[ElżbietaFromage]

Na forum wciąż czytam, że wchodząc na drogę tranzycji powinno się mieć 100% pewność, że "to jest to". Jednak im większe mam doświadczenie z osobami TS, tym silniej przekonuję się, że:
1. Osoby pewne siebie, częściej mają zaburzenia psychiczne i nie potrafią spojrzeć "trzeźwo" na siebie.
2. Osoby "święcie przekonane" o słuszności swojej decyzji, częściej przechodzą detranzycje.
3. Częściej podejmują radykalne decyzje, których później żałują - i to żałują tego wprost proporcjonalnie do swojej pewności. I z taką samą, bezkrytyczną, pewnością głoszą swoje "odkrycia" uznając je dosłownie za prawdę objawioną.

Dlatego zastanawia mnie też coś innego: Dlaczego psychologowie dają takim osobom zielone światło, a tym, które wykazują się większą samoświadomością wydłużają cały proces? Czy nie powinno być właśnie odwrotnie?

[Armand]

[wredna_zdzira]

[wendigo]

ElżbietaFromage, podobają mi się Twoje wnioski, uważam że masz sporo racji. No ale co tu można więcej powiedzieć? Lekarze mają swoje procedury, bezsensowne są ale co zrobić.

[nunumu]

Cytat:

Dlaczego psychologowie dają takim osobom zielone światło, a tym, które wykazują się większą samoświadomością wydłużają cały proces? Czy nie powinno być właśnie odwrotnie?

Jak odwrotnie? Uważasz, że to ludzi którzy przychodzą do lekarza z podejściem "nie wiem kim jestem, nie wiem czy czuję się bardziej mężczyzną, czy bardziej kobietą, nie wiem jak wyobrażam sobie życie" itd. powinno się dawać od razu zastrzyki i na stół operacyjny? To bez sensu.

Procedury są nie w pełni skuteczne bo nic nie będzie szczelne w 100%. Żeby mieć 100% skuteczność bez detranzycji należałoby zdelegalizować zmiany płci i nikogo tak nie leczyć.

To co odkryłaś, czyli że ludzie borderline częściej podejmują decyzje których żałują niż ludzie bez borderline to żadne odkrycie, lekarze wiedzą o tym od wielu lat. Problem w tym że około 40% transów ma bordera i wykluczanie wszystkich tylko za bordera poskutkowałoby wykluczaniem masy true-ts. A zatrzymanie kogoś nie ubezwłasnowolnionego przed skopaniem sobie życia jest bardzo trudne i siłą rzeczy nie zawsze musi się udać. Takie życie.

[wendigo]

[nunumu]

Szczerze? Nie rozumiem trochę tego. Co to znaczy "rozmyślę"? Wyobraź sobie że ktoś chciałby np. brać ślub albo adoptować dziecko z takim podejściem Jeżeli ktoś nie wie czego chce to niech się zastanowi i zacznie zmieniać płeć gdy już będzie wiedział. Wtedy można się zacząć zastanawiać z czego to pragnienie wynika i czy to co wybrał jest odpowiednią metodą leczenia.

Jeżeli ktoś się rozmyśla to znaczy, że jego tożsamość płciowa jest bardzo niestabilna i faktycznie to raczej nie jest transseksualizm, bo w transseksualizmie teoretycznie powinna być trwała, stabilna. I to cały czas, nie tylko na czas diagnozy. Bo zmiana danych jest tylko w jedną stronę i nie ma opcji na rozmyślanie się. Podobnie jak z dziećmi.

I sama pamiętam, jak miałam jazdy psychiczne, wątpliwości itd. Psycholog po prostu gdy się o tym dowiedziała to odwodziła mnie od zmian: od hormonów, zmiany danych, próbowała nakłaniać do przyjmowania bardziej męskich ról itd. - wtedy mnie to wkurzyło, ale z perspektywy na to patrząc, to jej postępowanie było bardzo rozsądne i racjonalne. Jeżeli ktoś chce zmieniać płeć musi zrobić porządek ze swoją psychiką i to po jego stronie leży za to odpowiedzialność.

