[SylwiaCD]

Jestem po comming oucie przed rodzicami i bardzo burzliwych rozmowach. Okazało się że rodzice są strasznymi transfobami nic do nich nie dociera. Podczas rozmów raz mi pozwalają na przebieranie i nabycie sobą potem nagle nie bo jak to sobie wyobrażam bo i tak ludzie się dowiedzą. Najlepszy argument to taki że wytrzymałam 20 lat to i teraz mogę wytrzymać. Były również słowa które mega mnie bolały. Oni uznają że największym wsparciem jakie mogą mi dać to jest to że po prostu wiedzą ale nie chcą o tym słyszeć ani widzieć. Po ostatniej rozmowie naprawdę coś we mnie pękło wyrzuciłam ciuchy i nie odzywam się do nich słowem po prostu przenikamy przy sobie. Niewiem już co mam robić

[Freja]

Może być zwyczajnie tak, że nigdy ich do niczego nie przekonasz.

Jedyny sposób na to, by być niezależnym od cudzych opinii i fanaberii, to niestety samodzielność.

[Coffecat]

Oczywiście ze w takiej sytuacji rozwiązaniem jest usamodzielnienie sie.

[SylwiaCD]

Myślałam że po pewnym czasie unikania tematu w końcu coś przemyślą bo nic nie mówili na moje przebieranie dzisiaj mama sie nagle obudziała. Najlepsze co powiedziałą to że mam problem i ona teraz bedzie mi za każdym razem jak sie przebiorę robić awanturę żeby mi to obrzydzić. Oboje mówią ze i tak nie będę kobietą tylko kaleką. Oni walczac ze sobą niszczą sobie psychike a jak powiem ze ja walcząc ze sobą też zniszczę to mówią że nie bo będę normalny. Nie starają się tego zrozumieć ja już wszystkimi sposobami tłumaczę ale na jeden mój argument wymyślają kolejne więc ta rozmowa do nikąd nie prowadzi. Każą mi iść do pschologa żeby mnie naprawił a ja mówie przecież on jest po to żeby mi pomóc a nie kazać żyć nie w zgodzie ze sobą to mama mówi że oni tylko wyciągają pieniądze i im nie wierzy. Naprawdę chciała bym się wyprowadzić ale na razie zarabiam zbyt mało żeby mi starczyło na wynajem. Czy ja naprawdę wymagam tak dużo pragnę tylko akceptacji od jakby najważniejszych osób w życiu człowieka?

[Freja]

Podstawowa zasada relacji z innymi ludźmi mówi, że: nie masz wpływu na myślenie innego człowieka. A w relacjach z rodzicami, którzy cię przecież urodzili, wychowali i "wiedzą lepiej", to już w ogóle masakra.

Wiem, że to ciężkie, ale niestety jedyną realną opcją w podobnych sytuacjach jest liczenie jedynie na siebie samego. Wiele lat po tym, jak już wyprowadziłam się z domu, wyałtowałam się przed moimi i liczyłam po prostu na zrozumienie w tej kwestii. Z początku było trochę przykro, ale ostatecznie pogodziłam się i machnęłam ręką.

Nie próbuj zmieniać innych, postaraj się zmienić po prostu swoje własne życie.

[Majka]

Witajcie u mnie jest bardzo podobna sytuacja i mimo że ma 44 lata to co usłyszałam to był dla mnie szok. powiedziałam rodzicom i bratu w nowy rok 2023. Poszłam złożyć życzenia noworoczne długo się zastanawiałam jak im powiedzieć to jest bardzo katolicka i konserwatywna rodzina. Wypiliśmy szampana i kawę no i dobra powiedziałam sobie do rzeczy, Powiedziałam jak się czuję i że tak jest od zawsze i że zamierzam przejść. ojciec wyzwał mnie od dewiantów i zboczeńców matka wstała i wyszła do kuchni a brat do tej pory ograniczył kontakty do minimum. Najgorsze dal mnie jest to że nikt nie zapytał mnie jak się czuję przecież żyłam z tym tyle lat ale po jakimś miesiącu zapytali mnie jak ja to sobie wyobrażam, co ludzie powiedzą jak to wstyd dla nich dali mi znać że sobie nie życzą. Matka jeszcze coś ze mną rozmawia ale ojciec odpowiada na pytania tylko tak albo nie. trudno jeżeli to co ja czuję i moje szczęście się dla nich nie liczy trudno. wspomnieli jeszcze że jestem egoistom bo myślę tylko o sobie. Poświęciłam im całe życie pomagałam na wszystkie sposoby byłam na każde zawołanie czy to jest egoizm że ja po prostu chcę być szczęśliwa i żyć tak jak się czuję to jest dla nich nie ważne oni się martwią co ludzie powiedzą i to ja jestem egoistką osądźcie sami pozdrawiam was wszystkich z całego serca i powodzenia w pokonywaniu takich trudności.

[Freja]

[Majka]

Takie były czasy kiedyś jak byłaś inna to zaraz gadali że chora na głowę nikogo nie obchodziły nasze emocje i to co czujemy. teraz młodzi mają lepiej temat trans nie jest już takim tabu są teraz lekarze, grupy wsparcia pełno tego w tv i necie za moich młodych lat tak nie było. Ja wiem że teraz też nie jest łatwo ale wydaje mi się że społeczeństwo trochę z tym tematem zaczeło się oswajać

[Freja]

Moim zdaniem obecna sytuacja jest kompletnie nieporównywalna z tym, jak to wyglądało choćby jeszcze w latach 90-tych. Teraz po ulicach (przynajmniej w większych miastach) chodzi cała masa oryginalnych osób i nikt prawie na nich uwagi nie zwraca, aż się sama zaczynam czuć przy nich niemal banalnie przeciętna

Poza tym w mediach i polityce jest parcie na tolerancję i uświadamianie wręcz, aż do przesady, ale to też daje jakiś efekt, jak ludzie na okrągło widzą i czytają coś na temat transów, to widząc taką sztukę w realu już tylko wzruszają znudzeni ramionami, zamiast robić dziwowisko. No może oprócz nielicznych nastoletnich szczylków płci obojga usiłujących śmiać się teatralnie.