[OliwkaTS]

Hejka, powiem Wam, że mam ostatnio straszne wahania nastroju, oraz czuję wielką samotność. Owszem otaczają mnie ludzie wokół, lecz są jak powietrze, nic dla mnie nie znaczą. Idę do pracy, zakładam "maskę" udając kogoś kim nie jestem, wracam do domu, ściągam ją i znów wraca to uczucie samotności, braku zrozumienia. Może i się rozczulam nad sobą, lecz mi jest bardzo przykro. Jak sobie Wy z tym radzicie?

[IzaIzulka]

Mam tak samo... a na dodatek męczę się z pracą magisterską i piszę ją na siłę i nie mogę się poddać, a przy okazji towarzyszy mi jakaś samotność, pustka, brak zrozumienia. Z jednej strony bym z kimś pogadała, a z drugiej wczoraj pół nocy gadałam z koleżanką cis i średnio to chyba rozumie jak ja się mogę czuć, no, ale zawsze byłam dla niej kolegą. No, ale nic nie napisałam. Tak samo cały czas myślę o sobie, o przyszłości, jak się zmienię itd. A tutaj pisać trzeba. I nawet na forum co chwila zaglądam nie wiem dlaczego nawet, chyba byle zajrzeć. Coś odpisać. Eh... niepotrzebnie uciekałaś do tej Łodzi hihi

[OliwkaTS]

Przepraszam, że nie pamiętam, a Ty skąd jesteś?

Widzę, że nie tylko mnie samotność gryzie...

[Usunięty]

IzaIzulka, mam bardzo podobnie, moja praca leży odłogiem od miesięcy... Czuję potrzebę wygadania się, mimo, że czasem potrafię długo o tym gadać. Wolę o przyszłości nie myśleć... Zaglądam na forum często, może aż za często...
OliwkaTS, samotność to chyba bardzo powszechna sprawa u osób transpłciowych...

IzaIzulka, mam bardzo podobnie, moja praca leży odłogiem od miesięcy... Czuję potrzebę wygadania się, mimo, że czasem potrafię długo o tym gadać. Wolę o przyszłości nie myśleć... Zaglądam na forum często, może aż za często...
OliwkaTS, samotność to chyba bardzo powszechna sprawa u osób transpłciowych...

[IzaIzulka]

[nikonikt]

OliwkaTS, Mam tak samo. Niby znajomi jacyś tam są, ale tak naprawdę czuję się bardzo samotny.

[avery]

oj znam to niestety :\ myślę, że jeżeli się nie da/nie chce zmienić sytuacji tak, żeby być mniej samotnym/ą (poznać kogoś nowego, wyjść do ludzi), to wyjściem może też być zaakceptowanie jej. pogodzenie się z samotnością albo wręcz polubienie jej, może potraktowanie jako bycia ze sobą, we własnym towarzystwie... ja mam naturę introwertyka, więc mam trochę fory, ale i tak nie przyszło mi to łatwo -- ale da się. jak się człowiek skupi na sobie, zamiast na innych ludziach, których nie ma dookoła, spróbuje się trochę o siebie zatroszczyć, zrobić coś miłego dla siebie albo co, to może być trochę łatwiej.

ewentualnie (pół-żartem, pół-serio) mogę polecić terapię, ja po godzinie z terapeutką mam dość kontaktów międzyludzkich na następne kilka dni

[OliwkaTS]

[IzaIzulka]

Już to zrobiłam. Na fb. Może do spamu weszło.

[Lagertha]

Mam dokladnie tak samo. Moze to glupie ale chcialabym sie moc przytulic do kogos i wiedziec ze nie jestem juz sama... Wygadac sie tez nie mam komu i podobnie jak i wy zagladam tutaj zbyt czesto chyba.

Mam dokladnie tak samo. Moze to glupie ale chcialabym sie moc przytulic do kogos i wiedziec ze nie jestem juz sama... Wygadac sie tez nie mam komu i podobnie jak i wy zagladam tutaj zbyt czesto chyba.

[OliwkaTS]

Lagertha, ja też tak mam. Wracam z pracy, siedzę sama w pokoju, nie ma do kogo otworzyć gęby, a pragnienie po prostu zwykłego przytulenia nawet w ciszy jest wielkie...

