[Immareska]

Jak już zaznaczyłam w temacie powitalnym, jestem ,,ukochaną" Anar'alah. To, że mój mężczyzna źle się czuje będąc mężczyzną, obgadywaliśmy wiele razy. Na początku ,,na żarty", potem coraz poważniej. Przyszyły rozmowy o tym, że źle czuje się w swoim ciele, ma ,,fazy" - jak to jeszcze wtedy nazwał - że jest kobietą. Że przyłapuje się na tym, że mijając ładnie ubrane kobiety na ulicy zastanawia się, ,,jak by w tym wyglądał" (oczywiście będąc również kobietą). O tym, że wizje łóżkowe podniecają go tylko wówczas, gdy wyobraża sobie, że jest kobietą.
Mówiąc szczerze, to ja zaproponowałam, żeby w związku z tym pomyślał nad zmianą płci. Oczywiście gdy po którejś z kolei rozmowie naprawdę zadzwonił z wieścią o tym, że się zdecydował - i tak byłam w szoku. Dukałam pojedyncze zdania w stylu ,,Cieszę się.", ,,Będę cię wspierać.", ,,Oczywiście, że cię nie zostawię." Z jednej strony byłam rozentuzjazmowana, bo zakochałam się w osobie, a nie w jej płci* i cieszyłam się, bo z każdym dniem jego/jej(?) wieloletnia depresja wydawała się zniknąć. Nabrał/a energii, radości z życia, wspólnie szukałyśmy potencjalnych ubrań (ubierał[a]by się głównie w stylu vintage), kosmetyków, szukałam dla niego/niej odpowiednich artykułów o osobach, które już zmieniły płeć, odnalazłam to forum... Z drugiej strony przyszła panika: bo co, jeżeli to jednak nie to? Co, jeżeli tylko zrobi sobie krzywdę? Co jeżeli wraz z płcią zmieni mu się orientacja seksualna i mnie zostawi?

Dobra, dosyć o tym. Do sedna:

W jaki sposób wspierać osoby, które będą przechodzić zmianę płci [zarówno branie hormonów, jak i operacja ,,finalizująca"]?
W jaki sposób Was wspierali znajomi/rodzina/partnerzy?
Co w tym ,,wsparciu" Wam się podobało, a co niektórzy mogli sobie odpuścić?
Jak widzielibyście takie wsparcie?


*Brzmi naiwnie, ale wbrew pozorom ma to swoje podłoże, tylko że to już zupełnie inna historia.
A może po prostu wychowałam się wśród ludzi, którzy uważają to za naiwne...

[DeadSally]

[wendigo]

[Immareska]

Cytat:

czy Ty będziesz potrafiła chodzić do łóżka z kobietą? Czy będzie Cię pociągać kobiece ciało

Nie wiem. Męskie mnie nie pociągało. Właściwie do 18-stego roku życia nie pociągało mnie żadne ciało - poza moim własnym. Ciało mojego aktualnego (zresztą pierwszego) mężczyzny/kobiety też nie pociągało mnie jako-takie [wie o tym oczywiście]. W seksie pociągały mnie doznania i fakt bliskości z tą konkretną osobą, którą kocham.
Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale najpierw musiałam zakochać się w charakterze, żeby móc zakochać się w ciele - ,,przypisując" je do charakteru, w którym się zakochałam.
Reasumując - nie ważne, w jakim ciele. Ważne kto.

Cytat:

traktują zgodnie z płcią przeżywaną

Chyba nie będę miała z tym problemu. I tak zawsze się śmieliśmy, że w tym związku to ja jestem ,,pierwiastkiem męskim", a on - kobiecym. . Chociaż pewnie na początku będę miała problem ze zmianą formy osobowej z ,,jego" na ,,jej". Z czystego przyzwyczajenia.

Jeszcze jakieś wskazówki? ^^

[Freja]

To było pisane raczej z myślą o partnerkach transwestytów, ale możesz sobie poczytać:
http://partnerki.transfuzja.org

Jak wspierać? No normalnie, traktować jak człowieka i tyle
Na początku pewnie trochę pomóc w nauce ubierania się itp, a poza tym chyba żadnych ekstra cudów. Jeśli nie masz problemu z akceptacją sytuacji, to nie powinno być problemów ze wspieraniem.

Sugeruję natomiast zadbać też o swoje potrzeby, dać sobie prawo do odczuwania obaw i obgadania/przepracowania tych obaw, bo postresowana i przemęczona wspierająca partnerka na dłuższą metę może mieć problem ze wspieraniem albo i nawet dojść do wniosku, że ma już dość tej całej zabawy.

