[AlkaZ]

Cześć!
Chciałabym się przedstawić. Nazywam się Alicja i mam obecnie 34 lata.

Dlaczego zarejestrowałam się na tym forum? Przez 30 lat skutecznie udawało mi się udawać przed sobą, że pojęcie płci w żaden sposób mnie nie dotyczy. Zakładałam, że nie wchodząc w relacje romantyczno-seksualne nie muszę interesować się kwestią płci. Nigdy nie odpowiadało mi przypisywanie ludzi do rozmaitych kategorii wyznaczonych na podstawie cech biologicznych i nie kreowałam swojej tożsamości w oparciu o te cechy. Nie określam się więc jako osoba zielonooka, heteroseksualna, blondynka, brunetka, niebieskooka, aseksualna, homoseksualna, kobieta ani mężczyzna...

Jednak w pewnym momencie uświadomiłam sobie, że niemająca dla mnie znaczenia płeć wpływa determinująco na to, jak jestem postrzegana nie tylko przez szeroko rozumiane społeczeństwo, ale też przez osoby, które wydawały mi się wtedy bliskie. Że płeć wpływa na to, w jaki sposób moi najbliżsi znajomi chcą ze mną spędzać czas, a w jaki nie chcą, na które spotkania towarzyskie chcą mnie zapraszać, a na które nie chcą. Od dziecka wiedziałam, że płeć odgrywa rolę przy wyborze ubrania lub toalety publicznej, ale traktowałam to jako łagodną opresję wynikającą z dużej inercji przyzwyczajeń społecznych. Szokiem było dla mnie zrozumienie, że analogiczną, ale znacznie bardziej bolesną, opresję aktywnie popierają i wdrażają osobie przeze mnie znane i lubiane. I to nie tylko w relacjach z ludźmi obcymi, ale również znajomymi!

Wtedy zaczęłam szukać wyjaśnienia w dostępnych dla mnie źródłach i znalazłam opis niezwykle dokładnie przybliżający mój sposób postrzegania rzeczywistości, którego autorem było nieżyjące już wtedy Milo Mazurkiewicz:

[Freja]

Witaj

Dawno temu miałam w życiu okres, kiedy kontestowałam płeć. Nie czułam się facetem, ale jednocześnie nie miałam odwagi powiedzieć, że jestem kobietą i momentami myślałam sobie coś w stylu: a dajcie mi wszyscy święty spokój, ja to w ogóle smokiem jestem i nie chcę się bawić w te wszystkie wasze ludzkie wybory i deklaracje.

Poza tym miałam za sobą ze 3 lata mocno emocjonującego uczenia się życia, kiedy odgrywałam jednak faceta i trochę trudno było mi się rozstać z tym wspomnieniem po sobie, więc deklarowałam, że chciałabym mieć możliwość zakładania płci wedle uznania, tak jak zakładam ubranie. Niemniej z czasem zauważyłam, że po tą męskość, chociaż mogę, to wcale nigdy nie sięgam i trzymam już tylko z sentymentu podobnie jak komiksy z dzieciństwa.

Więc w sumie to nigdy nie byłam chyba aseksualna czy niebinarna, po prostu nie miałam odwagi się jasno zdeklarować

Natomiast nad kwestiami tożsamości płciowej zastanawiałam się przez całe lata, tyle tylko, że ostatecznie doszłam do wniosku, że tak naprawdę niewiele z tego wynika. Można dzielić włos na czworo, szesnaścioro i dwieściepiędziesięciosześcioro i to nadal nie rozwiązuje naszych problemów. Więc ostatecznie zdecydowałam się przestać to wszystko definiować i po prostu zacząć żyć, tak jak mi pasuje.

