[sam]

Eh pora iść spać ale chyba jednak czeka mnie znów bezsenna noc...
Z tego co udało mi się wywnioskować dla wielu ts podstawowym celem jest srs, oszczędzają każdą złotówkę i odliczają dni do upragnionej operacji. U mnie tak nie jest. HRT - ok. Ale im więcej czytam o szczegółach operacji (powikłania, śmiertelność, kastracja/okalecznie na własne życzenie) tym większy strach odczuwam. Motyw skalpela tnącego moje ciało powraca często w koszmarach. Zastanawiam się, czy to nie mój umysł jest chory skoro chce okaleczyć w pełni zdrowe ciało.
Może dlatego że ów ciało nigdy nie miało operacji a każde nawet głupie pobranie krwi ociera się u mnie o traumę... W szpitalach bywam rzadko, jak już to gdy ktoś ze znajomych/bliskich zachoruje. Każda wizyta jest dla mnie mocno przygnębiająca, zwłaszcza gdy widzę tylu chorych/umierających ludzi Ledwo wytrzymuję w takim miejscu godzinę, nie wiem co by było gdyby trzeba było zostać na dłużej.
W innych sytuacjach nie zachowuje się aż tak tchórzliwie, to czego się boję w życiu najbardziej to chyba właśnie szpitale, choroby itp. Nie pomaga fakt iż najprawdopodobniej jak przyjdzie co do czego to drogę zmiany płci pozostanie mi przejść samotnie. Nie mam nikogo kto byłby przy mnie albo mnie jakoś wspierał...
Dochodząc do sedna, pytanie brzmi: jak radziliście sobie ze strachem przed operacją?
Pytanie dodatkowe: znacie może jakieś statystyki co do śmiertelności/powikłań dla poszczególnych operacji? Mam na myśli 1,2,3 w przypadku k/m i srs/ffs w przypadku m/k (coby nie było egoistycznie wątek ten ma służyć wszystkim ).

Eh pora iść spać ale chyba jednak czeka mnie znów bezsenna noc...
Z tego co udało mi się wywnioskować dla wielu ts podstawowym celem jest srs, oszczędzają każdą złotówkę i odliczają dni do upragnionej operacji. U mnie tak nie jest. HRT - ok. Ale im więcej czytam o szczegółach operacji (powikłania, śmiertelność, kastracja/okalecznie na własne życzenie) tym większy strach odczuwam. Motyw skalpela tnącego moje ciało powraca często w koszmarach. Zastanawiam się, czy to nie mój umysł jest chory skoro chce okaleczyć w pełni zdrowe ciało.
Może dlatego że ów ciało nigdy nie miało operacji a każde nawet głupie pobranie krwi ociera się u mnie o traumę... W szpitalach bywam rzadko, jak już to gdy ktoś ze znajomych/bliskich zachoruje. Każda wizyta jest dla mnie mocno przygnębiająca, zwłaszcza gdy widzę tylu chorych/umierających ludzi Ledwo wytrzymuję w takim miejscu godzinę, nie wiem co by było gdyby trzeba było zostać na dłużej.
W innych sytuacjach nie zachowuje się aż tak tchórzliwie, to czego się boję w życiu najbardziej to chyba właśnie szpitale, choroby itp. Nie pomaga fakt iż najprawdopodobniej jak przyjdzie co do czego to drogę zmiany płci pozostanie mi przejść samotnie. Nie mam nikogo kto byłby przy mnie albo mnie jakoś wspierał...
Dochodząc do sedna, pytanie brzmi: jak radziliście sobie ze strachem przed operacją?
Pytanie dodatkowe: znacie może jakieś statystyki co do śmiertelności/powikłań dla poszczególnych operacji? Mam na myśli 1,2,3 w przypadku k/m i srs/ffs w przypadku m/k (coby nie było egoistycznie wątek ten ma służyć wszystkim ).

[Jeżynka]

[sam]

[wendigo]

[sam]

Dzięki, nieco mnie to podniosło na duchu. W sumie najlepiej chyba patrzeć na operacje jak na ratowanie życia. Bo jeżeli mój stan pozostanie bez zmian (bezsenność, bóle serca i problemy z oddychaniem spowodowane stresem) to może się okazać że zejdę na zawał przed 30-ką...

Dzięki, nieco mnie to podniosło na duchu. W sumie najlepiej chyba patrzeć na operacje jak na ratowanie życia. Bo jeżeli mój stan pozostanie bez zmian (bezsenność, bóle serca i problemy z oddychaniem spowodowane stresem) to może się okazać że zejdę na zawał przed 30-ką...