[IzaIzulka]

Widzisz. Niewiele Ci pomogę, gdyż ja jestem bardziej skomplikowanym przypadkiem i mam dysforię związaną z odgrywaniem roli mężczyzny. Najbardziej mnie drażni jak ktoś kto wie, że moją płcią odczuwaną jest ta kobieca, traktuje mnie jak... zwykłego faceta i tak się do mnie odnosi.
Wtedy mam ochotę rozszarpać. Twój partner z tego co pisał i co zrozumiałam do zmiany dokumentów chce uchodzić za mężczyznę, więc chyba traktować tak jak dotychczas skoro dobrze się z tym czuje.

Największym wsparciem jest akceptacja i rozmowa.

Wybraliście już psychologa zajmującego się diagnozowaniem transseksualizmu u Twojego partnera? Jeśli byłoby coś nie tak to też można szukać u takich psychologów obeznanych w temacie pomocy.

[Immareska]

Freja Tak jak pisałam, na razie zajęłyśmy się wyborem przyszłych ubrań . Pewnie dojdzie do tego nauka malowania potem, czy czegoś w tym stylu, chociaż niestety sama też niewiele wiem bo praktycznie w ogóle się nie maluję . Niemniej jednak spróbuję.
A co do moich obaw - przegadujemy je cały czas. Doświadczenie nauczyło nas, że na dłuższą metę nie można niczego chować .

P.S. Bardzo dziękuję za link

IzaIzulka Był już jeden raz u psychologa, kolejna wizyta jutro, więc trzymajcie kciuki . Jeżeli psycholog nie zrozumie i będzie ,,przeszkadzać", z czym niektórzy tutaj już się spotkali (z tego co czytałam), poszukamy najpewniej innego. Widziałam już tutaj temat o tym, więc pewnie stamtąd kogoś wybierzemy. Jesteśmy również otwarci na ewentualne propozycje.

P.S. Ja jeszcze z panią psycholog nie rozmawiałam, acz wiem już, że ze mną również chciała się spotkać, więc się wybieram.

[IzaIzulka]

[Immareska]

IzaIzulka Rozumiem, dziękuję. Miło jest uzyskać wsparcie z zewnątrz i rozwiać przynajmniej część obaw .

Cytat:

Nieprawidłowa diagnoza i podjęcie leczenie przez kogoś kto nie jest ts może być dopiero opłakane w skutkach.

Tego też bardzo się osobiście boję, ale z kolei moja druga połówka wydaje się nie mieć tego typu obaw. Znaczy się w tej materii akurat. Kiedy patrzę na to, jak się teraz zachowuje - to właśnie decyzja o zmianie płci sprawiła, że nagle ,,odbił/a". Jestem dobrej myśli.
Niemniej jednak chyba głównie z tytuły tej obawy też się wybiorę do tej psycholog, tak jak chciała. Może też rzucę trochę nowego światła na tą całą sprawę. Coś, co pomoże w diagnozie. Poza tym bardzo chcę być częścią tego wszystkiego, tej całej przemiany. To też daje mi siłę do wspierania. Tak będzie lepiej, niż gdybym w pewnym sensie była tylko ,,obok" tego .

P.S. Z tego, co wiem psycholog nie jest ,,zielona" .

[IzaIzulka]

[Ryu]

[Immareska]

Ryu Ktoś już pisał coś podobnego...
Bardzo Wam dziękuję, bo muszę przyznać, że w tej kwestii daliście mi bardzo dużo do myślenia. Mój problem polega raczej na tym, że nigdy nie znosiłam czekania - zawsze musiałam działać. Oczekiwanie na diagnozy i wyniki testów są więc dla mnie osobiście najcięższym okresem. Mam wrażenie, że kiedy będę miała ,,na piśmie" wykazane na czym stoję - będzie dużo lepiej.

A z drugiej strony moje kochanie jest dla mnie najważniejsze. Nie chcę więc również przytłaczać go/jej moimi problemami, podczas gdy muszę być silna dla niego/niej. Niemniej jednak dzięki Wam postaram się nie zapomnieć również o sobie. Mimo wszystko zakładam, że czeka nas nie jedna, nie dwie rozmowy.

A jeszcze propo wyjść itp. w trakcie zmiany, takich podstawowych, do sklepu, kawiarni itd. - wiem, że miał/a bardzo duże obawy w tej materii. Czy da się to jakoś...zniwelować? Czego Wy oczekiwaliście? Jak radziliście sobie ze stresem związanym z czymś takim? Czy jest jakiś najgorszy okres, gdzie ewentualnie mogłabym robić zakupy za niego/nią? (Wiem, to może głupio brzmi, ale zapytać nie zaszkodzi.)

[Freja]

[IzaIzulka]

[Immareska]

Cytat:

Przecież hormony nie sprawią, że będzie wyglądał jak trendowaty.

