[zagubiona_zona]

Cześć wszystkim,
od jakiegoś czasu zaglądam tutaj i zapoznaje się w temacie trans. Nie powiem jest to dla mnie ciężki temat. Jestem tutaj z powodu mojego "męża". Od zawsze wykazywał zainteresowanie różnymi "zabawami" - bo tak to ja pojmowałam - w przebieranki, ale dwa lata temu powiedział mi że czuję się w 100% kobietą. Nawet nie zdajecie sobie sprawy co przeżyłam. Teraz próbuje sobie jakoś to wszystko ułożyć. Jestem załamana i nie mam z kim pogadać. Chcę z nim być a jednocześnie nie wiem czy dam radę, bo jestem całkowicie hetero. Nigdy nie pociągały mnie kobiety. Proszę nie hejtujcie mnie od razu, ja tylko próbuje to wszystko zrozumieć. Zrozumieć jak mogło mi się tak życie powywracać do góry nogami. Jak mogłam tego wcześniej nie widzieć. Jesteśmy małżeństwem już 11 lat i mamy dwójkę dzieci, które dopiero wkraczają w dorosłość. Boję się o nie, o siebie... Boję się też, że mój mąż może żałować transformacji, którą już zaczął. Proszę tylko o wasze zrozumienie i przygarnięcie mnie do Waszego grona.

Dodałam do użytkowników. /Freja

[mlem]

Jest to zdecydowanie trudna sytuacja zarówno dla ciebie jak i dla drugiej połówki. Niestety tak to jest że kiedy społeczeństwo tak wjeżdża z taką nienawiścią do osób takich jak ja, to potem spora część takich osób kieruje tą nienawiść wobec siebie, i dusi się w sobie przez lata, czasami wręcz próbując "przechylać wahadło w drugą stronę", zachowując się tak bardzo wg stereotypów przypisanej płci przy urodzeniu żeby przekonać wszystkich, a najbardziej siebie, że są faktycznie tą osobą którą inni widzą. Idą do wojska, biorą ślub, mają dzieci, z nadzieją że jak wypełnią stereotyp to może im "przejdzie".

Niestety po czasie się to odbija, bo im dłużej problem jest niezaadresowany, tym trudniej jest go ignorować, i coraz większy ból potem sprawia.

Cytat:

Chcę z nim być a jednocześnie nie wiem czy dam radę, bo jestem całkowicie hetero. Nigdy nie pociągały mnie kobiety.

Tak samo jak niesprawiedliwe jest żeby twoja połówka musiała się zmuszać do udawania bycia facetem, tak samo ty nie musisz się zmuszać żeby pociągały cię romantycznie bądź seksualnie kobiety. To jest kwestia ustalenia z twoją drugą połówką jaki będzie wasz związek, i ustalenia granic i waszych oczekiwań.

Cytat:

Boję się też, że mój mąż może żałować transformacji, którą już zaczął.

Tu mogę cię uspokoić: najczęstsze przyczyny żałowania tranzycji są zewnętrzne - kiedy zwalniają cię z pracy, kiedy właściciel mieszkania wymawia ci umowę, kiedy w sklepie osiedlowym nie chcą cię obsługiwać, kiedy boisz się pokazywać dokumenty. Z twoim wsparciem myślę że sobie da radę

[zagubiona_zona]

Dziękuję za odpowiedź. Rzeczywiście tak jest jak piszesz. Mój "mąż" już ma dość być mężczyzną - tak mi kiedyś powiedział. Problemem jest fakt, że ja jestem hetero i czuję, że tracę do niego pożądanie... I nie wiem co mam z tym zrobić. Podczas naszych zbliżeń, zamykam oczy... i wyobrażam sobie jego w chwili poznania... Nie wiem już co mam robić... Tak bardzo chciałabym usnąć i obudzić się w dawnej rzeczywistości...

[dorota745!]

Mlem, w samo sedno.

[Jaga]

Cześć.

To se neo wrati jak mawiają bracia Czesi.