[Armand]

[sam]

Wiadomo do srsu nikt nie zmusza natomiast jeżeli się go nie zrobi po rozpoczęciu HRT to skutki mogą być opłakane. U K/M brak dwójki grozi tym co jest opisane tutaj: http://www.transseksualizm.pl/p71 a u M/K brak srs grozi czymśtam związanym z jądrami (gdzieś było że długotrwałe przyjmowanie blokerów bez srs jest zagrożeniem dla życia i zdrowia ale teraz nie mogę znaleźć źródła, może ktoś mógłby się do tego odnieść?). Pewien endokrynolog (Zdrojewski chyba) radził zresztą że najlepiej byłoby zaczynać całą terapię od srs.

PS. Przypomniało mi się, gdzie było o śmierci po operacji. W tym temacie wątek niejakiej Marianny: http://transpomoc.pl/viewtopic.php?p=30607

Wiadomo do srsu nikt nie zmusza natomiast jeżeli się go nie zrobi po rozpoczęciu HRT to skutki mogą być opłakane. U K/M brak dwójki grozi tym co jest opisane tutaj: http://www.transseksualizm.pl/p71 a u M/K brak srs grozi czymśtam związanym z jądrami (gdzieś było że długotrwałe przyjmowanie blokerów bez srs jest zagrożeniem dla życia i zdrowia ale teraz nie mogę znaleźć źródła, może ktoś mógłby się do tego odnieść?). Pewien endokrynolog (Zdrojewski chyba) radził zresztą że najlepiej byłoby zaczynać całą terapię od srs.

PS. Przypomniało mi się, gdzie było o śmierci po operacji. W tym temacie wątek niejakiej Marianny: http://transpomoc.pl/viewtopic.php?p=30607

[kicur]

Jeśli się bardziej boisz operacji, niż czujesz, że ich potrzebujesz, to chyba znaczy, że po prostu nie są dla Ciebie. Może wystarczy Ci HRT?

Marianna dostała wylewu niedługo po operacji i wymaga teraz rehabilitacji. Była po pięćdziesiątce, więc coś takiego mogło się zdarzyć i bez operacji.

[caprica]

U m/k wystarczy orchidektomia (czyli usunięcie jąder) jeśli z jakichś przyczyn, nie robisz od razu srs (np. brak funduszy

[Armand]

[sam]

Oczywiście masz rację, chodziło mi właśnie o orchi/2 Choć w kontekście ogólnego strachu przed operacjami nie wiem czy to aż tak wiele zmienia bo i to operacja i to operacja. SRS co prawda jest o wiele bardziej skomplikowany a więc i więcej strachu gdyż większe ryzyko powikłań

Oczywiście masz rację, chodziło mi właśnie o orchi/2 Choć w kontekście ogólnego strachu przed operacjami nie wiem czy to aż tak wiele zmienia bo i to operacja i to operacja. SRS co prawda jest o wiele bardziej skomplikowany a więc i więcej strachu gdyż większe ryzyko powikłań

[Lagertha]

Sam: Moim zdaniem się nakręcasz. To że ktoś się boi operacji to rzecz całkowicie normalna. Nie boją się tylko wariaci. Ja mając moją ostatnią operację też się straszliwie bałam, a tchórzliwa nie jestem. A byłam tam tak jak Ty się obawiasz.. całkowicie sama i nikt na mnie nie czekał.. To też da się przeżyć.

Co się tyczy dwójki to jest ona konieczna ze względów zdrowotnych. Oczywiście możesz nie robić jej, ale ryzykujesz wówczas dosyć poważnie własnym zdrowiem. To samo tyczy się zresztą z orchi i mk. Natomiast sam SRS to nie jest obowiązkowy. Nie każdy też go może mieć. Różne mogą być powody.

A samych szpitali bać się nie musisz. Nie są to przyjemne miejsca, ale ludzie którzy tam pracują na pewno zrobią wszystko by nie wysłać Cię na drugi świat. Natomiast co się tyczy chirurgów i lekarzy, to dziś można się w miarę łatwo dowiedzieć różnych rzeczy na ich temat. Wystarczy trochę poszukać i iść do tego który najbardziej nam odpowiada. Jakieś ryzyko zawsze jest, ale tak na prawdę to jest ono wszędzie. Nawet jadąc samochodem potencjalnie ryzykujesz... Na prawdę nie ma sensu bać się na zapas.

