[Arielka]

Jeśli podobny temat był już wcześniej na tym forum, to przepraszam. W przeciwnym razie...
Od pewnego czasu utraciłam swoją chęć do życia. Nie mogę się pogodzić z tym, że ciągle jestem zmuszana do życia jako ktoś inny. Na co dzień odgórnie trafiam do grup, z którymi według oczekiwań innych powinnam się utożsamiać. Jestem zmuszana do odgrywania ról, które do mnie nie pasują. Mam tylko dwie osoby w życiu, które akceptują mnie taką, jaka się czuję, ale z jedną z nich spędzam czas tylko raz na tydzień, a z drugą spotykam się praktycznie tylko raz na miesiąc. Chciałam poznać więcej takich ludzi, ale rodzice mi zabraniają, bo „za wcześnie, synku”.
Jedynym sposobem na ucieczkę od tych problemów jest dla mnie świat wirtualny. Gry komputerowe (lub te na konsole), oraz „czatowanie” z tolerancyjnymi ludźmi przez Internet pozwala mi uciec od tych trudności, a nawet poczuć się sobą... ale zawsze trzeba w końcu wcisnąć przycisk „zamknij system” i powrócić do męczarni zwanej rzeczywistością.
Większość swojego dnia spędzam w szkole. Poznaję tam nowe, ciekawe osoby... a przynajmniej poznawałabym, gdybym urodziła się z kobiecym ciałem. W obecnej sytuacji trudno mi się wpasować w oczekiwania innych związane z moją płcią biologiczną, przez co nie zdobywam ani przyjaciół, ani... bliższego partnera. Ostatnio po szkole pojechałam do McDonald's, sądząc, że parę „maknagetsów” mnie uspokoi, ale podczas jedzenia moją uwagę zwracało puste krzesło naprzeciw mnie, w którym zapewne siedziałby mój chłopak, gdyby nie to cholerne, za przeproszeniem, ciało.
Od pewnego czasu planowałam wreszcie skończyć z tym wszystkim, skacząc przez okno lub w inny sposób próbować się zabić. Nie widzę żadnego innego wyjścia, chociaż wielu próbowało mnie odwieść od takiego rozwiązania. Czy ktoś z Was także przechodzi (lub przechodził) przez coś takiego?

[nunumu]

W twoim wieku prawie codziennie myślałam o tym, żeby się zabić. Raz jak miałam 15 lat nawet chciałam skakaćz wiaduktu chociaż jakoś nie zrobiłam tego tylko wróciłam do domu. Chwilowo dużo napisać nie mogę, ale pomyśl przynajmniej - że jeżeli teraz się nie zabijesz, to za kilka lat będziesz mogła cieszyć się byciem sobą. Może to nie jest bardzo kojące ale warto mieć na uwadze żeby pod wpływem jakiegoś impulsu nie zmarnować sobie życia.

[Kor22p]

Chyba aktualnie mam trochę podobnie, jeśli będziesz chciała pogadać to napisz na pw

[wendigo]

[Gabi]

Dziewucho a na cholerę Ci chłopak, toz to same kłopoty z nimi, Nie dość, że to uparte jak osioł i zawsze musi wszystko zrobić po swojemu to przeważnie i tak nie ma racji A tak poważnie. Marzy Ci się chłopak? Wiesz chłopcy raczej wolą żywe dziewczyny nawet jeśli nie są idealne, niż te wyśnione co leżą na cmentarzu. Jesteś młoda i wszystko przed Tobą więc po co przekreślać to co dopiero ma być? Jest Ci trudno? No pewnie jak każdej próbują cię wcisnąć w ramę społeczną? Jak każdą z nas Ty przynajmniej masz kogoś kto wie o Tobie a to dużo. Nie każda ma i musi grać teatrzyk przed każdym. Zawsze może być lepiej. A czy będzie zależy tylko od Ciebie.

Dziewucho a na cholerę Ci chłopak, toz to same kłopoty z nimi, Nie dość, że to uparte jak osioł i zawsze musi wszystko zrobić po swojemu to przeważnie i tak nie ma racji A tak poważnie. Marzy Ci się chłopak? Wiesz chłopcy raczej wolą żywe dziewczyny nawet jeśli nie są idealne, niż te wyśnione co leżą na cmentarzu. Jesteś młoda i wszystko przed Tobą więc po co przekreślać to co dopiero ma być? Jest Ci trudno? No pewnie jak każdej próbują cię wcisnąć w ramę społeczną? Jak każdą z nas Ty przynajmniej masz kogoś kto wie o Tobie a to dużo. Nie każda ma i musi grać teatrzyk przed każdym. Zawsze może być lepiej. A czy będzie zależy tylko od Ciebie.

