[Sven]

Wg mnie - być kobietą, niekoniecznie się nią czuć bo z czuciem to różnie bywa, ale być i sobie nie zdawać sprawy z tego, nie rozumieć, i nagle jak zdajesz sobie z tego sprawę, to wiele dziwnych rzeczy i twoich problemów się wyjaśnia, wyrywasz sie z ułudy na temat siebie, albo świata, słowa przestają być puste, a życie grą aktorską.

Wg mnie - być kobietą, niekoniecznie się nią czuć bo z czuciem to różnie bywa, ale być i sobie nie zdawać sprawy z tego, nie rozumieć, i nagle jak zdajesz sobie z tego sprawę, to wiele dziwnych rzeczy i twoich problemów się wyjaśnia, wyrywasz sie z ułudy na temat siebie, albo świata, słowa przestają być puste, a życie grą aktorską.

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[Hilary]

[ElżbietaFromage]

Cytat:

Nie widzę w tych dziecięcych wspomnieniach wyrażenia potrzeby posiadania innej płciowej cielesności, z racji czucia, że obecne ciało jest nie ich, a oni czują że powinno być inne.

Myślę, że trudno w przypadku dzieci mówić o tym, że w ich świadomości płeć jest powiązana z ciałem i cielesnością.

Cytat:

Potwierdzasz tylko, iż istota potrzeby zmiany płciowości leży w banalnym podziale postrzegania płci biol.

W przypadku tego, co napisała @bitter, a także tego, w jaki sposób te zagadnienie opisuje @wendigo, faktycznie można dojść do takich wniosków. Jednak zdaje się, że ten sposób opisywania wynika z ich niechęci do bardziej uniwersalnych, a przez to abstrakcyjnych i względnie mało praktycznych, sposobów tłumaczenia.

Nie wiem czy dobrze Ciebie rozumiem, ale wydaje mi się, że twoje rozumienie płci (rozumianej jako całokształt odniesień) jest oparte w całości na pojęciu "gender" w oderwaniu zupełnym od "biologicznego aspektu". Jeżeli źle Ciebie rozumiem, to zawsze możesz mnie poprawić i rozwinąć to, co masz na myśli pisząc "płeć" oraz "płeć biologiczna" - mogłoby to pomóc we wzajemnym zrozumieniu.

W mojej ocenie, sprowadzenie płci (jako jej świadomości) w całości do wytworów kulturowych jest błędne. Staje się to tym wyraźniejsze, kiedy przyjrzymy się zwierzętom, które również mają "płeć biologiczną", przy jednoczesnym - przynajmniej na stan dzisiejszej wiedzy - braku "płci kulturowej". I mimo to, że zwierzęta nie posiadają "płci kulturowej", to okazuje się, że zachowują się inaczej, ze względu na swoją płeć biologiczną. Widać to już od najwcześniejszych chwil ich życia. Przykładowo małe samce kotów zachowują się bardziej agresywnie, są zdecydowanie bardziej eksploracyjne i wolą "wspólne zabawy". Małe smiczki z kolei częściej są mniej dynamiczne w swojej eksploracji, bardziej ostrożne. Różnica ta z wiekiem zostaje tylko podkreślona.

Można zadać sobie pytanie o to, czy koty są świadome swojej płci. Zgodnie z hipotezami przedstawianymi przez Antonio Damasio, a także współczesnych filozofów świadomości, musi tak zdecydowanie być. Wśród kręgowców odkryto tylko jeden gatunek, który jest tej świadomości pozbawiony. Ze względu na swoje ubarwienie, a także fakt, że z racji pozbawienia świadomości swojej własnej płci potrafi tworzyć związki jednopłciowe, które trwają tak długo, dopóki osobniki uświadamiają sobie, że "do tej pory nie zniosły jaja" albo "z jaj zniesionych wciąż nic się nie wykluwa". Wówczas poszukują innych partnerów dla siebie. Nie jest to jednak wątek na temat zachowań seksualnych zwierząt, ale jeżeli ktoś będzie zainteresowany z chęcią je opiszę Niemniej gatunek tego zwierzęcia zarówno ze swojego zachowania seksualnego, jak również ubarwienia, powinien być symbolem ruchów LGBTQ.

