[Tomek1995]

Hej. Nie wiem co ze sobą zrobić. Ostatnio (chyba od tamtego roku) czuje się coraz gorzej. Jestem ciągle przybity i smutny. Prawie nic mnie nie cieszy. Mam problemy z pamięcią, nie mogę zasnąć, a rano nie mogę wstać... w wakacje spałem po 14 czy nawet 16 godzin... Teraz chociaż jest szkoła, a ja jestem w klasie maturalnej, to przychodząc do domu siadam na kompa, w nocy odbazgrzę trochę lekcji, i idę spać. Nie mam siły nic robić. Powiedziałbym że egzystuje, a nie żyje...

Czasem spotykam się z moimi przyjaciółkami, jak jestem z nimi, to jestem szczęśliwy... ale jak wrócę po spotkaniu do domu, to czuje się 2 razy gorzej... tak jakby każda szczęśliwa rzecz musiała się za chwilę odbić smutkiem, przygnębieniem, pustką i bezsensem życia... Tak samo jest jak w szkole czasem śmieję się z innymi... gdy wracam do domu czuję się tak wyprany, jakbym zużył wszystkie pokłady szczęścia, a nic mi nie zostało.

Próbowałem robić to co mnie cieszy... lubię nagrywać i obrabiać filmiki. Od ponad miesiąca nie tknąłem aparatu, bo czuje się jak by ktoś mnie wymłał i nie mam siły nic nagrać, chociaż nagrywanie zawsze bardzo mnie cieszyło. Próbowałem słuchać jakiś motywacyjnych rzeczy, czytałem na necie, kupiłem nawet książkę... wszystko gównooo mi dało... null, ku_wa zero... czytam książkę i zamiast mnie motywować, to czuję jak mój umysł mnie pogrąża...

Próbowałem sobie mówić że muszę zebrać swoje 4 litery i coś robić, tylko że co bym nie robił, ciągle jestem smutny i zdołowany... nawet kiedy niby jestem przez chwilę zadowolony i się cieszę, to od razu przychodzą mi myśli "przecież to jest do [terefere]", "inni robią wszystko lepiej, a ja jestem jakimś nieudacznikiem"...

Dodatkowo do wszystkiego dochodzi mój transseksualizm... Wie o mnie brat i przyjaciółki i przy tych osobach czuje się w miarę ok... na razie nic ze sobą nie zrobiłem w kierunku zmiany. A jak widzę się w lustrzę to mnie to dodatkowo dobija (ale o tym już pisać nie będę bo wiecie jak to jest)...

Ostatnio jestem bardziej agresywny. Częściej chodzę zły, mam ochotę na każdego drzeć ryja, najchętniej bym wykrzyczał wszystko co mnie wkur_ia... Czuje się jak na jakiejś bombie, jakbym mógł w każdej chwili wybuchnąć...

Wszystko co robię(filmiki, rysunki i ogółem co zrobię) nie cieszy mnie... nie czuje satysfakcji... jedyne co czuję to to że to wszystko jest do [terefere] i nic nie umiem... Nawet jeśli coś co zrobiłem ucieszyło mnie, to za chwilę widzę masę rzeczy, które mi sie w tym nie podobają... nawet jak bym to poprawił to i tak nigdy nie jestem z tego tak naprawdę zadowolony. A jak mnie ktoś chwali to zastanawiam się czy mu sie podobało czy sobie ze mnie kpi...

Eh.. trochę się rozpisałem...

[adsura22]

Spędzaj Więcej czasu że znajomymi, Możliwe że ta samotność kiedy jesteś w domu cię dobija.

Spędzaj Więcej czasu że znajomymi, Możliwe że ta samotność kiedy jesteś w domu cię dobija.

[Misiek]

Hej, Tomek
Znawcą co prawda nie jestem, ale z mojej perspektywy wygląda to na depresję.
Z własnego doświadczenia pamiętam ile miesięcy tak przeżyłem, śpiąc większość czasu. Nawet jak nie spałem, to było nie do życia, nieprzytomny. Brakowało mi siły na cokolwiek. Nawet, żeby się skupić na najprostszej rzeczy. Mam tego nawroty, choć nie trwają już tak długo.
Tylko tym razem nie chcę już czekać aż wpadnę w kompletny dół, ani nie chcę ignorować swojego zdrowia psychicznego. Zamierzam zapisać się do psychologa.
Ty, jeśli masz możliwość, idź może też sobie pomóż? Albo jeśli masz zaufanych przyjaciół, na początek pogadaj z nimi? Czasem rozmowa z drugim człowiekiem potrafi być naprawdę bezcenna, a i może zaoszczędzić nam wiele smutnych miesięcy życia w letargu.
To naprawdę może być depresja, a przy niej ciężko samemu zebrać siły do życia. (uwierz, znam to), więc po co się męczyć?

