[Sven]

Ok, po raz kolejny nie wiem, gdzie wstawić temat.

W jaki sposób żyje się "pomiędzy"? Niestety moja wyobraźnia i pomysłowość się skończyły. Ktoś tam był? Jak, którędy się tam dochodzi? Co zrobić? Czy da się, żeby traktowali człowieka jak płeć nie jedną i nie drugą w całości? Jak się to osiąga?

Ok, po raz kolejny nie wiem, gdzie wstawić temat.

W jaki sposób żyje się "pomiędzy"? Niestety moja wyobraźnia i pomysłowość się skończyły. Ktoś tam był? Jak, którędy się tam dochodzi? Co zrobić? Czy da się, żeby traktowali człowieka jak płeć nie jedną i nie drugą w całości? Jak się to osiąga?

[misias]

Także się nad tym zastanawiam od dłuższego czasu. Niestety nie miałam nigdy styczności z osobami "pomiędzy". Nasuwa mi się jednak myśl, że nie byłoby to tak proste w interakcjach międzyludzkich, chociażby ze względu na nasz język. Nasz język jest bardzo mocno oparty właśnie na kategoryzacji płci. On, ona, ono jest małym wyznacznikiem w jaki sposób ułożymy zdanie i o co zapytamy lub co w nim przekażemy, do tego odmiana czasowników i przymiotników. Jako pracownik biurowy sama muszę kategoryzować płeć aby wykonać moje zadania związane z wszechobecną papierologią. Muszę w pracy zwracać się do klientów w formie "Pan/Pani", więc sama miałabym problemy z unikaniem kategoryzacji.
Ciekawi mnie opinia innych użytkowników forum.

[Sven]

Mnie też bardzo ciekawi. Gdzie jak gdzie, ale tu chyba najłatwiej spotkać kogoś, kto właśnie żyje pomiędzy, albo komu się to przytrafiło w trakcie tranzycji z jednej płci binarnej do drugiej, jako stan niepożądany i pośredni.

Nie wiem, moim zdaniem nie do końca chodzi tu o język, ale o multum subtelności. "Pan/(i)" przebrzmi bardzo szybko, ale płeć wiąże się z pewnym oczekiwaniem pewnego zestawu zachowań niekoniecznie związanych z kulturą, np. jak przepuszczanie w drzwiach, ale też oczekiwanie pewnych reakcji, myślenia. Więc jeśli ma się passing jako genderqueer, jeżeli coś takiego istnieje, to też oczekiwane zachowania i myśli nieco będą rozmyte. Ale jak to osiągnąć, to już inna bajka. Jak wymusić niejednoznaczność swojej płci na pospolitym zbinaryzownaym człowieku, nawet jeśli nie wierzy on(a) w gendery inne tym podobne rzeczy.

Mnie też bardzo ciekawi. Gdzie jak gdzie, ale tu chyba najłatwiej spotkać kogoś, kto właśnie żyje pomiędzy, albo komu się to przytrafiło w trakcie tranzycji z jednej płci binarnej do drugiej, jako stan niepożądany i pośredni.

Nie wiem, moim zdaniem nie do końca chodzi tu o język, ale o multum subtelności. "Pan/(i)" przebrzmi bardzo szybko, ale płeć wiąże się z pewnym oczekiwaniem pewnego zestawu zachowań niekoniecznie związanych z kulturą, np. jak przepuszczanie w drzwiach, ale też oczekiwanie pewnych reakcji, myślenia. Więc jeśli ma się passing jako genderqueer, jeżeli coś takiego istnieje, to też oczekiwane zachowania i myśli nieco będą rozmyte. Ale jak to osiągnąć, to już inna bajka. Jak wymusić niejednoznaczność swojej płci na pospolitym zbinaryzownaym człowieku, nawet jeśli nie wierzy on(a) w gendery inne tym podobne rzeczy.

[avery]

Cytat:

Jak wymusić niejednoznaczność swojej płci na pospolitym zbinaryzownaym człowieku, nawet jeśli nie wierzy on(a) w gendery inne tym podobne rzeczy.

nie da się. taka jest moja opinia i moje dotychczasowe doświadczenie. niestety.

[Hjalmar]

Bez odpowiednio pośredniego wyglądu raczej ciężko by było.

[Sven]

A z? I co to wogóle znaczy pośredni wygląd?

A z? I co to wogóle znaczy pośredni wygląd?

[Sven]

Tak Waszym zdaniem

Tak Waszym zdaniem

[Hjalmar]

Mam na myśli taki, że na ulicy ludzie robią głupią minę, jak muszą się odezwać. Jeśli nie wiedzą, baba czy facet, to można z tego korzystać, wiesz, np. wziąć imię neutralne płciowo, trochę kombinacyj z końcówkami (o, np. zjadanie ich, i od razu nie wiadomo, czy tam było "widziałem" czy "widziałam", jak powiesz "widziałm") i coś można jakoś zdziałać chyba.

