[Jeremy]

Cześć.
Moje ciało jest kobiece, mam osiemnaście lat, około dwa lata temu zacząłem kwestionować swoją tożsamość płciową, było to tuż po śmierci ojca.
Powiedziano mi, że moje odczucia związane są z żałobą i że powinny przejść, gdy przestanę być w depresji.

W ciągu mojego wcześniejszego życia były pewne elementy, które mogły sugerować bycie transem albo w każdym razie niebycie kobietą (jak chęć pójścia do liceum jako chłopak, używanie męskiego imienia oraz bardzo nagły i intensywny atak nienawiści do siebie, gdy poszedłem na wf z chłopakami i dziewczynami naraz). Ale były też elementy charakterystyczne dla cisów, na przykład to, że przeszedłem dojrzewanie zupełnie bezproblemowo i jako dziecko nie zawsze chciałem, by mylono mnie z chłopakiem (czasem chciałem, czasem nie).

Generalnie w tamtym okresie, od jesieni 2014 do wiosny 2015 byłem bardzo przepełniony wątpliwościami, co rozwalało mnie psychicznie.

Przez dziewięć miesięcy brałem leki antydepresyjne, które trochę mi pomogły się ogarnąć i dość dobrze funkcjonowałem przez ten czas, potem odstawiłem je w lutym 2016 i dawałem radę do następnego okresu jesienno-zimowego, czyli do teraz.
Z przekonaniem, że jestem facetem i lekkimi wątpliwościami.
Poznałem przez ten czas dużo nowych osób, które traktowały mnie jak chłopaka, co podobało mi się.

Jednakże obecnie te wątpliwości wróciły z całą swoją mocą i czuję się, jakbym od tego czasu dwa lata temu nie zrobił ani kroku naprzód. Znów czuję się tak beznadziejnie jak wtedy i znów przemyśliwuję każdy mały szczegół ze swojego życia pod kątem bycia albo niebycia trans.
Zastanawiam się, czy może moje myśli o tym, że mogę być trans nie wzięły się z tego, że nienawidziłem siebie i chciałem być kimś innym.
Że po prostu nie tędy droga i wmówiłem sobie bycie trans.

[sam]

Nienawidzisz siebie (swojej osobowości) czy swojego ciała? Bo to dość spora różnica...

Nienawidzisz siebie (swojej osobowości) czy swojego ciała? Bo to dość spora różnica...

[Freja]

Witaj

Tony wątpliwości są czymś stosunkowo normalnym tak w przypadku osób ts, jak i tych które ts nie są, ale jakoś tam nie mieszczą się w typowym płciowym schemacie.

Na ten moment sugerowałabym coś zrobić z męczącą cię depresją (i chyba też samooceną) i podejrzewam, że poznanie innych osób trans i pogadanie sobie z nimi (tak w necie jak i w realu) mogłoby tu pomóc. Raz, że będziesz mógł sobie pogadać z ludźmi, których twoje problemy nie dziwią i przy których będziesz mógł sobie funkcjonować, tak jak ci najbardziej pasuje. A daw, że (w dłuższej perspektywie) będziesz mógł się przekonać, co ci tak właściwie najbardziej pasuje i w jakiej wizji siebie się odnajdujesz na przyszłość. Posłuchanie innych, porównanie doświadczeń, emocji i decyzji, potrafi czasem sporo rozjaśnić w tym kłębowisku wątpliwości jakim często jesteśmy.

[yris]

Witaj

[unknow]

Czesc

Czesc

[Jeżynka]

[Lagertha]

Zgadzam się z tym co napisała Jeżynka. Niestety, ale nakręcić się na coś idzie się czasem bardzo łatwo. Lepiej jest ogarnąć najpierw psychikę a potem brać się za zmienianie życia. Bo jak ktoś się rozpędzi, to może być już za późno by to odkręcić...

Zgadzam się z tym co napisała Jeżynka. Niestety, ale nakręcić się na coś idzie się czasem bardzo łatwo. Lepiej jest ogarnąć najpierw psychikę a potem brać się za zmienianie życia. Bo jak ktoś się rozpędzi, to może być już za późno by to odkręcić...