[kasiencja]

proszę opisz objawy Jest w tym temacie tyle problemów myślowych że chyba każda TSka się czuła zagubiona i nie pewna swojego myślenia

[Sven]

Tak, po jednym zdaniu trudno stwierdzić, pani Lapidarna Lakonico

Tak, po jednym zdaniu trudno stwierdzić, pani Lapidarna Lakonico

[Vera-chan]

Mnie zalało. Trwało kilka dni. Wyszło chaotycznie, to potem zrobiłam wersję bardziej po ludzku, nieco krótszą, ale wtedy już te emocje był przerobione, więc nie było problemu (żeby ponownie zajrzeć do tekstu już był problem i to przekładałam jakiś czas). Ale ja łatwo radzę sobie z emocjami dotyczącymi przeszłości. To myślenie o przyszłości mnie dobija

[wendigo]

Mój cały miał chyba z półtorej strony (no max dwie), także nie wiadomo czy to dużo u Ciebie czy mało

[Jenny]

Mi wyszło 9 stron
Podzieliłam życiorys na rozdziały:
- wstęp - w kilku zdaniach napisałam gdzie się urodziłam, gdzie mieszkam, co robiłam (szkoły, praca).
- rodzina - ogólnie o rodzinie, czy pełna, czy rodzeństwo i krótka historia każdego członka.
- relacje rodzinne - o relacjach, bardzo subiektywnie.
- przedszkole - co pamiętam z tamtego okresu, wydarzenia, przeżycia, relacje z rówieśnikami.
- szkoła podstawowa - j.w.
...kolejne szkoły...
- teraźniejszość i refleksje - podsumowanie.

[Jenny]

Nie znam się na życiorysach emocjonalnych, ale uznałam, że powinien być on jak najbardziej szczery i prawdziwy. Nie powinno się nad nim myśleć zbyt długo, edytować i poprawiać.
Choć ja poprawiłam literówki i błędy ortograficzne. Bez tego umarłabym.

Co ciekawe, kiedy pisałam życiorys miałam wrażenie, że nie ma w nim żadnych emocji.
A kiedy po jakimś czasie, przed sprawą w sądzie, przeczytałam go, to miałam odczucia, że każde zdanie jest przesiąknięte uczuciami. Czytałam coś bardzo prawdziwego o swojej historii. O tragedii, której byłam częścią. Pomyślałam, że nie chcę do tego więcej wracać. I upewniłam się, że dobrze robię.

[WojtekM]

[Vera-chan]

ludzka cecha

[wendigo]

[Morgan]

Wiktoria
Jak na życiorys jako taki jest - Ok
Jak na życiorys emocjonalny - niestety już nie.

Jako że w życiorysie emocjonalnym fakty lub nawet ich brak jest dopiero tłem do tego co emocjonalnie działo się w twojej głowie. Czyli jak sama nazwa wskazuje chodzi o emocje a nie o fakty.

[Vera-chan]

Szłam podobną drogą. Teraz wracam (się staram) w kierunku lepszego szlaku.

[Lagertha]

[Crissy]

Z terapią jest czesto tak, że to co sie gdzies zagrzebuje i tak wraca, a pod wplywem estro czesto kopie bardziej po glowie niż normalnie, bo sfera emocjonalna jest bardziej pobudzona.

Z terapią jest czesto tak, że to co sie gdzies zagrzebuje i tak wraca, a pod wplywem estro czesto kopie bardziej po glowie niż normalnie, bo sfera emocjonalna jest bardziej pobudzona.

[wij]

[Jenny]

[kasiencja]

Mi powiedział psycholog/psychiatra (nie pamiętam) by napisać życiorys emocjonalny w miarę zwięźle. Ja dużo piszę o pierdołach i opisuję wszystko ze szczegułami, plottwistami itd i prędzej bym książkę wydała niż napisała ładny życiorys. No i w sumie wysmarowałam 5 stron, okrojonych niemal ze wszystkiego byle zwięźle było xD

[Crissy]

Moj życiorys emocjonalny miał 10 stron, 10 stron wylewajacej się dysforii.potem juz nie dotykałam tam nic. Najglupszą rzeczą było outowanie się przed rodziną dając im go do przeczytania. Chociaź z drugiej strony, pozwolilo mi to zobaczyć jaki maja do mnie stosunek i bardzo otworzylo oczy.

Moj życiorys emocjonalny miał 10 stron, 10 stron wylewajacej się dysforii.potem juz nie dotykałam tam nic. Najglupszą rzeczą było outowanie się przed rodziną dając im go do przeczytania. Chociaź z drugiej strony, pozwolilo mi to zobaczyć jaki maja do mnie stosunek i bardzo otworzylo oczy.