[MowmiNatalia]

Hej wszystkim,
Pewnie jakoś bardzo się nie wyróżnię od osób tu zebranych ale po krótce by nie zamulać:
W połowie podstawówki czyli ok. 17 lat temu (teraz mam 27) zaczęłam się przebierać w damskie ubrania, wszystko niestety w ukryciu- przez to że przez większość swojego życia żyłam w ukryciu ze swoim szczęściem/ ze sobą – teraz niezwykle ciężko mi „wyjść z szafy”, gdyż większość swojego życia starałam się wypierać kim jestem.
W szkole miałam marzenie by zostać piękną śpiewaczką operową gdy inni chłopcy chcieli zostać np. strażakami itp.
Przez większość swojego życia starałam się dojść co jest ze mną nie tak? A może za jakiś czas mi przejdzie? – i tak lata mijały a ja odkrywałam siebie – i wcale nie przechodziło. Starałam się najlepiej jak mogę trzymać ram męskości i nie pokazywać kim naprawdę jestem, bojąc się prawdopodobnie najbardziej wykluczenia i nie zrozumienia ze strony rodziny i znajomych.
W liceum zaczęłam mocno wstydzić się swojego przyrodzenia i mieć duże problemy z oddawaniem moczu w publicznych toaletach czy pod tzn. drzewkiem…
Dopiero w liceum dowiedziałam się ,że istnieją osoby transseksualne – tylko i wyłącznie dzięki internetowi. Jaki świat byłby lepszy gdyby na lekcjach w szkołach mówiło się osobach LGBT+ niestety nie zderzyłam się nigdy w szkole na lekcjach z tą wiedzą .
Od liceum zaczęłam bardziej zgłębiać wiedzę na temat społeczności LGBT i szukać odpowiedzi kim jestem? aczkolwiek wciąż wypierałam że mogę być osobą trans. Przez prawie 5 lat byłam w związku ze swoją już byłą dziewczyną. Podczas stosunków wyobrażałam sobie że jestem kobietą. Rozstaliśmy się ,ponieważ w końcu na tyle jej zaufałam by powiedzieć jak się czuję i ,że marzę o korekcie płci mtf niestety stwierdziła iż powinienem pójść do specjalisty się leczyć i tak się nasz związek rypnął. Miałam też kontakty seksualne z mężczyznami tylko poto by przez tą krótką chwilę poczuć się kobietą (szczerze faceci sami w sobie mnie nie pociągają) – więc trudno mi stwierdzić czy jestem heteroseksualna, homoseksualna czy biseksualna jeśli czuję się wewnętrznie kobietą a zewnętrznie nie ma śladu o tym. To było ponad rok temu potem roczna podróż przez Azję, odnajdywanie swojej drogi, ashram, joga, niestety powrót do Polski z powodów covida i braku możliwości podróży dalej ( gdyby nie covid nie wiem czy bym wróciła do Polski). Ale jak już wróciłam to podjęłam decyzję by nie marnować tego czasu i zacząć coś działać w stronę tranzycji. Póki co za sobą mam jedynie spotkania z psychologiem – jutro mam opinie mieć gotową od niej, potem do seksuologa się wybiorę. Wiem, że może od złej strony zaczęłam ,że pewnie powinnam najpierw skoczyć do seksuologa ale nie byłam pewna czy na pewno jestem „normalna”. Wciąż nie do końca jestem przekonana bo jak można czuć się „normalnie” żyjąc nie w swoim ciele….
Byłam na kilku spotkaniach grup wsparcia osób trans aczkolwiek brakuje mi bardzo kontaktu face to face z ludźmi, miło by było poznać inne osoby trans ,które przeżywają lub przeżywały podobne problemy do mnie ( czyli możliwe że większość tu zebranych) – cenię sobie kontakt z jedną osobą bardziej niż z grupą – przed którą trudno mi jest się otworzyć!
Poza tym kocham podróże, fotografię, spacery, kontakt z ludźmi, pomaganie- prace wolontariackie na rzecz zwierząt.
Jak nikogo nie zanudziłam to oczywiście zapraszam do kontaktu, pisania itd. i dziękuję z góry za możliwość dołączenia do forum.
Jak w nicku: Mówcie mi Natalia (ona/jej)

[WojtekM]

Witaj na forum, Natalio.

Nie ma większego znaczenia, od którego specjalisty zaczniesz diagnostykę. I tak wszystkie opinie (psychologiczna, psychiatryczna) muszą trafić na biurko seksuologa, który wystawi opinię potrzebną w sądzie.

[klaudia233]

Witam na forum. Masz napisane, że jesteś nb a nic nie napisałaś o tym.

[MowmiNatalia]

klaudia233, mój błąd już jest ok....

WojtekM, dzięki za słowa otuchy

[QueenK]

Hej Natalia!Fajnie że jesteś! I brawo za pierwsze kroki! Będę Tobie kibicować na każdy kroku!

Buziole

[MowmiNatalia]

Dziękuję Królowo

[światełkoPEACE]

Hejo, witaj