Nie sprawią, ale sama świadomość zmian, nawet subtelnych, zapewne będzie dla niego/niej stresująca. Nie z tytułu samych zmian, bo te będą krzepiące - ale z powodu ludzi spotkanych na ulicy. Anar'alah zawsze przejmował/a się tym, co myślą inni. Nigdy zresztą nie byłam w stanie tego do końca zrozumieć.

Cytat:

Mnie stresuje np. to jak gdzieś idę w męskich ciuchach i odbierają mnie za faceta, a w damskich jeszcze nie chodzę, bo zmiany są dość subtelne i boję się, że będę uchodzić za faceta w damskich ciuchach(...)

Hmm...rozumiem. No tak, tu pewnie też będzie problem. Ten okres najbardziej ,,przejściowy" pewnie jest najgorszy? Tobie też jest wtedy lepiej, kiedy masz kogoś przy sobie ,,pod ręką", tak jak pisała Freja?

[IzaIzulka]

[Immareska]

Cytat:

Subtelne zmiany w stronę kobiecą stresujące? Chyba bardziej dla osoby transseksualnej m/k by były stresujące zmiany w stronę męską...?

Ał, ał, nie. Źle się wyraziłam, zupełnie nie o to mi chodziło. Mam na myśli, że osoby z jego/jej otoczenia z czasem zaczną zauważać te zmiany i to będzie dla niego/jej stresujące. Niekoniecznie nawet znajomi, czy rodzina, ale np. sklepikarki, obsługa kawiarni, do których chodzimy razem. Wiem, że to na niego/nią działa =.=.

Cytat:

Najgorzej jest chyba przed, a potem pomalutku do celu, więc jeśli pojawiają się zmiany i jest świadomość, że coś się zmienia to jest coraz lepiej.

Hmmm...no tak, to w sumie logiczne. Dziękuję .

[IzaIzulka]

[Immareska]

IzaIzulka

Cytat:

Mnie by stresowało, gdyby właśnie tych zmian nie zauważyli.

Mhm. To ma sens. Nie pomyślałam o tym. Przepraszam, jednak temat jest mi nadal dość obcy .

Cytat:

Z resztą jeżeli chodzicie w te miejsca często to te zmiany nie będą odczuwalne przez otoczenie. Z dnia na dzień się zmieniać nie będzie. Nie ma co się stresować.

W sumie racja, dziękuję. Czasami mam tendencje do panikowania na zapas...

[inka]

jesteś odważna i ciesze się że jesteś tak jej oddana. życzę wam aby miłość zwyciężyła ponad stres okresu przejścia. Ile macie lat, bo to w dużej mierze jest uwarunkowaniem zmian przy hormonach?

[Immareska]

Anar'alah ma 27. Ja mam 21.

[Lagertha]

[wendigo]

[inka]

terapia hormonalna w wieku lat 27miu nie przywróci subtelności ciała zbyt szybko. Testosteron swoje robi, i kości rozrośnięte pod wpływem T już tak pozostaną.
Ja po roku czasu zmiany osiągnęłam dosyć dobre efekty, i kiedy rodzina mnie widziała, to padały stwierdzenia typu "wyglądasz młodziej", ''czy masz inna fryzurę" "coś się zmieniłeś"....lol
A wiec do momentu kiedy kiecki i szpilki nie będą codziennym ubiorem to raczej na ulicy nie powinno być tak źle.
Ale jak by nie było, przejście czyli Transition jest ciężką drogą.
Jedno co mogę doradzić to to, że nie poświęcaj swojego życia dla innej osoby ale rób tak jak tobie serce dyktuje. My jako trans, wiemy co to jest życie pod pozorem i podporządkowaniem się wymaganiom innych.
mam nadzieje że miłość zwycięży ciężkie chwile <3

[ksenia]

Być może nie powinnam się wypowiadać w dziale dla parterek/ów, ponieważ nie jestem w związku sensu stricto, ale mój najbliższy Przyjaciel jest osobą k/m. Gdyby nie to, że w jego przypadku Islandia jest najbardziej na południe wysuniętym miejscem, w którym czuje się komfortowo, natomiast ja kocham Ukrainę i nie zamierzam się stąd wyprowadzać, zapewne bylibyśmy parą, bo darzymy się wzajemnym uczuciem i jesteśmy dla siebie chyba najbliższymi osobami. Ale żeby nie bolało, nazywamy to przyjaźnią i staramy spotykać się co najmniej kilka razy w roku.