Tak wygląda:

U ludzi wydaje się jednak, że nie jest podobnie jak u żołn, tylko jakaś świadomość płciowości jednak występuje. Co potwierdził w dość drastyczny sposób eksperyment przeprowadzony na Davidzie Reimerze.

Osobiście skłaniam się ku hipotezie, że świadomość płci, jako "zdawanie sobie sprawy" jest kwestią rozciągniętą w czasie, choć nie polega na "tworzeniu świadomości" (konstruktywizmie), a jest raczej "odnajdywaniem swojej płciowości" - uznaję, że świadomość płciowości wyprzedza logicznie rozumienie płci, jednak zanim zdążymy sobie zdać sprawę jaka jest nasza płciowość, zostajemy nauczeni jakiej płci jesteśmy, a co więcej zostajemy wrzuceni w reżim narzucający to, że płciowość jest zdeterminowana przez płeć, a nie odwrotnie (choć w sensie ewolucyjnym płciowość była wcześniejsza niż płeć).

Reżim podporządkowujący płciowość płci, prowadzi do spatologizowania zarówno transseksualizmu, jak również homoseksualizmu, a także wszelkich zachowań, które są zbędne dla prostej prokreacji.

Zdaję sobie sprawę, że dla większości osób podejście w tym kierunku (płciowość wyprzedza płeć - czyli, że płeć wynika z płciowości, a nie odwrotnie) jest trochę dziwne, zważywszy na to, że z faktu, iż mamy taką, a nie inną płciowość "piersi czy penisy nam nie rosną". Jednak czyż nie zmieniamy swoich ciał z uwagi na naszą płciowość, a nie podporządkowujemy ją pod dyktat naszych ciał?

Pytanie czym jest ta "płciowość", z pewnością nie jest tym, co umieszczamy pod pojęciami "kobiecość/męskość", ponieważ te pojęcia są już efektem podporządkowania płciowości pod płeć i na bazie tego podporządkowania rozumiane (a w związku z tym są w różnych tłumaczeniach stawiane przeciwko sobie, jako całkowicie rozłączne i mające "przeciwne potencjjały" jak "bierność vs aktywność" i inne podobne pierdoły).

Płciowość o której mówię, to sposób obcowania ze światem i ludzmi, wchodzeniem z nim w relacje. I tu w poddanej reżimowi płci "męskości" i "kobiecości" odnajdziemy zdeformowaną pierwotną płciowość. I przez fakt, że ją sobie uświadamiamy, lepiej lub gorzej, to odczuwamy, że bliższe są nam osoby uznawane za "dziewczynki/kobiety" czy też te uznawane za "chłopców/mężczyzn". Jednakże płciowość każdy ma swoją indywidualną, ona nie podpada pod pojęcia "kobiecość" czy "męskość", ale co najwyżej może być im bliska.

W takim ujęciu zarówno jest miejsce dla osób, które odczuwają bliskość "męskości" czy "kobiecości", jak również czujących się ich mieszaniną, czy też zupełnie czujących ich obcość i tyranię.

Sama o sobie przykładowo mówię, że jeste osobą zwrotnie transskesualną, gdyż na bazie doświadczania odczułam, że pudełko "mężczyzna" nie jest dla mnie, a pudełko "kobieta" znacznie lepiej pasuje do mojego sposobu rozumienia samej siebie, choć również widzę jego obcisłość i ogromne ograniczenie rozumienia tego "kim jestem".

[Tomek1995]

jak się cieszę że doszliście do tego, że "czucie się mężczyzną/kobietą" jest skrótem myślowym.

Z tym się zgodzę, bo sam nie umiałem określić o co chodzi z tym "czuciem się". Mimo to, że ten skrót myślowy niczego nie wyjaśnia, to nadal będę go używać. Jest wygodniejszy niż tłumaczenie ludziom wszystkiego.

