobietę, pobłażanie (jak np. w morzu nie przydzielili mnie do ciągnięcia lin, ''bo kobieta'' i zamiast tego wyszukiwali coś łatwiejszego - porażka, nie mogłem się wykazać) - zdecydowanie nie.

A także to co pisałeś dalej i na co pięknie odpowiedziała Anarchoqueer. Jeżeli chodzi tak o traktowanie kobiet, jak i o społeczne "wymogi" ich dotyczące (które są, swoją drogą, często sprzeczne- to samo dotyczy też oczekiwań wobec mężczyzn), to też niejedna cis-kobieta je olewa i świadomie pokazuje środkowy palec. Bo te wszystkie wymogi służą tylko do wepchnięcia każdego człowieka w "akceptowalne" ramy, zwykle nader ograniczone ramy. W sumie żadna osoba nie spełnia ich w 100%, nawet, jeżeli jej nie przeszkadzają lub to w tych ramach czuje się sobą.

Co do psychologów, to wydaje mi się, że po pierwsze powinieneś być szczery, po drugie znaleźć takiego, któremu będziesz ufać. Nie twierdzę, że to proste.

*a co do samych końcówek językowych, to w polskim już się utarło, że rodzaj męski jest najbardziej neutralnym, a nijaki - najbardziej "nienaturalnym" *

Generalnie daj sobie trochę czasu na przemyślenie tego, kim się czujesz.

[Gabi]

[sza]

Cóż ignorowanie onkologa czym trwa dłużej tym bardziej grozi śmiercią, ignorowanie psychologa-diagnosty może trwać dowolnie długo, ale jakby nie patrzeć nie pójście do niego już samo w sobie jest formą diagnozy (która jest wszak dla nas) - czyż nie?

Cóż ignorowanie onkologa czym trwa dłużej tym bardziej grozi śmiercią, ignorowanie psychologa-diagnosty może trwać dowolnie długo, ale jakby nie patrzeć nie pójście do niego już samo w sobie jest formą diagnozy (która jest wszak dla nas) - czyż nie?

[silveira]

"Błądzić jest rzeczą ludzką", koleżanki i koledzy mają rację, najlepiej trochę zwolnić i się zastanowić. Tym bardziej, że sam mówisz, że wątpliwości i tak kiedyś powrócą.

[Emu]

Przypominam tylko, że można być kobietą nie wypełniając mnóstwa rzeczy wymaganych od kobiet - i w sprzyjających okolicznościach nawet nie stykać sie z tego powodu ze szczególnym ostracyzmem.
Ja i stereotypowa rola kobieca:
- owszem prowadzę dom - własny;
- nie mam męża (Boże uchowaj!) ani nie jestem w żadnej innej relacji psychoseksualnej;
- nie mam dzieci;
- nie maluję się;
- nie golę nóg;
- nie zapobiegam w żaden sposób oznakom starzenia (siwe włosy, zmarszczki) ani ich nie maskuję;
- ucieszyłam się ze skończenia 30 lat;
- nie noszę strojów zgodnych z wymogami dla mojego wieku (mam wstręt do eleganckich strojów kobiecych, do rzeczy typu krótkie i wąskie spódnice; mój typowy "elegancki" strój to czarne spodnie, biała koszula i kolorowa indyjska kamizelka, żeby nie było tak obrzydliwie bezbarwnie);
- ogólnie olewam modę, a nawet mam negatywny stosunek do "idei mody" jako takiej*;
- nie znoszę "komedii romantycznych";
- nie utrzymuję szczególnie bogatych kontaktów towarzyskich, bo ogólnie źle się czuję w dużych grupach.
Moja rodzina przyzwyczaiła się do tego, że spodziewanie się po mnie wypełniania tradycyjnej roli kobiecej, w szczególności wejścia w związek z mężczyzną, byłoby... nawet nie wiem, jak to określić, to jakiś szczyt niewyobrażalności. I jest w porządku. Czuję się kobietą, ale nie muszę do tego być kobieca ani hetero- i seksualna.
Na pewno nie ma prostego przełożenia z sytuacji mojej na cudzą - mogą mi się podobać pewne elementy męskiej roli płciowej (niektóre ciuchy, ćwiczenia siłowe, pewne elementy męskiego sposobu bycia) i mogę je mieć, ale przy tym dobrze wiem, że nie czuję się mężczyzną i nie chciałabym nim być, jestem prędzej androgyniczna. Ale przypominam, że można funkcjonować w danej płci i uciec przed stawianymi jej wymogami.

* "idea mody" z punktu widzenia osoby negatywnie do niej nastawionej: masz się w danym okresie ubierać i ozdabiać tak a tak, bo tak sobie wymyślił pewien gość, który nawet Cię nie zna i nie ma pojęcia o Twojej osobowości. Toż to absurd...

[Wednesday]

[sza]

Cytat:

Nie umiem określić, co konkretnie mi zgrzyta, ale gdy występuję w roli chłopaka, to coś wydaje się znikać, mimo że różnica jest tak naprawdę niewielka.

Mam wrażenie, że warto byłoby to określić.

Cytat:

A czy warto płacić ciągłą frustracją i poczuciem, że coś jest ciągle nie do końca tak, jak by się chciało za to, by móc nosić sukienkę?

No właśnie - pytanie z czego bierze sięfrustracja i poczucie że jest ciągle nie tak... Bo za fizyczne cechy męskie płaci się jednak fizycznością. Frustracja i poczucie nieadekwatności mogą przeminąć, szczególnie gdy pozna się ich przyczyny i wyeliminuje je, a ciało zmienione przez testosteron już nie wróci do dawnej formy.

Choć biorę pod uwagę że pewnie mam wypaczone spojrzenie mk i trudno mi sobie wyobrazić że ktoś kto nie czuje sięjednoznacznie mężczyznąmógłby lubić zmiany jakie są od testosteronu w ciele.

Cytat:

Emu, większości rzeczy rzeczywiście bym unikał, ale na pewno nie malowania się i strojenia. I naprawdę wyglądałbym bardzo kobieco/dziewczęco. (Malowania - po kryjomu - już teraz nie unikam ). Dziecka nigdy bym nie urodził. Prędzej byłbym mężem niż żoną.

Hm, gdyby wiązać bycie żoną z rodzeniem dzieci to ja też nie mogę niąbyć. Chociaż akurat mam z tym duży problem. :X Nie dlatego, że sama potrzebuję - dlatego że wiem że ktoś kogo będę kochała mógłby chcieć mieć dziecko. I co ja wtedy zrobię?

Makijaż i strojenie są fajne, masa rzeczy w tradycyjnie rozumianej kobiecości nie jest nawet dla mnie. Nawet nie mogłaby być, bo kultura oczekuje od kobiety takiej ilości poświęcenia się dla innych, że jest to sprzeczne z samą ideą tranzycji czy świadomego wyboru tej roli społecznej.

Nie masz wrażenia jednak, że skonstruowanie kobiecości na nowo, tak żeby była fajna dla samych kobiet, i z ich perspektywy, biorąc z niej to, co jest właśnie przyjemne i dające satysfakcję, a odrzucając wszystko czego nie lubimy, a nie odrzucanie jej w całości, może być bardzo rozwojowe, pozytywne i prowadzące do wolności od szkodliwych stereotypów?

