[michagros]

Hej,
wiem na 100%, że moja mama mnie nie akceptuje i nie toleruje mojej decyzji w sprawie zmiany płci mimo, że mówi, że mnie kocha.
Jest to dla mnie bolesne, bo również ją kocham, ale tak naprawdę to z tym wszystkim jestem zupełnie sama.
Powiecie pewnie, że to wcale nie nowość. Ja też to wiem.
Ale czuję się samotna i jest mi źle.
Jak sobie poradzić z takimi uczuciami?

Hej,
wiem na 100%, że moja mama mnie nie akceptuje i nie toleruje mojej decyzji w sprawie zmiany płci mimo, że mówi, że mnie kocha.
Jest to dla mnie bolesne, bo również ją kocham, ale tak naprawdę to z tym wszystkim jestem zupełnie sama.
Powiecie pewnie, że to wcale nie nowość. Ja też to wiem.
Ale czuję się samotna i jest mi źle.
Jak sobie poradzić z takimi uczuciami?

[Wild]

Nijak, ja to olałem i robiłem swoje jeszcze bardziej zdecydowanie. Bardziej mnie trapiło to że matka będzie gotowa utrudniać postępowanie, mimo to sobie dałem radę bez względu na to ile ta kobieta wytwarzała swoich własnych problemów byle tylko zamanifestować swoj sprzeciw.

O uczucia bym się nie martwił, skoro nie akceptuje to już jej problem, a tobie powinno zależeć na tym by żyć po swojemu a nie na tym żeby zadowalać innych. Dranie nie zasługują na współczucie ani na naszą bliskość a bliskich znaleźć mozesz poza rodziną

[wendigo]

Defiant, moim zdaniem nie jest za bardzo pomocne to co napisałeś... tzn. masz sporo racji ale nie zawsze da się tak po prostu odsunąć uczucia a ona pisała że matka ją kocha i ona matkę też.
Ja niestety też nie mam rady jak sobie poradzić z nieakceptacją, jednak może wystarczy odczekać, robić swoje a resztę pozostawić czasowi, rodzice często z czasem jednak uczą się to akceptować.

[Wild]

[Jeżynka]

Nie wszyscy mają takie relacje rodzinne jak ty, Defiant.

@michagros
Możesz co najwyżej spróbować powiedzieć mamie mniej więcej to, co napisałaś w poście (co już ci się pewnie zrobiło), a potem grać na czas i upór (co często nie działa).
Nie ma super rozwiązań - nie wszystko ludzie są w stanie zaakceptować.

W zależności od potrzeb - jeśli mama jest jedyną bliską Ci osobą i mimo lat nie zmieni podejścia, to możesz też próbować iść na kompromisy (co większość forumowiczy pewnie by ci odradzało)

[IzaIzulka]

Mój ociec nigdy nie okazywał mi uczuć. Mimo, że wie to nie dopuszcza do siebie tej myśli. Czasami mnie wyzywa od dziwadeł. I mówi, że nigdy nie będę kobietą. Czasami w ten sposób potrafi mnie wyprowadzić z równowagi na cały dzień. On chce i mu się wydaje, że nic się nie dzieje... Gdyby przynajmniej zwrócił uwagę, że coś się we mnie zmienia, a on że powinnam "powinienneś ściąć te kłaki". Mam strasznie niską samoocenę i brak chęci do czegokolwiek jak myślę o jego stosunku do mnie. Chyba za bardzo się przejmuję tym, a może on ma po prostu rację, bo jak patrzę w lustrze to stwierdzam, że chyba faktycznie nic się u mnie nie zmieniło i nie będę wyglądać jak kobieta. Coraz częściej mam z tego tytułu myśli samobójcze... Co zrobić żeby w siebie uwierzyć choć trochę? Chyba z rodzicami tak już musi być... Nawet nie da się z nim rozmawiać na ten temat, bo on nie chce.

