[andrzej]

Tak czytam, czytam to forum i czuję się lepiej - jednak nie jestem "odmieńcem"

będę pisać o sobie w formie żeńskiej, bo jednak te prawie 3 dychy, które mam na karku spowodowały, że się do pisania tej formy po prostu przyzwyczaiłam

a oto moja historia:

Fizycznie urodziłam się dziewczynką. Jak byłam mała rodzice ubierali mnie w damskie ciuszki. Miałam wtedy włosy mniej więcej do uszu. Tak było dopóki trochę nie podrosłam - czyli do ok 5 roku życia. Wtedy się zaczęło. Lubiłam bawić się z chłopakami, łazić po drzewach, rozrabiać, grać w piłkę. Zabawy z dziewczynkami były dla mnie nudne. No i już wtedy nie dawałam na siebie założyć sukienek, ani nie chciałam mieć dłuższych włosów. Lubiłam chłopięce ubrania, chłopięce zajęcia i jak mnie mylono z chłopcem. Pamiętam też pewną sytuację... Miałam wtedy 5 albo 6 lat. Bawiłam się z koleżanką i z jej bratem w ślub. On był księdzem, a ja panem młodym bardzo mi ta rola pasowała. A koleżanka była moją jakby pierwszą w życiu miłością. Podobała mi się jeszcze przez ładnych kilka lat. Dopiero w połowie podstawówki straciłam z nią bliższy kontakt (wyprowadziła się), a ja zaczęłam się interesować wtedy innymi dziewczynami. Od 5 do 16 roku życia ubierałam się jak chłopak i miałam krótkie włosy (no poza komunią, na którą musiałam włożyć znienawidzoną kieckę i mama zapuściła mi włosy do szyi). W podstawówce miałam praktycznie samych kolegów, no i ukochaną "A." Gdy zaczął się okres dojrzewania zaczęłam czuć się źle w otoczeniu. Pojawił się podział ról no i razem z nim podrywanie dziewczyn przez chłopaków. Ja oczywiście zachowywałam się jak chłopak i gdy podobała mi się jakaś dziewczyna to też chciałam ją poderwać... Dziewczyny były wobec tego tolerancyjne albo po prostu nie dostrzegały w tym podrywu tylko zwykłe żarty, za to większość chłopaków dawała mi się we znaki. Byli złośliwi, dokuczali mi okropnie i nazywali "obojnakiem". Wf był dla mnie mordęgą. Wstydziłam się przebierać, do tego irytowały mnie ćwiczenia wykonywane na dziewczęcym wfie. Ja chciałam grać w piłkę z chłopakami. W końcu poprosiłam mamę i jakoś udało się załatwić zwolnienie z wf-u. Na zwolnieniu jechałam przez 4 lata. Dopiero w klasie maturalnej się przemogłam i brałam w nim udział, chociaż szatnia nadal była dla mnie znienawidzonym pomieszczeniem i starałam się przebierać, jak już nikogo w niej nie było.

