[Nadiyah]

Hej!
Naszedł mnie pomysł na kolejny wątek!
Pytanie do Państwa - jak dowiedzieliście się o transseksualiźmie? Internet/książki/znajomi/ksiądz/kosmita?

Z mojej strony wyglądało to tak, że najpierw odkryłam stronę dla TV - crossdressing.pl, ale jednak to nie było jednak to, 'czego chciałam', ale jednak to tam znalazłam wiecej materiałów o ts i tak znalazłam trans-fuzje, która zamieniła się na aktualną transpomoc

Now it's your turn!

[Armand]

Ja zacząłem szukać informacji w necie po tym, jak dotarło do mnie, że nie chcę już udawać kobiety.
Hm.. a konkretniej, że nie muszę.

[DeadSally]

z życia... z telewizji? jak miałam z 10 lat to widziałam jakąś trans na ulicy - w latach '80. dostałam nawet uwagę od mamy żebym się tak nie gapiła (chyba, nie pamiętam)

z życia... z telewizji? jak miałam z 10 lat to widziałam jakąś trans na ulicy - w latach '80. dostałam nawet uwagę od mamy żebym się tak nie gapiła (chyba, nie pamiętam)

[Dalialama]

Gdzieś we wczesnej podstawówce chodziła wieść o operacjach zmiany płci ale nie miałam jak tego zweryfikować. O transseksualizmie jako takim musiałam się dowiedzieć gdy Anna Grodzka kandydowała do sejmu. Jednak dopiero kilka lat później, w gimnazjum, określiłam się jako transseksualistka.

[Freja]

[WojtekM]

Wpadła mi w ręce książka zacnego doktora Dulko. W 90%, o czym pisał, odnalazłem siebie.

[Lagertha]

Jak zrobiło się głośno o Annie Grodzkiej. Wcześniej rodzice pilnowali bym nigdy nie dowiedziała się o możliwości "zmiany płci", zresztą tak samo jak o moim IS. O IS dowiedziałam się później przez przypadek... Zawsze wiedziałam, że jestem "inna" ale nie umiałam tego nazwać...

Jak zrobiło się głośno o Annie Grodzkiej. Wcześniej rodzice pilnowali bym nigdy nie dowiedziała się o możliwości "zmiany płci", zresztą tak samo jak o moim IS. O IS dowiedziałam się później przez przypadek... Zawsze wiedziałam, że jestem "inna" ale nie umiałam tego nazwać...

[Gabi]

W sumie o czymś co się nazywa transseksualizm słyszałam już w dzieciństwie ale wówczas wśród moich znajomych krążyła opinia, że to geje przebrani za kobiety. Raz w wieku nastoletnim znalazłam w czasopiśmie opis transseksualistki tyle, że przedstawiono ją jako mężczyznę który przeszedł masę operacji plastycznych i upodobnił się do kobiety. W wieku dorosłym widziałam kilka programów gdzie pokazywali (wybaczcie za określenie ale tak to odebrałam) facetów w sukienkach. A to że istnieje coś takiego jak korekta płci, HRT i że taka osoba wcale nie wygląda jak facet w sukience dowiedziałam się przypadkowo trafiając na stronę transfuzji trzy albo cztery lata temu już straciłam rachubę. A na samą transfuzję trafiłam jak w wyszukiwarce otworzyła mi się nie mam pojęcia dlaczego, strona na której Inka pokazywała swoje zdjęcia i pisała, że jest transką i każda może tak wyglądać ,czy coś w tym stylu. Tak się wtedy wkurzyłam, że jakaś laska robi sobie jaja z biednych trnsów (facetów w sukienkach) że założyłam konto na transfuzji, żeby ją zwymyślać, na szczęście zaczęłam czytać i zaczęły mi się otwierać oczy jak u dziecka które nagle zobaczyło po raz pierwszy na oczy.

[Andrut]

W ośrodku, jak miałem 13 lat. Powiedziała mi o tym pracująca tam psycholog. Nie przepadałem za nią, ale za to jestem jej wdzięczny. Dzięki temu mogłem wcześnie zacząć, jeżeli nie samą przemianę prawno-medyczną, to chociaż społeczną.