[Wild]

[Hjalmar]

Jeśli to kogoś pocieszy, to moja matka nawet nie przyjmuje mnie do wiadomości. Drugi raz się outowałem i drugi raz była zaskoczona. I, założę się, za tydzień znów zastąpi świadomość mego TS urojeniami, jakobym miał manię prześladowczą i należy mnie - dla mego własnego dobra. A tak w ogóle biedne emki są nieszczęśliwe, to okropne żyć w złym ciele, etc.,etc. Kaemy? Boże, niektórym to naprawdę odbija.

Jeśli nie da się z krewnymi dogadać, trzeba się od nich uniezależnić. Tym bardziej, że jeżeli rzucają kłody pod nogi, to nie miłość, tylko poczucie własności.

[Wednesday]

[nunumu]

Cytat:

No, jak są brzydcy, to też jeszcze idzie zrozumieć, że chcą zmienić płeć, bo która kobieta chce być brzydka

ha ha, to ciekawe że mk ten ktoś rozumie

od słuchania tego co ludzie myślą na temat TS czasami ręce opadają...

Cytat:

Jeśli nie da się z krewnymi dogadać, trzeba się od nich uniezależnić. Tym bardziej, że jeżeli rzucają kłody pod nogi, to nie miłość, tylko poczucie własności.

dokładnie to, też do tego zdania się przykładam

[Armand]

Ja się jeszcze nie zdążyłem wyoutować, a wiem, że moja matka ma problem z zaakceptowaniem mnie, takim jakim mnie zna. Podejrzewam, że nie byłaby zachwycona. Nie była tym, jak się dowiedziała, że mam dziewczynę.

Ale na innych ludzi nie mamy wpływu. Na to co myślą i co robią. Są dorośli i mają wolną wolę. Ale każdy ma. Nawet jeśli nie jest pełnoletni.

Matke zapytałem - po co zadaje mi pytania, na które odpowiedzi nie chce znać. Odczepiła się.

Nie ma lekko, ale nikt za nas życia nie przeżyje. I bardzo dobrze.

[Hjalmar]

[Maja]

[Hjalmar]

[Maja]

[Wednesday]

[Hjalmar]

No są takie, co serio tak uważają, ale ona potrafi grubo pojechać... chociaż oczywiście mimochodem, bo oficjalnie jest tolerancyjną zwolenniczką równouprawnienia. Więc raczej się nie łudzę, że zaakceptuje. Chociaż ostatnio w ogóle zareagowała, wow. Stwierdzeniem, że z moim wzrostem będę [terefere] nie facet. Ciekawe, ile tym razem jej zajmie staranne wyparcie mego coming outu i wmawianie mi zaburzeń pamięci i urojeń. Ostatnio wyparła na amen po trzech tygodniach, a wmawianie mi choroby psychicznej trwało z pół roku, aż faktycznie zacząłem ludzi pytać, czy nie kojarzą może urojeń i syfu z pamięcią z mojej strony. Bo świadomie odrzucić to nie może, bo się wykreowała we własnej wyobraźni na dobro bez skazy.

[Maja]

[Hjalmar]

Wiele da się znieść, jak się już z kimś nie mieszka. Mieszkanie z lokatorami jednak daje większe poczucie bezpieczeństwa niż z babą z urojeniami. A od względnie dobrych relacji z rodzicami zależą pieniądze. No i opcja zostania bez pieniędzy i w stanie psychicznym uniemożliwiającym pracę też ma tu swoją rolę. Trzeba jakoś sobie to dozować i tak zarządzać relacjami z toksycznymi krewnymi, by byli użyteczni. Generalnie fajnie byłoby się jej pozbyć z życia tak jak ojca, ale póki co to niemożliwe. Jeśli rodzice na pewno są nieakceptującymi draniami i to pokazali, należy ich potraktować jak drani. Nie należą im się cieplejsze uczucia, skoro oni ich nie mają.

[Lagertha]

@michagros:

Mogę dać tylko jedną radę.

Rób dalej swoje, idź uparcie naprzód. A jednocześnie dbaj o relacje z mamą. Byłam w o wiele gorszej sytuacji. Bo straciłam na początku praktycznie wszystkich, musiałam uciekać z domu, własna matka się mnie wyrzekła itd... Ale się nie podałam, szłam i idę własną drogą. A jednocześnie pokazałam rodzicom i rodzeństwu, że mi na nich zależy, że umiem sobie dać radę i że to nie fanaberia, tylko poważna życiowa decyzja. No i w końcu rodzice i rodzeństwo mnie zaakceptowali i uznali za córkę/siostrę.