Po miłości do A. było jeszcze kilka innych platonicznych, ale nigdy do faceta. Faceci mi imponowali od zawsze, ale miłostkami były kobiety. Będąc w okresie gimnazjum poznałam na czyimś weselu pewną dziewczynę, która nie mieszkała na moim osiedlu. Zakochałam się w niej na pierwszym spotkaniu, Rozmawiałyśmy wtedy pół nocy. Złapałyśmy b. dobry kontakt i zaczęłyśmy się spotykać. Totalnie nie przeszkadzał jej mój styl ani moja niestandardowa osobowość. Myślę, że chyba wręcz jej to odpowiadało, że byłam jak chłopak. Tylko taki trochę bardziej rozwinięty chłopak, bo nie ma co się oszukiwać ale panowie w wieku 15 lat są w większości strasznie dziecinni. Przyjeżdżałam do niej bardzo często. Niejednokrotnie zrywałam się ze szkoły i jechałam do niej. Po niedługim czasie zapoznała mnie ze swoim otoczeniem, a że była bardzo lubiana i szanowana, to i otoczenie przyjęło mnie dość ciepło. Dziewczyny mnie bardzo lubiły ( i chyba je trochę fascynowałam), a chłopaki może i nie byli wobec mnie zbyt wylewni ale przynajmniej złego słowa na swój temat nie usłyszałam. Spędzałam tam każdą wolną chwilę. Tak dożyłam liceum, do którego oczywiście poszłam razem z nią, a ona stała się moją nieoficjalną dziewczyną. Pamiętam, że w tamtym okresie matka zapytała mnie czy nie chciałabym być chłopcem, ale powiedziałam, że nie i wyparłam tę myśl ze swojej świadomości. Było to dla mnie jakieś przerażające i nie chciałam nawet o tym myśleć. Nienawidziłam facetów za to, że mnie odrzucali i wyśmiewali, nazwali mnie Andrzejem (imię oznacza "męski"), więc jak mogłabym stać się jednym z nich? Przecież to niemożliwe.

W połowie okresu liceum pojawił się silny nacisk na podział płci... Dziewczyny zakładały skąpe ciuszki i buty na obcasie, a panowie chodzili na siłownię. I wtedy zaczęły się schody. Moja ukochana chodząc po sklepach za ubraniami dla siebie zaczęła i mnie w takie szmaty ubierać. A ja głupia zakochana się na to wszystko godziłam. I tak wylądowałam w szpilach, w opiętych szmatach i z włosami do ramion. Próbowałam się jakoś odnaleźć w nowej sytuacji. Pasowało mi to pod tym względem, że wreszcie mnie nikt nie wytykał palcami i nie wyśmiewał. Spowodowało to u mnie nawet pewien komfort psychiczny i przez chwilę nie chciałam tego zmieniać. Przyjemnie było po tylu latach wreszcie nie być postrzeganą jako dziwak. Liceum jednak minęło, ukochana znalazła sobie faceta, a ja poszłam w odstawkę. Szkoła kojarzyła mi się z brakiem tolerancji i akceptacji, więc broniłam się przed studiami jak tylko mogłam i poszłam do pracy. W tym czasie trochę odnalazłam się w stylu rasowej "butch" (jeszcze wtedy nie wiedziałam, że taki styl istnieje). Szpilki i obcisłe fatałaszki zrobiły out, włosy ścięłam na krótko i tak sobie żyłam przez kilka lat. Po drodze przewaliło się kilka miłostek, żadna mnie nie chciała. Miałam w pracy koleżankę les, która myślała że ja jestem zdeklarowaną lesbijką (dzięki temu mi się przyznała) i zabrała mnie do klubu branżowego. Bawiłam się tam świetnie. Wreszcie kobiety nie patrzyły na mnie krzywo, że je podrywam. Ba! Nawet ze mną flirtowały haha doznałam wtedy szoku i pierwszy raz w życiu poczułam pozytywną energię i jakieś światełko, że może być lepiej. Pomyślałam wtedy - od zawsze podobają mi się kobiety, zatem muszę być lesbijką. Poznałam tam moją pierwszą prawdziwą dziewczynę. Nie był to udany związek ale dowiedziałam się w nim dużo o sobie. Ona lubiła rasowe butch, a nawet takie "męskie" laski. Wykopałam wtedy swoje stare męskie ciuchy z szafy. Nazywała mnie czasem "swoim mężczyzną" a mi to bardzo odpowiadało. Dziewczyna się zmieniła ale też akceptuje mój "styl" (?) - mam praktycznie same męskie ubrania (praktycznie bo damskie mam tylko eleganckie ale nawet w nich mnie mylą z facetem haha), krótkie włosy i podobno trochę androgyniczną urodę i dzięki temu w 70% przypadków ludzie zwracają się do mnie per "Pan" . Pasuje mi to. Jedyny mankament jest taki, że chodzę po tym świecie ponad ćwierć wieku, a w męskich ubraniach wyglądam co najwyżej jak licealista... Niedawno powiedziałam dziewczynie, że nie wiem kim jestem. Akceptuje to i powiedziała, że kocha mnie jako osobę, a nie jako faceta czy kobietę. Tak więc problem w sumie największy mam teraz, gdy muszę pokazać dowód - ludzie mnie potrafią zapytać czyje to dokumenty (dowód wyrabiany był jak udawałam cis kobietę). Inna sprawa to taka, że publicznie wstydzę się tego, że jestem kobietą. Nie czuję się pewnie, gdy nie jestem uważana za faceta. Mam ochotę się wtedy gdzieś schować i poczekać aż wszystko minie.