[wendigo]

Ja jakoś zawsze wiedziałem... Miałem 4 albo 5 lat jak mówiłem, że "jestem chłopcem" i mama wtedy mówiła: "nie ma sprawy, to cię przerobimy" ale to było takie prześmiewcze... Jak miałem z 8 czy 10 lat, przeczytałem w "Poradniku domowym" historię "Kasi, która była Wojtkiem". Programy też jakieś były... Ale jakoś nie umiałem tego powiązać ze sobą... a kiedy i w jakich okolicznościach powiązałem, to szczerze mówiąc nie pamiętam...

[Malina6]

Ja wiedziałam od samego początku, że jestem K (tzn. od 4 roku życia).
W okresie nastoletnim oglądałam film dokumentalny o polskich transkach, które były ładne, no i w tych latach Eurowzję wygrała Dana International, więc wiedziałam, że chcę taka być.
Nie było wtedy neta i dlatego nie zaczęłam terapii wcześniej, czego bardzo żałuje...

Ja wiedziałam od samego początku, że jestem K (tzn. od 4 roku życia).
W okresie nastoletnim oglądałam film dokumentalny o polskich transkach, które były ładne, no i w tych latach Eurowzję wygrała Dana International, więc wiedziałam, że chcę taka być.
Nie było wtedy neta i dlatego nie zaczęłam terapii wcześniej, czego bardzo żałuje...

[Ada75]

Z czasopisma bodaj "Pan" się nazywało. Później biblioteka i książki w tym wspomniany wyżej guru.

Z czasopisma bodaj "Pan" się nazywało. Później biblioteka i książki w tym wspomniany wyżej guru.

[Monika1998Monia]

może to śmieszne ale jak oglądałam dawno temu "Rozmowy W Toku" był jeden odc dotyczący TS, ten właśnie odcinek mnie uświadomił kim jestem tak naprawdę.
I tak w sumie zostało aż do teraz, a ten odcinek był emitowany jakoś 10lat temu

[Kluska]

Miałam 13 lat, kiedy przypadkiem znalazłam u kogoś jakąś babską gazetę, a w niej artykuł o ts. A nadmienię, że były to czasy, w których o internecie (takim w obecnej formie) nie śniło się najstarszym fizjologom. Przeczytałam ten artykuł i pomyślałam, że to chyba o mnie... Minęło jednak kilka lat i okazało się, że mimo wszystko jestem "normalną" kobietą. Do dziś nie umiem rozkminić swojego dziwnego przypadku. Zresztą, po co.

[Sven]

syn sąsiadów rodziny jest ts

syn sąsiadów rodziny jest ts

[Raja]

W sumie to nie pamiętam - najprawdopodobniej po prostu zrobiłam jako dzieciak research w internecie chcąc sprawdzić co mi "dolega".

[4Ever_Young]

Z tego co pamiętam przypadkowo obejrzałam jakiś program w TV, który dał mi ogromną nadzieję na nowe, lepsze życie i zarazem obawy przed trudnościami z tym związanymi.

[Monoko]

W moim przypadku od bardzo dawna wiedziałam, że coś jest nie tak z moją osobą ale nie umiałam tego nazwać. Najbardziej dało mi się to we znaki w okresie dojrzewania (z wiadomych względów). Pojawiające się włosy na ciele i twarzy zaczęły napawać mnie wewnętrznym obrzydzeniem do siebie. Niepokoił mnie mój zmieniający się głos i wzrost kości. Z każdym dniem uśmiechu na twarzy ubywało a mój charakter zmieniał się na bardziej depresyjny i zamknięty. I w takim stanie dotrwałam do okolic 20 roku życia kiedy zaczęłam dociekać coraz bardziej dlaczego tak się czuję. Z pomocą Internetu nie trzeba było długich poszukiwań - po nitce do kłębka trafiłam w źródło problemu. Wtedy jeszcze przez długi czas mamiłam się, że "to na pewno nie mój przypadek; pewnie coś innego mi jest". Dzisiaj wiem, że to tylko kolejny mechanizm wyparcia. Nadszedł czas zaakceptować swoją osobę.

