[Sara213]

Cześć
Jestem Sara. Długo zbierałam się do przywitania się z Wami, mimo obserwowania i czytania forum od dość dawna. Podejrzewam, że tekst będzie długi, więc z góry przepraszam Tak więc kulam się po tym świecie już 24 lata w męskim ciele, co boli mnie i niszczy równo i skrupulatnie dzień po dniu odkąd tylko miałam świadomość co tak naprawdę złego ze mną jest, że nie czuję się dobrze w społeczeństwie jak i własnym ciele, a odkąd sięgam pamięcią samoświadomości doznałam mając 6-7lat kiedy to nie było dnia by po cichu nie przebrać się w jedyne dla mnie normalne - damskie ubrania. Początkowo bywał to swoistego rodzaju fetysz, jednak przyszedł czas, gdy zrozumiałam, że prawdę mówiąc daje mi to wolność a nie naładowanie własnej zachcianki seksualnej. Wieczne obcinanie wzrokiem kobiet na ulicach względem tego co mają na sobie i szukania w tym inspiracji i wewnętrznego pocieszenia jak pięknie byłoby móc wyjść na ulice będąc w pełni rodzoną kobietą. Szkoła też jak wiadomo nie była lekka i to już od czasów zerówki, bo wiedziałam gdzieś podświadomie, że nie pasuję do grona chłopaków. Zawsze trzymałam z dziewczynami, choć w technikum niestety było ich tylko 6 w całej szkole co tylko uciskało mnie w środowisku tej małpiej burzy. Przez chłopaków byłam nazywana brzydką dziewczyną, bo chodziłam w mniej męskich ubraniach jak i ich kolorach, miałam dłuższe włosy, doprowadzone do porządku brwi, ogolone ręce i nogi jak i bywało, że ktoś dostrzegł resztki makijażu (często przebywam sama w domu ze względu na pracę rodziców)

Wiele było chwil, w których chciałam odebrać sobie życie, jednak zrozumiałam, że to oznaka słabych, a ludzie między którymi się wychowałam (a mieszkam na wsi) nauczyli być tylko twardym. Były próby tego jak zostać wulkanem testosteronu - chodzenie na siłownię, dyskoteki i alkohol... To tylko po stokroć pogłębiło moją depresję. Ze wszystkich nałogów zostały tylko te śmierdzące papierosy... A fuj. Miałam też koleżankę, do której się otwarłam i była sercem i duchem ze mną przez cały czas naszej przyjaźni, nauczyła mnie malować się, jak wybierać rozmiary i jak kupować ubrania, żeby nie wyglądać jak ekhem... Ale wszystko co nas dobre spotyka szybko się kończy...

To do czego w całym tym wątku dążę to to, że był moment, w ktorym się przełamałam i z mamą (w niecałkowitej dla mamy świadomości stanu rzeczy) poszłam do psychiatry... Bardzo źle trafiłam, ponieważ już po 10 minutach nie chciało jej się słuchać i brzydko mówiąc mnie olała. Mało tego - wcisnęła mi leki psychotropowe wyciszające i ogłupiające oraz silną dawkę leków nasennych co doprowadziło do kilku wypadków (mój mózg nie kontrolował co się wokół dzieje). Wszystko to zamknęłam jako podły rozdział w 2014 roku, jednak potworny i rozdzierający jak szmatę do podłogi psychikę ból egzystencji doskwierał mi z roku na rok bardziej. Pierwszego stycznia jeszcze nocy sylwestrowej w moje 24 urodziny wszystko we mnie pękło. Nie potrafię znów nawet porozmawiać z kimś. W internecie jest łatwiej, więc szukam wsparcia u Was kochani. Wątek długi ale to chyba jedyna rzecz, która sprawiła mi choć drobną ale jednak przyjemność od długiego czasu.

Pozdrawiam Sara

Dodałam do użytkowników. /Freja

[Ada75]

Witaj Saro.

Skoro już jesteś pewna siebie, a to jest najważniejsze, to dalej są tylko formalności. Dłuższe i krótsze, ciężkie do przejścia i lekkie, ale tylko formalności.

Powodzenia.

Witaj Saro.

Skoro już jesteś pewna siebie, a to jest najważniejsze, to dalej są tylko formalności. Dłuższe i krótsze, ciężkie do przejścia i lekkie, ale tylko formalności.

Powodzenia.

[Sara213]

Witaj, najgorsze w tym wszystkim jest przełamać się drugi raz Poza tym nie mam do kogo się odezwać zbytnio, jeśli chodzi o ludzi z realu. W domu nie chcę znów wywoływać burzy. Mama chora od paru lat, a tata słabe zdrowie psychiczne. Starszy brat to typowa konserwa życiowa. Bez urazy dla wszystkich, bo jestem A-polityczna ale w każdej rozmowie chwali Pis i kościół, co utwierdza mnie tym bardziej w przekonaniu, że nie warto się przed nim otwierać. Myślę od dawna o wyprowadzce do miasta, ale prowadzę firmę, która przez moją wieczną depresję jest, bo jest no i fakt ten jeszcze bardziej mnie uziemia jeśli chodzi o kwestię ucieczki gdzieś w świat

[Nina8536]

Witaj Saro,
Wszystko co napisałaś, to jakbym czytała własny pamiętnik...
Różnica tylko taka, że ja zmarnowałam więcej czasu.
Ty masz okazję nie powielić tego błędu.
Najważniejsze w tym wszystkim jest odnalezienie siebie i moment decyzji, że sobą chce się być.
Właśnie to zrobiłaś.
Gratuluję Ci tego i życzę powodzenia.

Witaj Saro,
Wszystko co napisałaś, to jakbym czytała własny pamiętnik...
Różnica tylko taka, że ja zmarnowałam więcej czasu.
Ty masz okazję nie powielić tego błędu.
Najważniejsze w tym wszystkim jest odnalezienie siebie i moment decyzji, że sobą chce się być.
Właśnie to zrobiłaś.
Gratuluję Ci tego i życzę powodzenia.

[Karolina_96]

Witaj!