To wszystko dało by się znieść, ale ludzie podchodzą do mnie z dystansem. Nie budzę zaufania, które niejednokrotnie jest potrzebne. Z pracą też jest problem. Gdy idę na rozmowę, to zakładam te "damskie" eleganckie ciuchy, ale po paru dniach w robocie zaczynam być sobą i pojawiają się dziwne reakcje i bardzo często niechęć współpracowników. W takiej atmosferze nie da się długo wytrzymać. Inna sprawa jest też taka, że kręcą mnie zawody ogólnie przyjęte za męskie, więc jestem z góry na przegranej pozycji, przez samo imię w cv. Próbowałam też od początku występować w męskich ubraniach ale wtedy nie zdarzyło mi się, żeby mnie ktokolwiek zatrudnił...

Męczy mnie już to życie. Znowu jestem bez pracy i mam problem ze znalezieniem nowej. Nic mnie nie cieszy. Nie lubię wychodzić do ludzi szczególnie w lato, bo słyszę niejednokrotnie za plecami "to facet czy laska?". W lato się gotuję, bo wstydzę się swojego biustu i staram się go ukryć. Nie lubię jak ktoś zwraca się do mnie po imieniu, a najgorsze co można zrobić to powiedzieć obcej osobie np. w sklepie, że jestem kobietą.

Jeśli się okaże, że rzeczywiście jestem ts to cała zmiana kosztuje krocie, a ja przez to że mam K w dowodzie nie mogę nawet na życie normalnie zarobić, a co dopiero mowa o reszcie...

Zastanawia mnie tylko jedno - nie czuję potrzeby dorabiania sobie niczego pomiędzy nogami. Kiedyś chciałam, teraz już tego specjalnie nie potrzebuję. Czy to mnie wyklucza z bycia ts? Może dlatego tak się stało, że seks z moją partnerką daje mi dużo satysfakcji i nie jest typowo lesbijski. Przy niej nawet tych cycków się nie wstydzę. Ciało jeszcze jakoś udało mi się zaakceptować, chociaż całe życie marzą mi się masywniejsze ramiona (pomimo tego, że jak na kobietę, to nie mam małych) i nie podoba mi się mój tyłek.

Już zupełnie nie wiem co mam myśleć...

Pozdrawiam wszystkich

[Freja]

[andrzej]

A właśnie, duży jest taki rozrost?

podobno u k/m hormony dają dobre efekty niezależnie od wieku, w którym się zacznie je brać, to prawda? Czy jednak jak zacznę przyjmować testosteron mając 30 lat, to efekty będą dużo gorsze niż u osób mających 20 lat?

[wendigo]

Cześć Andrzej, dużo z Twojej biografii przypomina moją (tzn. te fragmenty o odczuciach, wstydzie, problemach itp., bo ogólnie to ja wolę chłopców i się w koleżankach nigdy nie kochałem /ale wtedy jeszcze w kolegach też nie/ ).

Zaraz mnie ktoś zjedzie za stawianie diagnozy, ale... z czego wynikają Twoje wątpliwości czy to TS?