[2in1_inkarnacje]

Internet. Tylko ja nie umiałem wtedy szukać i wyszło jak wyszło, w dalszej perspektywie. Bo zapytać się kogoś wprost, ani nie było odwagi, ani kogo, ani jak, ani tym bardziej sprecyzować, o co mi chodziło.

Internet. Tylko ja nie umiałem wtedy szukać i wyszło jak wyszło, w dalszej perspektywie. Bo zapytać się kogoś wprost, ani nie było odwagi, ani kogo, ani jak, ani tym bardziej sprecyzować, o co mi chodziło.

[Hanadji]

To dziwne, ale miałem kilka "źródeł".
Przede wszystkim... Deviantart. Pewnie wiele osób kojarzy tę stronę. Pewnego dnia natknąłem się na interesującego użytkownika. Zauważyłem, że kiedyś był panią, a potem panem.
Miałem trochę "mindfucka", ale potem trafiłem na Grabieżcę.
Drugim źródłem jest jakby... Zwykła świadomość. Nie wiem, skąd, ale skądś wiedziałem o transach, tak samo jak o homoseksualistach i innych orientacjach skądś wiedziałem.
No i sam w sobie internet, rzecz jasna.

[Jeżynka]

pojęcia nie mam jak, pewnie jakiś mój dziadek/babeć/wujek/rodzic śmieszkował z transów albo coś, pamiętam że w piaskownicy się bawiłam w zmianę płci (ale nie wyrosłam na tru benjaminowską m/k)

jak mi się zaczęła dysforia to wygoglałam niebieskie forum, potem zagraniczne fora i czytałam ze trzy lata wszystko co było dostępne

[southener]

Od czwartego roku zycia wiedzialem, ze jest cos ze mna nie tak. Od szostego roku zycia bardzo wyraznie czulem ze jestem chlopcem. Gdy mialem 12 czy 13 lat to po raz pierwszy przeczytalem artykul w jakims tygodniku o tym, ze ktos przeszedl operacje zmiany plci. Wtedy juz wiedzialem, ze ja tez tego pragne, ze jesli jest taka mozliwosc to kiedys tez takiej operacji sie poddam. Potem gdy juz mialem 19 lat na powaznie zaczalem sie interesowac tym co jest ze mna nie tak i po raz pierwszy w jakims czasopismie mlodziezowym przeczytalem o transseksualizmie. Potem kupilem jakies ksiazki z zakresu seksuologii i juz wiedzialem co mi dolega i co mam z tym zrobic.

[Vera-chan]

Samo zjawisko pojawiło się w świadomości, chyba gdzieś między 1997-2003 - w kobiecym czasopiśmie była historia m/k chyba z zachodniej Polski, opisującą swoją historię, ale będąc jeszcze przed operacją. Pamiętam zdjęcie dość kobiecej, ale jeszcze męskiej twarzy z krótkimi, farbowanymi, jasnoblond włosami, po lewej stronie artykułu. Bardzo mnie ciekawi, czy ktoś to może kojarzy, albo wie czy się tej osobie powiodło

Pomimo przeczytania tego, nadal było to dla mnie nie więcej niż fikcja i tak na dobrą sprawę wiedza o tym i że jest to możliwe jest u mnie świeże. Bo wszelkie oznaki w mangach czy filmach również wędrowały do worka fikcja. Dopiero gdy do mnie dotarło, że naprawdę są takie operacje, że są takie osoby, pokazało mi to, że to nie jest tylko wyobrażenie, udawanie itp.

[kicur]

Kiedy miałem 5-6 lat, to wiedziałem, że jestem płci męskiej, chociaż moje otoczenie uważa, że jestem dziewczynką.

W wieku 8 lat dostałem na Gwiazdkę Księgę Rekordów Guinessa, tam w jakiejś kategorii był opisany zdobywca tego rekordu, który biologicznie się urodził kobietą, a po zmianie płci mu urosła broda i zaczął mówić niskim, męskim głosem (aż chyba w święta poszukam tej księgi sprawdzić, co to mogła być za kategoria...).