Teraz jest czas na znalezienie rozwiązań. Piszesz, że jesteś hetero, więc powiem brutalnie w tych sprawach dla was koniec. Tylko czy te sprawy to jest najważniejsza rzecz w związku? Czy to jest najważniejsza rzecz w waszej wspólnej drodze przez życie?

Są pewnie sprawy ważniejsze i trzeba by się nimi zainteresować, np dziećmi i ich usamodzielnieniem.

Ach, była bym zapomniała, coś tam z tego pierwiastka kobiecego było w niej od początku. Pomyśl, powspominać a znajdziesz.

Współczuję bardzo sytuacji, proszę o zrozumienie i brak dramy a tym bardziej agresji.

3m się.

[NadiaWalevska]

Pełne zrozumienie i szacunek ode mnie. Na pewno jest Ci z tym bardzo ciężko. Znam jedną taką parę - mają razem syna, który niedawno skończył 18 lat. Pozostali serdecznymi przyjaciółmi. A w zasadzie serdecznymi przyjaciółkami. Z synem kontakt jest rewelacyjny, pełna akceptacja. Młodsze pokolenie jest tolerancyjne - tik tok, Instagram, Facebook. Osoby transpłciowe to już nie jest coś szalonego w ich zrozumieniu. Moi najlepsi znajomi, u których mam pełną akceptację i pomogli mi w trudnych chwilach mają 20-25 lat , a Ja 35. Niemniej jednak rodzina, czyli roczniki starsze, to już trochę gorzej. Akceptacja jest, ale chyba czekają kiedy mi się odwidzi. Prawda jest taka, że się nie odwidzi. Kto zaczął odkrywać Siebie na nowo i przekroczył tą magiczną granicę, nie chce wracać z powrotem. Polecam film - Danish girl. Podczas oglądania robiło mi się gorąco w środku z emocji, ponieważ tranzycja to też wstyd i zażenowanie momentami i mnóstwo nieporozumień, jednak życie jest tylko jedno i chciałoby się je przeżyć po swojemu, a nie tak jakby chcieli inni. Moje podejście jest takie - każda osoba, która mnie nie zaakceptuje bądź nie zaakceptowała - zniknie z mojego otoczenia. Choćby był to rodzic, brat, siostra, przyjaciel. Może to brutalne, ale często tak się to właśnie kończy. Nie chcę sugerować, że tak samo będzie z twoim mężem, jednak chcę przedstawić jak to wygląda u mnie, dzięki czemu może łatwiej będzie Ci zrozumieć, że Sam fakt, że do tego Ci się przyznał wymaga nie lada odwagi i przypuszczam, że nie ma już drogi odwrotu. Pozostają teraz kompromisy.

[zagubiona_zona]

Dziękuję za wsparcie. Szczerze nie myślałam, że tutaj je znajdę. W pewnym sensie przeżywamy to samo ale stoimy po dwóch różnych stronach. Każdy z nas cierpi inaczej. Bardzo Wam współczuję, że musicie z każdym i na każdym kroku walczyć o Was samych. Wielki szacunek. To na pewno wymaga od Was wiele wysiłku psychicznego. Od mojego męża odwrócił się już jego tata. Uznał go za dziwoląga. Nie rozumiem jak tak można. Osobiście nigdy bym tak nie zrobiła, to przecież w dalszym ciągu by było moje dziecko.
Pisze się, że osoby trans są słabe psychicznie... - nie zgadzam się z tym. Jesteście wszyscy ogromnie silni... Przeciwstawiacie się całemu światu... Macie swój cel i za nim podążacie. Wiem, jest ciężko ale idziecie dalej. Potykacie się, ale wstajecie... bo idziecie po swoją wolność. A co mają powiedzieć partnerzy takich osób? Szczerze... Ja osobiście czuję się oszukana... okropnie oszukana.... mam mętlik w głowie... czuję się wykorzystana... czuję, że to ja teraz muszę wspierać, ale czy ktoś pomyśli, że i nas partnerów też trzeba wspierać? Wy wszyscy macie cel, my partnerzy nie wiemy jak to będzie wyglądać, czy uda nam się to wszystko posklejać, czy damy radę...
Przepraszam, jeśli kogoś uraziłam. Nie miałam takiego zamiaru. Chciałam tylko przedstawić po krótce swoje rozterki. Ja po prostu nie wiem co dalej. Boję się... Swoje rozterki mogę tylko tutaj napisać, bo nie mogę teraz nikomu się wygadać. Czuję, że gasnę.

