[Ebfamn]

(Bede korzystał z zaimka męskiego bo inne wydają mi sie pobłażliwe w moim przypadku)
Cześć,
strasznie głupio a przy tym dziwnie pisze mi sie cokolwiek na tego typu forum, pomimo że obecnie mam szacunek do osób innych, jednak kiedyś go nie miałem i byłem sceptyczny w sprawie wszystkiego co "lewackie" wychodząc z założenia że lepiej jeden krok w tył, niż o dwa za dużo do przodu, a przy tym nie zachowywałem obiektywności swoich poglądów, obecnie sądze że aby odnaleźć rzeczywistą prawde należy kwestionować tą teraźniejszą, chociażby zapobiegawczo i... sądze że właśnie do tego doszło w sprawie mojej osoby?

Od początku, dzieciństwo mam dosyć dobrze utrwalone a żeby zachować chronologie od niego zaczne; tak więc chłopiec wychowany przez mocno nadopiekuńczą babcie, rodzice obaj pracujący a przy tym on sam wrażliwy emocjonalnie? Miałem troche pluszaków w tym jednego, najistotniejszego mini-renifera o ciele "człowieka"... no mniejsza, w każdym razie miał imie, nazywał się Karol i miałem między nim na tyle silną wieź emocjonalną że gdziekolwiek idąc zabierałem go ze sobą, rzucony nigdy być nie mógł bo miałem wyrzuty, ogólnie traktowałem go jak osobę.

Kiedyś będąc u babci mieszkającej tak z 2h drogi od naszego domu na tamten moment, nie zabrałem Karola z powrotem, jak wróciliśmy do domu to płakałem a ojciec o późnej godzinie pojechał po niego (autobusem z paroma przesiadkami), także to pokazuje jaką wartość miał dla mnie. Mama nie raz mi opowiadała jak wyglądało jego kupno - miałem wybrać sobie zabawke, zasugerowany jakiś tam samochód a właśnie pluszaka, wybrałem co wybrałem. Poza tym bawiłem sie raczej typowo męskimi zabawkami typu drewniana kolejka, klocki jednak nic fajnego nie widziałem w piłce ani jakiś robotach-wojownikach.

W wieku 5 lat urodziła mi sie siostra, której nie chciałem bo wolałem brata, byłem o nią zazdrosny nie wiem nawet do końca z jakiego powodu ale chciałem sie wyprowadzić do piwnicy. Któregoś razu babcia pokłóciła sie z rodzicami, a ci wysłali mnie do przedszkola gdzie do nikogo sie nie odzywałem, nawet bałem sie zapytać pani gdzie jest toaleta i się posikałem... po dwóch dniach chodzenia tam, z anginą przestałem a babcia sie pogodziła z rodzicami.

Czas głównie jak pewnie każde dziecko spędzałem przed telewizorem jednak pewien odcinek pewnej kreskówki zrobił na mnie wrażenie, była to wojna chłopięco-dziewczęca podczas której wszscy chłopcy byli zamieniani w dziewczyny. Emocje silne więc jakoś pośrednio żeby sie wczuć w fabułe intuicyjnie utożsamiłem sie z bohaterami, chłopcami, że to oni wygrać powinni. Jednak gdzieś, chociaż dopiero długo po fakcie przyznałem że zmiana w dziewczyne by mi nie przeszkadzała. Gdzieś w po drodze uroiłem sobie, że nie bede pił soku po siostrze, bo zamienie sie w dziewczyne, poczucie tego było słabe i po części też uzasadnione z przyczyn higienicznych ale jednak miałem sen tym inspirowany; moja klasa z zerówki jadła chleb rozrzucony dla ptaków na otwartym placu przez panią, po którym wszyscy stawali sie gołębiami xD Oczywiście ja nie chciałem ale ostatecznie jak mnie zmuszono i stałem sie gołębiem, ten fakt mi nie przeszkadzał.