Gdy miałem jakieś 10 lat, w jakimś kobiecym czasopiśmie typu "Naj" czy "Przyjaciółka" zobaczyłem reportaż, w którym była opisana historia dwójki TS: mężczyzny i kobiety. Artykuł mówił tylko o medycznych aspektach tej zmiany. Ogólnie było to wszystko opisane w sposób dosyć... przerażający. Skończyłem czytać ten artykuł, porównałem z tym, co ja sam przeżywałem, i pomyślałem "To chyba ja "...

[Vera-chan]

[lyliyth]

Mialam depresje i zaczelam szukac logicznego wytlumaczenia moich odczuc co dla innych wyglada na dzis dzien tak:
O znalazlas w internece ze jest takie cos jak transseksualnos i nagle zmieniasz plec. Nice job!

W kazdym razie internety mi pomogly zidentyfikowac co mi dolega a najwiekszym szokiem bylo ze nawet jest wiecej przypadkow niz ja i nie jestem jedyna (super!)

[cichutka95]

Pierwszy raz to chyba było jeszcze za szkoły podstawowej i w początkach rozwoju internetu w Polsce. Sama internetu nie miałam, ale koledzy i koleżanki w sporej ilości już tak. W ten sposób ktoś znalazł informacje że istnieje coś takiego, jak osoby które "były mężczyznami a są kobietami" i innych takich. Potem jak ja dostałam internet, to było dobrze zobaczyć, że nie jestem sama w tym wszystkim.

[Nikl]

Ja od zawsze uważałam się za homo, myślałam, że to, że podobają mi się kobiety i chciałabym być facetem to zasługa orientacji. Jednak kiedyś udało mi się trochę poszperać w necie i dowiedziałam się, że jedno wcale nie łączy się z drugim. Im więcej czytałam o trans tym bardziej wiedziałam, że to nim właśnie jestem. Także to internet mnie zdiagnozował

[Kokosica]

Ja dopiero w wieku 18 lat wcześniej myślałam że jestem [gejem]
edit: Freja

Ja dopiero w wieku 18 lat wcześniej myślałam że jestem [gejem]
edit: Freja

[Marios]

Ja to szczerze czułem od dzieciństwa że lepiej mi być mężczyzną.Zawsze wolałem jeżdzić traktorami,kombajnami itd.W domu mama i babcia kupowały i lalki itp.Lecz także czasem dostawałem samochodziki i szczerze wolałem bawić się nimi niż lalkami owszem bawiłem się i lalkami ale robiłem po to żeby mamie nie było przykro.Zawsze też miałem męskie zainteresowania a od 4 klasy podstawówki podobają mi się dużo bardziej męskie ubrania,bielizna plecaki itd a niżeli by te kobiece.W obecności kolegów koleżanek zawsze mówię męskim głosem itd.Lecz aż do tych wakacji starałem się udawać to ze jestem kobietą lecz tak już nie potrafię. O tym że jestem chłopakiem uświadomiłem mając 13 lat. A o tym że jestem transseksualny dowiedziałem się w internecie.

[Marios]

wiem ale to jedyne uczucia które pamiętam z dzieciństwa. Przeczytaj dalszą choć też masz rację jeśli chodzi o tą część postu.

[Armand]

Ja nie lubiłem bawić się autami, bo personifikowałem swoje zabawki, a aut nie potrafiłem. No to przeca tylko auto. Co innego pojeździć autem naprawdę. To już jest zabawa.
Lalkę Barbie miałem i pluszaki, oraz klocki lego i kolejkę. Miałem też bodaj jedną lalkę bobasa, ale to mi się zawsze wydawało strasznie creepy. Takie martwe gumowe dziecko x:

[Marios]

Lalkami czasami się bawiłem tak od niechcenia wolałem auta a pojeżdzić autem to bym chciał i to bardzo jako mężczyzna.

[Jeżynka]

[Armand]

Nie szczymam i zapytam - jako mężczyzna się jakoś inaczej prowadzi auto? Czym innym zmienia się biegi czy co?