[Tomek1995]

[Misiek]

Ale czy oprócz tych dwóch przyjaciółek, ci inni ludzie (znajomi), też wiedzą, że jesteś TS? możesz być przy nich sobą? bo jeśli nie-to może naprawdę męczyć i frustrować.

Też mamy różne preferencje. To, że nie chcemy naokrągło przebywać z innymi, nie znaczy, że jest z nami coś nie tak. nie musimy też przebywać z tym, z którymi nie mamy żadnej więzi emocjonalnej i nie sprawia nam to żadnej przyjemności.

jeśli masz 2 dobre przyjaciółki-to już jest dużo.
Co nie zmienia faktu, że myślę że to depresja. Rozpoznaję podobieństwa z moimi doświadczeniam.

[Tomek1995]

[Tomek1995]

[Sylvia de Maris]

Cześć !
Wiadomo, przy faktycznej depresji konieczny jest dobry psycholog, ale też moim zdaniem grupa terapeutyczna. Grupa jest lepsza od samego psychologa, bo jest lepszym lustrem, krytykiem i kubłem zimnej wody, napędem i obrazem nadziei (gdy inni wychodzą z głębokiej depresji to znaczy że można).
Ludzie (znajomi, przyjaciele) są ważni, ale lepiej jednak żeby Rdzeń Świadomości nie był za bardzo od nich zależny.

Mi pomogły w przetrwaniu też 3 inne elementy;
1 - Idee, doświadczenia, życie mądrych ludzi... czyli dobre książki, takie co maja impet Przetwarzania życia. U mnie to byli autorzy; Anthony de Mello, Osho, Carlos Castaneda (w szczególności). Ten ostatni dosłownie uratował mi życie, a na pewno odczuwanie jego sensu i wartości. Motywowanie bez przebudowy świadomości nic nie da.
2 - Pasja... Jeśli rysujesz i filmujesz, to pomyśl, że możesz zrobić w tych dziedzinach dosłownie Wszystko. Każdy człowiek jest niepowtarzalny i każdy może to przekuć na niepowtarzalność swoich dzieł, każdy też może dojść do perfekcji w tym co robi. (Niepowtarzalność i perfekcja to prawie gwarancja sukcesu)
3 - Muzyka... jest ponadczasowa, jest wibracją i tchnieniem życia (oczywiście bardziej typu Vivaldi niż Behemot ) U mnie to był np. Klaus Schulze.

Własna transgresja płci to ciągłe Manewry Intencji, czasem też konieczność grania Teatru wobec innych (a czasem też wobec siebie). Chyba najważniejszy jest tu plan gdzie zmierzamy... a reszta to cierpliwość.
Tak czy inaczej, dobrze poszukać w Twojej sytuacji dobrego psychologa.

Powodzenia życzę

[Misiek]

Rozumiem Ciebie. Ja miałem podobnie. Pierwszy raz wpadłem w poważną depresję/brak kontroli nad swoim życiem też w ostatniej klasie szkoły średniej...i sam nie wiem, jak zdałem maturę, bo generalnie po przyjściu do domu spałem, tudzież siedziałem na kompie i marnowałem czas na kompie ...(jakbym dalej tego nie robił 2,5 roku później, obecnie mając 22 lata)
Powiem Ci tak: ja mam w domu (teoretycznie) lepiej niż "średniostatystyczna" rodzina, a przynajmniej tak się u mnie zawsze twierdziło. Szanuję moich rodziców, ale wyobraź sobie, że oni przez cały ten czas albo nic nie zauważyli, albo ani razu mi nie spróbowali pomóc.
Też miałem/mam o to żal. Tyle, że to uczucie dalej mnie powstrzymuje prze działaniem. Wyobraź sobie, że ja dwa lata przesiedziałem w swoim pokoju, tudzież nie robiłem nic ze w swoim życiem. 3 lata temu skończyłem szkołą, dopiero teraz idę na studia. Nie chcę powiedzieć: "zobacz mi też jest ciężko", tylko pokazać, że możliwe, że Twoja rodzina Ci nie pomoże. I sam się musisz o siebie zatroszczyć. Ja trochę czasu zmarnowałem. Ale Ty przynajmniej wiesz, że jesteś TS. Wiesz co mniej więcej robić. Jeśli czujesz, że potrzebujesz pomocy, że wszystko wymknęło Ci się spod kontroli i nie masz na nic siły, ani nic Cię nie cieszy...no to znak, że coś się dzieje. Nie czekaj na swoją mamę, aż Cię zauważy. Moi rodzice, mimo że może nie mieli złych intencji, też byli zbyt zajęci sobą...albo ja już zbyt dorosły żeby się mną opiekować? Jeśli nie masz na tyle otwartej relacji z mamą/rodzicami, żeby powiedzieć, że masz problem, spróbować to rozwikłać, no to chyba pozostaje zgłosić się do kogoś.

