[torjus]

Czuję potrzebę wygadania się, bo niedawno zakończyłem psychoterapię i trochę mi się tego nazbierało. Jak tak czytam wypowiedzi i historie osób ts to rzuca mi się w oczy jedna rzecz. Kiedy osoba dojdzie już do tego, że jest ts (bądź jeśli wie od zawsze) chce dokonać zmian jak najszybciej. Mnóstwo osób zaczyna funkcjonowanie w preferowanej płci (bądź funkcjonuje tak od zawsze) jeszcze przed hormonoterapią, a dla mnie to coś kompletnie nierealnego. W zasadzie cieszę się, że idę do Robachy, że mam czas ogarnąć sobie życie, zanim diametralnie je zmienię. I zastanawiam się, czy to normalne, czy właśnie tak to powinno wyglądać. Już w innym wątku wspominałem, że choć od bardzo wczesnych lat przejawiałem potrzebę przynależności do męskiej części populacji, to jednak za każdym razem ją w sobie tłumiłem i próbowałem żyć jako najpierw dziewczynka a potem kobieta.

Kilka dni temu miałem rozmowę kwalifikacyjną i z racji tego, że mam problemy z cerą, wiedziałem, że muszę użyć podkładu, żeby jako tako się prezentować. Nie malowałem się od jakiegoś roku? Może nawet dłużej. Ale przyszło mi to naturalnie, za podkładem poszedł puder, potem szminka, nawet trochę tuszu do rzęs. I uderzyło mnie, że ładnie wyglądam, że w zasadzie lubię mieć pomalowane usta. I niby nigdy nie chciałem być jakiś supermęski, (bo chociaż wiem, że chcę przejść wszystkie operacje, to mam zamiar mieć długie włosy i może nawet malować paznokcie na czarno) to jednak wzbudziło to moje zaniepokojenie.

Boję się zmian, panicznie boję się czegoś, czego nie znam, ale z drugiej strony wiem, że bez tranzycji nigdy nie będę szczęśliwy. Ale trochę się w tym gubię. Bo nie powinienem tego chcieć bardziej? Nie powinienem chcieć już, teraz, niezależnie od wszystkiego? Nie powinienem mieć więcej odwagi i kazać ludziom zwracać się do mnie w męskiej formie? Może to wina słabego charakteru, może tego, że jednak lubię mieć nad wszystkim kontrolę, że pragnienie bezpieczeństwa przedkładam ponad całą resztę. Boję się, że nieważne, co zrobię, efekt nigdy nie będzie dla mnie dostatecznie dobry i to mnie strasznie hamuje.

Czuję potrzebę wygadania się, bo niedawno zakończyłem psychoterapię i trochę mi się tego nazbierało. Jak tak czytam wypowiedzi i historie osób ts to rzuca mi się w oczy jedna rzecz. Kiedy osoba dojdzie już do tego, że jest ts (bądź jeśli wie od zawsze) chce dokonać zmian jak najszybciej. Mnóstwo osób zaczyna funkcjonowanie w preferowanej płci (bądź funkcjonuje tak od zawsze) jeszcze przed hormonoterapią, a dla mnie to coś kompletnie nierealnego. W zasadzie cieszę się, że idę do Robachy, że mam czas ogarnąć sobie życie, zanim diametralnie je zmienię. I zastanawiam się, czy to normalne, czy właśnie tak to powinno wyglądać. Już w innym wątku wspominałem, że choć od bardzo wczesnych lat przejawiałem potrzebę przynależności do męskiej części populacji, to jednak za każdym razem ją w sobie tłumiłem i próbowałem żyć jako najpierw dziewczynka a potem kobieta.

Kilka dni temu miałem rozmowę kwalifikacyjną i z racji tego, że mam problemy z cerą, wiedziałem, że muszę użyć podkładu, żeby jako tako się prezentować. Nie malowałem się od jakiegoś roku? Może nawet dłużej. Ale przyszło mi to naturalnie, za podkładem poszedł puder, potem szminka, nawet trochę tuszu do rzęs. I uderzyło mnie, że ładnie wyglądam, że w zasadzie lubię mieć pomalowane usta. I niby nigdy nie chciałem być jakiś supermęski, (bo chociaż wiem, że chcę przejść wszystkie operacje, to mam zamiar mieć długie włosy i może nawet malować paznokcie na czarno) to jednak wzbudziło to moje zaniepokojenie.

Boję się zmian, panicznie boję się czegoś, czego nie znam, ale z drugiej strony wiem, że bez tranzycji nigdy nie będę szczęśliwy. Ale trochę się w tym gubię. Bo nie powinienem tego chcieć bardziej? Nie powinienem chcieć już, teraz, niezależnie od wszystkiego? Nie powinienem mieć więcej odwagi i kazać ludziom zwracać się do mnie w męskiej formie? Może to wina słabego charakteru, może tego, że jednak lubię mieć nad wszystkim kontrolę, że pragnienie bezpieczeństwa przedkładam ponad całą resztę. Boję się, że nieważne, co zrobię, efekt nigdy nie będzie dla mnie dostatecznie dobry i to mnie strasznie hamuje.