[dorota745!]

Piszesz dokładnie to samo co mówi moja żona. Wydaje mi się, że partnerkom wcale nie jest lżej niż nam. Po prostu jest inaczej. Moja zona też czuje się oszukana, chociaż od samego początku próbowałam jej o tym mówić. To nie jest takie proste. Chciałam zabrać tę tajemnicę do grobu ale się to nie udało. Mój problem polegał na tym, że miałam ciągle nadzieję, że to minie. Nie minęło. Nie wiem na jakim etapie tranzycji jest Twój mąż/partnerka ale rzeczą najgorszą jest teraz zostawić ją samą sobie. Staram się przechodzić tranzycję w sposób jak najmniej dotkliwy dla mojej żony. Nie noszę sukienek i nie cierpię z tego powodu. Do tego jest potrzebny kompromis. Problem pojawia się w łóżku, bo wszelkie funkcje, których moja zona oczekiwałaby ode mnie po prostu zanikły. Dodatkowo piersi rosną jak na drożdżach, co nie jest fajne dla mojej żony. To jest bardzo trudny czas ale naprawdę da się osiągnąć jakiś kompromis.

[zagubiona_zona]

Mój mąż ma już za sobą wszelkie badania i opinie psychologiczne i psychiatryczne. Depilacja brody i wszelkiego owłosienia jest ku końcowi. Tak naprawdę to już w tamtym roku zaczął brać hormony, niestety ja po dwóch miesiącach załamałam się. Po prostu nie wytrzymałam i przebłagałam go żeby przestał, że ja nie dam rady. W ciągu tego roku, nazbierał trochę pieniędzy i tak naprawdę przygotowywuje się do feminizacji twarzy, rozpraw sądowych no i pewnie hormonów.
Chciałby żebym go wspierała, ale ja nie mam tyle siły. Nie mam siły, żeby sama siebie wspierać. Boję się jutra... Cały czas się zmienia... Już brak jakiegokolwiek zarostu jest dla mnie przerażające. Nie umiem sobie radzić. Ja naprawdę jestem w dołku, chociaż staram się tego na zewnątrz nie pokazywać. Dręczą mnie myśli, jak przyjmą to dzieci, czy nie będą miały nieprzyjemności. One dopiero co poznają świat. 10 lat to za mało na takie przeżycia...

[dorota745!]

Zarost jest jedną z największych zmór jakie nas dotykają. Nie dziw się, że chce się pozbyć tej plagi. Odpowiedz sobie na pytanie czy chciałabyś mieć zarost czy to na twarzy czy na innych częściach ciała? Wiem, że nie chcesz widzieć w mężu kobiety. To zrozumiałe. A czy widzisz kobietę w mężu? To wciąż ta sama osoba, która zmienia się fizycznie ale nadal to ta sama osoba, którą pokochałaś. Zobacz w tej osobie swojego męża, jego wnętrze, a nie wygląd fizyczny.

