[EnGirl]

Poliamoria od zawsze kojarzyła mi się z czymś co po prostu pewna część społeczeństwa posiada i jest w stanie równocześnie kochać na tym samym poziomie więcej niż jedną osobę. Nie chodzi mi tutaj o eksperymenty seksualne typu trójkąty bo osobiście sam sex z więcej niż jedną osobą nie uważam za poliamorię. Raczej związek typu "trójkąt" gdzie kocham więcej niż jedną osobę i kocham ich równo i żadnej nie traktuję gorzej ani lepiej. Niby ok - wszystko jest piękne bo darzę uczuciem więcej niż jedną osobę.

Gorzej jeśli niestety ta poliamoria rani drugą osobę. Gdy jest się w związku z kimś kto jednak nie jest osobą poliamoryczną i nie zgadza się na takie układy ewidentnie. Człowiek wtedy zaczyna się zastanawiać czy to, że jest osobą poliamoryczną nei jest chorobą....

I właśnie - czy poliamoria to jednak poważne zaburzenie, które da się wyleczyć ? Czy jest to jednak po prostu coś nierealnego co po prostu nigdy w życiu nie będzie trwałe i zawsze jednak bądź co bądź pozostanie jedynie związek monogamiczny (ogólnie czy związek poliamoryczny ma prawo dłuższego bytu)...

Poliamoria od zawsze kojarzyła mi się z czymś co po prostu pewna część społeczeństwa posiada i jest w stanie równocześnie kochać na tym samym poziomie więcej niż jedną osobę. Nie chodzi mi tutaj o eksperymenty seksualne typu trójkąty bo osobiście sam sex z więcej niż jedną osobą nie uważam za poliamorię. Raczej związek typu "trójkąt" gdzie kocham więcej niż jedną osobę i kocham ich równo i żadnej nie traktuję gorzej ani lepiej. Niby ok - wszystko jest piękne bo darzę uczuciem więcej niż jedną osobę.

Gorzej jeśli niestety ta poliamoria rani drugą osobę. Gdy jest się w związku z kimś kto jednak nie jest osobą poliamoryczną i nie zgadza się na takie układy ewidentnie. Człowiek wtedy zaczyna się zastanawiać czy to, że jest osobą poliamoryczną nei jest chorobą....

I właśnie - czy poliamoria to jednak poważne zaburzenie, które da się wyleczyć ? Czy jest to jednak po prostu coś nierealnego co po prostu nigdy w życiu nie będzie trwałe i zawsze jednak bądź co bądź pozostanie jedynie związek monogamiczny (ogólnie czy związek poliamoryczny ma prawo dłuższego bytu)...

[ainiki]

To nie jest zaburzenie bo wymóg monogamii/monoamorii jest czysto kulturowy, większość ludzi potrafi być w stabilnych relacjach uczuciowych i seksualnych z kilkoma osobami na raz.

Ale jeżeli to nie pasuje partnerce lub partnerowi, to najwidoczniej do siebie nie pasujecie i nie ma tutaj rozwiązania, nie znaczy to że ktoś jest zaburzony tylko po prostu nie powinniście razem być.

To nie jest zaburzenie bo wymóg monogamii/monoamorii jest czysto kulturowy, większość ludzi potrafi być w stabilnych relacjach uczuciowych i seksualnych z kilkoma osobami na raz.

Ale jeżeli to nie pasuje partnerce lub partnerowi, to najwidoczniej do siebie nie pasujecie i nie ma tutaj rozwiązania, nie znaczy to że ktoś jest zaburzony tylko po prostu nie powinniście razem być.

[ainiki]

No może przesadziłam z tym że nie powinniście być razem bo różne rzeczy można poświęcić dla związku, pytanie tylko na ile jesteście oboje lub obie gotowe na kompromisy w tej dziedzinie.

No może przesadziłam z tym że nie powinniście być razem bo różne rzeczy można poświęcić dla związku, pytanie tylko na ile jesteście oboje lub obie gotowe na kompromisy w tej dziedzinie.

[EnGirl]

[wendigo]

Ale niektórzy ludzie się po prostu nie nadają do relacji poliamorycznej, może ona też nie...
Nie ma w takich związkach nic złego, jeśli dają szczęście wszystkim zaangażowanym, ale no właśnie - trzeba się dobrać w takie osoby, które tego chcą i będą się cieszyć taką relacją. Ja na przykład nie chciałbym być w takiej nigdy i to również nic dla mnie. Pewnie bym się przez jakiś czas nagiął do kogoś, kto by mnie pociągał, ale wcześniej czy później stwierdziłbym, że nie mam ochoty ciągnąć tego dalej raczej.

