[pikpokk]

Cześć Wszystkim!

Od lat podglądam forum i zbieram się do tego, by w końcu wygadać się? Może tak...
Jestem biologiczną kobietą. Kobietą, piękną, a jakże. Kobiecą i taka, która podobała się mężczyznom. Kobietą, która chciała być i bywa kobietą, choć tak trudno mi bywało wytrzymać w tej "pozie".
Umiem żyć jako kobieta... Ale czy to moje życie?
Sądzę, że jestem osobą niebinarną (na pewno), podejrzewam, że k/m. Czuję swoją dysforię, zagubienie, cierpienie i samotność, ale właśnie robię pierwsze kroki, by żyć inaczej. Chcę zaakceptować to, kim jestem i wyjść z szafy, przede wszystkim przed sobą. Chciałbym uwierzyć, że mogę oswoić się z tymi myślami i dać sobie przestrzeń do życia w pewnych sektorach jako mężczyzna, nawet jeśli nie zdecyduje się na leczenie.
Chciałbym poznać kogoś, z kim można porozmawiać, kto może czuł podobnie i zastanawiał się, czy już oszalał bez reszty...
Widzę w lustrze kobietę, którą choć chcę pokochać w sobie, to niestety...ale nie jestem...
Czuję się jak wariat, jak ktoś chory psychicznie. I próbuję...mówić sobie, że nie jest ważne to, jak wyglądam, że liczy się człowiek itd., jednak od dziecka towarzyszy mi to poczucie, że coś nie pasuje...
Mam kobietę, żyjemy jako lesbijki, mam męskie pasje i skrycie marzę o tym, bym mógł być nim... Bo to ja...
I smutno mi, bo nikt o tym nie wie. Moja partnerka wie, że czuję się osobą niebinarną, ale nie rozmawiamy o tym. Próbuję żyć...wpasować się. Ale ileż można!

Wstydzę się z kimkolwiek o tym porozmawiać, dlatego piszę tutaj.

Pozdrawiam

M.

Dodałam do użytkowników. /Freja

[Marcja]

Hej. Rozumiem Cię. Mam nadzieję, że dzięki ludziom tutaj poczujesz się lepiej

[Freja]

Witaj, człowieku

Miałam przez lata podobnie jak ty, tylko, że w drugą stronę i próbowałam dorabiać do tego ideologię, że takie bycie pomiędzy jest inspirujące i rozwijające.

A koniec, końców stwierdziłam, że jestem po prostu kobietą, w czym przechodząc wreszcie na tą drugą stronę, z każdym dniem się bardziej utwierdzam

Pozwól sobie eksperymentować i nie oceniaj się za to, że jesteś inna i nietypowa. I jeśli mogę cokolwiek radzić, to nie próbuj zdefiniować, czym jest męskość i kobiecość i na podstawie tych definicji siebie samą określić, bo możesz ugrzęznąć na lata w jakiejś transowej scholastyce. Lepiej po prostu spytaj samą siebie, co lubisz i co cię podoba i po prostu rób to, nie zastanawiając się nad tym, co to oznacza i jak to ciebie określa.

[Nataliaa]

Cześć

Doskonale Cię rozumiem, co czujesz i wiem jak to jest. Też kiedyś myślałam, że da się funkcjonować gdzieś „pomiędzy” jednak przekonałam się, że nie jest to możliwe. Zawsze czułam i czuję się kobietą, jestem nią i nienawidzę swojego ciała, w którym zostałam błędnie, przez pomyłkę uwięziona. Żałuję straconego czasu jednak w pełni odkryłam siebie i chcę iść do przodu. Ty też w pełni się odkryjesz (o ile jeszcze tego nie zrobiłeś) i życzę Ci, żebyś czuł się jak najlepiej i zawsze był w pełni sobą.

[WojtekM]

Cześć, pikpokk.

[AlkaZ]

Cześć pikpokk! Myślę, że w dużej części rozumiem, jak się czujesz, bo ja czuję się dość podobnie. Choć z pewnymi różnicami, bo nie odczuwam dysforii, ale bardzo doskwierają mi aspekty społecznego funkcjonowania związane z wtłaczaniem mnie w rolę płciową przez osoby, które (pewnie niesłusznie) zaliczam do znajomych.

Czasami sobie myślę, że nie jeszcze tak źle, jak mają niebinarne biologiczne chłopaki. Pocieszam się, że nie trzeba mierzyć się z nienawiścią terfów, a normy zachowania i ubioru, choć niewątpliwie opresyjne, to jednak dla biologicznych dziewczyn są znacznie bardziej elastyczne niż dla biologicznych chłopaków.

Pozdrawiam!

[Denver]

Hej, wotaj na forum

Jest nas tu więcej w podobnej sytuacji