[Sven]

Haha, te głupie miny są zabawne Zdarzyły mi się ze dwa takie dni, nienaumyślnie, kiedy przechodnie patrzyli góra-dół-góra-dół i się zacinali na tym ze zdziwioną miną. Zabawni ci ludzie czasem

Haha, te głupie miny są zabawne Zdarzyły mi się ze dwa takie dni, nienaumyślnie, kiedy przechodnie patrzyli góra-dół-góra-dół i się zacinali na tym ze zdziwioną miną. Zabawni ci ludzie czasem

[Sven]

Gorzej jak już się kogoś zna, albo zapoznaje

Gorzej jak już się kogoś zna, albo zapoznaje

[Wednesday]

Żyłem tak całkiem niedawno przez parę miesięcy, gdy naszły mnie wątpliwości. Długie włosy, odgrzebanie starych damskich ciuchów, czasem łączenie ich z uniseksowymi lub męskimi... Nie da się za bardzo pomiędzy funkcjonować. Przynajmniej mnie się nie udawało w sposób, w jaki Tobie by chyba odpowiadał. Bo jeśli za "pomiędzy" uznamy przypisywanie naprzemiennie do jednej lub drugiej płci, to jest to jak najbardziej osiągalne. Funkcjonowanie natomiast jako, hm, "ono" (nie w sensie obraźliwym, brak mi odpowiedniego określenia) lub inny ktoś... Moim zdaniem to przejdzie tylko w miejscach takich jak to forum i we własnej głowie (co ja chętnie wykorzystuję). Człowiek jest tak skonstruowany, że postrzega innych (w aspekcie płci) w kategoriach albo-albo. A jak ma wątpliwości, to stara się je rozwiać, niekoniecznie zaczepiając taką osobę, ale przykładowo zastanawiając się przez chwilę, kim ta osoba może być. Też tak miewam na ulicy, gdy widzę kogoś nietypowego. To odruch.
Można oczywiście próbować, ale będzie to ciężka praca.

[southener]

Jak bylem jeszcze przed wszystkim to ludzie na ulicy za wszelka cene chcieli miec pewnosc do jakiej plci naleze. Czesto wiec wprost mnie pytali czy jestem dziewczyna czy chlopak lub dochodzilo do bardziej absurdalnych sytuacji gdy np ktos odgarnial mi grzywke aby zobaczyc linie wlosow lub dotykal mojego obojczyka aby przekonac sie czy pod koszula nosze biustonosz. Intencja ich nie bylo wysmianie mnie czy zrobienie mi przykrosci - kierowala tymi ludzmi zwykla potrzeba zaklasyfikowania osobnika do jednej z plci. Jesli juz ktos mnie zaliczyl do plci meskiej to ze wzgledu na szczupla budowe i wysoki glos dawano mi najwyzej 12 -13 lat. Bedac wtedy dorosla juz osoba z pewnymi osiagnieciami w zyciu gralem w obecnosci takich nieznajomych osob role dwunastolatka. Tak jak na przyklad wtedy gdy jechalem w jednym przedziale z reprezentantem Polski w boksie i ten przez cala droge zachecal mnie do tego aby zaczac uprawiac ten sport. Od samego poczatku wzial mnie za malolata i ja tego nie skorygowalem. Przez cala droge po tym sluchalem opowiesci o jego karierze zawodowej, o wyjazdach, turniejach, o tym jak kobiety leca na bokserow. Czulem sie niezrecznie oszukujac go co do mojego wieku, bylo tez dla mnie przykre to, ze uwazany jestem za niedoswiadczonego zyciowo malolata. Sytuacje takie byly dla mnie bardzo upakarzajace tak wiec odetchnalem z ulga w momencie, gdy nadszedl dzien gdy wszyscy jednoznacznie zaczeli mnie odbierac jako doroslego faceta.

[Sven]

[Wednesday]

No, jest inna, ale to raczej subtelna różnica, przynajmniej u mnie tak było. W liceum znano mnie jako turbo męską dziewczynę, która wyglądała jak chłopak i nigdy nie nosiła sukienek, więc czasem żartowano w moją stronę w sposób, w jaki zazwyczaj nie żartuje się do zwykłej dziewczyny (bo zwykła dziewczyna maluje się, nosi kiecki itp., upraszczając ich tok rozumowania), ale także padały pytania ''a dlaczego ty nie robisz tego, tamtego?'', faceci (a w tym okresie prawie w ogóle ich nie było) traktowali mnie też raczej jako zwykłą dziewczynę, ewentualnie byłem też dla nich w jakiś sposób aseksualny i nieciekawy, co zmieniło się dopiero wtedy, gdy na moment ''skobieciałem''. Sądzę, że w przypadku cischłopaka, który by był kobiecy, dałoby się to zaobserwować wyraźniej. Kwestia tylko, czy to traktowanie nie sprowadzałoby się do wyzwisk i dyskryminacji.

[Jeżynka]

Uciążliwość funkcjonowania "pomiędzy" zależy w dużej mierze od okolicy w której się przebywa. W warszawskiej dzielnicy pełnej band młodych chłopaków dostawało mi się dużo nieprzyjemnych komentarzy i głośnych rozkmin na temat mojej płci, ale nawet tam nikt mnie nie dotykał tak jak Southernera.
Obecnie jest to kłopotliwe tylko w temacie pracy, gdzie rekruterów konfunduje moja aparycja (co uznają za problem).

[Alpaka]

Cały czas funkcjonuje pomiędzy, więc się dać się da, ale nie jest to komfortowe życie.
Pomijając powody, wystarczy kupować luźne uniseksowe ciuchy i dobrać odpowiednio fryzurę. Dyskryminacji prawie brak, ale to przez to, że żyję w dużym mieście.

Z danymi nie ma problemu, bo ludzie po prostu dostosowują swoje postrzeganie mnie na ich podstawie.
Z reguły mówią pani, ale drogą eliminacji, bo wyglądam jak km przed hormonami, albo po półrocznej terapii i ich odstawieniu.

