[Misiek]

Hej,
Chciałem Was zapytać, ile was kosztowało czasu i pieniędzy zanim mogliście sobie wstrzyknąć upragnionego, pierwszego strzała hormonalnego?
Jest ktoś to w stanie oszacować? Bo same hormony (a przynajmniej TST) nie są szczególnie drogie, ale jestem ciekawe na jakie koszty muszę się szykować, jeżeli chodzi o te wizyty/opinie seksuologa, psychologa itp.

Jakby ktoś chciał się podzielić doświadczeniem...

[Alpaka]

[Wednesday]

Nie da się tego jednoznacznie oszacować, bo wszystko zależy, do kogo się udasz. Liber na przykład to jedna wizyta, 350 złotych oraz dojazd i hormony od ręki. Robacha ciągnie się latami i jest na NFZ, Dulko buli ile się da... jeden psycholog też przyjmie na NFZ, u innego zrobisz opinię na jednej wizycie za kilkaset złotych. Więc albo sobie musisz poczytać na niebieskim, albo podać więcej szczegółów.

[Misiek]

@ Wednesday
Aha...hmm, więcej szczegółów?
No ja się nie mogę doczekać terapii hormonalnej, chciałbym już zacząć diagnozę, najlepiej gdzieś na miejscu, tj. w Trójmieście.
Chciałem się w sumie zapytać ile muszę uzbierać, żeby móc dostać upragnione T i ile to może potrwać. Nie wiem, co mógłbym jeszcze powiedzieć
Ale widzę, że może być różnie, hmmm...
A co to znaczy, że hormony od ręki? W sensie to tak na 100%? Hormony kupuje się, rozumiem, na receptę od lekarza, w aptece czy jak? I tak serio, serio bez opinii innych, ten cały pan Liber, mi przepisze?
Bo ja wiem czego chcę, więc jakby tak było... nie bawi mnie jakaś długoletnia diagnoza

@Alpaka,
no tak przypuszczałem, że tak samo jak u emek jest, dlatego w sumie pytanie skierowane jest do wszystkich, bo do lekarzy chyba tych samych chodzimy i diagnoza jest na tej samej zasadzie.

[Wednesday]

Serio, poczytaj sobie niebieskie, tam wszystko jest. Z tymi szczegółami to chodziło mi, czy masz upatrzone konkretne osoby do tej diagnozy. Ale chyba nie masz. Liber daje hormony na pierwszej wizycie (w sensie receptę, a z nią idziesz do apteki i u mnie jest tak, że realizacja na drugi dzień, bo trzeba zamówić), nie wymaga opinii psychiatry/psychologa, bo wychodzi z założenia, że wszystkie zmiany można w razie czego odwrócić, więc czemu miałby nie dać od razu. Tylko najpierw trzeba zrobić mocz i badania krwi (żeby było pojęcie o tym, jaki poziom hormonów masz ''z natury'', zresztą wszystko Ci powie). No i, rzecz jasna, trzeba mieć świadomość, że najprawdopodobniej będzie rozbierana sesja zdjęciowa (bez twarzy). Nie jestem z Trójmiasta, więc o tamtejszych lekarzach się nie wypowiem.

[Lagertha]

[wendigo]

[Alpaka]

[Misiek]

A te nagie zdjęcia to po co? Potrzebne mu to do oceny mojego zdrowia, czy to jego widzimisię? Ja mam straszny opór przed rozebraniem się, i do lekarzy w ogóle nie chodzę. Naprawdę ja się nie potrafię rozebrać czuję lęk, wstyd i wszystko naraz...

P.s. no właśnie wczoraj czytałem wątek, ale nie dotrwałem do końca. dziś zamierzam dokończyć...

A cd hormonów (moich), ja mam podejrzenie, choć niezdiagnozowane, ale mam symptomy, widzę co sie z moim organizmem dzieje, niedoczynności tarczycy. Więc to jest jakiś "problem z hormonami". Czy to może w czymś przeszkodzić Jeżeli chodzi o opinię lekarza cd mojego TS(no np innego niż Liber, skoro mówicie, że on ma w nosie wszystko ) i czy to stwarza jakieś niebezpieczeństwo w przyjmowaniu hormonów?

[Lagertha]

[wendigo]

Tarczyca nie powinna być problemem...