[Ryu]

Odpowiem jak to wygląda u mnie, może przyda Ci się coś z moich doświadczeń.
Mam za sobą kilka różnych związków poli, mniej lub bardziej udanych. Teraz jestem w związku monogamicznym i czuję się trochę ograniczony, ale postrzegam to jako moją własną decyzję - kocham tego konkretnie faceta i chcę z nim być, obecnie jest za wcześnie żebyśmy mogli rozmawiać o ewentualnym otwarciu związku. Równocześnie mam kilka innych osób, które kocham (dłużej niż mojego partnera), ale nie jestem z nimi w związkach, nie uprawiamy seksu itd. Pilnuję, żeby żadna inna relacja nie zagroziła mojemu związkowi. Myślę, że to jest fair. Z perspektywy przeciętnego człowieka te moje inne relacje to po prostu przyjaźnie.
Po pięciu latach oswajania się z tematem poliamoria dla mnie jest czymś zupełnie normalnym, równorzędnym do monogamii, więc nie przejmuję się tym, czy to jest coś złego, chorego, zboczonego, niepokojącego itd. Postawa mojego partnera nie ma szansy wpłynąć na moją (w sumie to nawet jej nie znam, nigdy nie rozmawialiśmy o poli, po prostu widzę z różnych drobnych przekazów, że on jest monogamiczny). Tak więc wszystko sprowadza się do moich świadomych wyborów. Jestem z nimi raczej spokojny, choć przyznaję, że bywa mi trudno, kiedy widzę, że ktoś inny, na kim mi zależy, chciałby ze mną być. Wtedy muszę podjąć decyzję - i decyduję, że nie, przecież jestem w związku.
Z czasem pewnie ten temat pojawi się w moim związku i wtedy mój partner usłyszy mniej więcej to, co tutaj napisałem. Myślę, że to przyjmie spokojnie - jest dojrzały, doświadczony życiowo i daleki od doszukiwania się u innych chorób i zboczeń.

[LubieżnaEwa]

[Fizia]

[LubieżnaEwa]

[Ryu]

[Lagertha]

Dla mnie jest chore. Ja rozumiem mieć kilka osób szczególnie bliskich. Ale tą "jedną" powinno się mieć ponad wszystko. A żeby z kilkoma osobami na raz...

Dla mnie jest chore. Ja rozumiem mieć kilka osób szczególnie bliskich. Ale tą "jedną" powinno się mieć ponad wszystko. A żeby z kilkoma osobami na raz...

[Nadiyah]

Ale czemu tak nagle negować takie coś? Araby jakoś mają kilka żon, i (chyba) je kochają tak samo
A tak w ogóle, to skoro jest coś takiego jak homo, bi i inne cuda, to czemu nie poliamoryzm?

[Hjalmar]

Dlaczego powinno? Dlaczego jedną osobę tak obciążać? I dlaczego musi być "ponad wszystko"?

[LubieżnaEwa]

[Nadiyah]

Nie znam arabskiego na tyle zeby ich spytac
Ale chyba im dobrze, skoro tam siedzą. Zreszta kto jest pobożny nie bedzie zwracał uwage na swoje niewygody.

[Merry]

[Nadiyah]

A co maja 6 latki do poliamorii? Akurat ta wiadomosc była rozdmuchana przez media i stad taka wizja tutaj w Europie.
Nic z tym nie zrobimy. Taka kulturkie majo.

[Merry]

[EnGirl]

Jak coś to dziękuje za rady, ponieważ ja i moja ukochana po wielogodzinnej rozmowie doszłyśmy do porozumienia i teraz już nie czujemy się źle

Ale temat zostawiam,aby ludzie mogli się wypowiedzieć w tym temacie.

Jak coś to dziękuje za rady, ponieważ ja i moja ukochana po wielogodzinnej rozmowie doszłyśmy do porozumienia i teraz już nie czujemy się źle

Ale temat zostawiam,aby ludzie mogli się wypowiedzieć w tym temacie.

[Merry]

[Nadiyah]

Rownież gratuluje i życzę najdłuższej drogi!!!

[Freja]

Mi by to raczej nie pasowało i (przede wszystkim) nie wyobrażam sobie w praktyce możliwości zbudowania trwałego, poliamorycznego związku.

Natomiast nie ukrywam, że bywały sytuacje, kiedy czułam coś jednocześnie do dwóch różnych osób, ale były to raczej wyjątki od reguły niż reguła.

[sliwka]

Nie wiem, czemu by skreślać poliamorię - jeśli wszystkim pasuje, to nie ma problemu.
Jeśli potrafimy zakochać się w jednej osobie na zabój, zerwać, a potem w drugiej, to czemu nie można w dwóch naraz? Miłość nie jest jedyna.

