[Kluska]

Jestem teraz na etapie szukania pracy (znowu...). Jak wiecie pracę trudno zdobyć nawet "normalnemu" człowiekowi, a co dopiero osobie psychicznie chorej (mam orzeczenie o niepełnosprawności, stopień umiarkowany), która w dodatku nie wiadomo czy jest facetem czy kobietą

I tu pytanie do was. Jak ubralibyście się na rozmowę kwalifikacyjną? Moja mama każe mi wskakiwać w jakieś babskie fatałaszki i bluzeczki i nie rozumie, że dla mnie to trauma i że w takim stroju czuję się podle, nieswojo i wręcz upokorzona... Ale z drugiej strony co mam zrobić? Dane mam kobiece, cycki mam, jestem kobietą Nie przyjdę przecież w męskim garniturze, chociaż nie ukrywam że chciałabym... Już bez tego jestem wystarczająco dziwna hehe. Planuję kupić sobie jakiś damski garniturek, zacisnąć zęby i przez ten kawałek czasu udawać, że wszystko jest ze mną ok...
Jak jest z wami? Jak wybrnęliście z takich sytuacji? Udało się wam znaleźć jakąś pracę?

[Armand]

Ja miałem dyżurną spódnicę w szafie na takie okoliczności onegdaj, ale teraz po prostu włożyłbym spodnie w kant, koszulę i marynarkę. Ewentualnie krawat, jeśli koszula posiada do niego kołnierz.
Do tego proste, małe kolczyki (mam kilka dziur w uszach, oprócz tych co mi natura dała). Przyciemniłbym jeszcze brwi i podkreślił kości policzkowe, żeby wyostrzyć rysy. Ludzie czują respekt przed wyraźnymi brwiami
Kilka sztuczek stylisty i dalej nie wiedzą coś zacz, ale nie podskakują, bo są pod wrażeniem.

No i najważniejsze - pewność siebie. Można udawać. Nie ma to dla ludzi większego znaczenia. A przy okazji się jej uczysz.

[marco-polo]

ja na rozmowy chodziłem ubrany uni uni choć bardziej i tak męsko, co do stylu zależy o jaką pracę się ubiegasz, bo inaczej jak to praca w banku, a inaczej jak praca "artystyczna".. zwróć uwagę czy w pracy nie jest wymagany firmowy uniform - bo może się okazać że będziesz musiał/a chodzić w obcisłych koszulach z logo i spódnicy............. jak wspomniał Armand i ja w kiedyś podobnym wątku trzeba być pewnym siebie i wiedzy na temat stanowiska o jakie się ubiegasz... to Ty musisz przekonać pracodawcę że jesteś dobry i nabijesz mu klientów i kasy, a nie on Ciebie że Cię potrzebuje..

[Kluska]

U mnie to wszystko jest dodatkowo popieprzone przez moją schizofrenię. Oczywiście pytanie kogoś na co ma orzeczenie jest niezgodne z prawem, ale chyba nie muszę mówić jak to wygląda w praktyce. Wiedza na temat chorób psychicznych w społeczeństwie jest znikoma, schizofrenicy są postrzegani jako nieobliczalni, agresywni debile.

Praca, w której trzeba mieć stały kontakt z klientami odpada, umarłabym ze stresu, zwykłe wyjście do sklepu nieraz jest dla mnie problemem, a co dopiero cały dzień obsługiwać interesantów... Zresztą do takiej pracy nikt mnie nie przyjmie, bo nie wyglądam wystarczająco reprezentacyjnie i nie jestem wystarczająco elokwentna.
Byłam na stażu w pewnym ciekawym miejscu, niestety przed dziwną politykę dyrekcji nie zostałam potem zatrudniona. Tam też mój wygląd wzbudzał kontrowersje, ale ludzie byli na tyle kulturalni i na poziomie, że nikt mi nie dokuczał z tego powodu (ani też nie pytali na co choruję).

Próbowałam w zakładach pracy chronionej, ale zostałam olana. Kombinuję z jakąś pracą biurową (ale nie w żadnym korpo czy coś), jednak póki co jest ciężko znaleźć cokolwiek. Fajna byłaby praca zdalna w domu (zero kontaktu z ludźmi), ale o to też nie jest łatwo. Frustruje mnie to cholernie...

[Armand]

A próbowałaś z urzędu pracy jakiś program? Może dla osób z grupą czy coś, albo aktywizacyjny.

[Kluska]

[marco-polo]

a Perfon? Choć nie wiem czy to nie tylko dla fizycznie niepełnosprawnych.. :

[Lagertha]

[Kluska]

[marco-polo]

.. i otoczenie nie zrozumie.. tych co rozumieją spotykamy w życiu garstkę.. żyjesz dla siebie nie dla kogoś, dla siebie też starasz się o pracę... bądź pewna siebie i nie klękaj na jedno kolanko przed każdym... ja się pewności uczę wiele lat... teraz już jestem daleko od tego co kiedyś i nie raz musiałem zwycieżać swoje strach obawy o matko co oni sobie pomyślą, na pewno mnie nie zechcą... ale zaraz pojawiało się w głowie - jak nie spróbuje to będę krok do tyłu, raz kozie śmierć i ruszałem do boju... co mnie nie zabiło to mnie wzmocniło..