[caprica]

Kurczę, chciałabym powiedzieć, że tego nie znam... Mam przyjaciół, bliskich mi ludzi... ale jednak czegoś mi brakuje. Niby spełniam się zawodowo, mam ten cholerny wyrok i dokumenty na nowe dane, a jednak... ech

[Wild]

czyli jest powód. Jaki? Nie jesteś jedna z takim uczuciem, mi wydawało się że po zmianie będzie tak cool i w ogóle. Nie jest, zerwałem kontakty ze wszytkimi znajomymi. Nie jest fajnie. Co z tego że marzyłem o M w dowodzie, co z tego że w końcu widzą mnie jak mężczyznę (albo raczej chłopca) jak musiałem rozwalić cały ciąg życia, pozbyć się z niego starych znajomych? Właściwie nie musiałem, ale tak zrobiłem. Czy ktoś pomoże mi znaleźć przyczyny takiego stanu? Tego że czegoś brakuje?

[silveira]

W miejscu gdzie mieszkam to nie dość że żyję jako kobieta, to jeszcze nie mam tu żadnych przyjaciół, w sumie to zupełnie nikogo.

[michagros]

A nie myśleliście o wzięciu ze schroniska jakiegoś pieska? On to tak potrafi się odwdzięczyć i pokochać całym sercem. Lepszego przyjaciela się nie znajdzie.

A nie myśleliście o wzięciu ze schroniska jakiegoś pieska? On to tak potrafi się odwdzięczyć i pokochać całym sercem. Lepszego przyjaciela się nie znajdzie.

[Hjalmar]

Potrafi też okazać się charakternym, interesownym i niewdzięcznym bydlątkiem. Może też być po ciężkich przejściach, jak nieznana jest historia danego psa (jak szczenię, to jeszcze, ale jak przygarnia się kilkuletniego psa, można trafić na problematycznego). Ale dobry pieseł nie jest zły. O ile znasz się na psach, nie polecam brania psa bez porządnego researchu na temat mowy ciała, zachowań stadnych i wychowywania psów.

[Wild]

Zwierzęta kocham - nie mam warunków by je trzymać.
Ale nawet gdyby to i tak nie chcę sobie nimi w pełni zastąpić ludzi bo niby dlaczego? Kiedyś byłem dość towarzyską osobą i nadal jestem - tylko jakoś się wszystko rozsypało

[wendigo]

[Wild]

zerwałem ze strachu przed byciem uznanym w dodatku niesłusznie za wariata (przecież każdy ts musi być wariatem no bo jak to) chyba tak to był powód. Dzisiaj jest mi wszystko jedno. Nigdy nie boję się odrzucenia z każdego innego powodu (nawet je lubię, jeżeli chodzi o podkreślanie mojego JA), ba wyróżniam się zawsze w każdym towarzystwie tak nie chcę doświadczać niesłusznych podejrzeń i odrzucenia zw na TS. Chyba tak. Chociaż być może moje obawy są niesłuszne bo i tak zawsze byłem chłopczycą ale bycie na hormonach a bycie chłopczycą to jednak dla niewtajemniczonych dwie rózne rzeczy i niekoneicznie obie akceptowalne.

[wendigo]

Nie, ale często bardziej akceptowalne to właśnie pójście na całość, bo to określenie się a nie bycie "dziwakiem" gdzieś pomiędzy...

[Maja]

[sadgirl]

a po co ma wychodzić do ludzi ? mało to nam dyskryminacji oraz śmiania się z naszej decyzji lub naszego wyglądu ? skoro uważa, że w ten sposób da radę przeżyć te cholerne życie to niech chłopak izoluje się od ludzi - wątpie aby wyszło mu to na gorsze. przynajmniej nie natknie się na fałszywych prostaków

[Alex]

Cytat:

a po co ma wychodzić do ludzi ? mało to nam dyskryminacji oraz śmiania się z naszej decyzji lub naszego wyglądu ? skoro uważa, że w ten sposób da radę przeżyć te cholerne życie to niech chłopak izoluje się od ludzi - wątpie aby wyszło mu to na gorsze. przynajmniej nie natknie się na fałszywych prostaków

To tylko moje skromne zdaje, ale nie sądzę, by komukolwiek izolacja wyszła na dobre. Sam mam do tego skłonności i czasem walczę ze sobą, żeby zmusić się do wyjścia z domu. Uważam, że izolowanie się jest wyłącznie ucieczką od problemów. Jesteśmy skazani na życie w społeczeństwie, musimy uczyć się, studiować, chodzić do pracy i codziennie mamy styczność z ludźmi. Izolowanie się sprawia, że tylko jest nam trudniej się z nimi dogadać i stawić czoła problemom codzienności.