To wszystko wygląda jak dla mnie jak jakiś fetysz bycia uległym, jednak nie można mówić o tym u dziecka co ma <9 lat. Jak wyrosły mi pierwsze włosy na rękach to był płacz, tata mnie wyśmiał z tego powodu a ja potem ignorując, niechetnie zaakceptowałem to. Nie jestem pewien czy kiedyś mamie nie mówiłem że chciałbym mieć dłuższe włosy (jakoś łagodnie to ująłem), ale nigdy nie miałem i byłem zawsze obcinany na "jeżyka" który nigdy mi sie nie podobał, a wizyt u fryzjera niespecjalnie lubiłem, ale też bez przesady żebym nienawidził. Podkreślam że bawiłem sie samochodami, miałem hot wheels'y etc. Kiedy przyszedł komputer co było ogromną atrakcją grałem wpierw w jakieś gry o Scooby-Doo a potem doszły samochodówki, także niby wszystko potwierdzałoby że jestem jakimś po prostu wrażliwym cis, co szuka wytłumaczeń.

Pare lat później, w innej kreskówce znów pojawił sie motyw zmiany płci ale w formie życzenia i na pewien chwilowy czas, ale i tak troche o tym myślałem, nie wiem czy z żalem że nie może to być realne bo dokładnie nie pamiętam, a zdaje sobie sprawe że obecnie mógłbym sobie coś dopowiedzieć z autosugestii. Lata w szkole leciały, jednak ja nie bardzo odnajdywałem sie w żadnej z grup, w podstawówce byłem samcem-omega, jednak bullingowałem jednego co zaczynał i sam sie prosił ale taka reakcja jest raczej męska (mnie też dręczono, jednak pod koniec gimnazjum mniej ale znajomych nadal nie miałem poza dwoma kolegami).

Zdjęć zawsze unikałem ale to pewien niezwiązany przypadek, nigdy sie sobie nie podobałem. Liceum całe przewegetowałem nie dbając o wygląd bo i po co skoro sie sobie nie podobam, byłem pośmiewiskiem ale nic dziwnego skoro wyglądałem jak g...o. Do tablicy w lo nie chodziłem, nie specjalnie próbując z kimś sie zaznajomić poza tym to by sie wiązało z jakimiś wieczornymi wyjściami na które mama by sie pewnie nie zgodziła, kieszonkowego nigdy nie miałem więc. Typowy dzień wyglądał szkoła-dom-komputer, powtórz. Jakimś maniakiem gier nigdy nie byłem ale grałem w GTA, RE 4, wojenne gierki (BF) więc jest to dezorientujące w tej całej sprawie, co do pozostałych to w podstawówce/do połowy gim margonem*. Na balu gimnazjalnym nie tańczyłem mimo że miałem mocną sugestie nie-odrzucenia przez koleżanke, to samo jak chodzi o bal maturalny. Byłem, "bo jedyny raz w życiu", jednak nie tańczyłem a zaprosić kogoś do pary jak były te wszystkie próby było dla mnie wstydliwe, a dostawałem propozycje prawie że wprost. Cały wieczór przesiadziany przy stole. W ogóle wstydze sie okazywać emocje, chodzi o te pozytywne. Negatywnych takich jak prześmiewczość, sarkazm, kpienie, nigdy nie miałem problemu.

Nie sądze żebym charakteryzował sie też poczuciem humoru typowym dla dziewczyn, a mocno sie z nim identyfikuje, mocna ironia typu hitler (z absurdu tego że do czegoś takiego doszło), H;WDP i JP etc. W okresie gim padały żarty typu j...ć rowery. Jednak w tym wszystkim najśmieszniejsze jest to, że odczuwam żal patrząc w lustro na szerokie ramiona, a każde pochwały na temat mojej męskości mnie troche dołują. Mam 19 lat w styczniu, ogólnie troche wolnej dojrzewam, dlatego całość jest tak rozwleczona w czasie i dopiero teraz wywołuje u mnie smutek fakt, że bede miał zarost, albo że zaczynają mi wyrastać włosy w okolicach lekko pod brzuchem i mam do tego niechęć. Zdarzyło mi sie pare razy usłyszeć pytanie czy nie jestem gejem, w tym od kuzynki co zapytała o to przy innym kuzynie, który dla niej był zupełnie obcy i widziała go pierwszy raz. Nawet mama pare razy sugerowała mi to jednak za każdym razem sie wypierałem, z resztą to może troche tabu ale podnieca mnie tylko porno hetero/les, dokładnie co nie jestem wstanie określić ale raczej ogól sytuacji albo z satysfakcji jeżeli widać po kobiecie, co nie znaczy że wyobrażam siebie jako właśnie nią bo tak nie jest. Gejstwo mnie obrzydza ale nie znaczy to że nie akceptuje takich osób, obecnie.

