[ElżbietaFromage]

Od jakiegoś czasu funkcjonuję w pracy jako „ona”. Kiedy się wyoutowałam byłam zaskoczona jak otwarty był zespół, szybko zaczęli do mnie mówić w preferowanych zaimkach, a także prawdziwym imieniem. Niemniej dzisiaj po tym jak wyszłam ze spotkania online, a po chwili jednak wróciłam - co nie zostało odnotowane przez innych - okazało się, że mówią o mnie per „on” i używają deadname’u. Zdruzgotało to mnie i straciłam całe serce jakie miałam do wszystkich pracowników… Nie tego się spodziewałam po tym jak doświadczyłam takiej otwartej postawy. Szczerze mówiąc najchętniej rzuciłabym papierami, ale z racji zawirowań na rynku pracy mogłabym nie znaleźć pracy. Nie wiem czy to po po prostu była ich chwilowa „niemoc” czy po prostu tak mówią za moimi plecami. Czy też macie takie doświadczenia fałszywej alceptacji?

[Nataliaa]

Nie tak dawno sama tego doświadczyłam i to od osoby, która wydawała mi się zawsze wspierająca, szczera i zaufana. Bywałam u niej w domu, miło spędzałyśmy czas, wszystko wydawało się w porządku. Do czasu… Jakiś miesiąc temu odwiedziłam ją, była akurat z jednym ze swoich przyjaciół. Kiedy wyszłam usłyszałam ich rozmowę za drzwiami i poczułam się strasznie, nawet nie pytajcie. Dosłownie wyszłam stamtąd z płaczem i od tego czasu ograniczyłam z nią kontakt. Nie mówiłam jej nic o tym, że wszystko słyszałam ale nabrałam mega dystansu do niej i ucięłam kontakt. Może się sama domyśli. Doświadczyłam strasznego psychicznego bólu i to od osoby, której zaufałam i po której się tego nie spodziewałam. Rozumiem Cię, doskonale wiem co czujesz. Trzymaj się

[Lunatyczka]

Przecież takie coś jest niestety zwyczajnym zachowaniem gatunku ludzkiego i to nie tylko gdy chodzi o transpłciowość. W miejscach pracy w szczególności, gdy ludzie są "zmuszeni" ze sobą kooperować. Sama nie jestem jeszcze wyoutowana, ale z całą pewnością niektórzy mówią już miedzy sobą różne rzeczy, za moimi plecami.
Mam paru współpracowników, którzy wcześniej w innym miejscu pracowali z transką i rzecz jasna nieraz słyszałam "heheszki" na jej temat. Zresztą jeden ma ją wśród znajomych na facebooku, co nie przeszkadza mu pokazywać jej zdjęcia, dodająd pytanie w stylu "myślisz, że to kobieta?"

[ElżbietaFromage]

[Lunatyczka]

[Freja]

Myślę, że większość cisów nie ma pojęcia, czym tak naprawdę jest transpłciowość i z jakimi emocjami się wiąże, i że w ramach przekonań wielu osób chłop zawsze pozostanie chłopem, a baba babą, a jeśli chce coś sobie obciąć i założyć kieckę albo spodnie, to już jego sprawa, żyjemy przecież w wolnym kraju i jesteśmy tolerancyjni.

Podejrzewam, że może być nawet tak, że jakieś osoby nas lubią i (na swój sposób) szanują, ale jednocześnie będą się tak właśnie zachowywać i nie zaczną myśleć tak, jak my myślimy.

Analogicznie, gdybym znała jakąś Murzynkę i wiedziałabym, że ona sobie nie życzy, żeby ją nazywać Murzynką, to bym się tak do niej w żadnym wypadku nie zwracała. Jednocześnie jednak nie widziałabym, żadnych podstaw, żeby zrezygnować z tego słowa w ogólności, w także wtedy, kiedy wspominałabym o niej. Chociaż zdaję sobie jednocześnie sprawę, że istnieją osoby, które zapewne uznałyby moją postawę za oburzającą.

Jeśli to jest ktoś bliższy (a w każdym razie ktoś, kto wyglądał na kogoś bliższego), to może spróbujcie z kimś takim pogadać i pokazać mu transseksualizm od środka. Może w efekcie zrozumie i przyjmie naszą perspektywę, chociaż nie liczyłabym na to jakoś bardzo.

A tak na marginesie, dwa lata temu ponownie nawiązała ze mną kontakt dziewczyna, która przeszła detranzycję, i która swego czasu była moim przyjacielem, funkcjonując jako chłopak. Wychodziłam z założenia, że skoro ktoś mi deklaruje określoną tożsamość, to nie jestem mądrzejsza od niego, więc od samego początku starałam się myśleć o jej kolejnej inkarnacji jako o kobiecie, ale miałam tak głęboko wryty jej obraz jako atrakcyjnego chłopaka, że chyba z pół roku minęło, zanim moje myślenie o niej jako o dziewczynie przestało być jedynie formalne, a zaczęłam faktycznie czuć, że jest dziewczyną. I chyba pierwszy raz w życiu miałam tu próbkę tego, co muszą w takich kwestiach przeżywać "normalsi", nie mając przy tym nawet ułamka naszej transowej wiedzy i doświadczeń.