[bitter]

[wendigo]

[Hilary]

[ElżbietaFromage]

@wendigo

Pytasz mnie czy czasami nie krzywdzę samej siebie, właśnie przez nie upraszczając pewnych rzeczy?

Uważam, że skrzywdziło mnie upraszczanie tych spraw przez innych. Właśnie sprowadzenie transseksualizmu (jego prawdziwości) do tzw. "czucia się osobą danej płci" spowodowało, że zaczęłam wszystko rozdrabniać. Cały czas szukałam tego grala, którego rzekomo posiadają osoby transseksualne. Jedyne co miałam, to uczucia odnośnie stanu faktycznego. W lustrze widziałam chłopca, wszyscy zwracali się do mnie jak do chłopca, reagowałam na swoje - męskie - imię. Kiedy nauczyciele mówili "chłopcy na prawo, dziewczynki na lewo", to stawałam po stronie pra… miałam problem ze zidentyfikowaniem, która to prawa, a która lewa i patrzyłam gdzie stają chłopcy i stawałam z nimi - czy z tego nie wynika, że czułam się zatem chłopcem? Tak przynajmniej wynikać miało z wszystkich informacji, które wówczas zdobyłam.

Byłam zatem mniej prawdziwa, gdyż nie czułam się ani chłopcem, ani dziewczynką, tylko posiadałam wiedzę "jestem chłopcem" i miałam bardzo negatywne uczucia odnośnie tego faktu.

Kiedy słyszę od osób transseksualnych, że czują się danej płci (tej tak zwanej "odczuwaną"), to zawsze zastanawiam się, czy osoba kaleka czuje się osobą niekaleką, tylko jej ciało tego nie wyraża? Czy może jednak czuje, że jest kaleka, ale jej się to niepodoba i chciałaby być pełnosprawna?

Jeżeli mam więc wszystko upraszczać, to czy wystarczy tobie informacja, że tego rodzaju wulgaryzacja spowodowała, że czytając teksty na temat transseksualizmu, wciąż czułam się jakbym sobie cały transseksualizm ubzdurała? Takie podejście po prostu skrzywdziło mnie, prowadziło mnie przez obszary rozumienia, w których wciąż myślałam o sobie jako o osobie niepełnowartościowej, gdyż pomimo odczuć, które dzierżyłam, nie posiadałam tego najważniejszego, świętego Graala.

W związku z tym wszystkim zastanawiam się, czy nadając tę formę wyrażanej treści, w zdaniu:

"Też tak robiłem, też mówiłem: "jestem dziewczyną". Tylko że ja miałem wtedy świadomość, że kłamię, że nie jestem, ale inni myślą, że jestem, więc muszę ich utrzymywać w tej iluzji że niby jestem."

chciałeś abym znów się tak poczuła?

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Konkretne przykłady - na szybko.
Przykład 1
Lubiłam bawić się na łące, ale zawsze kiedy zaczynałam zbierać kwiaty i układać bukiet, bo mi to sprawiało przyjemność albo byłam wyśmiewana, albo słyszałam, że "chłopcim to nie przystoi" (chyba, że robią to dla dziewczyny).

Przykład 2
Za każdym razem jak były wycieczki szkolne (we wczesnych latach podstawówki) czułam się niekomfortowo, że jestem z chłopakami w pokoju - czułam, że nie powinnam tu być.

Przykład 3
Chciałam słyszeć komplementy tego rodzaju jak mówiono innym dziewczynkom - coś co rzadko zdarza się w odniesieniu do chłopców.

Przykład 4
Czułam się źle, będąc kwalifikowana jako "chłopak" i w związku z tym byłam z nimi w różnych grupach zajęciowych.

Przykład 5
Były przypadki, że chłopacy próbowali mnie podrywać. Niektórzy chłopacy, którzy przez pewien czas nie wiedzieli jaką "mam" płeć i zaczęli mnie traktować jak dziewczynę, to nawet, gdy dowiedzieli się, że "jest inaczej", dalej traktowali mnie zupełnie inaczej - byli delikatniejsi w obyciu, zachowywali się jakby chcieli mi jakoś zaimponować albo ze specyficzną troską.