[sadgirl]

Szczerze - ogromne słowa podziwu dla tych co potrafią żyć pomiędzy i nie popełnili jeszcze samobója

[monomi]

Da się żyć bez ocierania się o samobójstwo. Moje doświadczenie jest takie, że ludzie różną mi przypisują płeć, choć częściej kobiecą. Mam za sobą bezsensowne wysiłki wpasowywania się na siłę w płeć urodzenia (m) i jakieś tam dbania o to by wyglądać jak facet. Teraz bez większego wysiłku i z pewną ulgą pielegnuję swoją androgyniczność. Z drugiej strony często byłoby mi chyba łatwiej funkcjonować jako określona płeć

[Emiele]

[Fizia]

[wendigo]

[Emiele]

[wendigo]

[southener]

Ja tez nie zauwazylem, aby mnie cos ograniczalo w moim zyciu jako mezczyzna. Robie to wszystko na co mam ochote. Wyjasnienie tej pozornej sprzecznosci jest proste: osoba pomiedzy plciami ma ochote robic rzeczy, ktore sa typowe dla obu plci, tzn takie ktore sa typowe dla zainteresowan mezczyzn, a takze inne, ktore sa domena kobiet. Jesli ktos z koleji czuje, ze przynalezy tylko do jednej z plci np meskiej to wiekszosc zainteresowan charakterystycznych dla kobiet bedzie mu obca. Tak jest ze mna - nie czuje, ze bycie postrzeganym jako mezczyzna ogranicza mnie w moich pragnieniach - bo te pragnienia sa dalekie od tych jakie posiadaja kobiety. Nie pragne np ubierac sie w kobiece ciuchy, zapuszczac dlugich wlosow, zapisywac sie na kursy szycia czy szydelkowania. Nie mam potrzeby zbytniego uzewnetrzniania swoich emocji, czy np nie czuje psychicznej potrzeby szukania emocjonalnego oparcia w innych. Jakos nie znajduje ani jednej rzeczy, ktora chcialbym robic i nie moge z tego powodu, ze jestem facetem. Nie znajduje tez w sobie stanow emocjonalnych, czy potrzeb, o ktorych chcialbym powiedziec bliskim osobom, ale nie moge zrobic tego obawiajac sie, ze te osoby uznaja mnie wtedy za malo meskiego. Czegos takiego po prostu nie ma w moim zyciu.

[wendigo]

Albo i tak jak pisze southener.
Ja natomiast mam trochę "kobiecych" zainteresowań ale jakoś mnie to też nie ogranicza
Btw. kupując kiedyś mulinę, ze zdziwieniem dowiedziałem się jak wielu facetów wyszywa serio.

[Armand]

Ja próbuję tak żyć. Pomiędzy.
Zazdroszczę osobom, które od kiedy pamiętają, wiedzą czego chcą. To byłoby dużo prostsze.
Moja przyjaciółka wielokrotnie pytała mnie, dlaczego po prostu nie mogę być pomiędzy, jeśli taki jestem (to jest jeszcze do sprawdzenia).

Nie jest łatwo też z tego względu, że ludzie wpadają w dysonans poznawczy jak mnie widzą, a tego nikt nie lubi.

Jak byłem młodszy, to miałem z tego powodu czasem kłopoty. Które chyba jednak wynikały z tego, że brano mnie za chłopaka, bo ja dostawałem wciry, a znajome nie. Oczywiście, nie wolałbym, żeby było odwrotnie. Wolałbym, żebym wtedy potrafił się obronić i je przy okazji, jeśli by im zagrożono.

Kiedy, bez agresywnych zamiarów, brano mnie po prostu za chłopaka, to czułem przypływ euforii, a zaraz potem ukłucie wstydu, że za chwilę zrozumieją w czym rzecz. Np, jak się odezwę, chociaż mam stosunkowo niski głos.


Zwróciliście moją uwagę na ważną rzecz. Na pytanie, jak wyobrażam sobie swoje życie w przyszłości, jako mężczyzna. Zastanawiam się, czy mężczyźni w ogóle zaakceptowali by mnie na równych prawach, czy zawsze byłbym pariasem traktowanym z podejrzliwością.

Nauczyłem się poniekąd funkcjonować w świecie kobiet, ale mnie to dosyć męczy. Drażnią mnie manieryzmy, których starałem się przez ostatnie kilka lat nauczyć. Teraz będę się ich oduczał xD

Btw. wyszywanie podobno relaksujące jest dla obu płci.
Z resztą też bym poradził. Uzdolniony manualnie jestem. Tzw. artysta. Chociaż zawsze mnie ciągnęło, by robić coś innego. Techniczne kierunki. Za cienki w uszach z matmy jestem niestety, więc trzeba było próbować przekuć talenta na pieniądze.
W sumie dosłownie miałem przekuć, bo kowalem planowałem zostać. Jeszcze zostanę, myślę. Na emeryturze być może, ale zawsze.

Myślałem o charakteryzacji, ale u nas rynek nie istnieje, więc na razie zostałem makijażystą stylistą. Mało męski zawód, choć mężczyźni mają w nim spore wzięcie.
Potrzebuję tworzyć, więc satysfakcja z tej pracy jest. Jeśli oczywiście mogę robić co mi się podoba.
Niestety, w przypadku prywatnych klientów jest to branża usługowa i funkcjonuje zasada "klient nasz pan", a mało kto pragnie spełniać artystyczne wizje xD
Trochę utrudnia mi też funkcjonowanie w tym zawodzie fakt, że ja nie wpisuję się w potrzeby żeńskiego grona.
Udało mi się je rozpoznać i rozumiem, że ktoś może takie mieć, ale mnie to do tej pory zadziwia i czasem drażni.

W zasadzie z tego powodu dałem sobie spokój z tą branżą na razie. Wykańczała mnie psychicznie.

P.S. Southener, na jakiej trasie ten bokser jeździ? Jakbym miał okazję z takim pogadać, to bym się ze... śmiał ze szczęcia.

