[Mothy]

Przygotowałem się już bardzo, żeby wykonać chociaż pierwszy krok ku tranzycji - pierwszą wizytę u psychologa. W pewnym momencie jednak coś, a raczej ktoś, pod wpływem pytania tknął mnie. Mam fobię społeczną już od długiego czasu, i zaczęło mnie zastanawiać, czy w takim przypadku jest w ogóle szansa na jakiekolwiek zmiany. Jestem pod opieką psychiatryczną i psychologiczną, obaj lekarze wiedzą o mojej sytuacji i w zasadzie odesłali mnie gdzie indziej, bo są "nie w temacie".
Czy mogą wystąpić jakieś przeciwwskazania przed braniem hormonów w takim wypadku, lub, w ogóle zaczęciem jakiegokolwiek leczenia?
Nie chcę "iść i zobaczyć", bo prawda taka, że skoro ma nic z tego nie być, to szkoda jedynie mojego czasu i pieniędzy.

[lexel]

Raczej każdy przypadek będzie rozpatrywany indywidualnie, ja mam inne zaburzenia osobowości i u mnie w niczym nie przeszkadzały.

[Lagertha]

Znam kilka osób z fobią społeczną i innymi zaburzeniami też i jakoś mogą przechodzić tranzycję. Poza tym jest tak jak pisze lexel: każdy przypadek jest inny i jest ropatrywany indywidualnie.

Znam kilka osób z fobią społeczną i innymi zaburzeniami też i jakoś mogą przechodzić tranzycję. Poza tym jest tak jak pisze lexel: każdy przypadek jest inny i jest ropatrywany indywidualnie.

[Mothy]

Trochę mnie to, szczerze powiedziawszy, na duchu podniosło. Potrzebowałem jakiegoś potwierdzenia chyba, czy coś. Spróbuję tej wizyty.

[Freja]

[Karatajew]

A czy fobia społeczna nie może być uznana jako objaw/skutek dysforii?

[Freja]

[Lagertha]

Bo najlepszy lekarz nic nie wskóra jak pacjent nie będzie współpracować i jednocześnie pracować nad sobą. Ja nie mam akurat fobii społecznych, ale przybyło mi kilka lęków po PTSD i jakoś muszę z tym żyć... W każdym razie nawet z czymś takim da się żyć, wyjść na prostą i dużo osiągnąć i to nie tylko w tranzycji. A tak już na marginesie, to każdy coś ma. Po prostu nie każdy jest zdiagnozowany.. idealnych ludzi nie ma.

Bo najlepszy lekarz nic nie wskóra jak pacjent nie będzie współpracować i jednocześnie pracować nad sobą. Ja nie mam akurat fobii społecznych, ale przybyło mi kilka lęków po PTSD i jakoś muszę z tym żyć... W każdym razie nawet z czymś takim da się żyć, wyjść na prostą i dużo osiągnąć i to nie tylko w tranzycji. A tak już na marginesie, to każdy coś ma. Po prostu nie każdy jest zdiagnozowany.. idealnych ludzi nie ma.

[Karatajew]

Wiem, że nie musi, stąd dyplomatyczne "może"
Ja np. nie jestem pewien, czy miałem/mam fobię społeczną wywołaną dysforią, czy fobię obok dysforii. W każdym razie według mnie dysforia znika szybciej i bardziej "samodzielnie" (bo mniej więcej z hrt), a nad pozostałością fobii i jej "spuścizną" muszę cały czas pracować.

[Lagertha]

Mi dysforia nie zniknęła i pewnie do czasu SRSu pozostanie. Ale po prostu radząc sobie z całym tym bałaganem jakoś nauczyłam się zapanować nad nią. Choć niewątpliwie HRT i możliwość życia własnym życiem bardzo ją też osłabiły. Co akurat jest na plus bo w końcu można skupić się w większej części na czym innym.

Mi dysforia nie zniknęła i pewnie do czasu SRSu pozostanie. Ale po prostu radząc sobie z całym tym bałaganem jakoś nauczyłam się zapanować nad nią. Choć niewątpliwie HRT i możliwość życia własnym życiem bardzo ją też osłabiły. Co akurat jest na plus bo w końcu można skupić się w większej części na czym innym.

[wendigo]