[zagubiona_zona]

Niewiem co się dzieje, ale widzę w nim kobietę... Mam wrażenie, że zmienił swoje zachowanie, ale może to tylko wrażenie. Zakochałam się w mężczyźnie, teraz okazuje się że to kobieta... Ciężko mi to pojąć, chociaż próbuje. Zaraz ktoś mnie skrytykuje, że wygląd nie ma znaczenia. Może i tak, ale płeć już tak. Nigdy nie odczuwałam pociągu fizycznego do kobiet. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałabym być teraz bi. Myślę, że to jest dla mnie największy problem. Teraz wiem, że powinnam go, a raczej ją wspierać. Tylko żeby wspierać kogokolwiek, to trzeba być silnym, a ja nie jestem. Do tego dochodzą jeszcze dzieci i ich emocjonalne potrzeby. Mam wrażenie, że powoli zasypuje się potrzebami innych... Czy tak da się żyć? Wiem na pewno jedno. Zostanę przy niej, tak długo jak tylko będę umiała. Będę się starać jak tylko umiem... Aż padnę. Tylko, czy wtedy będzie ktoś kto mi pomoże... Nie wiem...

[dorota745!]

I dla jednej i dla drugiej strony jest to sytuacja bardzo niepewna i trudna. Nie wiem ile wytrzymam, a ile wytrzyma moja zona ale wiem jedno - dłużej tak już żyć nie mogłam. Zapewne Twoja partnerka/mąż przeżywa to samo. Mam ciągłe wyrzuty sumienia ale nie tak łatwo jest umrzeć. Zobacz w niej swoją miłość, nie nakręcaj się niepotrzebnie i nie dostrzegaj w niej zmian, których nie ma.

[zagubiona_zona]

Powiedz mi tak szczerze. Gdyby nie żona (i dzieci) to zdecydowałabyś się wcześniej na całą tą walkę?

[dorota745!]

Tylko ze względu na żonę i dzieci nie zdecydowałam się na to wcześniej. Ciągle miałam nadzieję, że dam radę, że wytrzymam, że przez całe życie nikt się o tym nie dowie. Ale życie na 20% nie jest życiem.

[zagubiona_zona]

Przepraszam, że pytam, ale w sytuacji gdybyście nie mieli dzieci to by coś zmieniło? Może byś wcześniej się zdecydowała? Wiem, że to są dosyć osobiste pytania i jeżeli nie chcesz nie odpowiadaj.

[dorota745!]

Trudno mi powiedzieć, mamy dzieci, wspaniałą dwójkę i nie wyobrażam sobie, żeby ich nie było. Trudno mi tak gdybać i nie wiem czy bez dzieci wcześniej podjęłabym taką decyzję wcześniej. Jest duże prawdopodobieństwo, że tak.

[WojtekM]

zagubiona_zono, przyjmij radę od starszego kolegi: nie testuj swojej wytrzymałości i zwróć się o profesjonalną pomoc do życzliwego i rozumiejącego sprawy osób trans psychologa. Takich psychologów znajdziesz np. w Trans-Fuzji (Warszawa). Nie wiem, jak teraz, ale mieli też grupę wsparcia dla bliskich osób trans.

I jeszcze jedno.

[kicur]

Podpisuję się pod tym, że przyda się psycholog dla Ciebie, oraz nawiązanie kontaktu z innymi partnerkami/partnerami osób przechodzących tranzycję. Być może też terapia partnerska dla Waszej dwójki, żeby to sobie poukładać, być może podjąć decyzję, czy rozstajecie się, czy też kontynuujecie związek na zmienionych zasadach. Dla Ciebie być może pomocne będzie nawiązanie kontaktu z jakąś kobietą, która już zakończyła korektę płci.

Cytat:

Dręczą mnie myśli, jak przyjmą to dzieci, czy nie będą miały nieprzyjemności. One dopiero co poznają świat. 10 lat to za mało na takie przeżycia...

Być może dobrze też sprawdzić, czy dzieci nie potrzebują, chwilowego choćby, wsparcia psychologa. Dobra wiadomość jest taka, że im młodsze dzieci, tym lepiej znoszą tranzycję jednego z rodziców Ale rzeczywiście istnieje możliwość, że spotka je nietolerancja z powodu transpłciowości rodzica.

Potwierdzam, że w Polsce nie wydają wyroków ustalających płeć osobom pozostającym w związkach małżeńskich. Alternatywą może być administracyjna zmiana imienia na neutralne płciowo.