Cytat:

Jeśli się okaże, że rzeczywiście jestem ts to cała zmiana kosztuje krocie,

Niekoniecznie. Jeśli jesteś osobą cierpliwą, to wiele możesz zrobić na NFZ, w sądzie może się uda dostać zwolnienie z kosztów, a operacje też można pokombinować by zrobić na NFZ (dwie pierwsze).

andrzej napisał/a:

A właśnie, duży jest taki rozrost?

Różnie. Czasem nieznacznie, czasem do kilku cm.

andrzej napisał/a:

podobno u k/m hormony dają dobre efekty niezależnie od wieku, w którym się zacznie je brać, to prawda?

Ogólnie prawda.

Cytat:

Czy jednak jak zacznę przyjmować testosteron mając 30 lat, to efekty będą dużo gorsze niż u osób mających 20 lat?

Nie. Czasem nawet goście po 50-dziesiątce, 60-dziesiątce mają super efekty Wręcz wydaje mi się że im k/m starszy tym uzyskuje lepszy efekt (choć oczywiście taki młodszy k/m w jego wieku może wyglądać jeszcze lepiej ).

[Jeżynka]

Cytat:

Męczy mnie już to życie. Znowu jestem bez pracy i mam problem ze znalezieniem nowej. Nic mnie nie cieszy. Nie lubię wychodzić do ludzi szczególnie w lato, bo słyszę niejednokrotnie za plecami "to facet czy laska?". W lato się gotuję, bo wstydzę się swojego biustu i staram się go ukryć. Nie lubię jak ktoś zwraca się do mnie po imieniu, a najgorsze co można zrobić to powiedzieć obcej osobie np. w sklepie, że jestem kobietą. Jeśli się okaże, że rzeczywiście jestem ts to cała zmiana kosztuje krocie, a ja przez to że mam K w dowodzie nie mogę nawet na życie normalnie zarobić, a co dopiero mowa o reszcie...

Znam ten klimat
Niestety nie wydaje mi się, żeby dało się cokolwiek z tym zrobić, przynajmniej nie w Polsce. U dużej części społeczeństwa spotkanie osoby wybijającej się z genderowych konwencji wywołuje spory dyskomfort, któremu dają często upust w sposób jaki ci się opisało (komentarze/tworzenie nieprzyjemnego klimatu).

Mam ten sam problem z pracą - nie wzbudzam zaufania, największe sukcesy miałam tam, gdzie nie musiałam w ogóle pokazywać danych ani CV.

Jeśli nie przeszkadza ci twoje ciało i nie myślisz o operacjach branie testosteronu nie jest najbardziej przyszłościową opcją, ale efekty będą z grubsza te same w wieku 30 lat jak i 40.

[Ryu]

[andrzej]

[Ryu]

[Armand]

[andrzej]

[Misiek]

Ja mam tak, że jakieś przypadkowe interakcje w sklepie i zwrot per "pani" co raz mniej mniej ruszają, po prostu ja potem mówię w męskim i tyle. (przez telefon, to zależy:P) zależy to od kontekstu. Ale już np. na sali wykładowej, gdzie siedziało 100 innych osób, i wykładowca do mnie na "pani" (z racji głosu przed testo i tego, że mnie dokładnie nie widział, a głos sugerował kobietę), to w pierwszej chwili prawie, że serce do gardła i dziwne spojrzenia innych. nom, wiadomo