Osobiście nie wyobrażam sobie wybierać, kogo kocham. Jeśli kocham dwie osoby tak samo, to miałabym się od kogoś odcinać? Niedorzeczność! Z drugiej strony, jestem nie fair, bo nie chciałabym, żeby moja dziewczyna tworzyła intymną więź z kim innym Jak dla mnie, najlepiej mieć dużo przyjaciół i koniec

[Hjalmar]

Szczerze mówiąc, nie rozumiem. W sensie monogamii. To znaczy pewnie ja z moim obsesyjnym charakterem byłbym w jakichkolwiek relacjach absolutnie ze ślepiami wbitymi w jedynie jeden obiekt (rada: nigdy nie pytać mię o zwierzątka domowe, to mój nieodmienny obiekt afektacji), ale nie wyobrażam sobie bycia jedynym obiektem. Obojętnie, o jaką relację chodzi, zwiałbym na koniec świata, jakby ktoś mię nakłonić do związków próbował, a był zaprzysięgłym monogamistą i nie zgadzał się znaleźć sobie kogoś jeszcze.

[Lagertha]

Ah. Źle się wyraziłam. Przepraszam, mam problemy ostatnio bo znów mi się świat sypie...
Ale wracając do tematu... Chodziło mi o to, że można kochać więcej osób. Ale jak jest się z kimś w związku to powinno się szczególnym uczuciem darzyć tą osobę z którą się jest. To chciałam powiedzieć. Bo monogamii nie potrafię zaakceptować. Może jestem konsewatywna, ale skoro tak, to niech tak i będzie.

Ah. Źle się wyraziłam. Przepraszam, mam problemy ostatnio bo znów mi się świat sypie...
Ale wracając do tematu... Chodziło mi o to, że można kochać więcej osób. Ale jak jest się z kimś w związku to powinno się szczególnym uczuciem darzyć tą osobę z którą się jest. To chciałam powiedzieć. Bo monogamii nie potrafię zaakceptować. Może jestem konsewatywna, ale skoro tak, to niech tak i będzie.

[Hjalmar]

...ale monogamia to właśnie związek <ok, oficjalnie zawarty> z jedną osobą. Właśnie z tą "wyjątkową", "jedyną" i "ponad wszystko", co też budzi mój instynktowny sprzeciw.

[Lagertha]

Ah... już mi się chrzani wszystko. Miałam na myśli poligamię. Dzięki za zwrócenie uwagi na mój błąd. Przpepraszam, za zamieszanie..

Ah... już mi się chrzani wszystko. Miałam na myśli poligamię. Dzięki za zwrócenie uwagi na mój błąd. Przpepraszam, za zamieszanie..

[wendigo]

[Hjalmar]

Pewnie z nieco innej perspektywy na to patrzę, bo ja generalnie od związków trzymam się na odległość kija i w zasadzie nie moja bajka, więc bardziej mi się obraz związku skupia na odpowiedzialności, z którą i tak u mnie cienko, aniżeli na konkretnych emocjach. Blednięcie rozumiem poniekąd - jak mi się zdarza co jakiś czas kumpel albo kumpela, przez pewien czas są głównym kumplem. Ale to mija i po jakimś czasie się stabilizuje i równoważy. Nierozsądnie byłoby działać na takim impulsie chyba.

[silveira]

[autumn]

Dla mnie osobiście dobrze działająca i świadoma poliamoria to idealna forma relacji. Poliamoria opiera się na pełnym zrozumieniu siebie, swoich emocji i potrzeb, potrzeb partnerów, charakterów, uczciwości, przepracowaniu najprostszych oraz imprintowanych nam odruchów lub instynktów (jak potrzeba posiadania, nie pewność, zazdrość) oraz komunikacji, czy mówiłam już o KOMUNIKACJI?

Swoją hmmm znajomość z Poly zaczęłam poznając pewną cudowną kobietę. Z początku było trudno, boleśnie, traumatycznie. Pełno łez, krzyków, bólu, ale też zrozumienia siebie, pracy nad sobą, samodoskonalenie. Kierowały mną uczucie, oraz fakt, że od początku w argumentach osób, które są aktywistami poly dostrzegłam, że mają rację. Ludzie z natury nie są monogamiczni, to wewnętrzna insecurity oraz potrzeba zawłaszczania oraz posiadania pcha ich w te układy, w których większość się dusi, rozsadzając coś dobrego czym jest ich związek i niszcząc go lub/oraz zdradzając, z czym wiążę się kłamstwo. A tego ostatniego nie potrafię zaakceptować, za długo w nim żyłam. Mogę po 4 latach bycia w różnych relacjach poly, że nigdy nie okłamałam w sprawach istotnych żadnego partnera/ki. Zawsze jestem open na temat mojego statusu.