[Freja]

Cytat:

Trochę utrudnia mi też funkcjonowanie w tym zawodzie fakt, że ja nie wpisuję się w potrzeby żeńskiego grona. Udało mi się je rozpoznać i rozumiem, że ktoś może takie mieć, ale mnie to do tej pory zadziwia i czasem drażni.

Che, che. Chyba jeszcze na poprzednim forum przyszła jakaś stylistka/kosmetyczka czy coś w tym stylu. I zaczęła opowiadać o tym, że ma klientkę ts m/k i ta klientka, jak przychodzi na zabieg, to w trakcie nie gada, tylko pozwala się zabiegować i czy ona ją może jakoś ośmielić, żeby zaczęła

[Armand]

Gadanie mi specjalnie nie przeszkadza. Chociaż musiałem się tego nauczyć. Teraz jest to nawet pomocne, np. żeby dowiedzieć się, czy kobita gębą po trotuarze jeździ codziennie z rana, że skóra jest tak fatalna i już lepiej, żebym jej d*** zaszpachlował, bo tam jej się pewnie to będzie lepiej trzymać, nawet jeśli cały dzień będzie na niej siedzieć.

Ostatecznie mi też jest dziwnie jak nie gadają, a to z tego powodu, że nie mówią czy im się podoba czy nie. Czy coś zmienić, itp. Człowiek ma wrażenie, że klient wtedy czeka, aż to się skończy i będzie mógł uciec do kibla, żeby się umyć xD Albo, że to go tak boli.

Co innego gadanie o [terefere] maryni, a co innego kontakt z klientem, żeby wiedzieć czego ten chce.

[wendigo]

[Armand]

[Wednesday]

Ujawniać swoją transpłciowość przed innymi.

[Freja]

Chociaż odnośnie ujawniania swojej tożsamości używa się raczej zwrotu "zrobić coming out".

Natomiast o "outowaniu" mówimy zwykle wtedy, kiedy ktoś zdradza w jakimś środowisku cudzą tożsamość.

No chyba, że właśnie "outowanie się" j.w.

[wendigo]

W określeniu do siebie nie widzę specjalnej różnicy pomiędzy "outować" a "zrobić coming out", a nawet pasuje mi bardziej "się outować" No nic, już chyba wiadomo o co chodzi.

[Armand]

Szczerze, to wolałbym się móc outować bez ograniczeń. W innym temacie opisałem swój przypadek. Coś jak two-spirit. Chociaż nie miałbym nic przeciwko męskiemu ciału. Zazdroszczę facetom tego. A swoimi cyckami czasem się bawię xD Niechże się na coś przydadzą.



P.S. Śmieję się, ale mi przykro. Dawno mnie przestały bawić x:

[wendigo]

Wiesz no jak powiesz, że jesteś inny, to możesz być traktowany jak inny - tak to niestety jest nie tylko w odniesieniu do TS.

[Armand]

[wendigo]

No to jak nie powiesz, to będziesz zwyczajnym mężczyzną

[Emiele]

[wendigo]

Ale Armand jak sam napisał chciałby, to mu mówię jak jest.

[Sven]

O, a tak żeby jak ktoś się kiedyś będzie błąkał po internecie i tym forum i zastanawiał co do jasnej anielki stało się z OP, to napiszę, co z tym zrobiłam...

No więc podjęłam się wyzwania "Żyć pomiędzy" - przemyślałam strategię bardzo dokładnie i ruszyłam na pole bitwy Właściwie to przymierzałam się od dawien dawna, analizując taktykę wroga, jego zasoby i ścieżki komunikacji.

No więc nauczyłam się zwyczajów plemiennych mężczyzn (oraz kobiet, chyba za pierwszym razem mi nie wyszło, wtedy kiedy uczą się wszyscy ), poprzez uważną obserwację zza krzaków. Także żongluję wedle uznania różnymi zwyczajami od chodu i intonacji po sposób wysławiania i siadanie. Na koniec przyszła wisienka na torcie: garderoba.

Tak więc, ruszyłam w pełnym rynsztunku. Wyrzuciłam też przez okno pojęcie "powinnam to czy tamto bo płeć".

No i co z tego wyszło? Zakumplowałam się z facetami i się z tego cieszę, bo w końcu nie czuję się kosmitą Nie czuję w tych kumplowskich relacjach jakby traktowali mnie jakoś inaczej. Czasem palą z automatu, jakbym była kumplem a nie kumpelą, np. "stary" czy coś, co później muszą poprawić, żeby uwzględnić kobiety. Automat bierze się stąd, że mało kobiet zajmuje w ich życiu akurat to miejsce. "Pana" dostałam chyba raz, więcej było skonfudowanych spojrzeń. O dziwo, "panem" pozostałam nawet po odezwaniu się - wiedziałam, że mój głos jest niski, ale żeby aż tak? Ktoś zastanawiał sie niezbyt dyskretnie z moimi plecami, czy jestem lesbijką. Co nie przeszkadza innym w rozpoczynaniu otwartego podrywu.

Na pewno wyszło mi na dobre porzucenie presji zadawania się z kobietami. Po prostu to nie działa jak próbują mnie upchnąć w swoje schematy. Mają wyżej wspomniany dysonans poznawczy (to przytrafiało mi się od zawsze, nie ze względu na ekspresję teraz) i w związku z tym przerzucają swoje frustracje na mnie. Głupie, nie? Nie to, że nie gadam z kobietami, ale nie wywieram na sobie presji, żeby to robić. Po prostu się zadaję z kim mi leży, a częściej leżą faceci.