[sadgirl]

[Alex]

[sadgirl]

[Alex]

[wendigo]

[Maja]

[Wild]

Nie nie, nie izoluję się od ludzi, jest przeciwnie. Pisałem wyraźnie że zerwałem wszystkie dotychczasowe znajomości, ale te znajomości = głownie ze szkoły podstawowej (najbardziej mile wspominane i sensowne) i szkoły średniej (nieistotne, nietrwałe, powierzchowne, których nawet inni z moich przeszłych klas o ile mi wiadomo, nie utrzymują). Po ukończeniu szkoły nie utrzymywałem żadnych trwałych znajomości a o utrzymywanie nietrwałych się nie troszczę.

Jeszcze kilka lat temu byłem totalnie zagłębiony w pracę w necie co wyszło i na dobre i na złe. Są dobre i złe strony takiej rozkminki jednej sfery, nauczyłem się języków, ale z kolei - ograniczyłem spędzanie czasu inaczej niż przed monitorem. W koncu internet mi się znudził i dzisiaj mnie męczy. Nie było to uzależnienie od komputerów ani od internetu, co najwyżej zamiłowanie do prowadzenia internetowych batalii.

[Maja]

[wendigo]

[Wild]

Ale ja właśnie zarejestrowałem się tu

[Misiek]

Radzenie sobie z samotnością...
Bardzo dobrym sposobem jest np. zarejestrowanie się tu na forum, i zagadanie kogoś.