[Misiek]

[Charlie]

Mi również to wygląda na depresję, a przynajmniej jej początki Zgodzę się z Miśkiem w sumie w większości. U mnie było podobnie, klasa maturalna... tyle że jestem z natury dość ambitny więc ile dawałem radę tyle się uczyłem. I podobnie jak przedmówcy polecę Ci wizytę u jakiegoś psychologa, albo przynajmniej podjęcie prób rozmów z innymi ludźmi (otwieranie się).

Jeśli wybierasz się na studia, to naprawdę... spróbuj z całych sił skupić się na nauce teraz, bo potem można tylko żałować, że nie poszło na maturze (albo zostać roczek w domu - tak zrobiłem, było strasznie, wtedy depresja się pogłębia, ale koniec końców było okej).

Z depresji "wyszedłem" sam, bez psychologa, ale nie dlatego że nie chciałem chodzić, po prostu musiałem się uczyć. Dla mnie rozwiązaniem okazała się nieustanna praca (choć nie chciałem, nie miałem siły) i kierowanie swoich myśli na coś pożytecznego... naprawiałem rzeczy w domu, sprzątałem, uczyłem się, realizowałem projekty muzyczne i filmowe (też jest to moją pasją ), grałem na gitarze, przeprowadziłem renowację jednego starego wiosełka.

Może takie 'zmuszanie się' pomoże Ci tak jak mi pomogło? Zdaję sobie sprawę, że wydaje się to niemożliwe, ale jako ts domyślam się, że masz trochę samozaparcia w sobie, więc może coś to da

[Freja]

Depresja. Nic fajnego
Ale pocieszę cię, że daje się z czegoś takiego wyjść, co mogę zaświadczyć własnymi przeżytymi dwoma porąbanymi epizodami nerwicowo-depresyjnymi po kilka-kilkanaście miesięcy.

Bądź aktywny, szukaj, kombinuj. Staraj się coś zmieniać, poznawać nowych ludzi, nowe punkty widzenia, czytać nowe książki. To chyba jedyna ogólna zasada mojego własnego wychodzenia z podobnych stanów: aktywność. Bo z jednej strony poznajesz nowe sposoby na radzenie sobie ze światem i ci się samoocena poprawia, a z drugiej zaczynasz zajmować się czymś innym, niż tylko własny podły nastrój.

Wiem, że się często za cholerę nic nie chce niż tylko gapić, jak ludzie latają dookoła ciebie po ulicy, i że to nie działa od razu, ale bez tego się nie da:

Cytat:

Kiedy człowiek wpada w panikę, jego umysł płata najrozmaitsze figle. Panika to przystosowanie ewolucyjne. Kiedy nie ma możliwości walki ani ucieczki i sytuacja staje się beznadziejna, mózg przestaje cokolwiek planować. Kiedy uznaje, że to już koniec, tłucze szkło i wciska wielki czerwony guzik z napisem „Panika”. Wykonujemy wtedy mnóstwo chaotycznych, losowych czynności, bo taktyka i strategia zawiodły, a histeryczna miotanina czasami jednak daje jakieś efekty. A jeżeli nie, to przecież i tak nie ma nic do stracenia.

Jarosław Grzędowicz - Obol dla Lilith

A poza tym psycholog i ew. jakieś leki na ustabilizowanie na początek pewnie też nie zaszkodzą.

[Tomek1995]

Dzięki wam wszystkim. Aktualnie czuję się lepiej, i próbuję cokolwiek robić. Zawlekłem się do szkoły (chust z tym że na na 5 lekcji z 10), czytałem książkę, słuchałem muzyki... ogólnie starałem się nie myśleć... Wiem, że w tej chwili to że czuję się dobrze, nie znaczy że za dzień czy dwa znów będę czuł się jak jakiś wrak. Po prostu to zawsze wraca, a ja nie mam wtedy siły. Chyba za mało wierzę w siebie i to co mogę.

[wendigo]