[lyliyth]

Jak już część z was wie Jestem Łucja (może zmienię kolejność bo Lili bardziej mi odpowiada) i takie tam... Od dobrego miesiąca żyję od czwartku do czwartku, moje życie to jedna wielka huśtawka nastrojów od chęci i czynności samobójczych po stany chwilowej euforii i tak w kółko, jak sinusoida. (Teraz Jest ten moment niskiego samopoczucia czy jak to się nazywa)...

Przeszkadza mi dosłownie wszystko i robię wszystko co mogę by się nie uszkodzić za bardzo bo jestem świadoma że cokolwiek i jakkolwiek obleśnego i przeszkadzającego mi tam w dole jest to mi pomoże bym wyglądała normalnie jak powinnam.
Problem mój polega na tym że nie umiem przestawić się na tryb dzienny, funkcjoonuję tylko w nocy, nie wiem czy dlatego że nikogo nie ma (nikt mi nie wyjdzie i mnie nie zaskoczy) czy dlaczego, Ale nawet przymuszając się by później iść spać i tak finalnie ląduję w łóżku na cały dzień i śpię po 2.5h/4h, budzę się napiszę do Oli która mnie wspiera poczekam na odpowiedź, pobawię się telefonem i znów idę spać, czasem zjem coś po drodze by nie głodować. Finalnie kończę takie spanie na godzinie 17/18 i zaczyna się "mój dzień". W sumie to chyba nie przeszkadza... Sama nie wiem. Najbardziej mnie wkurza to że nie umiem się zdecydować i wiele rzeczy potrafi mnie tak przygwoździć że chce mi się tylko płakać, nie koniecznie to robię jak w momencie w którym to piszę (teraz). Jak radzicie staram się nie skupiać na swoim ciele, a nawet lepiej... Patrzę na siebie oczami wyobraźni. Gorzej jak otwieram oczy podczas brania kąpieli. Nie mogę przeglądać stron z Ciuchami bo bym totalnie zbankrutowała nie wspominając że bym zamknęła się w pokoju i nie mogła wyjść bo nie wiedziała bym w co się ubrać by nikt nie rozpoznał i bym się komfortowo czuła, noszę za wielkie spodnie na mnie i wiszą mi na biodrach, można je ze mnie ściągnąć pociągnięciem ręki . Chcę jakąś radę by mnie tak wszystko nie doprowadzało do wściekłości lub płaczu... Naprawdę wszystko, nawet bezsilność się pojawia i chęć położenia się na podłodze z rozłożonymi rękoma bo mi szyna spadła u góry szafy i nie umiem tego zrobić... Chciała bym się troszkę sfeminizować ale tak by tylko osoby w moim otoczeniu zauważyły różnicę w moim ubiorze i te które mnie znają...
Hehhh... No i jakoś wyleczyć ten mój słomiany zapał, wcześniej potrafiłam wiedząc że nie zdążę na autobus wyjść i biec patrząc jak odjeżdża... Teraz ciężko mi nawet wstać z łóżka by zarobić grosze na terapię i wizytę u seksuologa... Robię tylko to co muszę (potrzeby fizjologiczne i doskwierający głód, ale nawet nie gotuję tylko jem płatki z mlekiem i opróżniam słoiki z zapasami które zrobiłam z głodu) Czuje się beznadziejnie, nawet nie chce mi się tu pisać bo się was boję i zdaję sobie z tego sprawę że to głupie...
Przepraszam że nie umiem pozbierać myśli, ale troszkę mnie to przytłacza, czuję że jestem mała i każdy dzień mnie postarza o kilka miesięcy, lat.
Chciała bym powiedzieć to rodzicom bo ojciec wie że jestem na zwolnieniu lekarskim, myśli że to tylko przez fobię społeczną (pewnie też, ale nie powstała ona bez mojego udziału). Jest mało wyrozumiały, ale matkę utrzymuję w niewiedzy, sam ma problemy z depresją lękową, sam się boję jej to powiedzieć, nawet jak to przyjmie do wiadomości, a myślę że by przyjeła to boję się własnej reakcji, czuję wobec tej myśli/planu panikę i nieograniczony strach który mnie zatrzymuje i powoduje smutek o ile nie rozpacz... Ojcu się nie boję powiedzieć, ale nie chce jego reakcji. Był zawsze dla mnie wzorem i kocham go bardzo, mam do niego większe zaufanie, jestem z nim bliżej niż z matką, trochę celowo po wyprowadzeniu się od mamy utrzymuję ją na dystans. Tato więcej wie co się ze mną dzieje.
No i jest mi wszystko momentami tak obojętne że nawet chce powiedzieć wszystkim dookoła kim jestem i mówić tak jak mi się podoba a nie jak powinnam... To wszystko jest straszne i trudne, ciężkie. Nie umiem wam tego wytłumaczyć bo sama nie umiem pozbierać niczego w mojej głowie, a zaraz to pewnie usunę i będe się zbierać następne tygodnie by napisać cokolwiek...