Cytat:

Nie umiem określić, co konkretnie mi zgrzyta, ale gdy występuję w roli chłopaka, to coś wydaje się znikać, mimo że różnica jest tak naprawdę niewielka.

Mam wrażenie, że warto byłoby to określić.

Cytat:

A czy warto płacić ciągłą frustracją i poczuciem, że coś jest ciągle nie do końca tak, jak by się chciało za to, by móc nosić sukienkę?

No właśnie - pytanie z czego bierze sięfrustracja i poczucie że jest ciągle nie tak... Bo za fizyczne cechy męskie płaci się jednak fizycznością. Frustracja i poczucie nieadekwatności mogą przeminąć, szczególnie gdy pozna się ich przyczyny i wyeliminuje je, a ciało zmienione przez testosteron już nie wróci do dawnej formy.

Choć biorę pod uwagę że pewnie mam wypaczone spojrzenie mk i trudno mi sobie wyobrazić że ktoś kto nie czuje sięjednoznacznie mężczyznąmógłby lubić zmiany jakie są od testosteronu w ciele.

Cytat:

Emu, większości rzeczy rzeczywiście bym unikał, ale na pewno nie malowania się i strojenia. I naprawdę wyglądałbym bardzo kobieco/dziewczęco. (Malowania - po kryjomu - już teraz nie unikam ). Dziecka nigdy bym nie urodził. Prędzej byłbym mężem niż żoną.

Hm, gdyby wiązać bycie żoną z rodzeniem dzieci to ja też nie mogę niąbyć. Chociaż akurat mam z tym duży problem. :X Nie dlatego, że sama potrzebuję - dlatego że wiem że ktoś kogo będę kochała mógłby chcieć mieć dziecko. I co ja wtedy zrobię?

Makijaż i strojenie są fajne, masa rzeczy w tradycyjnie rozumianej kobiecości nie jest nawet dla mnie. Nawet nie mogłaby być, bo kultura oczekuje od kobiety takiej ilości poświęcenia się dla innych, że jest to sprzeczne z samą ideą tranzycji czy świadomego wyboru tej roli społecznej.

Nie masz wrażenia jednak, że skonstruowanie kobiecości na nowo, tak żeby była fajna dla samych kobiet, i z ich perspektywy, biorąc z niej to, co jest właśnie przyjemne i dające satysfakcję, a odrzucając wszystko czego nie lubimy, a nie odrzucanie jej w całości, może być bardzo rozwojowe, pozytywne i prowadzące do wolności od szkodliwych stereotypów?

[Wednesday]

[silveira]

Już więcej to nie doradzę, bo sam jestem jedną wielką niepewnością, o czym i tak prawie wszyscy tu wiedzą tylko że ilu ludzi, tyle opinii, jeden doradzi to, drugi tamto, a to Ty sam musisz wiedzieć, czego tak naprawdę chcesz choć wiem, że tkwienie w martwym punkcie jest męczące

Odwieczny dylemat: stanę się sobą - nie będę mieć biologicznych dzieci. Życie wymaga od nas poświęceń

[Wednesday]

[wendigo]

[silveira]

Ty nie masz, a my wciąż mamy dla mnie też tylko taka opcja wchodzi w grę, no bo jak to, być w ciąży, potem rodzić... Jezus Maria *mdleje i dostaje zawału* :x
Ale jak ktoś ma wątpliwości, to chyba dobrze mieć tą opcję zamrożenia w zapasie

[Pandorzaste]

/offtop

Rodzenie dzieci, umówmy się, nie jest dla ludzi. A w każdym bądź razie nie w Polszy. Dzieci rodzić, jeżeli w ogóle, to polecałobym Francję. A poza tym osobiście nie chcę mieć dzieci, dziękuję, pracowałom przez lata jako niania. Odechciewa się skutecznie .

/offtop

No to Wednesday, chyba jednak psycholog i szczerość. Tak sądzę, ale wiesz, to też takie sądzę, ale pewności brak.

[Wednesday]

[Misiek]

Wednesday-ciekawy wątek.
Ja miałem przez ostatnich dobrych parę dni mocne rozkminy, a szczególnie w kwestii dysforii. Tzn. do jakiego stopnia jest ona "moja"/cielesna, a kiedy już zaczynam chcieć mimo wszystko jakoś wpisać się w ten heteronormatywny model. I kobieca-kobieta oraz męski-mężczyzna, gdzieś ciągle siedzą w podświadomości i wyłażą co jakiś czas, kiedy zaczynam się przyrównywać do społeczeństwa i próbować w nim odnaleźć, nie chcąc być ciągle samotną wyspą. Ale może taki los poszukiwaczy własnej wolności...

Masz brodę! Zazdroszczę ehh, aj bym się tak bawił, przycinał, a to tu, to tu....

Ale tak na poważnie, to wydajesz się niezwykle dorosły i taki co już przeżył wiele jak na swoje lata, a ja jestem 4 lata starszy od Ciebie, i jeszcze nawet nie połknąłem jednej tabletki T...i narazie szczerze nie zamierzam, bo zrobieniu researchu. mimo, że chciałbym mieć brodę (chlip, chlip)
Dlatego ja bym się nie śpieszył z tak poważnymi interwencjami w życiu jak hormony, a tym bardziej operacje. wiadomo, gdy się człowiek śpieszy...

Dla mnie to kluczowa sprawa określić co robię ze sobą, czy to w kwestii ciała image'u zachowania itp dla siebie a kiedy już jednak kieruję się innymi. i to nie tylko "mainstreamowym społeczeństwem" ale także inspirując się innym osobami trans, nawet tymi co twierdzą że się wyłamują. przecież chcemy być sobą, a nie kopią kogoś...na to trzeba bardzo uważać imo.

Z drugiej strony zdaję sobie sprawę, że może być ciężko. Na swoim przykładzie. Chciałbym (w przyszłości), żeby mnie np. traktowano jak chłopaka (cokolwiek to znaczy), używano męskiego imienia i rodzaju a nie koniecznie mam ochotę spełniać wymagania cd. tego. Tzn. ściąć kruciutko włosy, wkładać wysiłek, żeby całkiem i zawsze! zakrywać cycki itd. itp. więc jestem powiedzmy niekonwencjonalny jeśli o chodzi o k/m. Ty może jesteś niekonwencjonalny bo masz już zarost, chciałbyś czasem wyjść w kiecce, może wcale nieogolony (nie tylko na twarzy;P) i wciaż być traktowany po męsku. no nawet wielu lgbt zrobi mind-fucka, a przecież masz do tego prawo czyż nie? masz prawo raz się czuć kobietą, raz mężczyzną, raz pójść w kiecce i powiedzieć, żeś jest mużcziną, albo z brodą, żeś kobieta.

Czy gdy jesteś sam ze sobą widzisz w tym problem? czy jednak obawiasz się innych? A może nawet agresji ze strony osób postronnych...to wszystko na ans wpływa. ja kiedy jestem sam modeluję ten swój dżęder czasem jak mi się podoba i śnię, że kiedys będziemy genderfreee tak naprawdę, że każdy bedzie mógł wyglądać robić co i jak mu się pdooba, oczywiście gdy nie robi komuś krzywdy.