Ale jeśli masz potrzebę pogadania, to dawaj

[Nataliaa]

Cześć Niestety, utrwalone przez lata wzorce i role płci sprawiają, że inni ludzie szufladkują nas. Nie uciekniemy od tego i dopóki sami w zaufaniu nie powiemy ludziom (zrozumiałym jest fakt, że nie od razu chcemy przed wszystkimi się outować) to będą nam przyklejać płciowe łatki bo po prostu oceniają nas po wyglądzie. Mnie również było coraz trudniej odgrywać rolę mężczyzny, stąd zdecydowałam się ruszyć do przodu. Jedynie żałuję że tak późno, choć niektórzy twierdzą że nigdy nie jest za późno na odkrywanie siebie i bycie sobą. Trzymaj się.

[Denver]

[Majka]

Witaj na tym forum ja pękłam w wieku 43 lat i postanowiłam skończyć z udawaniem szczęśliwej. Mam nadzieję że znajdziesz tutaj to czego szukasz. Pozdrawiam

[AlkaZ]

Dziękuję Wam wszystkim za miłe powitanie!

Freja, starałam się do tej pory nikogo nigdy nie odgrywać, nie udawać i, tak jak piszesz, żyć tak, jak mi pasuje. Zresztą sama nie bardzo wiem, jak miałabym udawać. Musiałabym chyba pozorować jakieś stereotypowe dla danej płci zainteresowania, ubierać się w karykaturalny sposób przerysowując cechy charakterystyczne dla mody przypisywanej określonej płci przez projektantów... Na czym polegało Twoje udawanie faceta?

Wszystko byłoby w porządku, gdybym mogła żyć we własnym świecie i nie odczuwała potrzeby przynależności do grupy, którą Masłow, najwyraźniej słusznie, powiązał z potrzebą bezpieczeństwa. Tutaj zaczynają się problemy, bo większość znanych mi ludzi, prawdopodobnie kierując się właśnie swoją potrzebą zapewnienia sobie bezpieczeństwa w społeczeństwie, realizuje swoją potrzebę przynależności do grupy właśnie poprzez manifestowanie swojej przynależności do kategorii płciowej.

Moja sytuacja jest chyba jednak trochę inna od Twojej, bo ja nie chciałabym być po przeciwnej stronie barykady, a chciałabym unieść się ponad tę barykadę. Chciałabym być właśnie tak jak ten smok, który może wzlecieć ponad barykadę, obejrzeć ją dokładnie z obu stron, a następnie spalić ogniem z własnej paszczy!

Nataliaa, oczywiście, że nie można wymagać od nikogo, aby zgadywał, jakie są potrzeby drugiego człowieka. Nie jest więc dla mnie niczym strasznym, gdy druga osoba popełnia jakiś nietakt nieświadomie. Najgorsze jest, gdy powiem drugiej osobie o moich potrzebach, a ona świadomie to ignoruje lub wręcz potrzeby te kwestionuje. Drugą, bardzo częstą, a chyba jest bardziej bolesną dla mnie sytuacją, jest akceptacja moich potrzeb przez drugą osobę w słowach i ignorowanie ich w czynach.

Denver, nie uważam, że moje zainteresowania są powiązane z jakąkolwiek płcią. Interesuję się sztuką, architekturą, urbanistyką, a nie interesują mnie ani "kobiece" ubrania i kosmetyki, ani "męski" sport i samochody. Kolegować mogę się też z osobami dowolnej płci, oby tylko podzielały choć część moich zainteresowań i systemu wartości. Mój problem zazwyczaj nie objawia się w relacjach z jedną konkretną osobą, ale pojawia się w sytuacjach, gdy relacja z drugą osobą wchodzi w szerszy kontekst społeczny.