Do tego zaraz złapałam fazę na sukienki i inne tak damskie ciuchy, jakich nie nosiłam od dawien dawna. Złapałam zupełnie inne podejście do kobiecości, bardziej się tym bawię niż traktuję na serio, i mam z tego mnóstwo radości. I to też mi wyszło na zdrowie. Bawię się w bycie laską wśród bandy samców, z zewnątrz to wygląda jakbym miała gigantyczne powodzenie Odgrywam sobie rolę damy na mieście i w po prostu czuję się jak dziecko. Bawi mnie to wszystko. A jak mi się znudzi to zrzucam tę skórę. Chyba zaczęło mnie to tak uszczęśliwiać, bo mam w końcu do czego wracać, mam dokąd wyjść, jak już się zmęczę. No i i tak kumplem jestem nawet w sukience i tapecie.

Jeśli przyjmę danego dnia bardziej adrogyniczną ekspresję, to jest pewna różnica w traktowaniu niż jak mam ekspresję jednoznacznie kobiecą. Człowiek pomyśli dwa razy zanim rzuci we mnie jakimś stereotypem, bo nie wie, który rzucić Jakoś jak założę workowate spodnie i t-shirt, to ludzie są bardziej skłonni uwierzyć, że nie lubię chodzić do kosmetyczki albo że słucham ciężkiej muzyki. Chociaż teoretycznie spodnie do kosmetyczki mają się jak słoń do fortepianu. Ogólnie, bardziej mi wierzą, jak wypowiadam się na temat swoich gustów i guścików, i biorą bardziej serio tę mniej stereotypowo kobiecą stronę mojej osobowości, nie rzucają na jej temat niemiłych komentarzy i wykazują dla niej więcej szacunku. W zasadzie to było moim celem, więc jestem bardzo zadowolona.

Nie wiem, czy wyszło mi "pomiędzy", niemniej jednak jestem zadowolona z tego, co wyszło. Według mojego uznania jest to "pomiędzy", ale to chyba zależy od uznania. Jest to "pomiędzy" jeśli chodzi o interakcje z innymi, takie bycie jedną nogą tu, a drugą tam, i mnie to odpowiada. No i zabawa z kawałkami genderów jest po prostu przednia, uwielbiam nosić różowy plecak do męskiej koszulki, zmieniać gestykulację według uznania, czy zmieszać coś innego jak mi się podoba. Czuję się jak ryba w wodzie, w końcu wolność. Tzn, w końcu nie czuję się ograniczana.

O, a tak żeby jak ktoś się kiedyś będzie błąkał po internecie i tym forum i zastanawiał co do jasnej anielki stało się z OP, to napiszę, co z tym zrobiłam...

No więc podjęłam się wyzwania "Żyć pomiędzy" - przemyślałam strategię bardzo dokładnie i ruszyłam na pole bitwy Właściwie to przymierzałam się od dawien dawna, analizując taktykę wroga, jego zasoby i ścieżki komunikacji.

No więc nauczyłam się zwyczajów plemiennych mężczyzn (oraz kobiet, chyba za pierwszym razem mi nie wyszło, wtedy kiedy uczą się wszyscy ), poprzez uważną obserwację zza krzaków. Także żongluję wedle uznania różnymi zwyczajami od chodu i intonacji po sposób wysławiania i siadanie. Na koniec przyszła wisienka na torcie: garderoba.

Tak więc, ruszyłam w pełnym rynsztunku. Wyrzuciłam też przez okno pojęcie "powinnam to czy tamto bo płeć".

No i co z tego wyszło? Zakumplowałam się z facetami i się z tego cieszę, bo w końcu nie czuję się kosmitą Nie czuję w tych kumplowskich relacjach jakby traktowali mnie jakoś inaczej. Czasem palą z automatu, jakbym była kumplem a nie kumpelą, np. "stary" czy coś, co później muszą poprawić, żeby uwzględnić kobiety. Automat bierze się stąd, że mało kobiet zajmuje w ich życiu akurat to miejsce. "Pana" dostałam chyba raz, więcej było skonfudowanych spojrzeń. O dziwo, "panem" pozostałam nawet po odezwaniu się - wiedziałam, że mój głos jest niski, ale żeby aż tak? Ktoś zastanawiał sie niezbyt dyskretnie z moimi plecami, czy jestem lesbijką. Co nie przeszkadza innym w rozpoczynaniu otwartego podrywu.

Na pewno wyszło mi na dobre porzucenie presji zadawania się z kobietami. Po prostu to nie działa jak próbują mnie upchnąć w swoje schematy. Mają wyżej wspomniany dysonans poznawczy (to przytrafiało mi się od zawsze, nie ze względu na ekspresję teraz) i w związku z tym przerzucają swoje frustracje na mnie. Głupie, nie? Nie to, że nie gadam z kobietami, ale nie wywieram na sobie presji, żeby to robić. Po prostu się zadaję z kim mi leży, a częściej leżą faceci.

Do tego zaraz złapałam fazę na sukienki i inne tak damskie ciuchy, jakich nie nosiłam od dawien dawna. Złapałam zupełnie inne podejście do kobiecości, bardziej się tym bawię niż traktuję na serio, i mam z tego mnóstwo radości. I to też mi wyszło na zdrowie. Bawię się w bycie laską wśród bandy samców, z zewnątrz to wygląda jakbym miała gigantyczne powodzenie Odgrywam sobie rolę damy na mieście i w po prostu czuję się jak dziecko. Bawi mnie to wszystko. A jak mi się znudzi to zrzucam tę skórę. Chyba zaczęło mnie to tak uszczęśliwiać, bo mam w końcu do czego wracać, mam dokąd wyjść, jak już się zmęczę. No i i tak kumplem jestem nawet w sukience i tapecie.