[Lagertha]

Mój przedmówca dobrze mówi. Żyjesz dla siebie. Załóż, to w czym się będziesz dobrze czuła. Idź też z pozytywnym nastawieniem, po to by dostać tą pracę. Niech będzie widać, że Ci zależy. Nie nastawiaj się też z góry negatywnie na ludzi. Lepiej iść z nastawieniem, że ludzie są z natury przyjaźni. Piszę to, ponieważ z Twoich postów bardzo się rzuca w oczy to nastawienie negatywne. Nie potrzebnie się tym zadręczasz. A to co było, to było. Czas na nowe.

Mój przedmówca dobrze mówi. Żyjesz dla siebie. Załóż, to w czym się będziesz dobrze czuła. Idź też z pozytywnym nastawieniem, po to by dostać tą pracę. Niech będzie widać, że Ci zależy. Nie nastawiaj się też z góry negatywnie na ludzi. Lepiej iść z nastawieniem, że ludzie są z natury przyjaźni. Piszę to, ponieważ z Twoich postów bardzo się rzuca w oczy to nastawienie negatywne. Nie potrzebnie się tym zadręczasz. A to co było, to było. Czas na nowe.

[Kluska]

Macie rację, ale...

[wendigo]

A mi się zdaje... że jednak trochę przesadzasz

[Jeżynka]

[Nadiyah]

Ja wyrażę się może z drugiej strony tutaj, ponieważ właśnie niedawno ja rekrutowałam osobę (dokładnie dziewczynę) do stażu u mnie w dziale. W spódnicy nie była, bez makijażu i tak jakoś zwykle. Summa summarum dziewczyna stażu nie dostała, bo kompetencji nie miała jakich szukałam

Jeśli nie przepadasz za spódnicami i kieckami - weź ubierz po prostu czarne jeansy + białą koszulę (żadne kolorowe sweterki, zawieszki itd.) - może takie coś?
Włosy jakoś zepnij i tyle. Są i bardo prawdopodobne, że osoba będzie patrzeć na wygląd, więc może dobrze będzie spróbować jakoś ogarnąć ład po prostu.
Tak z innej beczki - nie mów sloganami, których uczą w szkołach, spróbuj te slogany wyrazić swoimi słowami (mnie to przykładowo irytowało)! Przychodź uśmiechnięta, z pewnością siebie, itd. Ja na przykład bardzo lubie rozmowy o pracę, bo to jest doświadczenie i sama nauka i rozmowa z doświadczonymi ludźmi - pokazuj taką chęć zainteresowania od samego początku.


A jak się ubrałam na swoją rozmowę o pracę? Przysłowiową elegancką górę (koszula i te włosy) + majtki na dole - rozmowę o pracę miałam przez Skype

[Kluska]

[Nadiyah]

Teoria nie odbiega od praktyki jak by nie patrzeć - ważne jest żeby nie zachowywać się jak ten przyszłowiowy robot i wymyślać samemu wszystko, a nie lecieć z głowy

Good luck!

[Kluska]

U mnie bardziej problemem jest brak pewności siebie Bo już z góry ustawiam siebie na przegranej pozycji...

[Nadiyah]

Ale czemu? Nic do stracenia nie masz… Yolo i do przodu

[Belial]

Wiem coś o tym braku pewności siebie.

Muszę teraz się zmierzyć z nową rekrutacją. I też nie wiem jak to pociągnę, chociażby wizerunkowo.

[Lagertha]

Też się boję mojej rozmowy za miesiąc. Tyle od niej zależy.. Plus taki, że jak dobrze pójdzie to będę mogła bezkarnie łazić militarnie ubrana

Niestety z pewnością siebie też miewam problemy. Ale to jeszcze naleciałości z dziecinstwa i wieku dorastania.

Też się boję mojej rozmowy za miesiąc. Tyle od niej zależy.. Plus taki, że jak dobrze pójdzie to będę mogła bezkarnie łazić militarnie ubrana

Niestety z pewnością siebie też miewam problemy. Ale to jeszcze naleciałości z dziecinstwa i wieku dorastania.

[JuicyLucy]

Z mojego doswiadczenia to trzeba sie ubrac tak aby wzbudzic zaufanie i jednoczesnie respekt. Najlepiej przyzwoita sukienka ale za kolana, zakryte szpilki i koniecznie w kolorze ciemnym (czarny i granat). Sukienka i buty winny byc dobrej marki (bo to widac) i koniecznie klasyczne. Jesli chodzi o to co ja przeszedlam, to zawsze bylam rekrutowana przez osoby starsze o poteznym doswiadczeniu w branzy i nie powiem, ze zawsze sie udawalo. Trzeba bylo zablysnac wiedza i sprobowac rozwiazac kilka problem, ale wiem ze wyglad mial duze znaczenie. Czyli umiar i klasyka z delikatna doza szyku . PS najpierw trzeba przejsc koszmarne testy numeryczne