Zaczynałam jako mono w związku poly, z początku z trudem, później akceptując sytuację, a teraz mogę się określić jako poly. Wiem, że umiem kochać romantycznie więcej niż jedną osobę. Wiem, że umiem czuć pociąg od więcej niż jednej osoby. Wiem, że lubię seks w większych grupach. Wiem, że świadomość, iż mój partner/ka ma kogoś jeszcze, że uprawia sex z kimś innym nie sprawia mi bólu. Bywam zazdrosna, bywam zaborcza, ale uważam, że przeważnie są one moimi wewnętrznymi wadami, z którymi sobie mogę poradzić.

[Lagertha]

[Freja]

[Lagertha]

No fakt, zakazywać nie zamierzam, zglądać innym do łóżka też nie. Niech robią tam co chcą, ale jakoś tak ogólnie pewnych rzezczy nie potrafię zaakceptować jako "coś normalnego" - Tylko o oto mi chodzi. Po prostu nie potrafię zrozumieć. I cóż, dla mnie niestety, ale spotykam się od jakiegoś czasu z różnymi formami związków i wyrażania siebie i ciągle mam w głowie pytanie "dlaczego"?

No fakt, zakazywać nie zamierzam, zglądać innym do łóżka też nie. Niech robią tam co chcą, ale jakoś tak ogólnie pewnych rzezczy nie potrafię zaakceptować jako "coś normalnego" - Tylko o oto mi chodzi. Po prostu nie potrafię zrozumieć. I cóż, dla mnie niestety, ale spotykam się od jakiegoś czasu z różnymi formami związków i wyrażania siebie i ciągle mam w głowie pytanie "dlaczego"?

[autumn]

[Freja]

[Angelique]

Monogamia nie jest naturalna - to fakt.

Poza tym trzeba też przeanalizować i zdać sobie sprawę z tego, jak się traktuję problematykę poliamorii bo rozmawiając o tym na innych forach z różnymi osobami można usłyszeć różne odbieranie tego terminu. Przede wszystkim chodzi tutaj o wzajemną miłość, zrozumienie, brak zazdrości (tej złej), szczerość i dawanie czegoś od siebie. Na pewno w taką relację nie powinny wchodzić osoby, których problemy życiowe skłaniają do wpadania w takie układy w celu polepszenia sobie samooceny, ponieważ taka osoba nie da rady, zwiąże się z jakąś, zakocha się i będzie inne osoby nadzwyczajnie olewać i nie będzie miała ochoty nawet tej osoby "puścić" (czyt. będzie toksycznie o nią zazdrosna). Jeśli przyjąć, że zazdrość wynika z niskiej samooceny (jeśli nie to poprawce) to mamy podsumowanie kto w takie relacje nie powinien wchodzić. Mówiąc krótki poly to nie kółko wzajemnej adoracji i pocieszenia gdzie człowiek ma się poczuć lepiej - to odpowiedzialność za siebie i wszystkie osoby w układzie i co najważniejsze dojrzałość emocjonalna.

Przez długi czas uważałam siebie za poly, ale nie byłam gotowa wejść w taki układ, weszłam - katastrofa, drugi raz to samo. Dopiero jak ogarnęłam sie życiowo i psychicznie i poznałam swoją dziewczynę i patrząc jak się czuję i jak bardzo tej osobie daje wolność mogę stwierdzić, że jestem gotowa na stworzenie takiego układu - sęk w tym, że mało osób jest poly (albo ja źle szukam albo co).

W każdym razie jest to prawdziwy sprawdzian osobowości człowieka i jego dojrzałości.

Monogamia nie jest naturalna - to fakt.

Poza tym trzeba też przeanalizować i zdać sobie sprawę z tego, jak się traktuję problematykę poliamorii bo rozmawiając o tym na innych forach z różnymi osobami można usłyszeć różne odbieranie tego terminu. Przede wszystkim chodzi tutaj o wzajemną miłość, zrozumienie, brak zazdrości (tej złej), szczerość i dawanie czegoś od siebie. Na pewno w taką relację nie powinny wchodzić osoby, których problemy życiowe skłaniają do wpadania w takie układy w celu polepszenia sobie samooceny, ponieważ taka osoba nie da rady, zwiąże się z jakąś, zakocha się i będzie inne osoby nadzwyczajnie olewać i nie będzie miała ochoty nawet tej osoby "puścić" (czyt. będzie toksycznie o nią zazdrosna). Jeśli przyjąć, że zazdrość wynika z niskiej samooceny (jeśli nie to poprawce) to mamy podsumowanie kto w takie relacje nie powinien wchodzić. Mówiąc krótki poly to nie kółko wzajemnej adoracji i pocieszenia gdzie człowiek ma się poczuć lepiej - to odpowiedzialność za siebie i wszystkie osoby w układzie i co najważniejsze dojrzałość emocjonalna.