A co się tyczy okaleczania. To jest tak, że każda operacja gdy jest niekonieczna jest okaleczeniem. Ale gdy jest konieczna to wówczas nim nie jest.

Sam: Moim zdaniem się nakręcasz. To że ktoś się boi operacji to rzecz całkowicie normalna. Nie boją się tylko wariaci. Ja mając moją ostatnią operację też się straszliwie bałam, a tchórzliwa nie jestem. A byłam tam tak jak Ty się obawiasz.. całkowicie sama i nikt na mnie nie czekał.. To też da się przeżyć.

Co się tyczy dwójki to jest ona konieczna ze względów zdrowotnych. Oczywiście możesz nie robić jej, ale ryzykujesz wówczas dosyć poważnie własnym zdrowiem. To samo tyczy się zresztą z orchi i mk. Natomiast sam SRS to nie jest obowiązkowy. Nie każdy też go może mieć. Różne mogą być powody.

A samych szpitali bać się nie musisz. Nie są to przyjemne miejsca, ale ludzie którzy tam pracują na pewno zrobią wszystko by nie wysłać Cię na drugi świat. Natomiast co się tyczy chirurgów i lekarzy, to dziś można się w miarę łatwo dowiedzieć różnych rzeczy na ich temat. Wystarczy trochę poszukać i iść do tego który najbardziej nam odpowiada. Jakieś ryzyko zawsze jest, ale tak na prawdę to jest ono wszędzie. Nawet jadąc samochodem potencjalnie ryzykujesz... Na prawdę nie ma sensu bać się na zapas.

A co się tyczy okaleczania. To jest tak, że każda operacja gdy jest niekonieczna jest okaleczeniem. Ale gdy jest konieczna to wówczas nim nie jest.

[DeadSally]

No, tak - Sam się nakręca. Ale... Znam jeszcze ze 3 osoby z podobnymi przemyśleniami. Wszystkie one jako argument wymieniały m.in. "sprawę Marianny". jedna z tych osób od kilku miesięcy ma niezrealizowaną pierwszą receptę na hormony bo boi że "wpadnie w śpiączkę". to jest jakiś efekt wertera.

No, tak - Sam się nakręca. Ale... Znam jeszcze ze 3 osoby z podobnymi przemyśleniami. Wszystkie one jako argument wymieniały m.in. "sprawę Marianny". jedna z tych osób od kilku miesięcy ma niezrealizowaną pierwszą receptę na hormony bo boi że "wpadnie w śpiączkę". to jest jakiś efekt wertera.

[WojtekM]

Jestem rodzinnie obciążony chorobami układu krążenia. Moi rodzice, dziadkowie (rodzice matki), brat mojej matki - wszyscy zmarli w wyniku "krążeniówki". Mimo tego nie zrezygnuję ani z hormonów, ani też z operacji. Wiem, że muszę o siebie dbać, przynajmniej raz w roku robić badania. To są zalecenia mojej lekarki i zamierzam ich przestrzegać. Być może zacznę HRT za pół roku, a może dopiero za rok, ale już teraz zaczynam działać, zmieniając sposób odżywiania i tryb życia. Tylko tyle i aż tyle mogę zrobić. Reszta nie będzie zależała ode mnie.

[Gabi]

Strach to normalna rzecz każdy się boi trzeba sobie tylko uświadomić, że przecież większość po operacji po cierpi jakiś czas a potem wszystko mija i zostaje tylko wspomnienie. Kiedyś bałam się latać ale uświadomiłam sobie, że przecież załoga też chce żyć i nie leci po to by się zabić. Ja natomiast boję się wręcz odwrotnej sytuacji, że ktos powie "nie da rady, nie da się, to wykluczone"

[redorov]

[Wild]

[Freja]

[wendigo]

No i jest jeszcze meto u k/m, gdzie też nie dochodzi do żadnego okaleczenia. Z resztą jak dla mnie to i tak jesteśmy okaleczeni już w momencie urodzenia. Transseksualizm jest okaleczeniem sam w sobie.
Tym niemniej nie zgadzam się z redorov i uważam że można to i tak widzieć jak zacytowana osoba.