Na przykład - mam kolegę, z którym dogaduję się dobrze. On ma niezwykle sympatyczną dziewczynę, która rozumie i akceptuje naszą znajomość, czasami uczestnicząc w naszych spotkaniach, a czasami nie. Można więc powiedzieć, że pierwszy etap rozszerzenia kontekstu społecznego jest zaliczony. Jednak problem pojawia się na drugim etapie. Ten kolega spotyka jest z grupą swoich znajomych, z których znaczna część to też moi znajomi ze studiów, ale na te spotkania już zapraszana nie jestem, no bo moja płeć jest zła. I wcale nie chodzi o odmienny scenariusz tych spotkań, który odbiegałby od scenariusza moich indywidualnych spotkań z tym kolegą. Chodzi o tajemniczą i niezrozumiałą dla mnie potrzebę wykluczenia mnie z grupy z powodu płci. I to właśnie ten drugi etap rozszerzenia kontekstu społecznego jest dla mnie barierą nie do przejścia, która uniemożliwia mi realizację potrzeby przynależności do grupy.

Zazwyczaj mogę liczyć na zaproszenie na spotkania jedynie w dwóch rodzajach grup:

1. spotkania par heteronormatywnych - dość dziwne, bo nie jestem parą heteronormatywną, ale większość ludzi nie widzi problemu, aby umieścić mnie w takim środowisku społecznym,
2. spotkania dziewczyn - wspaniały pomysł dla osób, które poczucie przynależności budują w oparciu o swoją tożsamość płciową, ale dla mnie uczestnictwo w takim spotkaniu, nawet bardzo ciekawym pod względem scenariusza, jest rezygnacją ze swojego systemu wartości i jeśli decyduję się w takim spotkaniu uczestniczyć, to tylko w celu okazania lojalności wobec osoby mnie zapraszającej.

Majka, mam nadzieję, że Ty też nie będziesz musiała udawać szczęśliwej, tylko po prostu będziesz szczęśliwa! W końcu każdy człowiek tego potrzebuje!

Pozdrawiam wszystkich serdecznie!

[Freja]

[Freja]

[AlkaZ]

Freja, dzięki za szczegółowe objaśnienia! Okropnie to wszystko jest dla mnie trudno, bo choć rozumiem pewien przekaz propagandy kulturowej kierowany do nas przez media, sztukę, literaturę, religię i różne inne formy przekazu, to zupełnie nie rozumiem, dlaczego ludzie tej propagandzie ulegają. Wydaje mi się, że powinni rozumieć, że to tylko propaganda. O ile stosowanie się to zasad tej propagandy może być ułatwiać życie publiczne, tak jak w PRL ludzie masowo chodzili na pochody pierwszomajowe i zapisywali się do PZPR, to zupełnie nie rozumiem stosowania się do tych zasad w życiu prywatnym. Przecież nawet w czasach władzy ludowej prawie nikt nie zapraszał krewnych i znajomych na imprezy poświęcone dyskusji nad marksizmem i nie dekorował prywatnych mieszkań portretami Bieruta...

[Marcja]

Cześć AlkaZ. Szczerze to dla mnie też to wszystko jest niezrozumiałe wszystko. To znaczy znam te niewidzialne granice podziału, ale straszliwie mnie denerwują te binarne podziały wyrosłe z patriarchalnego szarego świata. Ja staram się tego unikać w swoim życiu, ale to pewnie z racji odmienności mojej tożsamości i ciała. Łatwiej byłoby żyć, gdyby normy męskości i kobiecości były bardziej płynne i nie tak sztywne... by nei powiedzieć, że często bardzo sztucznie z mojego punktu widzenia wykreowane

[Denver]

Freja, dobre porównanie z tymi frytkami. Czy ludzie to naumyślnie dzielą... nie sądzę. Z facetami mam właśnie takie doświadczenia, że jeżeli nie zostaję "kumplem", to z powodu pociągu. No i co z tym zrobić? Olać, poszukać może podobnych osób AFAB (o przypisanej płci żeńskiej), oprócz cis mężczyzn, dla których to nie jest przeszkoda. Zaproś kogoś innego na wycieczkę górską, może ktoś się załapie i coś fajnego z tego wyjdzie.

[Freja]