Ja już zaczałem myśleć o sobie...ej dobra, chcę być chłopakiem. no i sobie oglądam na YT wypowiedzi transów. i tak. normalnie wszyscy oni nie chcą mieć cycków. chcą mieć to czy tamto...zacząłem nawet w krótkim czasie zahaczać o transseksualizm...a potem sobie zadawać pytanie czy to napewno ja.

No bo wiadomo łatwiej wyjść na ulicę i powiedzieć: "cześć, Jestem Michał, kiedy jednak nie widać cycków przez koszulkę, kobiecych bioder itd. itp."
Ryu chyba teraz całkiem rozwala system, przynajmniej tak czytałem na blogu z relacji ze spotkania transfuzji. też się tam raczej nie wpisywał

Nie wiem czy nie offtopuję...ale mój message był taki: zastanów się co TY chcesz, a nie przyrównuj absolutnie do nikogo. możesz nawet być jedyny w swoim rodzaju. i każdy jest.

Ale wiem łatwo mówić, nie żyjemy w oderwaniu od reszty świata (większość z nas) i z kimś lub czymś zawsze chcemy się utożsamić, gdzieś należec i być akceptowanym, a kiedy jesteśmy niepodobni do nikogo...zaczyna nas to przerażać.

ps. łał, Twoja babcia wie co to transpłciowość cool

ludziom genderfluid, queer, i innym non-binary w ogóle jest trudno...bo większość nie kuma bazy, i dużo ludzi ma podejście (nawet gdzieś tu na forum zauważyłem) dobra, bądź TG albo TS...albo queer, ale się przynajmniej zdecyduj. ale kiedy jesteśmy w ciągłęj ewolucji...to czasem ciężko uwierzyć w jakąś stałość.

Things don't last.

Ja np. się "obawiam" że jestem gender-queer. prawdę mówiąc nie wiem jaka jest różnica między genderqueer a genderfluid. ale nie wgłębiająsc się nie wpisuję sie w transa, lubię i kobiecość i męskość, (choć pewnie to drugie trochę faworyzuję)...ale fakt, kocham też energię, kobiecą, i nie chcę się jej pozbywać. więc może dla siebie jestem queer, ale na "użytek publiczny" i w ogóle dla niewtajemniczonych funkcjonowałbym jak trans. i np. wiem, ze mam pewne preferencje jak np. Męskie imię, gramatyka itd.
Ustal swój unikatowy profil. Twórz życzę powodzenia...i cierpliwość. Wszystkiego czego Ci życzę, sam też bardzo potrzebuję. nie jesteś sam. Miłego dzionka

[Misiek]

I zgadzam się z Anarchoqueer, że może powinniśmy (właśnie my!) łamać te konwencje. Bo często nieświadomie popadamy w te utarte stereotypy, a więc utrwalamy je, a przecież (przynajmniej część z nas) chciała się z nich uwolnić. Zaczynamy myśleć, że kobiecość czy męskość...to się je ze wszystkim. A spektrum jest bardzo szerokie i różnorodne.

Ale jak mówię, ja to jestem dobry w teoriach, a codziennie się potykam o te same zagadnienia.

Wydaje mi się też, że podejście trans...a queer, jest z goła inne. Więc identyfikacja z jednym może zaprzeczać drugiemu.. queer, mnie osobiście daje więcej wolności...tyle, że czasem zaczynam się w tym już gubić, więc bezpieczniej jest mi być transem (?) już od tego czytania i rozkminiania tego wszystkiego i siebie w tym wszystkim głowa boli

[sza]

Cytat:

masz prawo raz się czuć kobietą, raz mężczyzną, raz pójść w kiecce i powiedzieć, żeś jest mużcziną, albo z brodą, żeś kobieta

Owszem, masz rację. Ale zauważ, że inni mają też prawo mieć mindfucka i przy całej sympatii nie móc zmienić intuicyjnego odbierania twojej płci. Dlatego mężczyzna w sukience będzie dla nich nadal mężczyzną w sukience, nawet, jeżeli nie będą go traktowac przez to źle. To są proste mechanizmy poznawcze - a jeżeli chcesz zobaczyć jak to działa to... poznaj innych transów.

Mam wrażenie że wiele osób w środowisku transpłciowym nie zdaje sobie z tego sprawy, samodzielnie będąc na takim dystansie do esencjalnego rozumienia płci, że nawet nie uświadamiają sobie, że użycie preferowanego rodzaju oraz imienia nie zmienia w zasadzie tego, jako która płeć jesteśmy odbierani. Że płeć w umysłach ludzi to coś więcej niż powierzchowność, ekspresja.

I tutaj jest właśnie pewien konflikt między tymi osobami w naszym środowisku, którym esencjalne postrzeganie ich płci jako fizycznie niezgodnej z ich tożsamością (kobiety z męskm ciałem, mężczyźni z kobiecym ciałem) tak bardzo nie przeszkadza, dopoki umożliwi im się wolną ekspresję siebie, oraz tych, którzy fizycznie pragnęliby być odbierani jako inna płeć.

I tutaj myślę też że leży dylemat 'czy potrzebuję hormonów czy nie'. Hormony tego pierwszego nam nie dadzą, to się osiąga innymi sprawami, a tego drugiego też niekoniecznie, chociaż dla odmiany moga pomóc.

Cytat:

masz prawo raz się czuć kobietą, raz mężczyzną, raz pójść w kiecce i powiedzieć, żeś jest mużcziną, albo z brodą, żeś kobieta

Owszem, masz rację. Ale zauważ, że inni mają też prawo mieć mindfucka i przy całej sympatii nie móc zmienić intuicyjnego odbierania twojej płci. Dlatego mężczyzna w sukience będzie dla nich nadal mężczyzną w sukience, nawet, jeżeli nie będą go traktowac przez to źle. To są proste mechanizmy poznawcze - a jeżeli chcesz zobaczyć jak to działa to... poznaj innych transów.

Mam wrażenie że wiele osób w środowisku transpłciowym nie zdaje sobie z tego sprawy, samodzielnie będąc na takim dystansie do esencjalnego rozumienia płci, że nawet nie uświadamiają sobie, że użycie preferowanego rodzaju oraz imienia nie zmienia w zasadzie tego, jako która płeć jesteśmy odbierani. Że płeć w umysłach ludzi to coś więcej niż powierzchowność, ekspresja.

I tutaj jest właśnie pewien konflikt między tymi osobami w naszym środowisku, którym esencjalne postrzeganie ich płci jako fizycznie niezgodnej z ich tożsamością (kobiety z męskm ciałem, mężczyźni z kobiecym ciałem) tak bardzo nie przeszkadza, dopoki umożliwi im się wolną ekspresję siebie, oraz tych, którzy fizycznie pragnęliby być odbierani jako inna płeć.

I tutaj myślę też że leży dylemat 'czy potrzebuję hormonów czy nie'. Hormony tego pierwszego nam nie dadzą, to się osiąga innymi sprawami, a tego drugiego też niekoniecznie, chociaż dla odmiany moga pomóc.