Ja się bujam między tranzycją a nie, też od jakiegoś czasu. narazie "eksperymentuję" z testo.
Uważam się za chłopaka, ale chyba bardziej tg niż ts. nie mam też parcia na "to" między nogami, zdarzało mi się o tym fantazjować, ale póki co parę razy, a większość czasu chyba jednak nie. I paker jakiś sprawę załatwi.
Cd cycków, proporcji ciała itp. Też nie mam najgorzej raczej, i zdecydowanie poziom dysforii spada w okresie jesienno/zimowym gdzie łażę poubierany (i to jakoś też mnie może wpędza w konfuzje różnego typu? ten brak dysforii, bo mam passing i jest git?) no ale latem to już nie bardzo wiem co ze sobą zrobić.
Ale to nie jest "czysto"cielesne odczucie wstrętu do tej części. tzn wkurza mnie, że coś tam dynda, ale przede wszystkim cały świat wokół widzi, że coś tam jest, a przecież w tym świecie to babki mają cycki, a faceci wacki itp.
Tak jest, choć czasem by się marzyło, żeby było inaczej.
Nawet w środowisku LGBT często jest jakaś presja

[andrzej]

Mnie "pani" w ogóle nie rusza. Wolę gdy do mnie mówią per "pan" i nienawidzę poprawiania, ale jak ktoś od początku mówi "pani" to jest mi to obojętne. Najlepsze akcje są jak stoją obok siebie dwie osoby i jedna mówi per "pan" druga per "pani"

Ja teraz chodzę na studia i wykładowcy mówią do mnie na "pan" i niejednokrotnie ktoś zwrócił uwagę "to koleżanka"... no i wiadomo cała sala na mnie a ja co? siedzę i mam ochotę zapaść się pod ziemię.

Inna sprawa jest taka, że moim marzeniem w kwestii pracy zawsze był pewien zawód zaufania... I kształcę się w tym kierunku. Ale skoro nie budzę zaufania, to jak mam wykonywać wymarzony zawód? O ironio!

[Belial]

Ryu, moja rodzina (a jestem z Warszawy przeciez) bardzo idzie w strone normatywnosci, dziewczynki tak, chlopcy siak. Podwojne standardy.

[Ryu]

[andrzej]

No to mamy dużo wspólnego z tą różnicą, że ja chcę sobie ułożyć życie w stałym związku z kobietą i nie wkręcam sobie że jestem ts, bo do tej pory tego nie wiem. Potrafię żyć zarówno jako kobieta, jak i jako facet, z tym że jako facet się lepiej i pewniej czuje. Inna sprawa jest taka, że nie ma na mnie damskich ubrań haha wszystkie damskie ciuchy muszę poprawiać u krawcowej. To skutecznie utrudnia dłuższe funkcjonowanie jako kobieta. Związki z facetami mnie totalnie nie interesują i wiem, że to się nie zmieni, a w naszym homofobicznym kraju nie ma szans na normalne życie lesbijek, nie mówiąc już o wychowywaniu przez nie dzieci. Widzisz, w Twoim zawodzie to, jaki jesteś może się okazać atutem. W moim mnie za to zjedzą (adwokat). Najbardziej ku tranzycji skłania mnie fakt, że lepiej mi się funkcjonuje jako facet i że dużo by to ułatwiło w dalszym życiu (rodzina, dzieci, rozwój zawodowy).

[wendigo]

[Lagertha]

[kicur]

[Emiele]

[andrzej]

[Gabi]

[wendigo]

[kicur]

[andrzej]

na mój widok dziecko powiedziało kiedyś z zachwytem w głosie i na twarzy "mamo jaki ten pan jest ładny" że geje mnie podrywają to już też na mnie wrażenia nie robi...

Obecnie nawet jak ubiorę się w damskie ubrania, to znacząca większość społeczeństwa mnie pomyli z facetem, bo mam krótkie włosy, androgyniczną urodę i ponad 180cm wzrostu. Podając szczegółowiej to mylą mnie wszyscy panowie i większość kobiet 50+ (młodsze bywają bardziej spostrzegawcze). Głos też mam niski. Obcy ludzie przez tel myślą, że gadają z facetem i to nie w większości przypadków a w 100%.