Pół roku temu przełamałem sie i z ciekawości ubrałem spódniczke siostry, spodobało mi się. Czułem podniecenie i to w tym najstraszniejsze bo sugestia jest jednoznaczna, że to fetysz, jednak co z tym żalem związanym z własnym ciałem? Chodze do psychiatry, z inicjatywy mamy bo sam bym jej nie powiedział że mam jakieś załamania - stwierdzono u mnie depresje i chyba lęki/nerwice (pewien nie jestem), psychiatra raz nawiązał do wywiadu którego udzieliła moja mama, że "on najchętniej cały czas byłby dzieckiem", zanegowałem bo nie sądziłem żeby to było źródłem jakiś rozterek a temat zniknął. Widuje sie z nim raz na 2 miesiące, kolejne spotkanie mam 11 Grudnia, jest katolikiem, nie żeby to było coś złego, ale sądze że z góry będzie miał opinie na ten temat, której ja sam nie jestem pewien bo mam nadzieje że mi taki stan minie. Mam go z pół roku gdy chciałem dać sobie szanse jak chodzi o poprawienie wizerunku bo usłyszałem że jestem przystojny z czego się ucieszyłem, ale raczej bardziej z faktu że nie jestem brzydki + właśnie te pojedyncze jakieś wspomnienia z przeszłości. Nie wiem co myśleć, na studia w tym roku nie poszedłem i planuje za rok, na informatyke. Chociaż równie pociągająca wydaje sie lingwistyka do której mam szacunek bo wydaje mi sie trudna jednak na 99% sobie ją odpuszczę, nie mam predyzpozycji a zainteresowania mam w strone tych męskich np. astronomia/programowanie jednak zachowania międzyludzie wydają sie równie interesujące. Dziekuje jak ktoś dotarł tutaj, miałem potrzebe zwierzenia sie
*zdaje sobie sprawe że nikt nie kojarzy tych nazw, ale wpisując w google daje pogląd

[Freja]

[Reaktancja]

Ebfamn, wydaje mi się że trochę za dużo stereotypów utrzymujesz tj. przypisujesz "męskośc" czy "kobiecość" jakimś zjawiskom wedle tego wśród kogo one częściej występują. Jeśli jesteś trans kobietą to i tak mało prawdopodobne że będąc osobą wychowywaną na chłopaka, nie rozumiejącą siebie do końca, będziesz taki sam/sama jak stereotypowa kobieta. Fakt że ludzie biorą Cię za geja pomimo braku wyrażania odczuć do mężczyzn sugeruje że coś ze spełnianiem męskiego stereotypu pomimo wychowywania w tę stronę jest nie tak, więc jest tu co w sobie odkrywać.

Co do fetyszu, poza tym co Freja napisała, to bym dodała że dość często trans kobietą zdarza się odkrywać(czy też radzić sobie) po przez jakieś transwestyczne zachowania. Ja bym widziała przyczynę w tego że łatwiej w ten sposób wyrazić pewne skrywane emocje niektórym. Tu się może trochę zmienić wraz z odkrywaniem tych emocji. No ale jeśli jesteś kobietą niepozbawioną seksualności to chyba naturalne że możliwość wyrażania się ta kobieta w seksie będzie dla Ciebie atrakcyjna.

[Ebfamn]

[Freja]

[Ebfamn]

[Reaktancja]

Cytat:

też żeby obraz taki nie był przesadzony, nie jestem c...tą chociaż jak byłem potajemnie przed rodzicami u psychologa to gdzieś zasugerowała mi orientacje a było to dla mnie zdziwieniem, temat był dookoła mojego podejścia do innych ludzi

No ja miałam podobnie. Przy coming oucie usłyszałam takie coś od paru osób, pomimo tego że ani nie miałam relacji z mężczyzną ani nie robiłam takich rzeczy jak stereotypowy gej. Żadnych rurek nie nosiłam Znajoma mi po prostu powiedziała że widziała we mnie jakąś kobiecość to dla niej najprostszym skojarzeniem było gej. No mi chodziło o to że widzisz nic specjalnie nie było z Twojej strony, a ludzie i tak czuli.
Ale tę niechęć do homoseksualistów to dobrze jak sobie przepracujesz, szczególnie jak miał/miała się okazać lesbijką

Cytat:

Niby tak ale z praktycznego punktu widzenia powinien sie odznaczać pewnymi cechami typowymi dla dziewczyn, bo są instynktowne, a tak raczej nie jest

No trochę takich cech jest w Twoim opisie jak i otoczenie coś dostrzega. Nie wiem przecież czy jesteś trans, ale żadne podane tu informacje tego nie wykluczają ani nie czynią nieprawdopodobnym.