[silveira]

Haha, Michale, ja jestem od Ciebie starszy i też nawet nie zacząłem młodzi jesteśmy, mamy czas żeby rozważyć wszystkie za i przeciw. :3

[Wednesday]

[Wednesday]

Dobra, chyba postanowione - na razie wstrzymam się z hormonami. I tak mi się kończą. Nie wiem, jak to będzie, stresuję się, boję (to moje ulubione słowo od kilku dni :v), ale tak jest chyba rozsądniej. Tylko czy powinienem rozmówić się w takim razie z seksuologiem?

[Ryu]

Dobrze by było, jeżeli masz do niego zaufanie, bo odstawianie hormonów na własną rękę to jednak średnio rozsądny pomysł.
No ale to rada podyktowana zdrowym rozsądkiem i dużą dozą idealizmu. Oceń na własną rękę, czy Ci to bardziej pomoże niż zaszkodzi.

Aha, http://dynarski.pl/post/1...ng-testosterone

[Wednesday]

[Ryu]

Ach, on. Hm, chyba raczej nie dostałbyś u niego sensownego wsparcia. Jakoś nie kojarzy mi się z ekspertem od równowagi hormonalnej organizmu... prędzej z żartami, że chcesz być dziewczynką

No, Wiktor ma na blogu trochę ciekawych tekstów A że sam też nie jest tró...

[Wednesday]

Nie dziwi mnie ta odpowiedź. :v Więc po prostu powinienem poszukać endokrynologa najlepiej. Albo prowadzącego zmienić. Suuuper.

[Sig]

Przeczytałem wątek i stwierdzam, że nie widzę dylematów wewnętrznych - wydaje mi się, że nakręcasz się po prostu innymi, etykietkami, normami i inszymi sam za to zawsze byłeś i jesteś pomiędzy i płynny. Co do hormonów, to musisz po prostu zdecydować czy dobrze ci z nimi, podobają ci się zmiany, jak się czujesz a nie dążyć do mitycznych celów. Z każdą zmianą, zawsze lepiej do endokrynologa - mnie by Liber załatwił mentalnie bo mam kompletnie niestandardowe ustawienie.

[Wednesday]

[Gabi]

Tak czy inaczej zawsze lepiej się zastanowić niż działać na wariata. Ja dochodzę po woli do wniosku, że taka ze mnie kobieta jak z koziej du..y saksofon. Nie jestem żadną trans a po prostu jestem facetem, który zawsze marzył o tym by być kobietą, ale niestety nie urodził się nią i nią nie będzie, może się co najwyżej upodobnić do kobiety ale to wszystko co może. A czy warto? hmmm..... chyba nie.

Tak czy inaczej zawsze lepiej się zastanowić niż działać na wariata. Ja dochodzę po woli do wniosku, że taka ze mnie kobieta jak z koziej du..y saksofon. Nie jestem żadną trans a po prostu jestem facetem, który zawsze marzył o tym by być kobietą, ale niestety nie urodził się nią i nią nie będzie, może się co najwyżej upodobnić do kobiety ale to wszystko co może. A czy warto? hmmm..... chyba nie.

[Ryu]

[Gabi]

[wendigo]

[Wednesday]

Gabi, wendigo bardzo mądrze powiedział. Wiesz, mnie też nie zadowalają obecne możliwości medycyny, ale uważam, że jeżeli ma to dać choć namiastkę szczęścia i choć trochę poprawić samopoczucie, to warto. I nie jest ważne, w którą stronę się idzie czy zawraca.

[Itakmnienieznas]

Jako osoba niedoswiadczona, czyli zaledwie 14 letni bachor nie jestem w stanie powiedziec ci nic konstruktywnego, co podniesie cie w gore i wskaze cel, to co bedzie dla Ciebie najlepsze. Nie tylko ze wzgledu na wiek, ale tez ze wzgledu na to, ze tak po prostu sie nie da. Powiem ci jak ja sie przekonalem by chodzby podejsc do rodzicow i im to powiedziec, by chocby zciac wlosy i mowic na niektore sprawy najzwyczajniej : nie, przestan. To nie decyzja, ktora podjeles nagle, taka sama jakgdybys chcial wydac 1 zl na gumekulke, to decyzja porownywalna do kupny wlasnego domu, twoj dom na start ( w ktorym mieszkalbys sam bez rodzicow) jest inny niz twoich przyjaciol. Ty zyjesz w chatce z powybijanymi szybami, porozrzucanymi krzeslami, nie mozesz z nich korzystac i nie mozesz ich naprawic, bo na calym swiecie nie ma kogos kto potrafilby sie tym zajac. Twoi przyjaciele mieszkaja w blokach, podiadaja okna, przez ktore nikt nie wrzuci kamienia bo sa solidne, posiadaja krzedla na, ktorych siedza niczym na tronach, nie musza sie przeprowadzac. Rodzice sa ludzmi ktorym placisz za dom, ale bez wzgledu na to ile im dasz nigdy nie zechca usunc ciebie, ktory mieszkasz w tym domu. Czesto nie zgodza sie, bedzie im wygodniej pozostac w miejscuw poblizu twojego domu niz przeprowadzic sie w ich mniemaniu zupelnie gdzie indziej. Przez tych ludzi wmawiasz sobie, ze ty tez mieszkasz w tym stabilnym bloku i zyjac w nim gdy ktos cie odwiedzi nie zauwazy roznicy. Kiedy w koncu zechcesz kupic dom, dalej bedziesz sie bal, pomijajac tych ludzi co zatrzymuja cie w nim, boisz sie jak bedzie wygladac, czy twoj blok nie bedzie gorszy od przyjaciol. Gdy go kupisz odkrywasz, czy napewno tego ci bylo trzeba. Mam nadzieje, ze metafory sa jasno nakreslone, ze to ma sens i ze ktos zrozumie.

[Wednesday]

Wydaje mi się, że zrozumiałem, o co Ci chodzi, ale jednak to nie chatka z powybijanymi oknami i porozrzucanymi krzesłami stanowi mój problem. Idąc dalej w przenośnie: mój problem stanowi to, czy chcę mieszkać w angielskiej wiktoriańskiej willi, czy amerykańskim carpenter gothic, a każda z tych opcji, choć kusząca, niesie za sobą pewne konsekwencje, które wynikają nie tylko z architektury, ale i położenia.

[Gabi]

[sza]

Cytat:

Bo jeśli ktoś pisze, że jest MK bierze hormony ale nie utożsamia się ze światem kobiecym to po jasną cholerę bierze ? dla noszenia babskich gaci?!

Dlatego żeby wyleczyć fizyczną dysforię a noszenie ciuchów to jakby nie patrzeć cześć 'świata kobiecego'. Chociaż nie sądzę że zrozumiesz. W końcu uznajemy tu esencjalne rozumienie transseksualizmu, teorie 'kobiecych mózgów' itd.

Cytat:

Bo jeśli ktoś pisze, że jest MK bierze hormony ale nie utożsamia się ze światem kobiecym to po jasną cholerę bierze ? dla noszenia babskich gaci?!