[Armand]

[Reaktancja]

Cytat:

I zastanawiam się, czy to normalne, czy właśnie tak to powinno wyglądać

A to w ogóle jakoś powinno wyglądać?
Jesteśmy różni, przeżywamy to różnie i podchodzimy do tego na swój sposób. Wymienianie się wzajemnie doświadczeniami może nam pomóc rozszerzając perspektywę ale iść trzeba swoją ścieżką a nie kopiować po innych ludziach.


Co do makijażu to na nie wiem czy to w istocie podważa jakoś Twoją męskość. To jest całkowicie kulturowy wymysł kto i jak ma się malować. Były kultury gdzie się mężczyźni malowali też np. w starożytnym Egipcie. Długie włosy to już w ogóle w wielu kulturach były nie tylko ok ale i pożądane dla mężczyzn. Ideał męskiego piękna w tradycyjnej kulturze indyjskiej - Kryszna ma ciemne, długie kręcone włosy i ozdabia je pawimi piórami i kwiatami
Ty jako że wtrącili Cię w role kobiecą mogłeś się do tych czynności przyzwyczaić czy je polubić, gdzie inni mężczyźni byli uczeni tego nie lubić, i byliby "tępieni: przez otoczenie za próby malowania się.

Cytat:

Boję się, że nieważne, co zrobię, efekt nigdy nie będzie dla mnie dostatecznie dobry i to mnie strasznie hamuje.

Żeby rozwiązać ten problem to do działania do uzyskania efektu trzeba włączyć rozwój samoakceptacji. Bez niej to faktycznie, zawsze nie będzie to.

[torjus]

Wiem, że ludzie są różni i dla każdego to inaczej przebiega, ale myślę, że to wciąż jest dla mnie relatywnie nowe i dlatego, nie wiem, szukam jakiegoś złotego środka. I to nie tak, że czuję presję, by być "bardziej tró", choć może czuję, cholera, zagmatwane to. Po prostu wczoraj moja była (wciąż razem mieszkamy) zapytała mnie, czy używałem jej pudru. Odparłem, że tak, że chciałem się przyzwoicie prezentować na rozmowie kwalifikacyjnej. I ona od razu zaczęła robić hałas, że jak to tak, że zrywam z nią, bo "chcę się przerobić na faceta", a potem dalej się maluję i ogólnie tego typu zarzuty. I wiem, że to nie powinno mnie ruszać, ale czułem potrzebę bronienia się, że to tylko podkład, żeby ukryć niedoskonałości skóry, kiedy tak naprawdę użyłem też szminki i było mi tak cholernie wstyd z tego powodu. Tak samo czuję się, gdy trafiam na posty osób, które piszą, że "nie mają pojęcia, jak można tego od zawsze nie wiedzieć". Mam w szafie sukienkę, jedną z kobiecych rzeczy, których wciąż się nie pozbyłem, i jest naprawdę piękna, mimo to wiem, że nie chcę jej nigdy więcej zakładać, ale wtedy w głowie pojawia się ta zdradliwa myśl "a co jeśli...?", której nawet nie muszę dokańczać. I nienawidzę się za to, że w ogóle to kwestionuję. Co jeśli Robacha stwierdzi, że to, kim się czuję, jest niewystarczające, bo tego nie uzewnętrzniam? Przeraża mnie myśl, że mogę utknąć w martwym punkcie i ze strachu na zawsze tam pozostać.

Wiem, że ludzie są różni i dla każdego to inaczej przebiega, ale myślę, że to wciąż jest dla mnie relatywnie nowe i dlatego, nie wiem, szukam jakiegoś złotego środka. I to nie tak, że czuję presję, by być "bardziej tró", choć może czuję, cholera, zagmatwane to. Po prostu wczoraj moja była (wciąż razem mieszkamy) zapytała mnie, czy używałem jej pudru. Odparłem, że tak, że chciałem się przyzwoicie prezentować na rozmowie kwalifikacyjnej. I ona od razu zaczęła robić hałas, że jak to tak, że zrywam z nią, bo "chcę się przerobić na faceta", a potem dalej się maluję i ogólnie tego typu zarzuty. I wiem, że to nie powinno mnie ruszać, ale czułem potrzebę bronienia się, że to tylko podkład, żeby ukryć niedoskonałości skóry, kiedy tak naprawdę użyłem też szminki i było mi tak cholernie wstyd z tego powodu. Tak samo czuję się, gdy trafiam na posty osób, które piszą, że "nie mają pojęcia, jak można tego od zawsze nie wiedzieć". Mam w szafie sukienkę, jedną z kobiecych rzeczy, których wciąż się nie pozbyłem, i jest naprawdę piękna, mimo to wiem, że nie chcę jej nigdy więcej zakładać, ale wtedy w głowie pojawia się ta zdradliwa myśl "a co jeśli...?", której nawet nie muszę dokańczać. I nienawidzę się za to, że w ogóle to kwestionuję. Co jeśli Robacha stwierdzi, że to, kim się czuję, jest niewystarczające, bo tego nie uzewnętrzniam? Przeraża mnie myśl, że mogę utknąć w martwym punkcie i ze strachu na zawsze tam pozostać.