Hmm... w sumie właśnie ten jeden raz poczułam się kobietą. Zauroczyłam się w jednym takim chłopaku. Miał ksywkę "Pinokio", był wyjątkowo troskliwy - przez cały czas nie dowierzał, że nie jestem dziewczyną i przez całe moje wakacje tak mnie traktował. Kiedy się z nim pożegnałam i wsiadłam do autobusu, uśmiechałam się do siebie, patrzyłam na mijane pola i myślałam sobie: "więc jednak jestem dziewczyną". Miałam wówczas 12 lat.

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[Sven]

No ale co jest nie tak z tym skrótem?

No ale co jest nie tak z tym skrótem?

[ElżbietaFromage]

Cytat:

Podlapalam bo z niewiadomych przyczyn nie chcesz uzywac tego skrotu w odniesieniu do siebie ale juz w odniesieniu do innych chcialas byc traktowana "jak dziewczynka"

Wszystko przez użycie prostego słówka "jak". Mówiąc chciałam być traktowana "jak dziewczyna", oznacza to, że chciałam być traktowana tak jak widziałam jak są inne dziewczyny traktowane. Wcale nie chciałam być traktowana "w sposób akceptujący dla mnie, dla mojej odmienności, specyficzności, wyjątkowości". Zwyczajnie myślałam: "chcę być traktowana JAK dziewczyna", czyli dokładnie na tych samych zasadach, które dostrzegałam w podejściu jakie było stosowane do dziewczyn.

Nie czułam się jednak dziewczyną, bo nie uważam, że bycie dziewczyną czy chłopakiem, to rodzaj uczucia. Uczuciem może być mój stosunek do tego jak jestem traktowana, jako kto jestem rozpoznawana etc. Uczucia to stan tymczasowy twojej świadomości, które mają punkt odniesienia do innych stanów twojej świadomości - możesz je porównać ze sobą, wykazać ich jakościową różnicę. Uczucia są wyrazem "stosunku do czegoś", mówią o tym "jak mi jest", a nie "kim jestem".
Jaka jest jakościowa różnica między "czuciem się mężczyzną", a "czuciem się kobietą"? Jaki to rodzaj uczucia "czuć się osobą danej płci"? Czy uczucie "bycia kobietą/mężczyzną" zawiera w sobie coś innego niż stwierdzenie "czuć się sobą"?
Czy wiesz jak czują się mężczyźni, a jak czują się kobiety? Czy potrafisz powiedzieć jaka jest różnica między "czuciem się mężczyzną" a "czuciem się kobietą"?

bitter napisał/a:

bo to prymitywna wulgaryzacjia Twoich niesamowicie skomplikowanych odczuc.

Cieszę się zatem, że twoje uczucia w odniesieniu do tego "kim jesteś" są tak niesamowicie proste - z pewnością jest ci dzięki temu... prosto w życiu.

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Cytat:

Chodzi mi o hipotetyczna sytuacje

Na czym polegałoby w takiej hipotetycznej sytuacji bycie chłopcem lub dziewczynką?

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Byłoby pewnie super. Jednak dalej wolałabym być zaliczona do grona "dziewczynek", gdyż wyjątki nie stanowią grupy z którą można się identyfikować.
Jeżeli jednak istniałaby "instytucja" trzeciej płci, taka jak fa'afafine to chyba nie przeszkadzałoby mi identyfikowanie mnie z tą "trzecią płcią"... ale tylko do okresu dojrzewania. Później czułabym się źle, że mój wygląd staje się męski.