Przez długi czas uważałam siebie za poly, ale nie byłam gotowa wejść w taki układ, weszłam - katastrofa, drugi raz to samo. Dopiero jak ogarnęłam sie życiowo i psychicznie i poznałam swoją dziewczynę i patrząc jak się czuję i jak bardzo tej osobie daje wolność mogę stwierdzić, że jestem gotowa na stworzenie takiego układu - sęk w tym, że mało osób jest poly (albo ja źle szukam albo co).

W każdym razie jest to prawdziwy sprawdzian osobowości człowieka i jego dojrzałości.

[end_of_words]

Cytat:

Monogamia nie jest naturalna - to fakt.

Może nieładnie napiszę, ale nie jest niczyim prawem ustalać reszcie co jest naturalne, a co nie. Każdy żyje jak chce i jeżeli jest z tym szczęśliwy to najwidoczniej to jest dla niego naturalne.

Więc o ile tolerancja i wzajemny szacunek są podstwą, to profetyzm niektórych poliamorystów jakoby była to wspaniała, nowa, wybawiająca od problemów forma związków - a takie wrażenie można odnieść czytajac podstawowe lektury na ten temat - jest już przegięciem i wzbudza podejrzenia; najbardziej bowiem nawracają innych świeżo upieczeni neofici, pragnący dowieść swojej wiary, oraz ci, którzy stracili głębokie wewnetrzne przekonanie do swojej wiary i zostało już im tylko potwierdzanie jej społecznym dowodem słuszności ('jeżeli jestem w stanie przekonać innych, to znaczy chyba, że mam rację' ).

Cytat:

W każdym razie jest to prawdziwy sprawdzian osobowości człowieka i jego dojrzałości.

Powiedz mi tylko, co robią poliamoryści, gdy partner lub partnerka odmawia wydania swojej osobowości i dojrzałości na próbę, bądź tą próbę oblewa i nie czuje się szczęśliwa w takiej relacji?

Cytat:

Monogamia nie jest naturalna - to fakt.

Może nieładnie napiszę, ale nie jest niczyim prawem ustalać reszcie co jest naturalne, a co nie. Każdy żyje jak chce i jeżeli jest z tym szczęśliwy to najwidoczniej to jest dla niego naturalne.

Więc o ile tolerancja i wzajemny szacunek są podstwą, to profetyzm niektórych poliamorystów jakoby była to wspaniała, nowa, wybawiająca od problemów forma związków - a takie wrażenie można odnieść czytajac podstawowe lektury na ten temat - jest już przegięciem i wzbudza podejrzenia; najbardziej bowiem nawracają innych świeżo upieczeni neofici, pragnący dowieść swojej wiary, oraz ci, którzy stracili głębokie wewnetrzne przekonanie do swojej wiary i zostało już im tylko potwierdzanie jej społecznym dowodem słuszności ('jeżeli jestem w stanie przekonać innych, to znaczy chyba, że mam rację' ).

Cytat:

W każdym razie jest to prawdziwy sprawdzian osobowości człowieka i jego dojrzałości.

Powiedz mi tylko, co robią poliamoryści, gdy partner lub partnerka odmawia wydania swojej osobowości i dojrzałości na próbę, bądź tą próbę oblewa i nie czuje się szczęśliwa w takiej relacji?

[end_of_words]

Mam problem z poliamorią, ponieważ że gdy się o niej czyta jest fascynująca, brzmi bardzo fajnie, i wydaje się, że gdyby świat działał na tych zasadach to byłby cudowny. Tylko...

We wszystkich źródłach, jakie udało mi się znaleźć, zakładane są pewne nie zawarte wprost założenia. Samo to wzbudza więc moją nieufność, skoro według filozofii poliamori wszelkie zasady i założenia relacji powinny być wyrażane zrozumiale dla partnerów i dyskutowane. Założenia, mam wrazenie, dotyczące dynamiki władzy i kontroli w relacjach miłosnych... Poliamoryści których zdarzyło mi się spotkać na swojej drodze tworzą specyficzna grupę ludzi, zwykle bezpieczną ekonomicznie, jeżeliby nie powiedzieć zamożną, w wieku młodym lub średnim, niezależną od siebie nawzajem, bez zobowiązań, liberalną światopoglądowo i w tkaimż otoczeniu funkcjonującą, z państw zachodnich, pierwszego świata. Odnoszę wrażenie, że też podobieństo sytuacji ekonomicznej i społecznej jest zakładane nie wprost też przez autorów książek na ten temat. Nachodzą mnie więc obawy, wątpliwości, jak działałyby poliamoryczne założenia bez zachowania tych reguł - reguł równości pozycji i jasności sytuacji?