[Jeżynka]

[ElżbietaFromage]

[IzaIzulka]

Nim podjęłam decyzję wahałam się bardzo długo. Starałam się myśleć racjonalnie, a największą przeszkodą dla mnie były moje warunki fizyczne, dlatego odwlekałam jak się dało, a mimo wszystko musiałam się jakoś czuć bardziej kobieco w tym moim codziennym męskim życiu - a to jakiś większy dekolt mimo braku piersi, a to pomadka nawilżająca, a to podkład, a to paznokcie pomalowane bezbarwnym lakierem, wcześniej długie włosy pofarbowane itp. Byłam niezdecydowana. Myśl o samej możliwości zmiany odpychałam od siebie jak się dało. Jak miałam doła potrafiłam iść na kamień obok torów w nocy z paczką fajek i trzema piwami. Patrzyłam na jadące pociągi, płakałam i cierpiałam, a jednocześnie to racjonalne myślenie i fakt, że sobie nie wyobrażam tej tranzycji mnie powstrzymywał. To, że mój piękny sen może okazać się tylko snem, a życie i tak swoje zrobi i moja próba zmiany się nie uda.

Dłużej nie można było tak żyć. Użalać się nad sobą. Musiałam zacząć robić coś z własnym życiem. Spojrzałam wreszcie prawdzie w oczy. Wyciągnęłam wnioski z całego życia. Z tego jak bardzo przeszkadza mi moja egzystencja w tej formie. 8 marca chciałam się zabić. Pamiętam, że płakałam cały dzień i nie wyszłam nawet z łóżka. Nikt mnie wtedy nie rozumiał. Ja natomiast wiedziałam już czego chcę i że już nic mnie nie powstrzyma. Psycholog miała duże szczęście, że zdiagnozowała mnie jako ts, bo w przeciwnym razie bym od niej nie wyszła. Oczywiście jej nie groziłam żeby mnie tak zdiagnozowała, ale mój wybór nie był uzależniony od tej diagnozy. Mój wybór dokonywał się wiele lat, a psycholog to już dla mnie tylko formalność. Po hormony bym sięgnęła nawet bez opinii jakiegokolwiek lekarza. Miałam dysforię, uważałam się za kobietę od lat, ale brakowało mi zdecydowania co do tranzycji.

Nie wiem czy jest jakaś reguła między brakiem wątpliwości, a detranzycją. Pytanie czego ma dotyczyć brak wątpliwości, czy słuszności decyzji, czy tego co się odczuwa każdego dnia. Jeśli ktoś zdaje sobie sprawę z tego drugiego i jest świadomy, że nie ma innego wyjścia, że inaczej nie można to ta słuszność decyzji będzie tylko konsekwencją. Jeśli jest to jedyne wyjście to nie ma zmiłuj, jeśli ta ohydna skorupa nie daje cieszyć się życiem, a przyszłość jest pisana w biało-czarnych barwach okraszonych chłodem.

[Freja]

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Jedyne o co mi chodzi, to o to, że lekarze i psycholodzy szybciej dopuszczają do tranzycji osoby "100% pewne" swoich decyzji, a więc takie, które z wysokim prawdopodobieństwem mają albo borderline, albo ChAD, albo osobowość narcystyczną - czyli wszystkie te, które z dużym prawdopodobieństwem będą żałowały swoich decyzji. Zatem uznają te osoby, za bardziej tru. Mnie zupełnie nie interesuje to, aby te osoby powstrzymywać przed złymi decyzjami - wręcz przeciwnie, uważam, że każdy ma prawo decydowac o sobie i popełniać błędy, na własne życzenie. Nie rozumiem jednak tego, że takie osoby są traktowane z większym zaufaniem w kwestii zdolności do samooceny swoich problemów.

Odpowiedź brzmi - nie są. To tylko Liber i Dulko dają hormony komu popadnie.

Cytat:

To, że ktoś ma wątpliwości i rozmyśla, nie oznacza niestabilności - moje doświadczenia pokazują, że jest wręcz odwrotnie. Osoby mające wątpliwości, rozmyślające, są zdecydowanie bardziej stabilne psychicznie, niż te, które tych wątpliwości nie mają, zdając się całkowicie pewne (wręcz "święcie pewne") swoich decyzji. Często te osoby po kilku latach zmieniają się o 180 stopni i znów są święcie pewne, że zrobiły źle, że tranzycja w ogóle to zło - i znów głoszą to z taką pewnością, że można by za nimi iść w ogień piekielny.