Trudno jednak w takim wypadku cokolwiek powiedzieć, ponieważ moje zdanie, moje przemyślenia etc. są oparte na realnych doświadczeniach, a nie jakiś bytach mniemanych i mniemanych sytuacjach. Nawet jeżeli teraz wydaje mi się, że byłoby dla mnie OK identyfikowanie mnie od dziecka jako "trzeciej płci", to nie mogę sobie wyobrazić wszystkich zależności, ani tego jak doświadczanie identyfikowania mnie jako osoby "trzeciej płci" wpłynęłoby na moje postrzeganie siebie, swojego położenia, a przede wszystkim na rozumienie siebie.

Taka hipotetyczna sytuacja może być rozważana przeze mnie jedynie na gruncie doświadczeń jakie zdobyłam w świecie, w którym zostałam przypisana do płci męskiej, bez względu na indywidualne preferencje. Także moje zdanie, nie może być traktowane jako niezależnie od mojego życia, doświadczeń i próbą ogarnięcia tego wszystkiego.

Rozważania na zasadzie "co byłoby gdyby" nie mają wysokiej wartości eksplikacyjnej dla określenia faktycznej sytuacji danej osoby, gdyż nie istnieje coś takiego jak "idealne ja" oderwane od prozy życia.

[bitter]

[Belial]

Nieprawda. Jak moglaby wiedziec ona czy ktokolwiek inny jakby wszyscy w jej otoczeniu byli tacy afirmujacy? Przeciez to byloby zupelnie inne zycie. Nie tylko afirmacja ale i inne rzeczy by sie zmienily. O.o

[bitter]

[ElżbietaFromage]

@bitter

Czy wierzysz w to, że potrafimy rozumować o sytuacjach dotyczących życia, w taki sposób, że nie tylko nasze własne doświadczenia nie będą miały najmniejszego wpływu na to rozumowanie, a w dodatku - w tym rozumowaniu - będziesz potrafiła wyobrazić sobie twój sposób pojmowania świata, siebie itp. który oddawałby rzeczywistą sytuację w takim - hipotetycznym - przypadku?

Jeżeli tak, to jestem pełna podziwu. Sama zawsze wolałam zachować trochę skromności w takim przypadku. Choć potrafię sobie wyobrazić jak to jest być kimś innym, lub jak to jest doświadczać czegoś innego niż doświadczałam, to jednak zawsze mam na uwadze to, że "to ja - z całym bagażem swoich doświadczeń i schematów rozumienia - wyobrażam sobie jak jest być tą osobą", czyli wkładam "siebie jako siebie, w sytuację tej osoby". Dlatego karkołomne jest dla mnie próbowanie wyobrażenia sobie, jak będąc sobą jako sobą (tą osobą, którą jestem dzisiaj) czułabym się, jak zachowywała i jak rozumowałabym swoje położenie jako osoba, która nigdy nie doświadczyłaby tego, co doświadczyłam. Jeszcze trudniejsze, i wysoce mało odpowiedzialne, jest wyciąganie na bazie takich hipotetycznych sytuacji jakichkolwiek wniosków i dowodów.

Jak mam nie myśleć o niebieskim?

[bitter]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Cytat:

Nie ma powodu do podziwu

Ja nie podziwiam, tylko używam sarkazmu.

Cytat:

nie mam najmniejszego problemu zeby wyobrazic sobie, ze kiedy jako dziecko czulam sie bardziej chlopcem- wszyscy reagowaliby pozytywnie, co za problem? Zreszta i tak sporo osob reagowalo akceptujaco- z rodziny, czesc dzieci, z ktorymi mialam kontakt, nie doswiadczalam wiekszych traum.

Faktycznie, jeżeli właściwie i tak miałaś takie doświadczenia, to z pewnością ciężkie to nie jest. <to też jest sarkazm>

Ciekawi mnie czy potrafisz sobie wyobrazić siebie w trochę odmiennej sytuacji. Powiedzmy, że urodziłaśsię niewidoma. Nigdy nie doznałaś tego czym jest "widzenie". Potrafisz sobie to wyobrazić?

bitter napisał/a:

Przejrzalam- moim zdaniem tu nie ma analogii- nie jestem w stanie sobie wyobrazic jak to jest byc nietoperzem

Bycie nietoperzem w tym przypadku jest metaforą.
Chodzi o to, że zawsze ty jako ty, będziesz rozmyślała o tym jak jest być kimś innym. Nigdy nie będziesz wiedziała jak to jest być "źródłowo" kimś innym niż sobą.