Cytat:

że ogół społeczności ts, bez obrazy, normalny nie jest

No zdecydowanie jest odmienny, jak mógłby nie być w takiej sytuacji jakiej jest?
Jakby społeczeństwo w pełni akceptowało osoby ts, i dałoby się to szybko wykrywać żeby wychowywać od razu we właściwej płci, to wtedy można by obserwować czy są też jakieś różnice wynikające z warunków biologicznych.

[Reaktancja]

remick76, ta wypowiedź Ebfamn na którą tym odpowiedziałam była odnośnie zainteresowań, a to chyba nie jest wiadome czy rozbieżność w zainteresowaniach i wybieranych zawodach mogłaby mieć też biologiczne podstawy. Ale może i tak być, bo jednak mózgi osób ts choć są odmienne od tych z płci im przypisywanej przy urodzeniu to też się statystycznie różnią od osób cis z ich płci odczuwanej.

[Ebfamn]

[Ada75]

[Ebfamn]

[Sven]

A co chcesz usłyszeć od zagorzałych katolików? Zapewniam Cię, że i tu są katolicy, tylko nie jest to sensem ich życia. Zagorzali katolicy uważają, że wszelkie odmiany transpłciowości to grzech, homoseksualizm to grzech i prezerwatywy też.

Ogólnie to tak, im bardziej ktoś pasuje do stereotypów, tym jest mu łatwiej i przyjemniej. Dotyczy to osób i cis i trans.

Okej, gdzie zewnętrznie pasujesz i to według tego, co inni Ci powiedzieli, że masz robić, już wiemy, że nie jesteś stereotypem kobiecym. Ale kim chcesz być? Czy czujesz się szczęśliwy z tym kim teraz jesteś? Chcesz być kobiecy?

Moim zdaniem potrzebujesz czasu i przestrzeni, żeby się nad tym zastanowić, bo nie jest to ani klarowne z tego, co piszesz, kim jesteś ani sam tego nie wiesz. Tak na prawdę to zależy, czego chcesz, co Ci leży. Jesteś wrażliwszym niż ogół cis mężczyzną, okej. Jesteś trans kobietą, okej. Jesteś osobą pomiędzy płciami, jakąś ich kombincją, też okej.

A co chcesz usłyszeć od zagorzałych katolików? Zapewniam Cię, że i tu są katolicy, tylko nie jest to sensem ich życia. Zagorzali katolicy uważają, że wszelkie odmiany transpłciowości to grzech, homoseksualizm to grzech i prezerwatywy też.

Ogólnie to tak, im bardziej ktoś pasuje do stereotypów, tym jest mu łatwiej i przyjemniej. Dotyczy to osób i cis i trans.

Okej, gdzie zewnętrznie pasujesz i to według tego, co inni Ci powiedzieli, że masz robić, już wiemy, że nie jesteś stereotypem kobiecym. Ale kim chcesz być? Czy czujesz się szczęśliwy z tym kim teraz jesteś? Chcesz być kobiecy?

Moim zdaniem potrzebujesz czasu i przestrzeni, żeby się nad tym zastanowić, bo nie jest to ani klarowne z tego, co piszesz, kim jesteś ani sam tego nie wiesz. Tak na prawdę to zależy, czego chcesz, co Ci leży. Jesteś wrażliwszym niż ogół cis mężczyzną, okej. Jesteś trans kobietą, okej. Jesteś osobą pomiędzy płciami, jakąś ich kombincją, też okej.

[Ada75]

[Katarzyna]

[Sven]

Widziałem gdzieś, że transwestytyzm to też grzech, bo „kłamiesz”. Życie jako ta płeć, którą się czujesz też grzech, bo „kłamiesz”. Czy dobrze widziałem?

Rzeczywistość jest taka, że dużo osób trans jeżeli nie większość jest w genitalnym ujęciu homoseksualistami, więc to kulawa akceptacja.

