[Marjory]

Ostatnio doszedłem do frustrującego wniosku. Raczej do dwóch.
Od jakiegoś czasu czuję się coraz gorzej sam ze sobą. Mam dziwne sny, które podważają fundamenty mojej tożsamości. Jestem rozbity. Zacząłem się sobie przyglądać i zauważyłem, że udaję kogoś kim nie jestem. Próbuję wpasować się w męski kanon. Wyglądać jak mężczyzna, zachowywać się jak mężczyzna. Próbować funkcjonować jako mężczyzna w społeczeństwie. To doprowadza mnie do coraz to większej frustracji. Czuję presję, że muszę się dopasować do społeczeństwa i wybrać jedną ze stron. A to nie jest to kim się czuję. Rozmawiałem na ten temat z panią psycholog, zapytała mnie czy nie zastanawiam się nad wyjazdem za granicę. I zastanawiam. Kiedyś to była tylko pobudka ekonomiczna, teraz jest również społeczna. Nie twierdzę, że za granicą napewno byłoby mi łatwiej. Ale myślę, że w Polsce napewno byłoby mi trudniej. W języku polskim nie ma ani unisexowych imion ani unisexowych rodzajów gramatycznych. Nie ma czegoś takiego jak transpłciowość czy niebinarność. Wiedzą tylko sami zainteresowani. W społeczeństwie ten temat nie istnieje.
Nie wiem czy zadałem tutaj jakieś konkretne pytanie. Podejrzewam, że nie. Może chciałbym przeczytać kilka słów wsparcia, albo historię podobną do mojej?

[Armand]

Marjory, to pewnie jeszcze zależy gdzie byś wyjechał ;D
Ale jak ja byłem w Wielkiej Brytanii to czułem się tam dużo lepiej ze względu na ichnią gramatykę. A wtedy jeszcze w ogóle nie miałem pojęcia o transpłciowości. Tam ludzie też mają bardziej wywalone na to, jak kto się prezentuje. Są też życzliwsi, niezależnie od tego jak wyglądasz. Oczywiście, pewnie jak wszędzie można trafić na nieżyczliwych, ale myślę, że jednak z dużo mniejszą częstotliwością. Może jest to jakiś sposób na rozwiązanie pewnych kwestii. Gdyby mnie tu nic nie trzymało to też pewnie bym wyjechał.

[Crissy]

Marjory, rozważając wyjazd za granicę, warto jest ustalić sobie jakiś cel, zważyć możliwości i straty. Ten świat nie jest łatwy, bo wymaga startu od zera, często z niczym lub złudzeniami, które szybko są weryfikowane - co do znajomych, przyjaźni i możliwości na początku i często nawet rodziy (zaczynam od tej złej wiadomości, bo każdy sukces ma swoją cenę i warto o tym pamiętać). Na pewno - wyjazd utwardza d.ę bo jest to bardzo duży stres i wiele nowego, sporo ludzi nie radzi sobie ze zderzeniem kulturowym. (chyba, że miałeś już styczność np. na wymianie czy stażu)
Teraz lepsze wiadomości.
Jeżeli decydujesz się na wyjazd, są dostępne poradniki jak poruszać się w danym kraju, które można dostać w ambasadzie. Warto skorzystać.
Kasa jest lepsza. Jeżeli wierzysz w swoje możliwości i od początku pójdziesz w nie twardo, prędzej, czy później, ktoś to doceni. Polacy, którzy mają dużo wiary w swoje możliwości i ogłady, są bardzo cenieni za swoją mentalność, wiedzę i szerszy horyzont postrzegania.
Zachód ocenia raczej Twoje możliwości, niż to jak wyglądasz. łatwo to zauważyć w sklepach, bankach i wielu innych instytucjach (chociażby kiedy w urzędzie miasta przyjmuje CIę koleś wytatuowany od stóp do głowy, zakolczykowany konkretnie ubrany w fajnym stylu i będący dyrektorem działu )
Wiele rzeczy siedzi tylko w głowie, ważne, byś był szczery sam ze sobą i dążył do tego, co czujesz, że jest dla Ciebie dobre.