[Marcja]

Zgadzam się ze wszystkim co napisałaś Freja. Sami pewnie, jeszcze przed comming outem, czy korektą byliście świadkami rozmów typu: "Ja czuje, że jestem koniem, od dziś mówcie do mnie per rumaku". Zdanie jest okropne, ale niestety ludzie tak to widzą. Nigdy nie potrafię zrozumieć postawy ogółu społecznego, że skoro jesteśmy ludźmi, nie ważne, czy wierzącymi, czy nie, to tym, co nas definiuje nie jest nasza świadomość, ale biologia, która często jednak w świecie ludzi i zwierząt szwankuje i zawodzi. Dlaczego ludzie patrzą na innego człowieka przez pryzmat jąder czy jajników, a nie przez pryzmat tego, kim jest? Chociaż jak teraz mimo wszystko o tym myślę, to jest w pewien sposób naturalne i innej postawy jakby się uczysz poniekąd. Co myślicie?

[ElżbietaFromage]

[Freja]

[WojtekM]

[Marcja]

Cytat:

Oj! Przynajmniej 10x byłam świadkiem wyoutowania się przede mną jako rumaków. Tylko z jakiegoś powodu, to zawsze były prawicowe transfobiczne osły.

Osobiście gospodarczo jestem osobą o prawicowych poglądach i mam sporo obiekcje przed wrzucaniem mnie do jednego wora z takimi ludźmi Doświadczasz tego ze strony osób konserwatywnych społecznie. Wynika to prawdopodobnie z tego, że w Polsce bycie prawicowym zazwyczaj oznacza bycie skaranie konserwatywnym, "bo kiedyś tego nie było i było dobrze" ale zazwyczaj, nie zawsze, ale zazwyczaj ludzie wypowiadający takie zdanie są dosyć mocno ograniczeni i wcale nie wiedzą czym jest prawica, więc ciężko ich z nią wiązać. Choć oczywiście większość ruchów prawicowych także problemu nie dostrzega i nie rozumie.
Ale nie wiąż tego z religią znowu, bo to nie jest tożsame. Częściej takie zdanie zdarzyło mi sie słyszeć ze strony przysłowiowych "Januszy spod sklepu" lub osób po prostych nieco intelektualnie ograniczonych, którzy w ten sposób "zostali wychowani i ciężko im wyjść poza przekazane im schematy.

Cytat:

Pytanie dla Ciebie: Czy „zawodzenie” to nie jest jednak termin przynależny „świadomości” a nie „biologii”? Czy kiedy np. rozbija się szybka w telefonie po upadku, to oznacza, że „fizyka zawodzi”?

Nie, bo kiedy rozbija się szybka w telefonie, to fizyka nie zawodzi, tylko działa prawidłowo, ponieważ telefon powinien upadać w polu grawitacyjnym. Zawiodłaby w momencie, kiedy telefon wypuszczony z ręki zatrzymałby się w powietrzu. Biologia zawodzi, ponieważ gdyby nie zawodziła, to nie byłoby tego forum, a nasze życie byłoby prostsze i pewnie szczęśliwsze. Nie powinniśmy mieć problemów tożsamościowych, gdyby wszystko działało jak należy. Niestety taka jest natura procesów biologicznych, że często coś nie idzie zgodnie z planem...

Cytat:

Ale czy postawy dotyczącej tego, że „człowieka definiują jądra lub jajniki”, również się nie uczymy?

No właśnie tego nie wiem. Co myślisz?

Cytat:

Jakoś nie wydaje mi się. Sądzę, że większość cisów wychodzi z założenia, że gdyby byli mężczyzną/kobietą, to zachowywaliby się jak mężczyźni/kobiety i nie widzi problemu. Zetknąwszy się z opisami i tłumaczeniami, mogą próbować to jakoś ogarnąć, ale podejrzewam, że działa to trochę tak, jakby mi ktoś próbował wytłumaczyć na czym polega piękno jazzu.

Zgadzam się. Z takiego założenia wychodzi większość osób. Kiedy zdarzyło mi się outować przed najbliższą osobą, to własnie zapytałam, czy tak uważa i odpowiedź była twierdząca. To samo jak tak z ciekawości zapytałam kilka innyuch osób z pracy, znajmoych itp. to 9/10 osób właśnie tak stwierdzało. I to właśnie pokazuje, jak ciężko osobom cis jest zrozumieć naszą sytuację

[Freja]

[Marcja]

Nie przesadzajmy zmiany są w organizmach tez dobre i choć zdarzają się błędy, to przecież często zmiany środowiskowe wymuszają zmiany pewnych procesów i właśnie ewolucje ale to nie znaczy, że są błędem. Poza tym to co nas spotyka nie jest związane z mutacja jakiegoś genu (a przynajmniej taki jest stan wiedzy na dziś), a po prostu upraszczając sprawę bardzo jest wynikiem zakłócenia gospodarki hormonalnej naszych matek w okresie prenatalnym. Oczywiście to tylko teoria, ale na dzisiaj uznawana za najbardziej prawdopodobną. A tak swoją drogą... Zastanawialiście sie kiedyś skąd te odczucia? Dlaczego tak trudno się przystosować do innego ciała skoro to, co nas definiuje to świadomość/rozum? Trochę to pokazuje, że jesteśmy jednak tylko "biologicznymi maszynami" i ciężko wznieś się ponad sprawy cielesności. Dla mnie to mocno smutne jak o tym tak głębiej pomyśleć. Skąd marzenia jako "chłopiec" o warkoczach czy sukience, skoro to tylko wytwory wymyślone przez społeczeństwo i równie dobrze mogłoby być tak, że to mężczyźni się w ten sposób noszą, bo przecież biologia nie definuje tego typu spraw. Wiele jeszcze nie rozumiem...

[Denver]

[Freja]

[ElżbietaFromage]