Dlatego żeby wyleczyć fizyczną dysforię a noszenie ciuchów to jakby nie patrzeć cześć 'świata kobiecego'. Chociaż nie sądzę że zrozumiesz. W końcu uznajemy tu esencjalne rozumienie transseksualizmu, teorie 'kobiecych mózgów' itd.

[Wednesday]

[wendigo]

Po co endokrynologa do tego?

[Wednesday]

No nie wiem w sumie. :v Tak przeczytałem na blogu Wiktora Dynarskiego, do którego Ryu dał mi linka, że lepiej wtedy mieć kogoś, u kogo można monitorować to wszystko...

[wendigo]

Ach, a no to hmm... jak przerwiesz to po paru miesiącach możesz zrobić kontrolę w sumie nawet ze skierowania rodzinnego (czy nawet podobno bez jak się zapłaci).

[Wednesday]

Aha, ok. Dzięki.

[wendigo]

Znaczy nie traktuj mnie jak wyroczni Po prostu myślę, że endokrynologowi by się Twoje zachowanie i tak raczej nie spodobało

[Wednesday]

Nie traktuję, ale po prostu Twoja odpowiedź jest mi bardzo na rękę. A że by się nie spodobało, to akurat wiem, no ale tak pewnie z większością by było. :v

[Wednesday]

Początkowy plan był taki, by umieścić to w ogólnym wątku o dysforii, ale wyszło długo, ja mam swój temat, zresztą nawet nie wiem, czy oczekuję konstruktywnych rad lub kopa w [terefere] (może tego drugiego), czy po prostu sobie chcę głośno, publicznie pomyśleć. Cóż, chyba wcześniej już było wszystko powiedziane, teraz tylko mogę od nowa wałkować.

Wykańcza mnie ta transpłciowość. Nie chcę siedzieć pod tym parasolem. Podziwiam tych, którzy tak uparcie dążą do celu. Chociaż oni chyba nie mają za bardzo wyjścia.

Zdaje się, że w moim przypadku adekwatnie by było podzielić dysforię na trzy części, zaś te trzy części na podpunkty (trochę to paradoksalne, ale tak właśnie jest):

1. Dysforia związana z ciałem
- nie jest biologicznie męskie
- nie jest też już w 100% żeńskie

2. Dysforia związana z rolą społeczną
- ogólnie przyjęte traktowanie kobiet mnie wkurza. Wkurza mnie pobłażanie im. Wkurza mnie, że nawet jak czytam Sherlocka Holmesa, to ten twierdzi, że kobiety są inne i nie można im do końca ufać. I stereotypy też mnie wkurzają. Co prawda nie jest to czynnik decydujący (moim dajmonem/Patronusem/totemem jest Daria Morgendorffer i jako kobieta pewnie byłaby ze mnie jej o 2% łagodniejsza wersja... co ja mówię - już jest), ale dysforię jednak powoduje i może dobrze by było w tym szukać przyczyny tego wszystkiego...

3. Dysforia będąca skutkiem tranzycji
- nigdy nie osiągnę stuprocentowych efektów korekty, co sprawia, że kwestionuję celowość tego wszystkiego
- zbudowana tożsamość wydaje się być w pewien sposób sztuczna i cholernie wymuszona, przez co biologiczni faceci wydają mi się zwyczajnie lepsi
- tak naprawdę tranzycja przyniosła tylko chwilowe szczęście; dalej nie czuję się ze sobą dobrze
- i, jak w przypadku punktu pierwszego - ciało nie jest już w 100% żeńskie i w razie czego będzie wymagało pewnej, hm, renowacji, ale będzie przynajmniej biologicznie żeńskie i bez niedoskonałości, których nie potrafi naprawić medycyna

Co dalej. Lubię (na miarę możliwości) swoje odbicie w lustrze. Jest dosyć męskie. Ostatnio nawet w makijażu wyglądam trochę jak facet. Przynajmniej pod odpowiednim kątem i za sprawą baków (uwielbiam baki) i krótkich włosów. Gdy obserwuję transfacetów, cóż, ich tranzycja wydaje mi się lepsza od mojej. Z wierzchu to wszystko wygląda tak ładnie, kształtnie i pełnie, ale wiem, że w gruncie rzeczy przechodzą przez to samo (ostatecznie przez coś w tym stylu) co ja - nie mają penisów i funkcjonalnych jąder, musieli lub dopiero będą się pozbywać towaru poprzez mastektomię, sami też pewnie widzą od cholery niedoskonałości, które chętnie by zmienili... ale mnie to nie pociesza. Mnie te niedoskonałości doprowadzają do szewskiej pasji. Nie jestem perfekcjonistą. Ale jeśli chodzi o tę kwestię, to bardzo by mi zależało, by dało się osiągnąć takie wyniki, jakie, cóż, nie są na chwilę obecną realne. Że cisfacetom zazdroszczę, to nie tajemnica. Ale ja zazdroszczę nawet transom, bo wiedzą czego chcą, nie zrażają się, dążą do celu i tak dalej. Ciskobietom też zazdroszczę, bo nie mają takich problemów jak ja.

Ja wiem, że niedługo zacznę brzmieć -albo już brzmię -jak Emiele (pozdrawiam) z tymi moimi jękami. Wykańcza mnie powoli to, że trwam w zawieszeniu i ani w przód kroku, ani w tył.
Mam porobione te diagnozy, wyrzucone pieniądze, mam urlop dziekański... po co to wszystko? Te diagnozy są bezwartościowe tak naprawdę. No, ten urlop to jednak nie taki najgorszy. Poukładam sobie wszystko. No ale przecież udzielili mi go z innego powodu, więc kolejny problem.

Rozum mi podpowiada, że najlepiej by było w moim przypadku rzucić to wszystko w cholerę. Tylko poodkręcać będzie trochę ciężko, ale łatwiej niż latać po sądach i wiecznie narzekać, że nie będzie idealnie. Wracając na starą drogę też nie będzie świetnie i kolorowo, ale tak myślę, że skoro i tak jestem jakimś queerem, to może lepiej skupić się jednak na tej części tożsamości, która pokrywa się z oryginalnym ciałem. Matka już mi gada, że ze swoim nastawieniem to ja nigdy nie zmienię dokumentów (nie wykazuję żadnej inicjatywy), a ja się nie potrafię przyznać , zacząć w ogóle rozmowy, że tak właściwie to na chwilę obecną wolę się z tym wstrzymać, bo przeżywam kryzys. Nie pierwszy. Albo i pierwszy, tylko że uśpił się na parę miesięcy.

Podoba mi się wizerunek niektórych kobiet. Podoba mi się ich sposób bycia. I też tak chcę. Ale jak patrzę na facetów, to jeszcze bardziej chcę być po prostu mężczyzną. Co z tego, że inni nie będą wiedzieli o mojej ewentualnej przeszłości transpłciowej? Ja wiem, będą wiedzieli lekarze i partnerzy, o ile jakiegoś będę mieć, bo póki co się nie zapowiada. Nawet w razie ochoty na niezobowiązujący seks z nieznajomym muszę się ujawniać (myślę o tym, ale odstrasza mnie ryzyko złapania czegoś... w końcu skąd mam wiedzieć, czy ten ktoś by nie kłamał, że jest zdrowy... dlatego to tak hipotetycznie).