Marjory, rozważając wyjazd za granicę, warto jest ustalić sobie jakiś cel, zważyć możliwości i straty. Ten świat nie jest łatwy, bo wymaga startu od zera, często z niczym lub złudzeniami, które szybko są weryfikowane - co do znajomych, przyjaźni i możliwości na początku i często nawet rodziy (zaczynam od tej złej wiadomości, bo każdy sukces ma swoją cenę i warto o tym pamiętać). Na pewno - wyjazd utwardza d.ę bo jest to bardzo duży stres i wiele nowego, sporo ludzi nie radzi sobie ze zderzeniem kulturowym. (chyba, że miałeś już styczność np. na wymianie czy stażu)
Teraz lepsze wiadomości.
Jeżeli decydujesz się na wyjazd, są dostępne poradniki jak poruszać się w danym kraju, które można dostać w ambasadzie. Warto skorzystać.
Kasa jest lepsza. Jeżeli wierzysz w swoje możliwości i od początku pójdziesz w nie twardo, prędzej, czy później, ktoś to doceni. Polacy, którzy mają dużo wiary w swoje możliwości i ogłady, są bardzo cenieni za swoją mentalność, wiedzę i szerszy horyzont postrzegania.
Zachód ocenia raczej Twoje możliwości, niż to jak wyglądasz. łatwo to zauważyć w sklepach, bankach i wielu innych instytucjach (chociażby kiedy w urzędzie miasta przyjmuje CIę koleś wytatuowany od stóp do głowy, zakolczykowany konkretnie ubrany w fajnym stylu i będący dyrektorem działu )
Wiele rzeczy siedzi tylko w głowie, ważne, byś był szczery sam ze sobą i dążył do tego, co czujesz, że jest dla Ciebie dobre.

[Lagertha]

... ale też trzeba się obudzić ze snu "cudowny zachód". Kasa może i jest lepsza, ale życie jest drogie. Z tolerancją jest bardzo różnie. Ludzie są mili,ale często tylko na pokaz, do tego duża część w sprawach płci jest konserwatywna. No chyba, że celujesz w grupy LGBT+ to wówczas szanse są większe. Z językami to w wielu miejscach starczy angielski ale np w niemieckojęzycznych krajach więcej zdziałasz z niemieckim. Podejrzewam, że w innych krajach jest podobnie. Poza tym każdy kraj ma swoje zwyczaje, też te prawne i podatkowe. Często nikt o nich nie mówi, bo są dla mieszkańców "oczywiste" i nawet na tonie wpadną.

Więc jak chcesz wyjeżdżać to rób to z głowąi przygotowany, a nie pod wpływem emocji. Chyba, że nie masz innej możliwoşci, ale to raczej nie Twój przypadek.

... ale też trzeba się obudzić ze snu "cudowny zachód". Kasa może i jest lepsza, ale życie jest drogie. Z tolerancją jest bardzo różnie. Ludzie są mili,ale często tylko na pokaz, do tego duża część w sprawach płci jest konserwatywna. No chyba, że celujesz w grupy LGBT+ to wówczas szanse są większe. Z językami to w wielu miejscach starczy angielski ale np w niemieckojęzycznych krajach więcej zdziałasz z niemieckim. Podejrzewam, że w innych krajach jest podobnie. Poza tym każdy kraj ma swoje zwyczaje, też te prawne i podatkowe. Często nikt o nich nie mówi, bo są dla mieszkańców "oczywiste" i nawet na tonie wpadną.

Więc jak chcesz wyjeżdżać to rób to z głowąi przygotowany, a nie pod wpływem emocji. Chyba, że nie masz innej możliwoşci, ale to raczej nie Twój przypadek.

[Jeżynka]

Przyznam, że nie rozumiem. Naprawdę pomagają wam fikcje językowe? Ktoś za granicą będzie was traktować jak laski, ale powie "they" zamiast słowiańskich rodzajników to już jest ok? Anglojęzyczne kraje to nie jest wcale znowu taki postgenderowy raj.