Na konsultację z pewnością się wybiorę ale najpierw chcę trochę powymieniać poglądy i doświadczenia z ludźmi podobnymi do mnie

[wendigo]

[andrzej]

[Fadi]

Skądś znam ten problem z chęcią bycia ojcem. Bo nawet takie dziecko, jeżeli urodzi Ci partnerka, nie ma Twoich genów, co dla facetów bywa bardzo ważne...

Masz udany związek a to bardzo dużo - ciesz się tym.

Co do pracy... deklarując się jako lesbijka od dzieciństwa, porzuciłam od razu pomysł pracy w szkole i nauczania... kiedyś czasy były jeszcze mniej tolerancyjne
Ale jeśli bardzo Ci zależy na obranej karierze to pomyśl sobie, że jak już przebrniesz przez ogromną falę "hejtu?" i zostaniesz sławnym prawnikiem, nikt Cię nie będzie mylił Ja zawsze powtarzam, że w relacjach profesjonalnych, jak się jest kompetentnym, to ludzie są dojrzalsi w późniejszym życiu i nie ma takich gierek emocjonalnych jak w LO... no w każdym razie w moim odczuciu jest ich mniej.

Problemem byłaby np. praca z dziećmi jak jest się lesbijką - to mogłoby nie przejść, ale zawód adwokata, gdzie będziesz najwyżej "dziwadłem" a nie pedofilem, moim zdaniem jest do przeżycia To też zależy jaką kto ma grubą skórę. Tak naprawdę Polska to mały kraj i środowiska z konkretnych miast/regionów się znają, więc jak Cię kilka razy pomylą, z czasem kwiat palestry przyzwyczai się, że ma w swoich szeregach taką "egzotykę". Ja bym była dobrej myśli

[andrzej]

[Armand]

Ja chciałbym być ojcem, ale nie mam parcia na to, żeby było genetyczne. Byłoby miło, ale równie dobrze mogę wychowywać adoptowane, lub urodzone przez moją partnerkę, a poczęte z nasienia dawcy.

[andrzej]

Ja niestety mam typowo samcze parcie na geny... sam tego do końca nie rozumiem ale wiem, że tak jest i nic z tym nie zrobię...

a'propos dzieci, to ktoś mi powiedział, że dzieci lubią podglądać... i zadał mi pytanie co zrobię jak zobaczy, że nie jestem cis facetem (wiadomo o co chodzi). Przecież nie będę mu tłumaczyć, że "tatuś miał kiedyś takie ciało jak mamusia"...

[Freja]

Cytat:

Ja niestety mam typowo samcze parcie na geny... sam tego do końca nie rozumiem ale wiem, że tak jest i nic z tym nie zrobię...

Nie wiem, czy to jest samcze. Też tak kiedyś miałam, ale z czasem mi przeszło.
Trochę pomogło pewnie uświadomienie sobie, jak bardzo zwodniczy jest ten "genetyczny instynkt", że np. jestem dzieckiem swoich rodziców i dokładnie nic z tego nie wynika, bo to jedni z najbardziej obcych mi ludzi na ziemi Dalej świadomość, że dokładnie tyle samo moich genów (50%) ma np. moje rodzeństwo, a wobec brata nigdy nie miałam takiego dojmującego uczucia, że to "krew z mojej krwi". Ale najlepiej chyba zwyczajnie czas pomógł i narastający z wiekiem cynizm

[Ryu]

[wendigo]

Ryu ma rację, a z tym podglądaniem... nie wiem niby jak, nigdy nie widziałem moich rodziców nago więc to nie jest aż takie proste

[andrzej]

No ja właśnie też nie widziałem swoich nago haha ale pytanie mnie zbiło z tropu.

Co do genów, to ja po prostu nie chcę, żeby moje dziecko było głupie... Wiem, jak to brzmi ale zarówno moja matka jak i ojciec dużo osiągnęli w życiu, ja też zawsze byłem jednym z lepszych i chcę tego samego dla mojego dziecka... Nauka nauką ale tendencje do IQ też się dziedziczy... Jakbym miał brata, to bym od niego wziął nasienie ale że go nie mam, to kombinuję inaczej...