Dużo rzeczy, które mną kierują, jest prozaicznych. Ale one też są dla mnie istotne. Bez tych szczegółów nie będę tym, kim jestem lub chcę się stać (już nawet pomijam transpłciowość - swoją drogą dzięki Wam, którzy to wymyśliliście, uwielbiam wieloznaczność tego słowa).
Jakiś czas temu nawiedził mnie pomysł, by spróbować zagadać o tym na jakimś innym forum. Najlepiej zagranicznym, bo też na innym poziomie pewne rzeczy widzą, więcej tam niebinarnych i tak dalej. Polecili mi terapeutę przez skajpaja, skoro nie mam pewności co do krajowych (bo nie mam... tak szczerze - kto by był na tyle kompetentny, by się mną zająć, skoro na samym transseksualizmie nadal niewiele osób się zna? Zresztą szybko by wyszło, że coś się kroi). Ja nie wiem. Przeszło mi przez myśl, by pójść do Robachy. Ale w sumie domyślam się, jakby się to potoczyło.

Szkoda mi porzucać to, co udało mi się przez tych parę lat osiągnąć, ale czuję też, że tranzycja zabrała mi jedne z tych lepszych chwil (liceum... jakby to wyglądało, gdybym może nie przeszedł go jako kobieta - bo przeszedłem - ale przynajmniej bym to akceptował?).
Tak się miotam i powoli już zaczyna brakować mi sił. Fajnie by było, gdyby ktoś podjął tę decyzję ostatecznie i nieodwołalnie za mnie. Ja za dużo myślę, analizuję i widzę trzynaście stron każdej pierdoły. Poza tym jak to niby powiedzieć rodzinie? W sumie nie interesuje mnie, co myślą o mnie inni... z jednym "ale". Nietrudno chyba zgadnąć, co się za tym kryje. A mama już prawie zawsze bez trudu nowego imienia używa.

Nie potrafię siebie zaakceptować jako osoby transpłciowej. Inni to dla mnie zwyczajni faceci i zwyczajne babki, ale na siebie w ten sposób nie potrafię patrzeć, bo widzę siebie od podszewki, od wewnątrz. I znam za dużo szczegółów, wiem, jak to wszystko wygląda.

Piszę już któryś esej na ten temat swoich fanaberii (serio i obiektywnie nie wiem, czy można to inaczej określić), a w świecie gorsze rzeczy się przecież dzieją.

[wendigo]

A ja myślę, że trochę jesteś perfekcjonistą Ale cóż... ja też jestem...

I w sumie to nie wiem co Ci powiedzieć, ale to: "Nie potrafię siebie zaakceptować jako osoby transpłciowej." - rozumiem... ja też nie potrafię Nadal mam dni gdzie siadam sobie i pytam nie wiem kogo: "no ale dlaczego ja?!" i że nie chcę taki być i jak wiele w życiu tracę przez to, i jak trudno jest mi coś osiągnąć przez to... Ale nikt mi na te pytania nie odpowie, w końcu trzeba się wziąć w garść i żyć dalej jakoś...
Wiem, że niestety nie powiedziałem nic pocieszającego, chciałem tylko powiedzieć, że nie wszyscy k/m tak z całą siłą dążą do czegoś
Chociaż oczywiście fakt, dla mnie w przeciwieństwie do Ciebie ciało kobiety tylko dlatego że biologicznie byłoby perfekcyjne, nie jest żadną opcją - dla mnie samo to że ono było żeńskie było większą wadą niż teraz mikropenis czy blizny

A co do:

[Lagertha]

Jak dla mnie odpowiedziałeś sobie na to pytanie już sam.

Co do odwracania wszystkiego.. Opowiedz sobie na pytanie, czy chcesz żyć w kłamstwie, czy też chcesz żyć w zgodzie z sobą. Na pewno będzie to szok dla Twoich bliskich.. ale właśnie. Piszesz, że chciałbyś się wstrzymać. Nie radziłabym tobie byś od razu wszystko odwracał, ale nie radziłabym też podążania na siłę na przód gdy masz aż tak silne wątpliwości. Co do diagnozowania się, myślę, że to dobry pomysł. Nie rozważałeś może by iść do psychologa/psychiatry, który nie ma z transowymi rzeczami do czynienia? Wiesz, bo może też i sam problem jest gdzie indziej..?

Pytam, bo ja w moimi prywatnym życiu doszłam do wniosku, że chyba będzie to najlepsze wyjście, by wyjść z depresji i kilku innych nabytków, które pojawiły mi się jako reakcja na ekstremalny stres. Mam takie wrażenie, że ci "transowi" chcą by im cały czas tłumaczyć swoją płciowość i cały czas chcą oceniać, czy jest się wystarczająca kobiecą/męskim, poprawiać i najlepiej uwiązać do siebie. A nie zależy im na poprawie zdrowia pacjenta... Takie mam niestety odczucia.

Jak dla mnie odpowiedziałeś sobie na to pytanie już sam.

Co do odwracania wszystkiego.. Opowiedz sobie na pytanie, czy chcesz żyć w kłamstwie, czy też chcesz żyć w zgodzie z sobą. Na pewno będzie to szok dla Twoich bliskich.. ale właśnie. Piszesz, że chciałbyś się wstrzymać. Nie radziłabym tobie byś od razu wszystko odwracał, ale nie radziłabym też podążania na siłę na przód gdy masz aż tak silne wątpliwości. Co do diagnozowania się, myślę, że to dobry pomysł. Nie rozważałeś może by iść do psychologa/psychiatry, który nie ma z transowymi rzeczami do czynienia? Wiesz, bo może też i sam problem jest gdzie indziej..?

Pytam, bo ja w moimi prywatnym życiu doszłam do wniosku, że chyba będzie to najlepsze wyjście, by wyjść z depresji i kilku innych nabytków, które pojawiły mi się jako reakcja na ekstremalny stres. Mam takie wrażenie, że ci "transowi" chcą by im cały czas tłumaczyć swoją płciowość i cały czas chcą oceniać, czy jest się wystarczająca kobiecą/męskim, poprawiać i najlepiej uwiązać do siebie. A nie zależy im na poprawie zdrowia pacjenta... Takie mam niestety odczucia.

[wendigo]

To jest niezły pomysł z tym psychologiem "nie transowym". Bo nawet gdyby był jakiś anty-ts i zaczął Wednesday przekonywać, że nie jest ts i powinien zostać kobietą, to Wednesday może właśnie dzięki temu oceni jak mu leży taka perspektywa Spojrzenie z zewnątrz może być dobre.

[Alpaka]

[nunumu]

Cytat:

Czasem bardzo chcę ściąć włosy, wrócić do dawnego ja, tylko po to, żeby pozbyć się wszystkich problemów, żeby było mi łatwiej, żeby ludzie nie gapili się na ulicy, żeby w końcu wyglądać normalnie i nie bać się przed każdym wyjściem.