Jeśli przyjmę danego dnia bardziej adrogyniczną ekspresję, to jest pewna różnica w traktowaniu niż jak mam ekspresję jednoznacznie kobiecą. Człowiek pomyśli dwa razy zanim rzuci we mnie jakimś stereotypem, bo nie wie, który rzucić Jakoś jak założę workowate spodnie i t-shirt, to ludzie są bardziej skłonni uwierzyć, że nie lubię chodzić do kosmetyczki albo że słucham ciężkiej muzyki. Chociaż teoretycznie spodnie do kosmetyczki mają się jak słoń do fortepianu. Ogólnie, bardziej mi wierzą, jak wypowiadam się na temat swoich gustów i guścików, i biorą bardziej serio tę mniej stereotypowo kobiecą stronę mojej osobowości, nie rzucają na jej temat niemiłych komentarzy i wykazują dla niej więcej szacunku. W zasadzie to było moim celem, więc jestem bardzo zadowolona.

Nie wiem, czy wyszło mi "pomiędzy", niemniej jednak jestem zadowolona z tego, co wyszło. Według mojego uznania jest to "pomiędzy", ale to chyba zależy od uznania. Jest to "pomiędzy" jeśli chodzi o interakcje z innymi, takie bycie jedną nogą tu, a drugą tam, i mnie to odpowiada. No i zabawa z kawałkami genderów jest po prostu przednia, uwielbiam nosić różowy plecak do męskiej koszulki, zmieniać gestykulację według uznania, czy zmieszać coś innego jak mi się podoba. Czuję się jak ryba w wodzie, w końcu wolność. Tzn, w końcu nie czuję się ograniczana.

[Jeżynka]

Myślę, że sporo ludzi chciałoby żyć "pomiędzy" w takim rozumieniu

Z tym, że to żadne "pomiędzy", tylko zwykła zabawa konwencjami w wykonaniu kogoś, kto może sobie na to pozwolić.

[Emiele]

[Sven]

1. No mówię przecież, że to kwestia uznania i standardu jaki się przyjmie. Tak nawiasem, to "nie wiem czy wyszło mi pomiędzy" ozanacza, że trochę wyszło, a trochę nie.
2. Kto powiedział, że mało ludzi tak chce? Ja się wcale za wyjątkową w kwestii płci nie uważam. W ogóle uważam, że gdyby zgłębić temat, to sporo "cisów" (przez "sporo" mam na myśli ok. 5%, mniej więcej tyle, ile nie-hetero) ma poczucie płci nie-cis (różne kombinacje, włączając niebinarne), ale nigdy ich to nie obchodziło, bo im to nie przeszkadza w żaden sposób. Mnie też by tożsamość płciowa nie obeszła, gdyby nie to, że LGBT jest obecnie bardziej widoczne niż feminizm, jeżeli przyjdzie komuś do głowy, że coś związanego z płcią mu nie gra. Ze sto lat temu to po prostu zostałabym sufrażystką, paliła gorsety i uczestniczyła w praktyce ścinania warkoczy, jak moja pra-babcia. I nigdy w życiu nie zadałabym sobie pytania, kim się czuję lub jaką mam orientację. Wszystko byłoby czarno na białym: po prostu patriarchat. Słowem, okoliczności określają świadomość.
3. Nie martw się, Emiele, mnie też zaraz zarzucą schizofrenię lub coś innego. Tylko, że mnie tam rybka co kto uważa o moim zdrowiu psychicznym.
4. A piszę dla zagubionych duchów przyszłości ku inspiracji, a nie ku krytyce. Ja po prostu relacjonuję, żeby było więcej informacji w necie.
5. Nie wiem, w czym komu przeszkadzam. Ja nawet nie aspiruję do uwzględnienia w T w LGBT, ani nie uważam, że jestem trans, ani nie rozpowszechniam tego stwierdzenia ani IRL, ani nawet na tumblrach Siedzę co najwyżej pod "parasolem transpłciowości" z paru powodów.

1. No mówię przecież, że to kwestia uznania i standardu jaki się przyjmie. Tak nawiasem, to "nie wiem czy wyszło mi pomiędzy" ozanacza, że trochę wyszło, a trochę nie.
2. Kto powiedział, że mało ludzi tak chce? Ja się wcale za wyjątkową w kwestii płci nie uważam. W ogóle uważam, że gdyby zgłębić temat, to sporo "cisów" (przez "sporo" mam na myśli ok. 5%, mniej więcej tyle, ile nie-hetero) ma poczucie płci nie-cis (różne kombinacje, włączając niebinarne), ale nigdy ich to nie obchodziło, bo im to nie przeszkadza w żaden sposób. Mnie też by tożsamość płciowa nie obeszła, gdyby nie to, że LGBT jest obecnie bardziej widoczne niż feminizm, jeżeli przyjdzie komuś do głowy, że coś związanego z płcią mu nie gra. Ze sto lat temu to po prostu zostałabym sufrażystką, paliła gorsety i uczestniczyła w praktyce ścinania warkoczy, jak moja pra-babcia. I nigdy w życiu nie zadałabym sobie pytania, kim się czuję lub jaką mam orientację. Wszystko byłoby czarno na białym: po prostu patriarchat. Słowem, okoliczności określają świadomość.
3. Nie martw się, Emiele, mnie też zaraz zarzucą schizofrenię lub coś innego. Tylko, że mnie tam rybka co kto uważa o moim zdrowiu psychicznym.
4. A piszę dla zagubionych duchów przyszłości ku inspiracji, a nie ku krytyce. Ja po prostu relacjonuję, żeby było więcej informacji w necie.
5. Nie wiem, w czym komu przeszkadzam. Ja nawet nie aspiruję do uwzględnienia w T w LGBT, ani nie uważam, że jestem trans, ani nie rozpowszechniam tego stwierdzenia ani IRL, ani nawet na tumblrach Siedzę co najwyżej pod "parasolem transpłciowości" z paru powodów.