[Armand]

Też mam kieckę w szafie. Wydałem na nią prawie 4 stówy i dostałem z jej pomocą ocenę celującą z egzaminu w studium wizażu i stylizacji, bo komisja stwierdziła, że nawet samym sobą prezentuję swój talent i wywalę ją dopiero jak stwierdzę, że jestem na to gotów.

[Dalialama]

torjus, jak bardziej masz prawo robić tranzycję w swoim tempie i na Twoich zasadach. Nie ma co na siłę wychodzić poza strefę komfortu, jeśli nie jesteś gotowy. Tranzycja jest trudna i wymaga przełamywania się. Mnie zajęło z kilka lat outowanie się znajomym i rodzinie i nadal ciężko jest mi z poprawianiem osób, z zaimkami i imieniem. Każdą taką akcję uważam za swoj mały sukces. No i też nie sposób reagować na cały transfobiczny bullshit jaki nas otacza.
No i makijaż jest dla wszystkich, a faceci w makijażu czy kieckach to antycisheteronormatywne cudo

Pamiętaj YOU ARE VALID!

[WojtekM]

[Jenny]

torjus, możliwe, że przeżywasz jakiś kolejny etap na drodze do akceptacji siebie.
Po tym jak przerobiłeś część problemów, możesz teraz spokojniej spojrzeć w lustro. A w nim zobaczyć, obiektywnie rzecz ujmując, ładną dziewczynę.
Teraz musisz odpowiedzieć sobie na pytanie, czy patrząc w lustro widzisz odbicie siebie, czy widzisz po prostu ładną dziewczynę. Taką jakich wiele każdego dnia widzisz.
To trudny moment, bo początkowe impulsy już nie działają, a podjęcie decyzji wymaga zajrzenia w siebie. Lub, jak mówi Wyrocznia, musisz zajrzeć w siebie i odkryć decyzję, którą już podjąłeś.

[Void]

torjus, Cieszę się, że mimo wątpliwości pchniesz sprawy do przodu. To już świadczy o pewnym zdecydowaniu. Ja co prawda nie jestem jeszcze na tym etapie, ale z biegiem czasu maluję się coraz mniej, a właściwie już tylko sporadycznie. Jeśli już to robię to chyba tylko ze względu na to żeby uniknąć niewygodnych spojrzeń i sytuacji kiedy ktoś nie wie jak się do mnie zwrócić (i tak nikogo skutecznie nie wkręcę żem facet, więc niech już będzie że bez wątpliwości kobieta)
W sprawach biznesowych dochodzi też czynnik którym jest dobra prezencja. W mojej głowie siedzi przeświadczenie, że mając babskie imię i nazwisko, przychodzenie na oficjalne spotkanie bez makijażu może zostać odczytane jako niechlujność.
Może podobnie jest u Ciebie?

[Jenny]

Nie ma nic złego w tym, że w obliczu silnego stresu korzystamy ze sprawdzonych schematów.

[Lunawspaniała]

Kurczę spróbuj pozbyć się tego toksycznego podejścia że nie możesz być mężczyzną jeśli zachowujesz się lub robisz coś kobiecego , mało męskiego.Istnieją zarówno cis jak i trans faceci którzy podoba się makijaż czy noszenie sukienek i nie sprawia to że są mniej mężczyznami może mniej męskimi mężczyznami ale dalej 100% mężczyznami .W ogóle to zauważyłam że trans mężczyźni dużo częściej lubią takie "dziewczęce" rzeczy niż cisi.

Cytat:

faceci w makijażu czy kieckach to antycisheteronormatywne cudo

Tak, niektórzy faceci w dziewczęcych ubraniach wyglądają super uroczo

[Freja]

Jestem dwukrotnie bardziej męski niż ty i znacznie bardziej kobiecy niż jakakolwiek twoja partnerka.
- Brian Molko

[wendigo]

[torjus]

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, dały mi wiele do namysłu.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, dały mi wiele do namysłu.

[Armand]

torjus, bardzo dobre podsumowanie. Ja muszę sobie jeszcze wybaczyć to, że odmawiałem sobie samego siebie.