Czemu tego nie chcesz jednak zrobić? Co cię powstrzymuje?

Cytat:

Lepiej by było, gdyby ktoś mi powiedział prawdę, jak on to widzi i co by było dla mnie najlepsze. Bo ze swojej perspektywy nic nie potrafię wymyśleć.

A jak byłaś chłopakiem - było lepiej? Jeżeli tak, dlaczego?

[Gabi]

Wednesday,
Napisałam sporego posta w odpowiedzi na to co piszesz, ale po namyśle poszedł w diabły. Jeśli Cię to pocieszy to nie tylko Ty masz takie jazdy. Ale wiesz co jest najważniejsze? To czy kiedyś nie powiesz sobie "żałuję". Ale to chyba znów zaczyna się ten okres kiedy na forum więcej zdołowańców niż innych.

Wednesday,
Napisałam sporego posta w odpowiedzi na to co piszesz, ale po namyśle poszedł w diabły. Jeśli Cię to pocieszy to nie tylko Ty masz takie jazdy. Ale wiesz co jest najważniejsze? To czy kiedyś nie powiesz sobie "żałuję". Ale to chyba znów zaczyna się ten okres kiedy na forum więcej zdołowańców niż innych.

[Alpaka]

[Gabi]

[Alpaka]

[nunumu]

Cytat:

To, że zaszłam zbyt daleko, żeby się wycofać lub po prostu antypatia do mężczyzn, która nie wiąże się z dysforią cielesną.

Jak daleko zaszłaś? SRS, zmiana danych?

Antypatia do mężczyzn - wszystkich? Czy do określonego typu męskości którego nienawidzisz? Mężczyźni bywają różni np. sama zadaję się dużo z anarchistami którzy zwykle nie mają mentalności kutasów i nie zachowują się jak stado małp.

Cytat:

Nie chodzi o to, żeby wyglądać idealnie - kiedyś, żeby wyglądać normalnie nie musiałam wkładać w to tyle pracy ile teraz.

Pytanie moje brzmi - co jeżeli nigdy nie będziesz wyglądała "normalnie"? Czy wtedy bdzie lepiej być chłopakiem czy dziewczyną? Sama nie wyglądam normalnie ale żyję. Miałam momenty załamania ale nie zechciałam wracać do stanu poprzedniego bo po prostu w męskiej roli się kompletnie nie odnajduję i nie chcę odnajdować. A co do wyglądu, cóż, wygląd to nie wszystko. Wygląd można mieć rozmaity, w zasadzie tylko w seksie, związkach i niektórych pracach się badzo liczy.

Zrób sobie rachunek zysków i strat. Ja tak zrobiłam i zdecydowałam się brnąć w tranzycję. Ale chęć zachowania konsekwencji w działaniu, pociągnięcia do końca tego co się zaczęło - to nie jest logiczne. Przez taką potrzebe konsekwencji wiele osób wkopuje się w tarapaty i zakopuje w nich tak głęboko że nie ma jak wyjść.

Zamiast dazyć do normalności możesz przecież iść w androgynię, i nie, nie piszę o wzorowaniu się na Emilu. Bo są też zupełnie zwykli androgyni z ciekawym stylem i na luzie.

Cytat:

Kiedyś też nie było tylu kompleksów, po prostu w [terefere] wszystko i robię swoje, a nie tak jak teraz chowam się po kątach.

Witamy po ciemniejszej stronie życia... Z moich przyjaciółek 2/3 ma poziom nienawiści do swojego ciała mogą mieć porównywalny z tym którego doświadczają mk, nawet mimo tego że obiektywnie wyglądają 10x lepiej niż ja. W sumie nie wiem czy można lubić swoje ciało będąc kobietą na tym świecie i żyjąc w tej kulturze. A z USA przybywa coraz więcej seksizmu kulturowego wiec pozostaje powiedzieć "brace yourself" i starać się jakoś odwracać od tego uwagę, jakoś psychicznie próbować uspokajać swoje kompleksy i cierpienia.

[Alpaka]

[nunumu]

Cytat:

Wszystkich stereotypowych, nie chodzi też o antypatię psychiczną, a fizyczną - jak próbuję wyobrazić siebie jako mężczyznę, to i tak jako androgynicznego z ciałem, z którymś stopniem AIS (brak owłosienia itp.).

Ale do tego nie trzeba zmieniać danych ani stylizować się nawet na kobietę...

Cytat:

Nie wiem jak wyglądam, czy wyglądam normalnie, zdjęcia nie są rzetelne i brak mi obiektywnej opinii kogoś, kto nie boi się mnie urazić.

Ja się nie boję nikogo urazić. Możesz mi wysłać zdjecia na PW.

Cytat:

Ja nie muszę się odnajdować w żadnej roli, z plusów ogólnego stanu mogę wymienić: -posiadanie stałego partnera, który ma gdzieś co ze sobą zrobię, bo i tak to zaakceptuje -jestem na tyle aspołeczna, że nie będę się odnajdywać w grupie ani jako facet, ani jako laska Moim problemem jest to, że doznałam braku akceptacji i wykluczenia w grupach osób, które wiedziały o mojej przeszłości bądź też zauważyły transpłciowość. Nie chcę tego doświadczyć ponownie, nie chcę żyć na marginesie społeczeństwa z powodu swojej inności, którą może być widać (a tego nie wiem, bo nie wiem jak wyglądam).

To faktycznie trochę przesuwa szalę na stronę nie robienia tranzycji do końca. Ja też odczuwam to wykluczenie ale mnie to nie przeszkadza aż tak.

Cytat:

Oczywiście - problem w tym, że z jednej strony da się ze mnie zrobić [terefere] laskę, bo mam na to warunki, a z drugiej wiem, że to tylko iluzja, bo jak się nie 'ogarnę', to nie wiem czy wyglądam dziwnie, czy nie.

Żadna dziewczyna nie wygląda ładnie jak się nie ogarnie. Ja np. nawet się nie umiem ogarnąć, nie wiem ani jak się ubrac normalnie, ani jak się malować, i nie specjalne już chce mi się tego uczyć (każda 15-latka jest w tym lepsza niż ja), więc to olewam. Co za różnica, skoro piękna i tak nie będę, warto żeby być po prostu sobą, a cóż - nie każdy musi mieć życie seksualne.

Cytat:

Problem w tym, że mój mózg nie potrafi się pogodzić z tym, że mogę być po środku. Dla mnie tożsamość musi być jasno określona, albo M, albo K. Ten problem występuje tylko odnośnie mnie, bo u innych generalnie mi to wcale nie przeszkadza.

Co jest więc złego w posiadaniu tożsamości androgynicznego M?

[Alpaka]

[nunumu]

Cytat:

Abstrahując od tego, że żeby to osiągnąć muszę i tak brać blokery, które upośledzają moje funkcje w roli męskiej, chociażby seksualność.

Wcale nie. Pozbycie się owłosienia, delikatna skóra itd. - wszystko to można załatwić kosmetyką. Po prostu z blokerami jest łatwiej.

Cytat:

Ale wygląda jak dziewczyna, nikt się na nią nie gapi, a możliwość misgenderingu jest znikoma.

