[Hanadji]

Mam 13 lat, ale jeszcze kilka dni temu miałem 12... Problem jest prosty - obcość płci, obrzydzenie, szukanie pomocy w internecie to moje życie w pigułce od... No właśnie. Pierwsza myśl o "jak to by było być chłopakiem?" była gdzieś na początku wakacji. Czy to nie za wcześnie na coming out przed rodzicami?
Są bardzo tolerancyjni, więc z tym problemu nie powinno być, ale martwię się, że jeśli teraz wyskoczę im z "mamo, tato, jestem chłopakiem!", a za parę miesięcy mi przejdzie, to mnie wyśmieją... Boję się upokorzenia za zbyt wczesne pseudo-wyjście z szafy. Czy po niecałych 8 miesiącach odczucia obcości w swoim ciele nie jest za wcześnie na Coming Out? Proszę o pomoc...

[Kate]

A moze tak opowiedz im o swoim problemie, poproś żeby poszli z Tobą do psychologa na przykłąd.
Myślę ze to byłą by dość rozsądna decyzja i "jak Ci się odwidzi" to nie będą mieli powodu zeby Cię wyśmiać.

[Hanadji]

[Crystalka]

Nigdy nie jest za wcześnie. Coming out nie musi być od razu rozpoczęciem terapii hormonalnej, a na pewno może to przyspieszyć. Nigdy nie ma pewności jak zareagują rodzice, bo każdy jest inny. Warto mieć wsparcie bliskiej osoby, więc jest o co walczyć. Ja do dziś nie mogę wybaczyć sobie, że nie powiedziałam rodzicom o sobie wprost ok. 13 roku życia. Komunikowałam dyskretnie, że mam z czymś problem, a trzeba było powiedzieć wprost. Było to w wieku jakim jesteś, a zbierałam się do powiedzenia o sobie tak długo, że hormony zaczęłam brać ok. 29 roku życia.
Mogło to wszystko wyglądać zupełnie inaczej, ale byłam z tym sama i odwlekałam to w czasie, snując tylko plany jak to zrobić. Później planowałam że pójdę do liceum jako ona, a wcześniej powiem rodzicom i jakoś się ułoży. Czasem czytałam nieprawdziwe informacje, że zacząć można dopiero od 18stki, co dodatkowo karmiło, te lęki, że jest dużo czasu za nim coś da się zrobić. Rzeczywistość pokazuje, że zarówno teraz jak i wcześniej zdarzał się osoby, co zaczynały leczenie dużo wcześniej.
Najważniejsze, to mieć wsparcie, wtedy będzie Ci zdecydowanie łatwiej. Życzę Ci byś znalazł się pod opieką dobrych specjalistów, by mieć to wsparcie psychiczne i brak poczucia że robisz coś złego. Każdy przypadek jest inny, ale ja po latach tylko utwierdziłam się, że nie myliłam się co do siebie, ale czasu już nikt mi nie wróci. Dobrze byś ty nie powielił tych błędów. Nawet jakby miało się okazać, że przyczyna leży gdzie indziej, to im wcześniej będziesz miał szansę na dobra diagnozę, tym lepiej.