@michagros:

Mogę dać tylko jedną radę.

Rób dalej swoje, idź uparcie naprzód. A jednocześnie dbaj o relacje z mamą. Byłam w o wiele gorszej sytuacji. Bo straciłam na początku praktycznie wszystkich, musiałam uciekać z domu, własna matka się mnie wyrzekła itd... Ale się nie podałam, szłam i idę własną drogą. A jednocześnie pokazałam rodzicom i rodzeństwu, że mi na nich zależy, że umiem sobie dać radę i że to nie fanaberia, tylko poważna życiowa decyzja. No i w końcu rodzice i rodzeństwo mnie zaakceptowali i uznali za córkę/siostrę.

[Hjalmar]

[michagros]

Ok. Czyli najważniejszy jest czas. Będę o tym pamiętała.
Nie mam niestety w naturze "olewania" bliskich, na których mi zależy.
Przedwczoraj dałam mamie do przeczytania pozew, który dostanie z sądu, żeby ją przygotować. Jej reakcja mnie przeraziła. Nic nie mówiła ale myslałam, że dostanie zawału.
Bardzo nie chcę, żeby przeze mnie coś jej się stało. Jednak nie mogę zrezygnować z siebie. Już wiele przeszłam (w tym depresję i próbę samobójczą) i mama była tego świadkiem. Myślę jednak, że zapomniała o przeszłości i patrzy przez pryzmat teraźniejszych uczuć.

Ok. Czyli najważniejszy jest czas. Będę o tym pamiętała.
Nie mam niestety w naturze "olewania" bliskich, na których mi zależy.
Przedwczoraj dałam mamie do przeczytania pozew, który dostanie z sądu, żeby ją przygotować. Jej reakcja mnie przeraziła. Nic nie mówiła ale myslałam, że dostanie zawału.
Bardzo nie chcę, żeby przeze mnie coś jej się stało. Jednak nie mogę zrezygnować z siebie. Już wiele przeszłam (w tym depresję i próbę samobójczą) i mama była tego świadkiem. Myślę jednak, że zapomniała o przeszłości i patrzy przez pryzmat teraźniejszych uczuć.

[kicur]

Odezwę się w cudzym temacie... może ktoś z Was miał sytuację, kiedy jakiś członek rodziny za Waszymi plecami rozpowszechniał do innych informacje nieprawdziwe o Waszym TS, albo nawet i prawdziwe, ale których nie chcieliście podawać szerszemu gronu... w jaki przynoszący skutki sposób można wyartykułować oczekiwanie, że przymknie jadaczkę? :3

[Lagertha]

@Kicur: Miałam niestety taką sytuację...

@Kicur: Miałam niestety taką sytuację...

[kicur]

Lagertha, zgaduję, że nie zamknęła jadaczki?

[Maja]

[kicur]

[Lagertha]

[Maja]

[wendigo]

[Freja]

[Freja]

[Paulinka]

[kicur]

Dzięki za wszystkie odpowiedzi

Zastanawiam się, czy z czasem dojdzie do tego, że się będę trzymał z daleka od wszystkich członków mojej rodziny...

[Rainbow]

[Freja]

[kicur]

No, zrobiłem tak z jedną osobą. Zasadniczo poprawiło sytuację, bo już nie oszukuję sam siebie, że kiedyś zacznie mnie traktować lepiej. Nie utrzymuję kontaktu, więc nie zdarzają mi się dramatyczne kłótnie z nią, a innym osobom z rodziny - tak (takie z krzykami "Nie jestem już twoim dzieckiem! Nie masz więcej córki!!!" ^^). Co prawda była w tym czasie jedna sytuacja, że ta osoba stalkowała na fb moją koleżankę ze studiów niechcianymi wiadomościami...

Ogólnie jednak daję temu rozwiązaniu łapkę w górę :3

[Rainbow]

[kicur]

[Freja]

[Martaa]

[wendigo]