[Monika1998]

[Cukierkowy]

I jeszcze chyba zapomnieliście wszyscy o jednej opcji!
Przecież możesz poznać chłopca, który zaakceptuje Cię taką jaką jesteś teraz, co więcej- może nawet to się mu spodobać!
W każdym bądź razie: głowa do góry!

[Arielka]

[wendigo]

[nunumu]

Tym bardziej, że ona wyraźnie napisała, że czuje się dziewczyną, a nie że czuje się gejem tylko chce zmienić płeć przez homofobię.

[Blanka]

Arielko, nie jesteś sama! Mam 18 lat w styczniu 19.
Dopiero pare miesięcy temu zaakceptowałam sama siebie to jest najtrudniejsze stanąć od wf lustrem i powiedzieć prze sama soba: nie chce tak żyć, nie to opakowanie, chce byc kobietą.
Ale za nim to sie stało miałam lata męczarni przez co zachorowałam na depresje.
Ale od początku domyślałem sie w 4/5 klasie podstawówki ze coś ze mna "nie tak", kiedy w gimnazjum chciałam powiedzieć rodzicom o sobie to choroba taty (wzw typ:B i białaczka) spadła na nasza rodzine jak grom z jasnego nieba, co odwlekło moje outowanie. Pomimo tego ze cała rodzina wspierała mojego tatę on sobie z tym nie radził i zaczął uciekać w alkohol.
Do domu przychodził pijany robił awantury mojej mamie, mi a mój 5 letni brat musiał to wszystko oglądać.
Dopiero w sierpniu 2015r. Gdy moi rodzice sie rozwiedli postanowiłam powiedzieć o sobie.
Rodzina od strony mojej mamy mnie bardzo wspiera i pomaga, natomiast od strony taty jest masakra. Reakcja mojego ojca o moim transseksualiźmie byka taka: "leczycie to jakoś"
Zanim to wszystko nastąpiło w czasie choroby alkoholowej i białaczki ojca nie chciałam żyć, moja depresja była tak silna ze tygodniami nie wychodziłam z domu, w maju 2015 roku miałam dwa tygodnie, które przeleżałam w łożku płacząc, zasłaniając okna i modląc sie o śmierć. Nie chciałam żyć, myśli samobójcze nie opuszczały mnie na krok.
Teraz wiem ze zrobiłabym krzywdę mojemu bratu i mamie oraz rodzinie od strony mamy.
Jestem w trakcie badań, zaczynam korektę, wierze w lepsze jutro. Ty też sie nie poddawaj, uwierz w lepsze życie.
Pozdrawiam

[Blanka]

Arielka, Arielko, nie jesteś sama! Mam 18 lat w styczniu 19.
Dopiero pare miesięcy temu zaakceptowałam sama siebie to jest najtrudniejsze stanąć od wf lustrem i powiedzieć prze sama soba: nie chce tak żyć, nie to opakowanie, chce byc kobietą.
Ale za nim to sie stało miałam lata męczarni przez co zachorowałam na depresje.
Ale od początku domyślałem sie w 4/5 klasie podstawówki ze coś ze mna "nie tak", kiedy w gimnazjum chciałam powiedzieć rodzicom o sobie to choroba taty (wzw typ:B i białaczka) spadła na nasza rodzine jak grom z jasnego nieba, co odwlekło moje outowanie. Pomimo tego ze cała rodzina wspierała mojego tatę on sobie z tym nie radził i zaczął uciekać w alkohol.
Do domu przychodził pijany robił awantury mojej mamie, mi a mój 5 letni brat musiał to wszystko oglądać.
Dopiero w sierpniu 2015r. Gdy moi rodzice sie rozwiedli postanowiłam powiedzieć o sobie.
Rodzina od strony mojej mamy mnie bardzo wspiera i pomaga, natomiast od strony taty jest masakra. Reakcja mojego ojca o moim transseksualiźmie byka taka: "leczycie to jakoś"
Zanim to wszystko nastąpiło w czasie choroby alkoholowej i białaczki ojca nie chciałam żyć, moja depresja była tak silna ze tygodniami nie wychodziłam z domu, w maju 2015 roku miałam dwa tygodnie, które przeleżałam w łożku płacząc, zasłaniając okna i modląc sie o śmierć. Nie chciałam żyć, myśli samobójcze nie opuszczały mnie na krok.
Teraz wiem ze zrobiłabym krzywdę mojemu bratu i mamie oraz rodzinie od strony mamy.
Jestem w trakcie badań, zaczynam korektę, wierze w lepsze jutro. Ty też sie nie poddawaj, uwierz w lepsze życie.
Pozdrawiam