Kiedyś widziało mi się pierwszy polski film o poliamorii, w którym centralną rolę miał Krzysztof Pacewicz. Nie mogę go teraz znaleźć, ani przypomnieć sobie tytułu, ale obiecuję, że poszukam. Dla mnie jego wymowa jest dobrym wyrażeniem tego, o czym myślę pisząc swoją krytykę.

[dodane]
O, jest: http://stopklatka.pl/filmy/-/128736866,przeplywy

Mam problem z poliamorią, ponieważ że gdy się o niej czyta jest fascynująca, brzmi bardzo fajnie, i wydaje się, że gdyby świat działał na tych zasadach to byłby cudowny. Tylko...

We wszystkich źródłach, jakie udało mi się znaleźć, zakładane są pewne nie zawarte wprost założenia. Samo to wzbudza więc moją nieufność, skoro według filozofii poliamori wszelkie zasady i założenia relacji powinny być wyrażane zrozumiale dla partnerów i dyskutowane. Założenia, mam wrazenie, dotyczące dynamiki władzy i kontroli w relacjach miłosnych... Poliamoryści których zdarzyło mi się spotkać na swojej drodze tworzą specyficzna grupę ludzi, zwykle bezpieczną ekonomicznie, jeżeliby nie powiedzieć zamożną, w wieku młodym lub średnim, niezależną od siebie nawzajem, bez zobowiązań, liberalną światopoglądowo i w tkaimż otoczeniu funkcjonującą, z państw zachodnich, pierwszego świata. Odnoszę wrażenie, że też podobieństo sytuacji ekonomicznej i społecznej jest zakładane nie wprost też przez autorów książek na ten temat. Nachodzą mnie więc obawy, wątpliwości, jak działałyby poliamoryczne założenia bez zachowania tych reguł - reguł równości pozycji i jasności sytuacji?

Kiedyś widziało mi się pierwszy polski film o poliamorii, w którym centralną rolę miał Krzysztof Pacewicz. Nie mogę go teraz znaleźć, ani przypomnieć sobie tytułu, ale obiecuję, że poszukam. Dla mnie jego wymowa jest dobrym wyrażeniem tego, o czym myślę pisząc swoją krytykę.

[dodane]
O, jest: http://stopklatka.pl/filmy/-/128736866,przeplywy

[Hjalmar]

Pewnie by żadnych założeń poliamorycznych nie było. Ale żeby konkrety i zrozumieć proces, trzeba byłoby pewnie zrobić duży research na temat historii małżeństwa, które dopiero w XIX wieku zaczęło być związkiem, a nie transakcją. Powstanie mitu miłości rodzinnej i małżeństwa z miłości nadpisało się na wcześniejszy konstrukt oparty na korzyści. Nie dziwne zatem, że na całkowite odejście od tego schematu decydują się ludzie, którzy mogą sobie na to pozwolić, i których dziadkowie mogli sobie pozwolić na hajtanie się z kim chcą, a rodzice mogli już wybrać, kiedy i czy chcą związek legalizować. To po prostu efekt coraz większej swobody. Bez niej związek znów wraca do prostego rachunku zysków i strat i prokreacji.

[Angelique]

[end_of_words]

Cytat:

Człowiek przed rozwinięciem kultury był taki jak inne gatunki zwierząt, czyli nie ograniczał się tylko do 1 partnera/partnerki.

Ależ, to przecież nie jest argument!

Mam wrażenie, że próbujesz tutaj wykorzystać bardzo klasyczną metodę argumentacji, mówiącą, że coś 'zawsze bylo' w związku z czym jeżeli obecnie jest inaczej to należy to zmienić, albo przeciwnie, że jeżeli nadal trwa, to w związku z tym nie należy tego zmieniać. Taki idealizm troszkę. Że natura ludzka istnieje i jest niezmienna, że istniała jakaś wyidealizowana przeszłośc, w której człowiek żył w zgodzie z naturą, lub był z nią zlany, coś na kształt biblijnego Raju, a współczesne problemy wynikają z odejścia od tego, spożycia metaforycznego Owocu z Drzewa Wiadomości, stworzenia kultury negującej ową idealną naturę.