[Rockman]

Z tymi zabawkami, to mam dobrą historię. Mój seksuolog po zadaniu standardowego pytania, stwierdził z niemałym uśmiechem że wysuwam się zdecydowanie na prowadzenie w tej kategorii jeśli o lalki chodzi

Miałem ich chyba 3. Pierwsza od cioci na 4 urodziny, to była z tych płaczących, schizowała mnie kompletnie. Pamiętam, jak skradam się do piwnicy, by cisnąć zarazę w płomienie pieca. Misja się udała, przed kolejne 10 lat śledczy nie zdołali ustalić okoliczności zaginięcia owej. Druga, lat 5-6, to była chyba ta barbie, bo miała długie nogi. Znalazłem jakąś gumę na osiedlu (to była jakaś uszczelka od kanalizacji) rozciągnąłem między krzakami i wystrzeliłem nieszczęśnicę w kosmos. Trzecia-lat ok 7-8 zaznała litości, bo już ogarnąłem że zbrodnie są bez sensu i w nowym jeszcze pudełku wylądowała u mojej koleżanki z klasy. Potem już nikt nie ośmielił się kupować mi lalek.

[WojtekM]

Dobre, Rockman

Miałem nieco inny pomysł na lalki, ale równie skuteczny. Gdy dostałem pierwszą, rozebrałem ją i pomazałem trwale jej twarz i tułów na fioletowo, a potem rzuciłem w kąt. Z drugą zrobiłem dokładnie to samo. Trzeciej lalki nie dostałem. Rodzina przerzuciła się na kupowanie miśków, które uwielbiałem.

[wendigo]

[Alone_usunięty]

[Sven]

A moje lalki występowały w filmach akcji I ogólnie to najfajniejsze były klocki, a lalkami niespecjalnie umiałem się bawić. Nudy trochę. Jak seriale. Chyba że NCIS. Samochody też mnie nie interesowały, a pluszaki umiarkowanie. Przepadałem za klockami i plastyką, i ogólnie za bieganiem, wspinaniem się, itp. Zabawa w dom była jeszcze dziwniejsza niż lalki, nie rozumiałem. Jeżeli już chodzi o zabawy w udawanie czegoś, to podchody były fajne. I szyłem ubrania dla lalek barbie

A moje lalki występowały w filmach akcji I ogólnie to najfajniejsze były klocki, a lalkami niespecjalnie umiałem się bawić. Nudy trochę. Jak seriale. Chyba że NCIS. Samochody też mnie nie interesowały, a pluszaki umiarkowanie. Przepadałem za klockami i plastyką, i ogólnie za bieganiem, wspinaniem się, itp. Zabawa w dom była jeszcze dziwniejsza niż lalki, nie rozumiałem. Jeżeli już chodzi o zabawy w udawanie czegoś, to podchody były fajne. I szyłem ubrania dla lalek barbie

[Alone_usunięty]

[Sven]

U mnie w dzieciństwie nie było nic a nic transowego. Dopiero okres dojrzewania wydobył ze mnie, że chcę się przebierać za chłopaka W pierwszej gimnazjum wpadł mi taki pomysł do głowy. Myślę, że w dzieciństwie nie pasowałem do rzadnego stereotypu płci, albo do obydwu po trochę. Z resztą i teraz tak jest. Może utożsamiałem się z męskimi bohaterami w bajkach? Jakoś łatwiej mi było.

U mnie w dzieciństwie nie było nic a nic transowego. Dopiero okres dojrzewania wydobył ze mnie, że chcę się przebierać za chłopaka W pierwszej gimnazjum wpadł mi taki pomysł do głowy. Myślę, że w dzieciństwie nie pasowałem do rzadnego stereotypu płci, albo do obydwu po trochę. Z resztą i teraz tak jest. Może utożsamiałem się z męskimi bohaterami w bajkach? Jakoś łatwiej mi było.

[Fadi]

Co do zabawek - to były i Barbie i Lego W świecie lalek zawsze byłam Kenem A Lego to i piraci i policjanci... Nie tyle samochody, co motory i gry konsolowe wszelakie (to mi zostało)... książki przygodowe i kryminały A. Christie... No i w domu zawsze był ze mnie tatuś... Ogólnie wcześnie się zaczęło. Była i piłka kopana i koszykówka... Usłyszałam kiedyś od kolegi z klasy komplement: "Świetnie grasz!... jak na dziewczynę" i byłam strasznie dumna

A o samym zjawisku ts dowiedziałam się z filmu dokumentalnego na przełomie 80/90tych.