Ja zacząłem się wygrzebywać z dojmującego poczucia samotności, między innymi dlatego, że to forum istnieje.
Miałem już okresy, że chciałem się zabić, miałem też poczucie kompletnej pustki. Odciąłem się w zasadzie od wszystkich ludzi, których znałem. Nie potrafiłem powiedzieć, że jestem transem, i jednocześnie nie potrafiłem nim nie być.
To były dłuuugie miesiące, może nawet więcej życia w potrzasku. Wychodziłem z domu na parę godzin i piłem....czy to coś rozwiązywało? Absolutnie nic. Po wytrzeźwieniu było jeszcze gorzej. Bo znajdowałem się znów w tej samej sytuacji-beznadziejnej pustki emocjonalnej i samotności.
Ale do czego zmierzam....Dopiero wtedy, kiedy całkiem odpuściłem...odpuściłem zabieganie o czyjąkolwiek akceptację, i nawet miałem już wizję swojego samotnego bytu do końca życia, zacząłem odkrywać, że i tak znajdą się ludzie którzy mnie polubią/pokochają/ po prostu przyjmą takiego jakim jestem. W pewnym sensie musiałem spaść na emocjonalne dno, żeby móc się od niego odbić, inaczej tkwiłbym pomiędzy. (nie, żeby teraz zawsze było idealnie, ale po prostu wiem, że życie jest warte życia i, że np. relacje międzyludzkie są dla mnie jedną z najcenniejszych rzeczy).
Poczucie samotności w tłumie zżerało mnie gorzej, niż kiedy naprawdę byłem sam. To, że oddzielały mnie jakieś szklane ściany od otaczających mnie ludzi bolało bardziej, niż gdy tych ludzi nawet nie było.
Słuchajcie, czy naprawdę możemy zostać kompletnie całkiem sami? Czy nie jest tak, że zawsze się znajdzie tu jakiś ktoś, kto zechce nas poznać. Z całym dobrodziejstwem inwentarza jak to mówią. Bo to jest coś, co często odgradza nas od „mainstreamowego” świata.
Ja chętnie poznam nowe osoby, niezależnie od tego, czy są k/m, m/k, na hormonach, czy nie. Czy mają zmienioną płeć metrykalną czy nie, czy „wyglądają” i zachowują się na przedstawiciela swojej płci, a nawet czy w ogóle ją określają w jakiś sposób. Nie przeszkadza mi to, że ktoś jest „pomiędzy”, poszukuje, jest niepewny, że mówi kobiecym głosem i ma szerokie biodra, a twierdzi, że jest facetem, albo, że ma 190 wzrostu i zarost i czuje się kobietą. I czy w ogóle dąży do tego, żeby się wpisać.
Chcę poznawać ludzi, niezależnie od tego, a w zasadzie to- nie ignorując te wszystkie aspekty, ale je akceptując, rozumiejąc, lubiąc nawet.
Zauważam, że często nawet w środowisku trans ulegamy pewnym presjom, żeby się jednak wpisać.
A ja mogę być dla kogoś kolegą i lubić go za to jakim jest, czy że po prostu jest. Ale jest. W pełni jest.
Chyba zaczynam trochę odchodzić od tematu, ale tak mnie naszło.
Wiem, że tutaj pewnie głównie chodzi o samotność związaną z byciem trans.
Ale jest wiele innych czynników, które może ją powodować. Ja na przykład często czuję się…”za wrażliwy” na ten świat. Ktoś może powiedzieć, że żałosne…może…ale jeżeli chcę kogoś poznać, to chcę, żeby mnie znał z tą całą moją żałosnością, i może nawet „beksowatością”, niedostosowaniem do twardych reguł tego świata. Ja się często czuję samotny w wielu poglądach. Tym, o jakim świecie marzę. To nie tylko sprawy TS, ale, że nie toleruję, boli mnie kiedy ktoś poniża w jakikolwiek sposób drugiego człowieka, traktuję instrumentalnie, w tym, że nienawidzę szczerze kapitalizmu, i tego, jak ten świat wygląda, i chciałbym wnieść do niego choć ociupinkę empatii i wrażliwości na drugiego człowieka. W tym się czuję samotny, że kiedy się z kimś spotykam, chcę, żeby był na 100% ze mną, i ja dla niego będę, a nie sprawdzał smartfona co 3 sekundy…(naprawdę, niełatwo spotkać czasem ludzi, którzy potrafią nam po prostu poświęcić uwagę, ale ja wolę nie mieć nikogo, niż kogoś kto mnie nawet nie chce zauważyć, tego co mnie boli, o czym marzę, dlatego, że ja też chcę dawać swojemu towarzyszowi 100% uwagi)…
Czy w ogóle jest jakaś puenta tego wywodu, nie wiem…Sorki, jeśli to się wydadzą po prostu brednie i offtop, ale zawsze są ludzie,gdzieś po drugiej stronie ekranu, którzy czują podobnie
Jeszcze tak dodam, że ja mimo wszystko cenię sobie bardzo spotkania na żywo, niechby nawet rzadkie, czy rozmowy…nawet telefoniczne, skypowe. Ale właśnie w taki sposób jestem dużo bardziej w stanie nawiązać jakąś więź emocjonalną, przyjacielską. Na forum się pisze jakby ..do ogółu, ale ja lubię kultywować jeszcze bliższe kontakty, bo to właśnie zaspokaja (moją) potrzebę bliskości.
…jezu brzmi to już prawie jak jakieś ogłoszenie, czy coś
Ale ja naprawdę jestem chętny na rozmowy, o tym co nas boli, cieszy…o wszystkim. Nie tylko te przez internet. I będę poszukiwał przyjaźni z osobami trans, nie dlatego, że chcę się odciąć od całej reszty świata, ale są takie płaszczyzny rzeczywistości, niekoniecznie bezpośrednio związane z TS, na które osoby z naszego środowiska są dużo bardziej otwarte/wrażliwe…a które ciężko mi poruszyć z kimś, kto nigdy nie miał pewnych przemyśleń/doświadczeń, czy nawet poczucia bycia dyskryminowanym i nie rozumianym przez nikogo.
No to tyle. Oprócz tego, że poszukuję fajnych, szczerych przyjaciół (bo takich nigdy za wiele) to życzę miłego wieczoru, i cóż poznawajmy się nawzajem-będzie nam lepiej:)
ja bez ludzi nie mogę żyć. długo próbowałem to w sobie zanegować. nie udało się. Potrzebuję i kocham ludzi. ...chyba dlatego często czułem, czy nawet dalej czuję się samotny...
Ale to lesze, niż negowanie potrzeby kontaktu, spotkania z drugim człowiekiem. Bo jest prawdziwe. Nie jestem samowystarczalny i nawet nie chcę juz być

[wendigo]

Misiek, fajnie to napisałeś nie brednie tylko dobrze gadasz

[Tomek1995]

Misiek, <bije brawo> popieram kolegę wyżej, bardzo dobrze gadasz
tego posta z serca chyba wyciągnąłeś

[Jeżynka]

[Wild]

Czyli jak dostosowujecie sobie ciało by móc funkcjonować a po tranzycji funkcjonować nie możecie , nie chcecie?