[K-passion]

[zagubiona_zona]

Dziękuję Wam wszystkim za wsparcie. Zdaję sobie sprawę, że potrzebuje wsparcia psychologicznego, ale nie czuję się jeszcze na to gotowa. Nie umiem o tym swobodnie rozmawiać. Pisać to co innego. Czuję że się zgubiłam i nie umiem znaleźć drogi. Albo jeszcze inaczej, mam kilka dróg do wyboru, ale na żadną nie umiem się zdecydować. Dzięki Wam trochę się otworzyłam i za to bardzo dziękuję.

[dorota745!]

Masz w sobie bardzo dużo żalu i chyba Cię rozumiem, przynajmniej staram się. Wydaje mi się, że powinniście udać się na terapię i jestem pewna, że kompromis jest możliwy. W moim przypadku jest tak, że nie stawiam wszystkiego na ostrzu noża. Biorę bloker testosteronu, co powoduje u mnie dysfunkcje seksualne ale na to też są sposoby, by moja zona nie czuła się opuszczona, biorę hormony i tutaj powoli następuje feminizacja całego ciała. Jednak nie biorę pod uwagę zmian wyglądu za pomocą operacji. Zrezygnowałam z ciuchów bo nie chcę żonie robić przykrości. To wszystko jest trudne i wydaje się, że każdy dzień jest próbą ale też trzeba dostrzegać światełko, które oświetli ścieżki jeszcze wspólnie niewydeptane.

Pomagasz też zrozumieć mi moją żonę bo zapewne boryka się z takimi samymi problemami.

[zagubiona_zona]

[wendigo]

[Jaga]

Ze swojej strony dodam tylko tyle, że znam osobiście rodziny, gdzie oboje opiekunów jest tej samej płci. Oczywiście są to związki z założenia homoseksualne i nie ma porównania do twojej sytuacji na tym polu. ALE, są w tych związkach dzieci i nie dzieje im się krzywda, tak ze strony rodziców, jak i otoczenia. Należy jedynie odpowiednio takie otoczenie wybrać. Nie może to zatem być Pcim dolny, czy też warszawski Targówek.

Twoją sytuację znam z autopsji, jednak jest mi trudno o niej mówić publicznie. Nie wiem nawet, czy zdecydowała bym się o niej rozmawiać z zupełnie obcą osobą.

[kicur]

[Jaga]

Tyle, że zagubiona pisze o negatywnej reakcji ojca jej męża, zatem jej obawy o zostanie bez darowanego majątku mogą się spełnić prędzej niż nam się wydaje.

Z drugiej strony, dysponowanie darowizną należy do obdarowanej, nie zakładała bym z góry, że zachłannie nie będzie się chciała dzielić z najbliższymi.

[Freja]

Zagubiona Żono.

Nie mam zamiaru ciebie dołować, ale jeżeli, jak piszesz, jesteś w 100% heteroseksualna, to raczej nie wróżę wam szans na przetrwanie tego związku.

No chyba, że waszą wzajemną relację postrzegasz jako na tyle cenną i unikalną, że byłabyś w stanie zrezygnować dla niej z seksu, a w każdym razie z satysfakcjonującego seksu. Bo w sumie różni są ludzie i różne mają priorytety, ale większość naszej populacji zapewne by tak nie umiała.

Myślę, że twoje obecne myślenie wynika w dużej mierze z tego, że jesteś po prostu zakochana, tyle tylko, że zakochana w osobie, której już nie ma, a ściślej rzecz biorąc, której tak naprawdę nigdy nie było. I od uświadomienia sobie tego faktu i pogodzenia się z nim wypadałoby tutaj zacząć i dopiero na takiej podstawie podejmować dalsze decyzje.