[Armand]

[Sven]

[Fadi]

Ja też staram się żyć pomiędzy... włosy ścinam krótko (wtedy wśród nieznajomych uchodzę za faceta) i czekam aż odrosną trochę (wtedy nikt mnie nie myli, jest "proszę pani" cały czas).

Ubrania raczej męskie, choć nie pogardzę damskimi spodniami czy bluzką... był czas, że nosiłam wszystko damskie, ale stylizowane na unisex. Choć jak mam wybór, wolę męskie.

I tak się "przestrajam" w zależności od okoliczności Uchodzę czasem za kobietę czasem za faceta, ale generalnie staram się korygować pierwsze wrażenie i tłumaczyć, że jednak ma się do czynienia z kobietą, choć jak się śpieszę/nie zależy mi - puszczam mimo uszu i zajmuję się ważniejszymi sprawami.

Ogólnie bawię się konwencją i o ile w okresie dojrzewania stanowiło to dla mnie spory problem, na starość polubiłam tę zabawę i czuję się WRESZCIE na swoim miejscu - POMIĘDZY.

[Lagertha]

Żyłam pomiędzy przed coming outem i na początku tranzycji. Choć włosy noszę długie od gimnazjum. Po pół roku na HRT zdecydowałam się skończyć z życiem pomiędzy i zaczęłam używać publicznie mojego nowego imienia i ubierać się kobieco. Choć tak szczerze mówiąc, mimo zaawansowania w mojej drodze dalej jestem gdzieś pomiędzy. A to z kilku powodów.

Przykładowo, wszystkie dokumenty mam na stare dane. Jak muszę załatwić coś oficjalnie to za każdym razem muszę robić coming out przed różnymi urzędnikami, albo pracownikami, np bankowymi. Spotkałam się też z wielokrotną dyskryminacją i utrudnieniami z tego powodu. Kolejna rzecz, to ubiór. Jako że zostałam wychowana po męsku, to nigdy wcześniej nie nauczyłam się typowo kobiecych trików stylowo ubiorowych. No i teraz muszę wszystko nadganiać albo naginać do nowej rzeczywistości. Co też w pewien sposób stawia mnie pomiędzy.
To samo tyczy się odbierania oficjalnej poczty u listonosza. Na prawdę głupio się czuję, jak przychodzą listy polecone na stare dane, i muszę odebrać je osobiście, mając passing jako kobieta. Ale mając męskie dokumenty. No bo tak. Listonosz widzi kobietę, która mu mówi, że te męskie dane na przesyłce się zgadzają i ona to on...

W ogóle też ten cały "proces przejścia" wytworzył u mnie takie coś, że przykładowo, jak jestem w miejscu publicznym, a przed toaletą jest długa kolejka, to jak nie mogę już wytrzymać to idę normalnie do męskiej. Nie mam tej blokady. Z doświadczenia wiem, że faceci nie robią problemów. W końcu przez prawie całe życie z tamtej strony korzystałam. Niema się czym przejmować. :-P To samo tyczy się wspólnych wyjść do toalety będąc w grupie dziewczyn.. Jakoś nie bardzo łapię o co w tym chodzi, dla mnie to dziwne jest.. i uciążliwe.

Co do reakcji na ulicy. To przed HRT, wielokrotnie słyszałam komentarze typu "to facet, czy kobieta? Pewnie dziewczyno - chłopak" albo podobne. Wytykania palcem i wyśmiewania też się zdarzały. Albo najbardziej wkurzające było podejście ludzi, którzy dowiedzieli się, że nie jestem normalną laską. A podejście najczęściej było takie, że ta osoba zaczynała nagle w pół zdania używać formy męskie i z politowaniem w głosie, mówiono mi, że "jestem jeszcze młody i oni wiedzą, że sobie jeszcze eksperymentują i szukam własnego miejsca"... I w takiej sytuacji, co z tego, że ma się passing jako kobieta, skro biorą cię za freak'a, któremu coś się pomieszało i używają męskich form i jeszcze innym to rozgłaszają.

Albo sytuacja z mojej ostatniej podróży do Polski, jakiś rok temu. Jechałam autobusem przez ponad 20 godzin. Wszyscy pasażerowie brali mnie za kobietę. Ale obsługa już nie. Po pierwsze tradycyjnie posadzili mnie pomiędzy mężczyznami, bo z jakiś powodów segregują podróżnych według płci. Po drugie personel używał do mnie cały czas męskich form. Nie zwracali uwagi na to, że z wyglądu, ubioru, zachowania i mowy jestem kobietą. Na końcu podróży wszyscy mieli totalny mętlik odnośnie mojej osoby i to do tego stopnia, że współpasażerowie używali wobec mnie obu form osobowych i głośno mówili, że oni już nie wiedzą jak mają się do mnie zwracać.

Będąc przykładowo w szpitalu miałam wielokrotnie problemy by iść na odział żeński. Często pytano inne kobiety czy pasuje im być z taką MKą w pokoju. Albo dawano od razu inne pomieszczenie. To samo z wypowiadaniem się lekarzy o mnie. Często używano form męskich, takie też używali w dokumentacji... Po prostu masakra.