Ktoś kto przychodzi do lekarza w celu zmiany płci mógł sobie już porozmyślać. Ja na przykład już sobie wcześniej masę rzeczy porozmyślałam, poanalizowałam swoją osobowość i seksualność, pownikałam w to czym jest transseksualizm, z czego się bierze, jak się objawia, jakie są różne poglądy na temat TS i jego leczenia, wśród np. feministek, albo naukowców. Więc co miałam jeszcze rozdrabniać?

Mam wrażenie że tobie chodzi o to, że ktoś odkrywa nagle że chce zmieniać płeć, napala się na ten pomysł i idzie aby go jak najszybciej zrealizować. No ale jak wcześniej napisałam osoby z poważnymi zaburzeniami psychicznymi nie są uważane za pewne, bynajmniej.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

No ale skoro są niepewne, to znaczy, że nie są transseksualne. A to, że niekiedy ta "pewność" to nakręcanie się samemu i nawzajem na różnych forach, blogach itd. to już inna sprawa - i lekarze nie mogą tu nic zrobić. Bo co? Powiedzą, że dla nich ktoś nie jest transseksualny bo z wywiadu z rodzicami wynika, że nie było objawów tożsamości przeciwnej przed dojrzewaniem i cała masa aktywistów zakrzyczy ich, że to transfobia i gatekeeping. A pacjenci zaczną grozić samobójstwem.

Nie wszystko leży w zakresie odpowiedzialności lekarzy. Można ubolewać że np. są osoby, które wożą swoje dzieci na nieustanne odrobaczanie i każą im pić naftę, ale lekarze którzy uważają takie praktyki za szarlatanerię temu zapobiec nie mogą. Dlatego, że nie mają wśród tych ludzi najmniejszego autorytetu. I w środowisku transów tak samo - z różnych przyczyn, głównie zawinionych przez samych siebie, lekarze autorytetu nie mają. Autorytet ma np. Tumblr i koleżanki/koledzy. Można to tylko obserwować ale do czasu gdy medycyna autorytetu nie odzyska nie będzie się z tym nic nie dało zrobić, poza może delegalizacją zmian płci - choć to i tak byłoby mało skuteczne, bo czarny rynek zawsze istnieje, nawet w Arabii Saudyjskiej są transi.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Widzisz, problem w tym że postępujesz tu trochę tak samo jak te osoby, które krytykujesz. Masz swoje zadanie, nie oparte na niczym porządnym - okej, masz do niego prawo, każdy z nas ma takie przekonania - ale to jest za mało żeby opierać na tym praktykę medyczną. Jeżeli czyjś wgląd w siebie sugeruje pacjentowi, że nie jest pewien czy chce zmienić płeć czy nie, to jakże lekarz mógłby to ocenić? Przecież on nie ma nawet ułamka tego wglądu. A jeżeli ktoś wglądu specjalnego nie ma, to od rozmowy z lekarzem też go nie nabierze - nie ma co się oszukiwać.

BTW Moim zdaniem (też nie opartym o nic porządnego) przede wszystkim w leczeniu transseksualności bardzo długo brakowało metodyki którą zwie się po angielsku "evidence based medicine" czyli medycyną opartą na dowodach. To stało u podłoża tego, jaki wielki rozdźwięk nastąpił między potrzebami pacjentów a praktyką lekarzy, i zostało pośrednią przyczyną obecnego braku zaufania. I niestety do tej pory mało kto jest zainteresowany dowodami, zarówno po stronie pacjentów jak i lekarzy. A zwłaszcza po stronie "środowiska" które to właśnie jest odpowiedzialne za tą patologię którą obecnie mamy. Choć na pewno się nawzajem bardzo wspiera i pomaga, też.