[lyliyth]

Przepraszam jak zły dział... i w ogóle przepraszam... można to usunąć? Nie wiem czy powinnam to pisać, jestem delikatnie rozdarta. Przepraszam was za mnie.

[Wild]

Po pierwsze przestań przepraszać za to że piszesz.
Po drugie, odkąd masz tak? No bo nie piszessz, czy tak jest od dawna czy od paru tygodni, kiedy dopadł cię ten dół z powodu ciała?

Jak długo zamierzasz siedzieć na zwolnieniu?

[Ryu]

Czy chodzisz do psychiatry? Czy mówiłaś mu o tych problemach ze snem, lękach i sinusoidach nastroju od myśli samobójczych po euforię?

[Wild]

[lyliyth]

[Wild]

[Ryu]

[lyliyth]

[lyliyth]

[Armand]

U mnie różnie to było z lekami. Na początku nie chciałem ich w ogóle przyjmować, bo uznawałem, że nie chcę łykać chemii. Właściwie to wtedy wcale nie chciałem specjalnie współpracować.

W wieku 18-20 lat dopadła mnie znów ostra deprecha. Byłem wtedy już bardziej skory do współpracy, bo chciałem z tym w końcu coś zrobić. Zacząłem brać leki, które faktycznie pomogły. Oczywiście był to dłuższy proces, wspomagany terapią, ale jedno z drugim dobrze się uzupełniało. Przekonałem się też, że niepotrzebnie leki demonizowałem.

Parę lat później, podczas kolejnej terapii, zaproponowano mi leki, ale powiedziałem, że chcę spróbować bez. Była to faza mojego życia, gdy nie nękały mnie już myśli samobójcze w takim stopniu jak wcześniej. Wiedziałem też z grubsza, co chcę tą konkretną terapią osiągnąć i była to dla mnie motywacja. Dałem radę bez leków, ale nie byłem w takim kiepskim stanie, jak Ty Lili.

Myślę, że w tej chwili mogłyby Ci pomóc, ale nikt nie mówi, że masz je łykać do końca życia. Może warto spróbować.

Wpadło mi do glowy, że może dziewczyny mogłyby podsunąć Ci pomysł na jakiś remake, fryzurę. Ale potem pomyślałem sobie, że mógłbym i ja czegoś poszukać, z racji fachu jaki wykonuję. Chociaż fryzur nigdy nie rozumiałem i nie szło mi to wybitnie w szkole
To była jedyna naciągnięta ocena na moim świadectwie. I to BARDZO naciągnięta. Tak więc pozwolę sobie otworzyć taki temat: http://transpomoc.pl/viewtopic.php?p=23321#23321

[Lagertha]

Przeczytałam wszystko. Też mam problemy z spaniem i jedzeniem od jakiegoś miesiąca - tylko u mnie wywołał to stres. Leków antydepresyjnych też nie biorę i lekarze powiedzieli mi dokładnie to samo "że dam sobie radę bez". Też bym chciała znać rozwiązanie na to jak wrócić do normalnego trybu życia.

W przypadku sklepów, mam dokładnie to samo. Jak nie muszę do nich iść to omijam z daleka, bo i tak mnie na to tam nie stać. Więc.. sama widzisz, nie jesteś jedyna. A ludzie na ulicy, wiesz oni najprawdopodobniej nie zwrócą na Ciebie większej uwagi - mają własne sprawy. Więc nie musisz się nimi przejmować. Ale mimo to wiem jak to czasem jest trudne, bo też miewam dni, gdy nie chcę się nikomu pokazywać..