Może przytoczę fragment innego tekstu tego autora:

Thomas Nagel w Co to wszystko znaczy? napisał/a:

Co naprawdę wiesz o tym, co dzieje się w umyśle kogokolwiek innego? Jasne jest nie tylko, że obserwujesz milu innych stworzeń, w tym ludzi. Patrzysz, co robią, słuchasz, co mówią i jakie jeszcze dźwięki wydają, widzisz, jak reagują na otoczenie – co je przyciąga i co odpycha, co jedzą, itd. Możesz je też rozciąć i wejrzeć w wewnętrzną budowę ich ciał, spróbować porównać z własną anatomią. Nic z tego wszakże nie daje ci bezpośredniego dostępu ilu ich przeżyć, myśli i odczuć. Jedyne przeżycia, jakie możesz rzeczywiście mieć, są twoje własne –– wszystkie przekonania co do stanów psychicznych innych wyprowadzasz z obserwacji ich budowy fizycznej i zachowania. Posłużymy się prostym przykładem: skąd wiesz, że gdy jesz z przyjacielem lody czekoladowe, to jemu smakują one tak samo jak tobie, a nie inaczej? Możesz wprawdzie spróbować jego lodów, ale gdy smakują tak samo jak twoje, znaczy to tylko, że tobie smakują tak samo; nie doświadczyłeś, jak smakują jemu. Nie ma, jak się zdaje, sposobu na bezpośrednie porównanie tych dwu przeżyć smakowych.

Może to trochę lepiej rozjaśni rozważany problem?

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[Hilary]

[bitter]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

@bitter
Myślę, że wzajemnie się nie zrozumiałyśmy w takim wypadku, ale idąc siłą twojego rozpędu:

Czy zachowując się spontanicznie, tak jak się zachowujesz, jakbyś usłyszała, że zachowujesz się jak dziewczyna, to jakbyś zareagowała w takim momencie? Po prostu ktoś dałby tobie informację, że dla niego takie zachowanie jest "kobiece". Czy w związku z całym sensem tego wątku, poczułabyś się kobietą?

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[wendigo]

[Belial]

Ech, bitter. Widze ze nie zrozumialas. Poniewaz tak jak Ela nie jestem w stanie wyobrazic sobie jak by wygladalo moje zycie gdybym mial zupelnie inne doswiadczenia. Ogladanie filmikow z jakichs innych krajow nie daloby mi wgladu w to jak wygladaloby moje zycie (nawet jako chlopca) w PRLu. Czy pozniej. Moze nie poszedlbym na te studia na ktore poszedlem. Etc. Jak mam sobie to wyobrazic?

[Hilary]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Cytat:

Oczywiście absolutnie nie, nie chciałem żebyś się źle poczuła. Kurcze, może po prostu nie potrafię wyrazić swoich uczuć…

Jeżeli nie miałeś tego na myśli, to się nie przejmuj. To ja ciebie przepraszam, że tak to zdanie odebrałam. W toku dyskusji i wyrażanych w niej nastrojów, forma tego zdania wydawała mi się nieprzypadkowa.

Cytat:

A w tym zdaniu miałem na myśli, że po prostu robiłem to, czego ludzie ode mnie oczekiwali, bo nie chciałem ich zawieść.

Ciekawe jest to, co piszesz. Sama nie robiłam takich rzeczy bojąc się, że zostanę zaatakowana i nie będę potrafiła się przed tym obronić.

Cytat:

Pewnie nadal nie umiem wyrazić swoich myśli.

Jeżeli dla ciebie myśli=uczucia, to według mnie, że dobrze je wyrażasz.