[Misiek]

No tak, może jakoś się przemogę...
Perspektywa hormonów na szybko (choć wiem, że ludzie mają różne zdanie na ten temat) jednak jest kusząca.
Codziennie wstaję (i to już od dłuższego czasu) z myślą o tym, jak bardzo bym chciał, żeby testosteron w końcu krążył w moim krwiobiegu, więc chyba czas zacząć działać w tym kierunku...

[Alex]

[wendigo]

[Misiek]

Ja myślę, by także zrobić jakąś oficjalną diagnozę, no przyda mi się chociażby do zmiany danych, ale nie w momencie kiedy nie mam kasy, więc wolę ją wydać na Testo...a diagnozę potem jakoś w trakcie. :-P
Ehhh, też mam dylemat. Jak to przyjmą rodzice. Że tak szybko i w ogóle. Może jeszcze wytrzymam jakoś...tylko tu się trzeba zastanowić dla kogo bym wytrzymywał. Czy aby sam się upewnić tak na 300%, czy żeby nie szokować innych. Bo jeśli to drugie...to hmm, ja już trochę w tej szafie siedziałem i szczerze? Dłużej nie zamierzam. Jeśli nie zacznę terapii jakoś niedługo to albo z powodów finansowych, albo zdrowotnych, albo jakichś innych...natury filozoficznej , ale nie z powodu rodziny, czy otoczenia. O nie! Twardzielami musimy być, Alex. Robimy to i żyjemy dla siebie, no!

[Alex]

[Hjalmar]

[wendigo]

[Hjalmar]

[wendigo]

Rozumiem. Ja jednak po 4 latach przemyśleń nad sobą byłem już pewien i tylko na czasie mi zależało.
(bte. ja kocham przemeblowania choć teraz w mieszkaniu już nie ma za bardzo opcji takich jakie miałem w swoim pokoju w domu rodzinnym )

[Jeżynka]

Nie napiszę nic nowego, ale odradzam pośpiech w dążeniu do uzyskania silnych środków powodujących trwałe zmiany w ciele i psychice jeśli nie jest się w sytuacji w jakiej był Wendigo/nie ma się silnej dysforii cielesnej (nie społecznej), absolutnej pewności co się robi i jakie będzie to miało skutki w swoim życiu.

[Misiek]

Tak-zaczynam się reflektować. Tzn...u mnie jest tak, że generalnie każdego dnia jestem w stanie sobie powiedzieć: ok, mogę pożyć parę lat jak mężczyzna w ciele kobiety (TG). Trudno, nie będę chodził na basen, będę ćwiczył głos, no generalnie trochę bardziej się musiał starać, żeby być tym facetem, bo natura mnie obdarzyła innymi walorami cielesnymi. Po czym, idę pod prysznic (bywa, że najgorsza część dnia, choć nie zawsze)...i myśl: nie to już teraz. już muszę zacząć!

Jestem wariatem, czy takie fluktuacje to normalka?

mnie najczęściej wkurza brak siły fizycznej w moim obecnym ciele...to jeżeli chodzi o ciało. Po prostu często się przyrównuję do facetów cis...za często może, i frustruje mnie to, że mam tyle siły może co 15-letni chłopiec. W pewnym sensie czasem zaczynam się czuć..."upośledzony". Sory, mówię, tylko o sobie, jak ostatnio siebie odczuwam...w związku z byciem (jak ja to postrzegam) w słabym ciele kobiety. ehh...

Terapii się trochę obawiam, ale czy to nie są normalne obawy?
Dobra, wiem, Wendigo się nie obawiał :-P