Nie masz obowiązku bezwarunkowo i na wszelkie możliwe sposoby wspierać partnerki w sytuacji zmiany płci, zachowywać się wbrew własnej orientacji seksualnej, na dłuższą metę z resztą i tak nie będziesz do tego zdolna. Podobnie jak twoja była męża nie była zdolna w nieskończoność utrzymywać fikcji bycia mężczyzną, mężem, ojcem, etc. Związek ludzi to jednak pewien układ, układ który opiera się na określonych założeniach i jest formą niepisanej umowy, a w przypadku małżeństwa to w sumie nawet pisanej. Jeśli zmieniają się jakieś zasadnicze warunki tej umowy strony mogą od niej zwyczajnie odstąpić.

W zupełności wystarczy, jeżeli nie przestaniesz w swoim byłym mężu widzieć człowieka i nie poświęcisz większości swojej energii na zemstę i próby szkodzenia obecnemu/byłemu małżonkowi. Oczywiście domyślam się, że ona najpewniej chciałaby zachować wasz układ i marzyłaby jej się pełna akceptacja z twojej strony bez zmiany charakteru relacji, ale no... ani tego nie musisz, ani nawet nie musisz być w stanie. I z tego, co tutaj piszesz, wnioskuję, że najpewniej w stanie nie będziesz.


Wasze rozliczenia materialne, to osobna kwestia i w sumie nie mająca wiele wspólnego z transseksualizmem. Na ten temat proponuję poszukać informacji na jakichś forach rozwodowych albo np. na netkobiety.pl. Tam zapewne doradzą ci w tej materii coś więcej i lepiej. By my tutaj, to tylko proste transy jesteśmy

I nie załamuj się. Nawet jeśli życie nas mocno poturbuje, zazwyczaj dajemy później radę ponownie się pozbierać. Gdybyśmy nie dawali, to ten gatunek zapewne od dawna by już nie istniał

[zagubiona_zona]

Dziękuje Wam, dziękuję Wam wszystkim za dobre słowa, rady etc.
Sytuacja materialna, którą poruszyłam, nie jest do końca moim głównym problemem. To tylko tak przy okazji poruszyłam, gdy już wszystko "weszło" mi na głowę. Nieraz jak człowiek nie ma już sił to zaczyna wszystko wyolbrzymiać. A ja tak się momentami czuję. Tak jakby moja głowa tego nie przyjmowała. Często łapie się na tym, że próbuje o tym wszystkim zapomnieć, by przez chwilę żyć tak jak kiedyś. Patrzę na swojego męża i widzę w nim tego samego człowieka co 11 lat temu... Niestety szybko to mija bo wiem, że to najprawdziwsza kobieta... Boję się jej o tym wszystkim powiedzieć, bo wiem jak ją to zrani. Widzę jak się stara, jak walczy o mnie... A ja... ja cały czas prowadzę ze sobą wojnę. Przychodzą momenty, że już wiem co dalej robić, ale po chwili znów tego nie pojmuję. Jest mi ciężko... Próbuję żyć i cieszyć się teraz każdą chwilą. Ale na jak długo starczy mi sił? Nie wiem... Cały czas walczę...

[Freja]

Cytat:

Już bez przesady z tym seksem. Jak wielką rolę on odgrywa w codziennym życiu.

Dla jednych mniejszą, dla innych większą. Myślę jednak, że dla większości ludzi jest to dosyć istotna kwestia.

Poza tym płeć drugiej osoby jest też czynnikiem warunkującym pociąg romantyczny i jeśli ktoś nie jest biromantyczny, to nie będzie w stanie czuć tego samego do osób tak jednej, jak drugiej płci.

Wiem, że często tu się pojawiają twierdzenia, że przecież to nadal ta sama osoba, w której się zakochaliśmy, ale to nie do końca jest prawda. To trochę tak, jakby zakochać się w postaci, granej przez aktora odmiennej płci. Po zdjęciu charakteryzacji i póz będących elementem roli, ten ktoś nie musi już wywoływać u nas motyli w brzuchu, nawet jeśli nadal cenimy jego/ją jako człowieka.

[Freja]

[Freddie86]

[Denver]

Freddie86, cieszę się, że jest lepiej