[Jeżynka]

[andrzej]

No właśnie, więc gen musi być mój ale ja nie zamierzam rodzić - chcę być ojcem, a nie matką :-P

Dlaczego od razu presję? Ja na sobie presji nie czułem nigdy. Nikt mnie nie cisnął. Po prostu fajnie jest łapać to samo szybciej niż inni, nie tracąc przy tym zbyt dużo czasu na kminienie. Ewentualna presja jest zależna tylko od rodziców. Ja nie chcę jej wywierać. Chcę tylko, żeby moje dziecko miało w życiu łatwiej...

[0ZM4]

Jasne, że jest spoko, dopóki się na studiach nie okaże że nigdy nie musiałeś się uczyć i teraz zawalasz egzamin za egzaminem.

Jasne, że jest spoko, dopóki się na studiach nie okaże że nigdy nie musiałeś się uczyć i teraz zawalasz egzamin za egzaminem.

[wendigo]

[Jeżynka]

[andrzej]

[wendigo]

[Emu]

[andrzej]

[Rockman]

Przerzucacie się teoriami jakby conajmniej andrzej miał możliwość bycia dawcą
Generalnie to jest tak, że albo sobie wcześniej zamrozisz co trzeba i potem udadzą się cyrki z transplantacjami do cudzej macicy albo godzisz się na bezpłodność. Cena wysoka, ale za możliwość bycia sobą myślę, że to nie jest jakieś straszne. Przynajmniej dla mnie. Jak ktoś musi mieć biologiczne, to nikt nikomu nie zakaże zajścia w ciąże.
Pamiętajcie, że cele biologiczne nie są naszymi osobistymi! Która mała dziewczynka czy chłopiec marzy o tym by być matką/ojcem? Zazwyczaj pełno jest małych policjantów, strażaków, modelek, piosenkarek.

[Armand]

Ale w Polsce nie ma adopcji ze wskazaniem, a jak k/m sam urodzi to go pozbawią praw rodzicielskich... czy coś się zmieniło?

[kicur]

Obecnie w Polsce istnieje możliwość adopcji ze wskazaniem, ale jest ograniczona do krewnych albo małżonka rodzica dziecka.

Jeśli K/M jest po zmianie dokumentów, urząd stanu cywilnego może odmówić rejestracji dziecka (mam na myśli, że taka sytuacja się zdarzyła, nie, że urząd ma taką prawną kompetencję). Jeśli K/M jest przed zmianą dokumentów, to nie powinno być problemów z uzyskaniem aktu urodzenia dla dziecka. Odebranie praw rodzicielskich jest w Polsce ostatecznością i zdarza się naprawdę rzadko. Są inne środki przewidziane w pierwszej kolejności przez kodeks rodzinny, jednym z nich może być ograniczenie władzy rodzicielskiej... jednak nie z powodu samej tożsamości płciowej, a różnych atrakcji, które mogą się z nią wiązać - depresji czy zaburzeń lękowych, problemów finansowych czy na rynku pracy, kiepskich relacji z rodziną, która inaczej mogłaby być wsparciem w opiece nad dzieckiem, wreszcie nienajlepszego postrzegania osoby trans w społeczeństwie.

[wendigo]

[andrzej]

Minęły 3 lata od rozterki więc podzielę się rozwiązaniem mojego problemu od 2 lat i 3 miesięcy jestem na hrt, jest mi z tym cudownie, nie żałuję decyzji pod żadnym względem. Wreszcie się sobie podobam, mam więcej energii życiowej i pewności siebie. Dziękuję wszystkim, którzy mi po części pomogli w tej trudnej decyzji. Okazało się, że moje wahanie wynikało ze strachu przed zastrzykami hormonalnymi, a rzekoma wcześniejsza akceptacja siebie była ułudą teraz to wiem

[Freja]

Gratuluję!