A jest jeszcze jedna kwestia...otóż na ten moment przykleiłem się do tej swojej tożsamości transchłopaka...i uważam że nie pasuję do "prawdziwych" mężczyzn. Nie wiem czy to wynika z tego, że nie wyglądam na faceta, więc ciągle widzę tą różnicę między sobą a innymi, i często czuję się nigdzie (ani wśród kobiet ani wśród mężczyzn)...no chyba, że wśród osób trans,
czy też tak silnie identyfikuję się z tym lifestylem (wiem, to nie jest dobre określenie)...ale chodzi mi o to...no wiecie, te wszystkie smaczki bycia trans/bycia innym. Noszenie bindera, wypracowywanie pewnych zachowań, żeby odebrano mnie jak mężczyznę (po czym ktoś cudownie powie przy wszystkich: "proszę pani"). Uważam się za outsidera, i nie wiem, czy chcę wychodzić z tej swojej bańki, bo wtedy to już nie będę ja, czy coś.
Moje życia zasadza się w tej chwili na "chęci bycia facetem", i co będzie potem, jak zacznę się nim stawać...? (może to taki lęk jak przed spełnianiem marzeń, bo co będzie moim kolejnym celem, treścią życia...)
Nie wiem czy ktoś ma podobnie....
@Hjalmar, aż tak poważnych problemów z tarczycą to chyba nie mam, choć warto się przebadać. Czekam aż pójdę do szkoły, dostanę ubezpieczenie, i może chociaż raz w życiu skorzystam z usług NFZet...o ile kolejki mnie nie odstraszą.

Nie do końca podoba mi się sytuacja, w której jestem, ale też nie wiem co jest po tej drugiej stronie...strach przed nieznanym...Nie żeby bycie kobietą było mi znane :-P
Ale w tej chwili najcześciej moje myśli krążą wokół HRT, bycia transem itp...to jest mój sposób na życie-nie wiem czy to zdrowe. I czy to jest tak silna potrzeba tranzycji, czy już lifestyle...Może jak w październiku zaprzątnę sobie głowę nauką, przestanę tak obsesyjnie o tym myśleć...Co oczywiście nie spowoduje, że kwestia ta zaniknie. Wciąż codziennie będę musiał się rozebrać, isć pod prysznic, a potem samotnie leżeć w swoim wyrze zanim zasnę...a wtedy wszystkie myśli, wizje życia, wszystkie "a co by było gdyby", "a może jeszcze trochę", zaczną mnie dopadać.

Chyba bez psychologa tu się nie obejdzie...Bo mam wrażenie, że zaczynam się czasem plątać w swojej psychice. Nie ma kogoś kto mógłby obiektywnie na to spojrzeć..

[Wild]

Ja miałem podobnie a dzisiaj brakuje mi tych wszelkich zabiegów, udowadniania sobie (nie innym) że jestem silny i męski. Dzisiaj jestem oficjalnie płci męskiej ale co z tego? Co dalej? Czy chcę brać hormony na zawsze? Czy jestem wyjątkowy? Tak jestem tylko czy dla innych jestem. Bo kiedyś byłem. Byłem męską dziołchą jakich w środowisku jest bardzo mało. A dzis jestem wtopionym w tłum drobnym mężczyzną. Przynajmniej z wyglądu. Charakterem się nadal wyróżniam Ale czy chciałbym wrócić do bycia dziewczyną? Nie wiem, na teraz nie wiem, wiem że nie chciałbym mieć żeńskich atrybutów typu piersi, bo po jedynce jest mi dobrze. Jednak bardzo często zastanawiam się czy gdyby społeczeństwo w którym przebywam nie miało reguł jakie ma to czy ta usilna tranzycja byłaby mi potrzebna i w ogole doprowadzona tak daleko. Zawsze lubiłem ludzi traktujących mnie szorstko jak mężczyzn sie traktuje. Lubiłem złe towarzystwo gdzie kobiety nie mają przywilejów i nikt ich nie oszczędza. No właśnie mowi się "traktuje się" - pytanie czy to reguła? Dlaczego społeczeństwo tworzy takie zasady? A czy nie mogłoby się po prostu traktować równo kobiety i mężczyzn albo choc dostrzegać ich indywidualizm i te męskie kobiety tak traktować zanim zrobi się z nich księżniczki?

Nie żałuję tranzycji operacyjnej (jestem tylko po I) ale mając przed sobą wizję syntetycznych hormonów w swoim życiu mogę rozważać zaprzestanie dalszej transformacji.
Co ty zrobisz twoja sprawa, ale ja na początku też inaczej patrzyłem na te kwestie na które dzisiaj patrzę ze spokojem i dystansem, kiedyś byłem w gorącej wodzie kąpany ze wszystkimi badaniami byle tylko dostać pierwszą receptę (a i tak brałem już wcześniej hormony)

[Hjalmar]

[silveira]

Takie trochę znajome dylematy się tu przewijają :x dobrze poczytać