Widziałem gdzieś, że transwestytyzm to też grzech, bo „kłamiesz”. Życie jako ta płeć, którą się czujesz też grzech, bo „kłamiesz”. Czy dobrze widziałem?

Rzeczywistość jest taka, że dużo osób trans jeżeli nie większość jest w genitalnym ujęciu homoseksualistami, więc to kulawa akceptacja.

[Ebfamn]

[Vera-chan]

Przypominam o wierze w "zmartwychwstanie ciała" (tylko w jakiej formie/postaci:P)

[Sven]

Wiara do transseksualizmu ma się jak piernik do wiatraka, poza tym, że Kościół ma się na bakier z LGBT. Wiara to poglądy, umysł, LGBT to sfera potrzeb fizjologicznych. To tak jakbyś spytał jak ktoś z depresją może być wierzący, bo przecież nie widzi cudu stworzenia/ nie jest Bogu wdzięczny, że istnieje.

Wiara do transseksualizmu ma się jak piernik do wiatraka, poza tym, że Kościół ma się na bakier z LGBT. Wiara to poglądy, umysł, LGBT to sfera potrzeb fizjologicznych. To tak jakbyś spytał jak ktoś z depresją może być wierzący, bo przecież nie widzi cudu stworzenia/ nie jest Bogu wdzięczny, że istnieje.

[Ebfamn]

Na pewno mam żal o to że istnieje ale przez co dokładnie to pewności nie mam, w sumie co do religii to masz troche racje
raczej u psychiatry rozwine temat tego ze wedlug matki nie chce byc dorosly ale czego sie doszuka to huh

[Freja]

[Ebfamn]

Freja, wiec umierając w wieku 80 lat miałbym z takim ciałem istnieć w nieskończoność? chyba nie zrozumiałem xD
https://youtu.be/wTjLZwpmufw?t=16

[Sven]

Religia ma wiele wewnętrznych sprzeczności, dlatego mnie nie przekonuje. Zdecydowanie jestem za nauką. Ale są tu też wierzący.

Religia ma wiele wewnętrznych sprzeczności, dlatego mnie nie przekonuje. Zdecydowanie jestem za nauką. Ale są tu też wierzący.

[Katarzyna]

[Ebfamn]

[Sven]

Cytat:

nie wiem czy nie atrakcyjność takich mężczyzn nie implikuje takim dziewczynom biseksualizmu, offtop

To idziesz i wyjaśniasz tą sprawę w momencie, który uznasz za adekwatny. Wyznawanie komuś uczuć do niego/niej jest trudne, to jest fakt. Także bez spiny.

Dużo osób zapomina o znajomych z liceum. Naprawdę. Brak umiejętności społecznych też jest do pokonania. A związki to trudny temat... pokaż dziewczynie, że ją lubisz, tak normalnie. Że lubisz z nią przebywać, spędzać czas, że uważasz, że jest fajną osobą. Nie uciekaj przed nią, bądź miły, zapytaj jak leci, interesuj się tym, co ona powie, rzeczy w ten deseń. Bądź dobrym kolegą. W ten sposób pokażesz, że ją lubisz. Miałeś złe doświadczenia, ale to nie znaczy, że wszystkie takie będą. Nabyte doświadczenia pozwalają się uczyć na błędach.

Cytat:

nie wiem czy nie atrakcyjność takich mężczyzn nie implikuje takim dziewczynom biseksualizmu, offtop

To idziesz i wyjaśniasz tą sprawę w momencie, który uznasz za adekwatny. Wyznawanie komuś uczuć do niego/niej jest trudne, to jest fakt. Także bez spiny.

Dużo osób zapomina o znajomych z liceum. Naprawdę. Brak umiejętności społecznych też jest do pokonania. A związki to trudny temat... pokaż dziewczynie, że ją lubisz, tak normalnie. Że lubisz z nią przebywać, spędzać czas, że uważasz, że jest fajną osobą. Nie uciekaj przed nią, bądź miły, zapytaj jak leci, interesuj się tym, co ona powie, rzeczy w ten deseń. Bądź dobrym kolegą. W ten sposób pokażesz, że ją lubisz. Miałeś złe doświadczenia, ale to nie znaczy, że wszystkie takie będą. Nabyte doświadczenia pozwalają się uczyć na błędach.