A to wszystko są założenia, a przed przejściem do stwierdzania faktów na ich podstawie, należałoby je zweryfikować, nieprawdaż? Poniekąd - jeżeli naszą prawdziwą naturę odkrywać musimy po lekturze jakiejś książki, czy innego źrodła kultury, to chyba jest coś nie tak?

A właśnie taki idealizm dostrzegam w książkach poliamorycznych. Revival hippisowskich komun zbudowanych na wolnej miłości - tylko, że nie w kontekście duchowo i chemicznie natchnionej kontrkultury, tylko konsumpcjonizmu liberlanej klasy średniej, tworzącej zamknięte elitystyczne grupki.

Cytat:

Chodzi tutaj o nastawienie człowieka, że "związek z kimś rozwiąże wszystkie moje problemy" oraz "będę szczęśliwsza/wszy gdy będzie mnie kochać więcej niż jedna osoba". Takie nastawienie powoduje, że człowiek tak myślący dostaje w życiu zupełnie coś innego niż oczekiwał jednocześnie raniąc tym inne osoby.

To też jest trochę, mam wrażenie, temat obok. Bo dotyczy bardziej tego, czego oczekujemy od innych ludzi, czy oczekiwania te mogą spełnić, oraz empatii, i partnerskiego traktowania, ale to wszystko bynajmniej nie są kwestie specyficzne dla relacji poliamorycznych. Więc czemu przytaczamy je w tym kontekście, jak gdyby jako ich wyróżnik?

Cytat:

a nie żródłem zarabiania pieniędzy

Ten film jest całkowicie niekomercyjny i jego celem jest przesłanie.

Cytat:

Ale żeby konkrety i zrozumieć proces, trzeba byłoby pewnie zrobić duży research na temat historii małżeństwa, które dopiero w XIX wieku zaczęło być związkiem, a nie transakcją. Powstanie mitu miłości rodzinnej i małżeństwa z miłości nadpisało się na wcześniejszy konstrukt oparty na korzyści. Nie dziwne zatem, że na całkowite odejście od tego schematu decydują się ludzie, którzy mogą sobie na to pozwolić, i których dziadkowie mogli sobie pozwolić na hajtanie się z kim chcą, a rodzice mogli już wybrać, kiedy i czy chcą związek legalizować. To po prostu efekt coraz większej swobody. Bez niej związek znów wraca do prostego rachunku zysków i strat i prokreacji.

Myślę podobnie. Tylko też dla mnie jest istotne, żeby tą analizę związków i małżeństwa przeprowadzić bez europocentryzmu, i bez deprecjacji kultur innych niż nasza. Wtedy mogą wyjśc interesujące wnioski...

Cytat:

Człowiek przed rozwinięciem kultury był taki jak inne gatunki zwierząt, czyli nie ograniczał się tylko do 1 partnera/partnerki.

Ależ, to przecież nie jest argument!

Mam wrażenie, że próbujesz tutaj wykorzystać bardzo klasyczną metodę argumentacji, mówiącą, że coś 'zawsze bylo' w związku z czym jeżeli obecnie jest inaczej to należy to zmienić, albo przeciwnie, że jeżeli nadal trwa, to w związku z tym nie należy tego zmieniać. Taki idealizm troszkę. Że natura ludzka istnieje i jest niezmienna, że istniała jakaś wyidealizowana przeszłośc, w której człowiek żył w zgodzie z naturą, lub był z nią zlany, coś na kształt biblijnego Raju, a współczesne problemy wynikają z odejścia od tego, spożycia metaforycznego Owocu z Drzewa Wiadomości, stworzenia kultury negującej ową idealną naturę.

A to wszystko są założenia, a przed przejściem do stwierdzania faktów na ich podstawie, należałoby je zweryfikować, nieprawdaż? Poniekąd - jeżeli naszą prawdziwą naturę odkrywać musimy po lekturze jakiejś książki, czy innego źrodła kultury, to chyba jest coś nie tak?

A właśnie taki idealizm dostrzegam w książkach poliamorycznych. Revival hippisowskich komun zbudowanych na wolnej miłości - tylko, że nie w kontekście duchowo i chemicznie natchnionej kontrkultury, tylko konsumpcjonizmu liberlanej klasy średniej, tworzącej zamknięte elitystyczne grupki.

Cytat:

Chodzi tutaj o nastawienie człowieka, że "związek z kimś rozwiąże wszystkie moje problemy" oraz "będę szczęśliwsza/wszy gdy będzie mnie kochać więcej niż jedna osoba". Takie nastawienie powoduje, że człowiek tak myślący dostaje w życiu zupełnie coś innego niż oczekiwał jednocześnie raniąc tym inne osoby.