Mój Przyjaciel właśnie zakończył proces formalnej korekty płci, ale przed nim jeszcze operacje. Starałam się go wspierać cały czas, odkąd tylko dowiedziałam się o jego "problemie", byłam pierwszą osobą, przed którą się wyoutował. O ile nie miałam najmniejszego problemu z "przestawieniem się" na rodzaj męski w jego przypadku, to jednak niektóre rzeczy mogły być dla mnie trudne do zrozumienia. Bo chodzi nie tylko o to, by zaakceptować to, że osoba, którą znamy jako Anię tak naprawdę jest Janem (lub na odwrót). Trzeba jeszcze zrozumieć, że ten Jan z pewnością będzie mieć swoje "dziwactwa", których nie obserwujemy u innych Janów, którzy są cisami, ponieważ po prostu nie mają oni takich doświadczeń. Na przykład, przez pewien czas trudno mi było zrozumieć, dlaczego usłyszenie swojego oficjalnego (wtedy jeszcze żeńskiego) imienia może wywołać u niego atak paniki, dlaczego nie chciał używać swojego paszportu z żeńskim imieniem, chociaż zdjęcie w nim miał w miarę aktualne. Próbowałam sobie wyobrazić, że mnie, cis-dziewczynę, jacyś tam ludzie nazywają męskim imieniem i nie wywoływało to we mnie żadnych negatywnych emocji, to byłoby po prostu dziwne. Minęło trochę czasu, zanim zrozumiałam, że w takich przypadkach nie wystarczy zwykłe "postawienie się na czyimś miejscu". Osoba cis nie może postawić się na miejscu osoby trans. Jedyne, co może zrobić osoba cis to postarać się zrozumieć - lub zaakceptować to, czego do końca zrozumieć nie może.

Zgadzam się również z przedmówcami, iż nie można zapomnieć o sobie - to tak naprawdę szkodzi obu osobom w związku. Tranzycja niewątpliwie jest bardzo ważnym, trudnym i bolesnym procesem, dlatego też mam skłonność do myślenia, że moje problemy w porównaniu do tego to pikuś. Ale nawet patrząc na to z altruistycznego punktu widzenia, nie warto pozwalać na to, by nasz ukochany/a skupił/a się wyłącznie na tranzycji i nie widział/a świata i problemów poza nią. Przecież tranzycja się skończy i trzeba będzie budować swoje życie dalej, już we właściwej roli płciowej, więc warto temu życiu nadać sens zawczasu.

[md]

Ja niestety czułam się jakby moja najbliższa osoba sama siebie mi odbierała zmieniając płeć, i oczekiwała ode mnie wsparcia i akceptacji w tym co robi. Myślę ze choć po części rozumiem ból uwięzienia kobiety w ciele mężczyzny i odwrotnie i rozumiem ze chcą to zmienić aby być szczęśliwym ale niestety czułam sie tak jakby to co kocham odchodziło, miałam duże poczucie straty. Partner w swojej zmianie zapomniał o mnie, skupił sie tylko na sobie, zapomniał ze tez mnie to dotyczy i wpływa na uczucia, ze tez cierpię, zapomnial ze tez musze zmierzyc sie ze swoimi uczuciami by zdecydowac czy nadal go kocham i czy chce zostac z nim. Skupił sie na swoich zmianach ciala z ktorych sie cieszyl i wlasnym samopoczuciem. Tym bardziej to bolało ze jesteśmy małżeństwem i mamy dzieci (ze względu na nie , nie przebiera sie w damskie rzeczy i nie maluje się). Po licznych kłotniach zrozumial ze tu chodzi o szczescie dwoch osób a nie jednej, a nawet kilku bo w gre wchodza dzieci i rodzina.

[Wild]

[md]

co moge doradzic???? ze mimo wszystko trzeba sobie otwarcie o wszyskim mowic, o swoich potrzebach i oczekiwaniach,uczuciach, duzo ze soba rozmawiac i o wszystim bo to zbliza do siebie , buduje przyjazn, nawet jeśli miłość moglaby nie przetrwac to przyjazn moze pozostac i pomoc w zachowaniu dobrego kontaktu. Trzeba pamietac o osobach bliskich, które "współprzeżywają" zmianę razem z osoba trans, dla nas tez jest to zmiana.

[md]

kompromis jest taki, ze kiedy poczułam ze on sam chce mi pomoc i zauwazyl ze jest mi ciezko, wtedy nasze relacje sie ocieplily, zrozumielismy ze milosc nadal jest, ze potrzebujemy w tym wszystkim siebie nawzajem i ze chcemy zostac razem,on kocha dzieci, chce by dla nich ojcem i funkcjonujemy jako "normalna rodzina", kiedy dzieci wydorosleja to podejmie decyzje co dalej.

[Wild]

[md]

Dziekuje Ci Defiant, ze tak myślisz

[wendigo]

JA też tak myślę. Człowiek musi być trochę egoistą. Gdyby dla każdej osoby ona sama była najważniejsza, to każdy byłby najważniejszy dla kogoś Nie - poważnie. Trzeba być egoistą, to się tyczy Ciebie ale również i Twojego męża.