Co do reszty rzeczy które pisałaś, to w przypadku myśli samobójczych.. Znasz może coś takiego jak "zatrzymanie myśli"? Chodzi o to byś się potrafiła zmusić do zatrzymania błędnego koła myśli samobójczych, tak by przez chwilę o niczym nie myśleć. Bardzo skutecznie działa, przynajmniej u mnie. Ewentualnie powinnaś znaleźć jakiś sposób by się rozluźnić i zająć się czymś co robi Tobie dobrze, jakieś hobby, posłuchać muzyki, cokolwiek. Ważne byś nie skupiała się na cierpieniu.

I jeszcze tak na koniec. Nie wiem czy robisz to świadomie, czy też nie świadomie, ale w pierwszym poście używasz obu form: zarówno męskiej jak i żeńskiej.
A co do przepraszania, na prawdę nie musisz. Nie ma za co. A jak chcesz pisać niewidoczne i malutkie "przepraszam" - użyj tego koloru: efefef xD

Przeczytałam wszystko. Też mam problemy z spaniem i jedzeniem od jakiegoś miesiąca - tylko u mnie wywołał to stres. Leków antydepresyjnych też nie biorę i lekarze powiedzieli mi dokładnie to samo "że dam sobie radę bez". Też bym chciała znać rozwiązanie na to jak wrócić do normalnego trybu życia.

W przypadku sklepów, mam dokładnie to samo. Jak nie muszę do nich iść to omijam z daleka, bo i tak mnie na to tam nie stać. Więc.. sama widzisz, nie jesteś jedyna. A ludzie na ulicy, wiesz oni najprawdopodobniej nie zwrócą na Ciebie większej uwagi - mają własne sprawy. Więc nie musisz się nimi przejmować. Ale mimo to wiem jak to czasem jest trudne, bo też miewam dni, gdy nie chcę się nikomu pokazywać..

Co do reszty rzeczy które pisałaś, to w przypadku myśli samobójczych.. Znasz może coś takiego jak "zatrzymanie myśli"? Chodzi o to byś się potrafiła zmusić do zatrzymania błędnego koła myśli samobójczych, tak by przez chwilę o niczym nie myśleć. Bardzo skutecznie działa, przynajmniej u mnie. Ewentualnie powinnaś znaleźć jakiś sposób by się rozluźnić i zająć się czymś co robi Tobie dobrze, jakieś hobby, posłuchać muzyki, cokolwiek. Ważne byś nie skupiała się na cierpieniu.

I jeszcze tak na koniec. Nie wiem czy robisz to świadomie, czy też nie świadomie, ale w pierwszym poście używasz obu form: zarówno męskiej jak i żeńskiej.
A co do przepraszania, na prawdę nie musisz. Nie ma za co. A jak chcesz pisać niewidoczne i malutkie "przepraszam" - użyj tego koloru: efefef xD

[Wild]

[wendigo]

[lyliyth]

[wendigo]

[lyliyth]

[Wild]

[Lagertha]

[lyliyth]

Defiant, oki rozumiem i dzięki wielkie... Staram się jak mogę, ale raczej do kobiecości mi jeszcze ciut daleko... Niestety aż tak atrakcyjnie nie wyglądam na co dzień, tylko jak idę w czwartek na terapię i w piątek ubieram to samo no i jak muszę koniecznie wyjść z pokoju na zakupy to się zdarza... Ale zwykle nie wyglądam tak, potrafię mieć nieumyte włoski, leżeć cały dzień i mieć nie ułożoną fryzurę i wyglądać jak Chopin. Ale chyba można to przyjąć za normalny wygląd, zawsze się staram tak samo ułożyć włoski i ubrać coś z za dużymi rękawami by się schować w nich i zakryć twarz a na zewnątrz wiecznie jestem owinięta szalikiem i zakryta czapką

I przepraszam za kolory i tak dalej, nie do końca ogarniam myBB zwykle korzystałam z Tapatalk'a i tam nie było takich wspaniałości poza obrazkami...