To też jest trochę, mam wrażenie, temat obok. Bo dotyczy bardziej tego, czego oczekujemy od innych ludzi, czy oczekiwania te mogą spełnić, oraz empatii, i partnerskiego traktowania, ale to wszystko bynajmniej nie są kwestie specyficzne dla relacji poliamorycznych. Więc czemu przytaczamy je w tym kontekście, jak gdyby jako ich wyróżnik?

Cytat:

a nie żródłem zarabiania pieniędzy

Ten film jest całkowicie niekomercyjny i jego celem jest przesłanie.

Cytat:

Ale żeby konkrety i zrozumieć proces, trzeba byłoby pewnie zrobić duży research na temat historii małżeństwa, które dopiero w XIX wieku zaczęło być związkiem, a nie transakcją. Powstanie mitu miłości rodzinnej i małżeństwa z miłości nadpisało się na wcześniejszy konstrukt oparty na korzyści. Nie dziwne zatem, że na całkowite odejście od tego schematu decydują się ludzie, którzy mogą sobie na to pozwolić, i których dziadkowie mogli sobie pozwolić na hajtanie się z kim chcą, a rodzice mogli już wybrać, kiedy i czy chcą związek legalizować. To po prostu efekt coraz większej swobody. Bez niej związek znów wraca do prostego rachunku zysków i strat i prokreacji.

Myślę podobnie. Tylko też dla mnie jest istotne, żeby tą analizę związków i małżeństwa przeprowadzić bez europocentryzmu, i bez deprecjacji kultur innych niż nasza. Wtedy mogą wyjśc interesujące wnioski...

[Hjalmar]

"Inne gatunki zwierząt" mają bardzo zróżnicowane podejście do partnerstwa. Niektóre wychowują młode same, inne stadnie, inne w parach. Stada z dominującym samcem i wianuszkiem samic typu stada lwów nie są powszechne. Łabędzie są ściśle monogamiczne. Wilki - mimo życia w stadzie - opierają swoją konstrukcję społeczną na monogamicznej parze alfa. Wszystko rozbija się o MŁODE. Gdy w grę nie wchodzą młode, zwierzęta w ogóle nie wchodzą w związki. Ani w ich "związkach", ani w związkach ludzi aż do XIX wieku NIE BYŁO mowy o żadnych miłościach. Argumentacja, że takie związki zawsze były, jest błędna - do niedawna opierały się na względach bezpieczeństwa, ekonomii i wychowywania potomków i nie miały uwzględniać miłości. Jeśli były poligamiczne, to dlatego, że ukształtowała je kultura na podstawie tego, co wypaliło jako najskuteczniejsze dla przetrwania i rozmnażania w danej społeczności. Monogamia - samiec wie, że młode są jego, samica zaś ma zapewnioną opiekę nad młodymi, czy poligamia - przy czym zwykle opiera się na jednym osobniku jednej płci i kilku drugiej (poliandria lub poligynia). To bzdura, że poligamia jest naturalniejsza, a zwierzęta (w ogóle co to za uogólnienie?!) są poligamiczne. Lwia (oj, zły dobór słów) część nie jest.

A, publikacja naukowa, która zapluwa się profetyzmem, nie powinna w ogóle dostać pozytywnych recenzji. Niestety, bolączka naszych czasów, że masowo wychodzą naukowe buble i agitprop w przebraniu nauki.

Co do badań - one gdzieś są. Sam nigdy nic konkretnego na ten temat nie czytałem, ale temat przewijał się nieraz podczas researchu w innych kwestiach. Na pewno co najmniej kilka dość ważnych i "łamiących tabu" w sposób rozsądny książek wydano - chociażby Minimizing Marriage. Niemniej jednak zarówno u europocentrycznych starych badaczy, jak i u tych nowszych, można znaleźć sporo - jeśli nie teorii, to po prostu opisów. Szczególnie młodsi badacze zwracają się z powrotem w stronę Europy - co o tyle istotne, że rozkładają właśnie wcześniej traktowaną jako lepszą i uniwersalną zachodnią mentalność na części pierwsze. O historii małżeństwa powiedziano już dość sporo. Sam się opieram głównie na Narodzinach człowieka kulturalnego, który naprawdę dobrze zarysowuje cały proces przemiany mentalnej XIX wieku. Szczegółów bardziej szczegółowych nie będę przytaczał - małżeństwo i jego historia to kompletnie nie moja bajka, nie mój obszar badawczy.

[wendigo]