[Sven]

Dorzucę swoje trzy grosze: tranzycja jest trudna i ciężka pod wieloma względami. Bywa też niebezpieczna. Potencjalnie, może być z tego psychologiczny zysk, ale tylko taki. Dlaczego ktoś miałby kogoś innego na to namawiać, sam nie rozumiejąc, nie doceniając czy jak to zwał, owych psychologicznych zysków. Taki lekarz na ogół właśnie nie jest ts, która by wysoko sobie ceniła te zyski. Dlatego logiczne z punktu widzenia lekarza jest próba odwiedzenia osoby z wątpliwościami od tranzycji. Jak, że tak powiem, nie ma innego ratunku, czy ten ktoś się upiera i nijak sie go nie da przekonać - to sam/a chciał/a, czemu bronić. Ale jak ma się niezerowy wpływ na opinię tej osoby, bo się jeszcze zastanawia, to z ogólnego punktu widzenia tranzycja jest złym pomysłem i lekarz będzie próbował zniechęcić, bo taki ma punkt widzenia. Aczkolwiek dodam jeszcze że wogóle nie rozumiem zagadnienia "tożsamość a transseksualizm" i nie uważam, że to kto sie kim czuje jest prawidłowym wyznacznikiem wobec tranzycji. Wogóle jestem przeciwna takim wyznacznikom. Bardziej jestem za tym że dorosły człowiek może, tylko musi być gotowy na konsekwencje i patrzeć realistycznie. Tak jak ze wszystkim: większe zakupy, śluby, dzieci itp. Dlaczego płeć miałaby się różnić od innych "dużych tematów"?

Dorzucę swoje trzy grosze: tranzycja jest trudna i ciężka pod wieloma względami. Bywa też niebezpieczna. Potencjalnie, może być z tego psychologiczny zysk, ale tylko taki. Dlaczego ktoś miałby kogoś innego na to namawiać, sam nie rozumiejąc, nie doceniając czy jak to zwał, owych psychologicznych zysków. Taki lekarz na ogół właśnie nie jest ts, która by wysoko sobie ceniła te zyski. Dlatego logiczne z punktu widzenia lekarza jest próba odwiedzenia osoby z wątpliwościami od tranzycji. Jak, że tak powiem, nie ma innego ratunku, czy ten ktoś się upiera i nijak sie go nie da przekonać - to sam/a chciał/a, czemu bronić. Ale jak ma się niezerowy wpływ na opinię tej osoby, bo się jeszcze zastanawia, to z ogólnego punktu widzenia tranzycja jest złym pomysłem i lekarz będzie próbował zniechęcić, bo taki ma punkt widzenia. Aczkolwiek dodam jeszcze że wogóle nie rozumiem zagadnienia "tożsamość a transseksualizm" i nie uważam, że to kto sie kim czuje jest prawidłowym wyznacznikiem wobec tranzycji. Wogóle jestem przeciwna takim wyznacznikom. Bardziej jestem za tym że dorosły człowiek może, tylko musi być gotowy na konsekwencje i patrzeć realistycznie. Tak jak ze wszystkim: większe zakupy, śluby, dzieci itp. Dlaczego płeć miałaby się różnić od innych "dużych tematów"?

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[Fadi]

Dla mnie sprawa jest prosta: jestem tchórzem i panikarą w jednej osobie Póki nie mam pewności (a nie mam) nie idę pod nóż i na hormony. Dopiero na tym forum dowiedziałam się, że bycie w zawieszeniu pomiędzy płciami nie jest wcałe takie niespotykane (egzotyczne? ) jak mi się wydawało.

I jest mi z tą wiedzą bardzo miło

[Armand]

[Alpaka]

Cytat:

Bardziej jestem za tym że dorosły człowiek może, tylko musi być gotowy na konsekwencje i patrzeć realistycznie. Tak jak ze wszystkim: większe zakupy, śluby, dzieci itp. Dlaczego płeć miałaby się różnić od innych "dużych tematów"?

Bo zaburzenia psychiczne mogą nie pozwalać na racjonalny ogląd sprawy i ktoś po prostu zrobi sobie krzywdę brnąc w tranzycje niepotrzebnie.
Na lekarzach spoczywa duża odpowiedzialność i nie będą na siłę wmawiać pacjentowi zmiany płci i nieodwracalnych zmian, lepiej jest odwodzić niż się przejechać.