Nie każda. Np. moja znajoma wygląda tak, że mylą ją z chłopakiem. Tylko że ona ma to gdzieś, bo nie zależy jej żeby się podobać facetom, więc akceptuje to, jaka się urodziła, nie definiując swojej płci bardziej niż przez biologię. Żadnych obowiązków związanych z nią, czy ze swoim wyglądem - nie odczuwa.

Cytat:

Nie akceptuje siebie jako mężczyzny, skoro i tak na skali jestem gdzieś po środku bliżej K. Abstrahując od tego, że jak już będę funkcjonować jako M, to pociągnie to za sobą te same implikacje co przed tranzycją, specyficzne traktowanie mnie przez obie płcie, nie rozwiąże wcale problemu wyobcowania i zwyczajnej braku chęci do współdzielenia np. toalet, szatni itp. z mężczyznami.

Czyli masz kobiecą tożsamośc płciową i jedynym wyjściem jest tranzycja. Jeżeli nie możesz znieść swojego wyglądu to pozostaje robić wszystko, żeby go znosić. Czyli jak najbardziej upodonić swoje ciało do ciała ciski. Czyli to samo, co też i ja staram się robić.

[Alpaka]

[nunumu]

Cytat:

Na co mnie zwyczajnie nie stać, bo laser/elektroliza na całe ciało jest za droga.

Możesz spróbować zarobić... Do tego momentu można się depilować klasycznymi metodami. Ja na swój SRS też muszę wyłożyć masę pieniędzy a bez tego żyć jakoś niespecjalnie mogę. A elektroliza na samą twarz to nie są kosmiczne sumy.

Cytat:

A wygląda tak, bo chce tak wyglądać i wyłamuje się ze stereotypu.

Nie, nie dlatego. Dlatego że żyła w izolacji od innych dziewczyn, była nerdówą, która nie nauczyła się malować i ubiera się w coś, co jest bardzo uniwersalne, sportowe i nie rzucające się w oczy. Opiekuje się dziećmi więc ma krótkie włosy (łatwo się brudzą).

Prawda jest taka że każda kobieta żeby wyglądać pięknie musi się namęczyć. To jak wojsko, nie ma zmiłuj, jeżeli chcesz być ładna to musisz dać z siebie wszystko.

Cytat:

Mnie np. bardzo bolałoby gdyby ktoś mówił za plecami o mnie, że to facet, trans itp.

Dla odmiany ja mam to gdzieś, mimo że męskiej roli seksualnej, społecznej i fizycznie męskiego ciała nienawidzę.

[Jeżynka]

Proponuję rozdzielenie wątku Alpaki od tematu Wednesday

@Środa
Na mój rozum to nie trzeba iść "ani w przód, ani w tył". Można troszku polawirować, określić cele/z jakimi rozwiązaniami się czujesz ok.

Mama pewnie po czasie się domyśli i nie trzeba będzie dużo tłumaczyć.

Cytat:

Tak się miotam i powoli już zaczyna brakować mi sił. Fajnie by było, gdyby ktoś podjął tę decyzję ostatecznie i nieodwołalnie za mnie.

W tym rzeczywiście może pomóc jakiś ogarniętszy terapeuta, ale można bardzo chybić. Zagraniczne fora mogą być dobre z braku lepszego supportu, ale rozwiązania jakie mogą tam proponować nie zawsze będą kompatybilne z polskimi realiami.

Cytat:

Nie potrafię siebie zaakceptować jako osoby transpłciowej. Inni to dla mnie zwyczajni faceci i zwyczajne babki, ale na siebie w ten sposób nie potrafię patrzeć

A musisz?

[Wednesday]

[Gabi]

[Wednesday]

[Gabi]

[Emiele]

[Wednesday]

[wendigo]

[Alpaka]

[Wednesday]

[Wednesday]

Miałem to w kąciku marudzenia umieścić, ale... Jakoś wolę tutaj.

A więc już moja matka wie, że nie wiem, czy pojadę do Warszawy, by załatwić opinię od Libera.
I, delikatnie ujmując, jest na mnie wku*wiona, popłakała się, choć w sumie nic takiego jej nie powiedziałem, wręcz przeciwnie - to ona mi cisnęła.
Nic więcej póki co nie zdradziłem, ale dowiedziałem się (po raz kolejny), że:
- na pewno zostanę darmozjadem
- pewnie nawet nie planuję iść na studia
- ona darmozjada utrzymywać nie będzie
Poza tym znów robiła mi wyrzuty o wydane pieniądze (tego akurat nie mogę znieść, to chyba jedyna rzecz, która sprawia, że czuję się naprawdę podle, bo w końcu się starała), zaczęła używać ironicznie zdrobniałej wersji starego imienia w nadziei, że mnie to zaboli i parę innych rzeczy się jeszcze stało, ale się nie będę bardziej wywnętrzniać, bo to już trochę wstyd i zabrzmiałoby gorzej, niż było w rzeczywistości.
Ogólnie z domu mnie nie wywaliła i pewnie jej przejdzie, ale ciężkie chwile mnie czekają, ponadto czuję się odrobinę upokorzony, bo mieszka z nami jej mąż, a zdecydowanie nie chciałem, by do kłótni (bo wiedziałem, że tak będzie) doszło przy nim. I pewnie to ja wyszedłem jako ten zły.
Ona ma poczucie, że do wszystkiego musi mnie popychać, bo samodzielnie nic nie zrobię. Potem mi mówi, że to moje życie i to ja je sobie najwyżej zmarnuję, na co odpowiadam, że ma rację, więc niech przestanie mi ciągle w kółko powtarzać, co mam robić, bo ja doskonale wiem, co mam robić.
I niby jestem z nią blisko, ale jak widać - nie potrafię z nią być w pewnych kwestiach szczery. Taka reakcja bynajmniej do szczerości mnie nie zachęca. Ona mnie pytała wcześniej, czy ja mam wątpliwości, ale byłem pewien, że to się może tak potoczyć. Fakt, że nie ma pełnego obrazu, dlaczego postępuję tak, a nie inaczej, jednak powiedzenie jej o tym, o czym rozmawiałem tutaj, wcale mi się nie uśmiecha, co jest chyba zrozumiałe. A może też zwyczajnie nie umiem się przyznać, że tak, może to wszystko były zbyt pochopne wnioski, ale ja przecież byłem stuprocentowo pewny (i to nie przez tydzień czy miesiąc, ale kilka lat).
Pewnie część z ludzi by się zamieniła na taką matkę, która wręcz próbuje wymusić dalszą tranzycję, ale w mojej sytuacji to ma raczej mizerne skutki.
Zrobiłbym wiele, byle uniknąć ponownej dyskusji na ten temat, ale nie mogę przecież na siłę pchać się w tak poważne rzeczy jak zmiana dokumentów, bo mama nalega, nie ona w końcu za mnie życie przeżyje.
Nie wiem, czy to kwestia nadopiekuńczości, czy czego, ale sprawia to, że mam ochotę się wynieść, bo czuję się ograniczony, jakby każda moja decyzja była uzależniona od opinii mojej mamy, a ja jak dzieciak boję się przyznać.