Podsumowując.. Nie da się tak żyć przez dłuższy czas. U mnie przykładowo skutkuje to większymi oporami by załatwiać te rzeczy, które wymagają legitymowania się oficjalnymi dokumentami. To samo tyczy się podróży. Tak na prawdę obu unikam jak ognia. Za każdym razem jestem też cała zestresowana jak to będzie. Chciałabym już móc żyć normalnie jak każda inna kobieta i nie musieć nikomu się z tego tłumaczyć.

Żyłam pomiędzy przed coming outem i na początku tranzycji. Choć włosy noszę długie od gimnazjum. Po pół roku na HRT zdecydowałam się skończyć z życiem pomiędzy i zaczęłam używać publicznie mojego nowego imienia i ubierać się kobieco. Choć tak szczerze mówiąc, mimo zaawansowania w mojej drodze dalej jestem gdzieś pomiędzy. A to z kilku powodów.

Przykładowo, wszystkie dokumenty mam na stare dane. Jak muszę załatwić coś oficjalnie to za każdym razem muszę robić coming out przed różnymi urzędnikami, albo pracownikami, np bankowymi. Spotkałam się też z wielokrotną dyskryminacją i utrudnieniami z tego powodu. Kolejna rzecz, to ubiór. Jako że zostałam wychowana po męsku, to nigdy wcześniej nie nauczyłam się typowo kobiecych trików stylowo ubiorowych. No i teraz muszę wszystko nadganiać albo naginać do nowej rzeczywistości. Co też w pewien sposób stawia mnie pomiędzy.
To samo tyczy się odbierania oficjalnej poczty u listonosza. Na prawdę głupio się czuję, jak przychodzą listy polecone na stare dane, i muszę odebrać je osobiście, mając passing jako kobieta. Ale mając męskie dokumenty. No bo tak. Listonosz widzi kobietę, która mu mówi, że te męskie dane na przesyłce się zgadzają i ona to on...

W ogóle też ten cały "proces przejścia" wytworzył u mnie takie coś, że przykładowo, jak jestem w miejscu publicznym, a przed toaletą jest długa kolejka, to jak nie mogę już wytrzymać to idę normalnie do męskiej. Nie mam tej blokady. Z doświadczenia wiem, że faceci nie robią problemów. W końcu przez prawie całe życie z tamtej strony korzystałam. Niema się czym przejmować. :-P To samo tyczy się wspólnych wyjść do toalety będąc w grupie dziewczyn.. Jakoś nie bardzo łapię o co w tym chodzi, dla mnie to dziwne jest.. i uciążliwe.

Co do reakcji na ulicy. To przed HRT, wielokrotnie słyszałam komentarze typu "to facet, czy kobieta? Pewnie dziewczyno - chłopak" albo podobne. Wytykania palcem i wyśmiewania też się zdarzały. Albo najbardziej wkurzające było podejście ludzi, którzy dowiedzieli się, że nie jestem normalną laską. A podejście najczęściej było takie, że ta osoba zaczynała nagle w pół zdania używać formy męskie i z politowaniem w głosie, mówiono mi, że "jestem jeszcze młody i oni wiedzą, że sobie jeszcze eksperymentują i szukam własnego miejsca"... I w takiej sytuacji, co z tego, że ma się passing jako kobieta, skro biorą cię za freak'a, któremu coś się pomieszało i używają męskich form i jeszcze innym to rozgłaszają.

Albo sytuacja z mojej ostatniej podróży do Polski, jakiś rok temu. Jechałam autobusem przez ponad 20 godzin. Wszyscy pasażerowie brali mnie za kobietę. Ale obsługa już nie. Po pierwsze tradycyjnie posadzili mnie pomiędzy mężczyznami, bo z jakiś powodów segregują podróżnych według płci. Po drugie personel używał do mnie cały czas męskich form. Nie zwracali uwagi na to, że z wyglądu, ubioru, zachowania i mowy jestem kobietą. Na końcu podróży wszyscy mieli totalny mętlik odnośnie mojej osoby i to do tego stopnia, że współpasażerowie używali wobec mnie obu form osobowych i głośno mówili, że oni już nie wiedzą jak mają się do mnie zwracać.

Będąc przykładowo w szpitalu miałam wielokrotnie problemy by iść na odział żeński. Często pytano inne kobiety czy pasuje im być z taką MKą w pokoju. Albo dawano od razu inne pomieszczenie. To samo z wypowiadaniem się lekarzy o mnie. Często używano form męskich, takie też używali w dokumentacji... Po prostu masakra.

Podsumowując.. Nie da się tak żyć przez dłuższy czas. U mnie przykładowo skutkuje to większymi oporami by załatwiać te rzeczy, które wymagają legitymowania się oficjalnymi dokumentami. To samo tyczy się podróży. Tak na prawdę obu unikam jak ognia. Za każdym razem jestem też cała zestresowana jak to będzie. Chciałabym już móc żyć normalnie jak każda inna kobieta i nie musieć nikomu się z tego tłumaczyć.

[Emiele]

[Lagertha]

[Wild]

ja rozumiem że jarać może sam fakt, że łamie się pewne stereotypy i ramy a ludzie o wąskich horyzontach po prostu zabawnie reagują jak widzą coś do czego nie są przyzwyczajeni, ale sam fakt dyskryminacji, tai jak na przykład konieczność tłumaczenia sie dlaczego wygląda się tak jak się wygląda choć w dokumentach ma się przeciwną płeć (np. przed zmianą dokumentów) to jakoś nie bardzo wyobrażam se jak to może sprawiać przyjemność

[Maja]

[Emiele]

[Sven]

http://www.mtv.com/news/2...rans-awareness/

Nie moje, ale wrzucam

http://www.mtv.com/news/2...rans-awareness/

Nie moje, ale wrzucam

[Alex]

[Armand]

[lucy]