[Hestia]

[sam]

[Jeżynka]

[sam]

[Jeżynka]

[sam]

Emmm chodziło mi bardziej o kwestię priorytetów. Jeżeli byłaby opcja że np jutro obudzę się w zdrowym i normalnym ciele płci przeciwnej to decyzja byłaby oczywista. Ale niestety jak wiadomo nie jest to takie proste i trzeba kombinować z procedurami którym daleko od ideału. Jeżeli mam do wyboru dostosowanie ciała tak aby mieć jakikolwiek passing vs koncentrować się na srs (rzekomej "faktycznej" zmianie płci) to zawsze w pierwszej kolejności wybiorę tą pierwszą opcję. Nigdy nie była przeze mnie odczuwana harmonia z moim ciałem, prędzej nienawiść. Od jakiegoś czasu dzięki m.in. psychoterapii i psychodelikom nie mam już jakichś mega epizodów samonienawiści gdyż niektóre rzeczy zostały po prostu przeze mnie zaakceptowane jako takie których zmienić się nie da. Ale to już tak na marginesie.

W ogóle wątek nie jest o mnie ani tym kim jestem tylko o strachu przed operacjami i tym jak sobie z nim radzić, tak tylko subtelnie przypominam

Wracając do tematu, ostatnio po przeczytaniu książki "Przyszłośc umysłu" autorstwa Michio Kaku zaczęły mnie nachodzić jeszcze dziwniejsze rozkminy. Bo czy poddawanie się operacjom itd (równoznaczne ze skracaniem sobie życia) jest dobrym pomysłem w sytuacji gdy możliwe jest że za kilkadziesiąt lat nauka znajdzie sposób na aśmiertelność lub transfering umysłu do komputera i/lub syntetycznych ciał

Emmm chodziło mi bardziej o kwestię priorytetów. Jeżeli byłaby opcja że np jutro obudzę się w zdrowym i normalnym ciele płci przeciwnej to decyzja byłaby oczywista. Ale niestety jak wiadomo nie jest to takie proste i trzeba kombinować z procedurami którym daleko od ideału. Jeżeli mam do wyboru dostosowanie ciała tak aby mieć jakikolwiek passing vs koncentrować się na srs (rzekomej "faktycznej" zmianie płci) to zawsze w pierwszej kolejności wybiorę tą pierwszą opcję. Nigdy nie była przeze mnie odczuwana harmonia z moim ciałem, prędzej nienawiść. Od jakiegoś czasu dzięki m.in. psychoterapii i psychodelikom nie mam już jakichś mega epizodów samonienawiści gdyż niektóre rzeczy zostały po prostu przeze mnie zaakceptowane jako takie których zmienić się nie da. Ale to już tak na marginesie.

W ogóle wątek nie jest o mnie ani tym kim jestem tylko o strachu przed operacjami i tym jak sobie z nim radzić, tak tylko subtelnie przypominam

Wracając do tematu, ostatnio po przeczytaniu książki "Przyszłośc umysłu" autorstwa Michio Kaku zaczęły mnie nachodzić jeszcze dziwniejsze rozkminy. Bo czy poddawanie się operacjom itd (równoznaczne ze skracaniem sobie życia) jest dobrym pomysłem w sytuacji gdy możliwe jest że za kilkadziesiąt lat nauka znajdzie sposób na aśmiertelność lub transfering umysłu do komputera i/lub syntetycznych ciał

[Jeżynka]

[sam]

[wendigo]

Błędem jest rozpatrywanie kondycji fizycznej nie licząc psychicznej - tak się po prostu nie da.
Jaki miałby srs wykonany prawidłowo mieć wpływ na zdrowie? Nie większy niż każda inna blizna pewnie.

[Freja]

[sam]

[Jeżynka]

[Freja]

[sam]

[Freja]

[Armand]

[wendigo]

[salamandra]

ja doskonale rozumiem sam, ponieważ tego typu obawy sprawiały, że przez długi czas nie mogłam się zdecydować, nie jak chodzi o wizerunek, bo osoby zagubione przeważnie "odnajdują się" trzy razy w tygodniu, ale przed sobą, wiecznie szukałam wymówek, przez wyparcie, androgynizm, whatever, po multiplicity (DID), medytacje, czantowanie, buddyzm, LSD, ayahuasce, MXE, aż do przywoływania mrocznych sił ziemi, dopiero gdy wszystko zawiodło pogodziłam się z faktem, że modliłam się do szatana przez całe dzieciństwo aby uczynił mnie dziewczyną, a gdy to zrobił w zamian zażyczył sobie ode mnie życia w związku z tą parszywą cywilizacją i zdrowie. kontrakt musi się wypełnić. moim zdaniem się czepiacie, rzeczowe wypowiedzi w tym wątku są fajne i ciekawe, ale ustalanie prawdziwości naszych tożsamości zostawmy cisom.