[Marjory]

Na pewno nie pojadę tak o, bez przygotowania. To bardzo trudna decyzja. Jestem w takcie psychoterapii. Lada moment zaczynam diagnozę. Trochę mnie to trzyma. Tylko teraz nie wiem czy jest jakiś sens z robieniem diagnozy tutaj. Pewnie zanim podejmę decyzję odnośnie wyjazdu to i tak minie trochę czasu...

[Jeżynka]

Skoro możesz sobie od tak podjąć decyzję "o, teraz mieszkam za oceanem" i środki nie są problemem, to co szkodzi spróbować.

[Armand]

Jeżynka, jak ja byłem za granicą to wystarczyło, że ktoś zwracając się do mnie robił to tak, że nie wskazywało to na płeć. Nie robił tego celowo, po prostu w angielskim tak już jest.
A co do finansów, to w Polsce też jest drogo. Ja płacę za jedzenie 400-500 zł na miesiąc. Żebym mógł wydawać mniej, to musiałbym jeść makaron z ketchupem z biedry. Jedzenie na zachodzie wychodzi relatywnie tanio, ponieważ jest mniejszym procentem budżetu domowego. Najdroższe jest mieszkanie, jak wszędzie. W Katowicach nie wynajmiesz gołej kawalerki za mniej niż 1000 bez mediów.

[Lagertha]

Armand: To zależy gdzie. Mam doświadczenia takie jak pisałam a żyję na "zachodzie" i poza EU. Tutaj wszystko jest drogie i jedzenie wcale nie jest tanie. A taka UK też teraz wychodzi z EU.

Armand: To zależy gdzie. Mam doświadczenia takie jak pisałam a żyję na "zachodzie" i poza EU. Tutaj wszystko jest drogie i jedzenie wcale nie jest tanie. A taka UK też teraz wychodzi z EU.

[Armand]

Lagertha, akurat Szwajcaria to kraj stworzony dla i przez bankierów o ortodoksyjnych poglądach. Nijak ma się do reszty Europy. Chyba nawet Wyspiarze są bardziej "kontynentalni", wbrew temu co sądzą o sobie.

[Lagertha]

[Lagertha]

[Marjory]

Nie twierdzę, że zachód to raj.
Jak Ukrainiec przyjeżdża do Polski (z różnych powodów) to wątpię, że myśli o Polsce jak o raju. Dla niego to po prostu lepsze miejsce niż Ukraina.

[wendigo]

[Lu]

Zaciekawił mnie ten wątek. Jak wspomniałam w "powitalni", jestem mamą 14-letniego Dziecka (k/m).

Właśnie wróciliśmy z wycieczki po Londynie. Nie zapomnę wielkich oczu Dziecka, gdy na Trafalgar Square ujrzało na lampach sygnalizacyjnych ikonkę symbolizującą transpłciowych Dziecko zapytało "To tutaj takie rzeczy się akceptuje?" Od tamtej chwili Dziecię mówi, że nie chce tutaj żyć. Nie dziwi mnie to, w Londynie jego głowa z niebieskimi włosami nie budziła aż takiej sensacji jak tutaj

P.S. Na public piszę "Dziecię", bo syn poprosił, bym nie używała ani jego imienia, ani ksywy

[inka]

tranzycja była by pestką gdyby nie budziła uczucia winy i abominacji. Niestety nawet w krajach pozornie liberalnych proces tranzycji z dnia na dzień to ruleta pomiędzy zrozumieniem, obojętnością i kondemnacją.
Czym bardziej prymitywne mózgi tym bardziej zwierzęce odruchy, a z takimi spotykamy się na codzień.
Ale jest światełko ku końcowi tranzycji, bo po odpowiednim przejściu kuracji i potrzebnych interwencji, zatraca się wizualne odchyłki i życie powraca do normalizacji. Rozumiem że w Polsce jest to niestety kraj w którym prymitywność i zacofanie są dotkliwe, i zmiana otoczenia na pewno była by zalecana, ale tak jak u mnie, a żyje w stanach, nadal chce się przenieść tam gdzie nikt mojej historii nie zna i widzą mnie taką jaką jestem a nie kim się kiedyś prezentowałam.