Zamknięcie sie w jakimś środowisku nie jest wyjściem

[Misiek]

@Jeżynka, no właśnie ja dlatego "apeluję" powiedzmy, żebyśmy my, transi, niezależnie na jakim etapie jesteśmy, i gdzie się wpisujemy, bądź nie, nie wykluczali siebie nawzajem ze względu na coś tam.
Wielu z nas czuje się samotnych,a nawet jak am jakichś przyjaciół znajomych spoza, wciąż czują się samotni z pewnymi kwestiami. Czy chociażby zawsze inni. Ja wiem, że wiele osób nie akceptuje nietypowości na tle płciowym, ale przecież mamy np. takie fourm, gdzie zawsze możemy kogoś poznać. Bo poczucie wstydu, kiedy to muszę się czasem gdzieś pojawić wśród ludzi, też dobrze znam.
Z tym, że Ty masz zapewne inne doświadczenia. Właśnie ciekawi mnie jak to jest?
@Defiant ja myślę, że nie można tak powiedzieć "Wy", bo każdy jest inny. Ktoś może być TS, tzn, chce mieć ciało płci przeciwnej niż przypisana po urodzeniu, ale to nie znaczy, że chce akceptować i spełniać oczekiwania społeczeństwa które są przepisane jego gender, płci społecznej, kulturowej,itp (nie jestem dobry w pojęciach fachowych0. Więc dalej czują się nie za dobrze, z tym, co cała reszta im narzuca.

[wendigo]

[Wild]

[Jeżynka]

[Misiek]

Aha...Potraktuję w sumie jako przestrogę. Bo też mi chodzą dziwactwa po głowie, żeby olać diagnozę i wskoczyć od razu na testo. Raz się nakręcam na tranzycję, a potem się boję, że nie podołam...no właśnie czemu? Byciu prawdziwym facetem itd itp. Innym piszę, żeby się z tego uwolnili, a sam nie potrafię często. I gdzieś mnie prześladuje ta wizja prawdziwego, męskiego mężczyzny...w zasadzie, to ilekroć muszę funkcjonować w społeczeństwie cis-normatywnym, czyli prawie wszędzie oprócz tego forum na ten moment :-P

[wendigo]

[Lagertha]

[Jeżynka]

[wendigo]

Plus czy nie uważacie, że to jest chore, że trzeba "sprawdzać" czy k/m umie być mężczyzną a jednocześnie czy m/k umie być kobietą? Tak jakby kiedykolwiek umieli być biologicznej płci
Przecież to wszystko jedno czy się jest kobietą czy mężczyzną, to nie ma nic wspólnego z radzeniem sobie w życiu. A nawet samo pojęcia "radzenia sobie" jest bez sensu... Bo kto to niby zmierzy i jakimi kryteriami? a jak ktoś sobie "nie radzi" to co, robimy z niego kogoś płci przeciwnej?

[Jeżynka]

[Hjalmar]

Szczerze, dla mnie jest kompletnie niejasne, dlaczego to nazywa się testem "realnego" życia. To przed hormonami? Jak niby ktokolwiek ma spełniać rolę, jak na kilometr widać, że nie ma nic wspólnego z płcią, za którą się podaje. To może budzić tylko reakcje "wariatom się przytakuje" i nie ma w tym nic realnego. Tylko udawanie, że inni mogą postrzegać taką osobę jako tej płci zgodnej z tożsamością.

[Alex]

[Hjalmar]

Tak czy inaczej hejtuję. I tak wyrabianie dokumentów z powodu nowego wyglądu co parę miesięcy to rzecz upierdliwa.

[Jeżynka]

[Wild]

[wendigo]