Cytat:

Ale idąc tym tokiem rozumowania nigdy nie możesz wiedzieć, że teraz czujesz się smutna, bo nie wiesz jak czują się inni kiedy są smutni. Może trochę inaczej? Wiem, przywoływałaś porównanie że wiesz jak to jest czuć się wesołą ale skąd wiesz że to czucie się wesołą? Może to zupełnie inne uczucia…

To dwie różne sytuacje. Kiedy czuję się smutna czy wesła, to po prostu wiem jak to jest być "smutną" i "wesołą", dla mnie samej. Możliwe, że dla innych ludzi znaczy to, coś innego i kiedy mówią, że są smutni, doświadczają czegoś takiego jak ja, kiedy mówię, że jestem radosna /* i tutaj jestem w stanie uwierzyć, bo jako wampir energetyczny, zwykle mam dużo energii, kiedy inni są zdołowani, a odwrotnie kiedy oni są szczęśliwi. */ Jednak sama potrafię na tej podstawie powiedzieć, co to znaczy czuć się "smutną", przynajmniej dla mnie samej, co to znaczy.

W przypadku "czucia się kobietą", jednak takiego porównania nie mam. Skąd mogę wiedzieć, że czuję się kobietą, skoro się nią czuję i nigdy nie czułam się mężczyzną? Skąd w ogóle wiem, że jakkolwiek się w takiej sytuacji czuję? Ogólnie uczucia, emocje, nastroje są wyrazami dynamiki stanów naszej psychiki. Właśnie dlatego, że doświadczamy ich zmiany, możemy powiedzieć, że coś czujemy. Odczuwanie jest niejako "rejestrowaniem" zmiany naszego nastrojenia.

Jednak odczucie siebie jest stałe i niezmienne, przynajmniej tak zawsze to widziałam i tego doświadczałam (czy raczej nigdy nie doświadczałam zmiany odczuwania siebie, ani swojej tożsamości). Nawet jeżeli faktycznie z wiekiem się zmieniamy, to jednak wciąż myślimy, że jesteśmy kompletnymi i "absolutnymi" osobami. Te zjawisko ma nawet swoją nazwę w psychologii (choć już nie pamiętam jaką).

Tak się więc zastanawiam, czy jeżeli od urodzenia doświadczałabym tylko i wyłącznie smutku, to czy byłabym w stanie zidentyfikować, że czuję się smutna?

[bitter]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[bitter]

[Hilary]

[ElżbietaFromage]

@bitter
Trudnego w wyobrażeniu sobie takiej sytuacji nie ma nic. Pytanie kiedy tylko twoja fantazja odpłynie w bajkopisarstwo, a nie naprawdę będzie odpowiadała temu jak by to było. Obawiam się, że tego rodzaju myślenie jest trochę magiczne.

W odniesieniu do drugiej kwestii, tej nazwanej przez ciebie "błędnym kołem". Wynika to z tego, że nieuważnie zrozumiałaś, to co napisałam. Czy możesz mieć wiedzę, uczucie, które rozróżnia coś od czegoś, doświadczając tylko monotonnego stanu "bycia sobą"?

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Myślisz, że ma na myśli coś innego niż to, że jej ego jest zgodne z jej socjalizacją?

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[Hilary]

[wendigo]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[Hilary]

[bitter]

[Hilary]

[bitter]

[wendigo]

[Hilary]

[bitter]

[ElżbietaFromage]

[bitter]

[Hilary]

[ElżbietaFromage]

[Hilary]

[bitter]

[hikaru]

Cytat:

to czesciowo jest uwarunkowane biologia( byly jakies badania gdy dawano przedszkolakom rozne zabawki- i jednak chlopcy generalnie wybierali inne niz dziewczynki, czesciej wybierali zabawy silowe, rywalizacyjne, glosniejsze, wwymagajace sily a dziewczynki czesciej skupialy sie w zabawach na relacjach, unikaly konfrontacji silowych

To nie dowodzi że jest uwarunkowane biologią, ponadto część dzieci które nie bawi się tak jak gender nakazuje jest uważana za zaburzone (tak zwany "dziecięcy GID") i często poddaje się je leczeniu reparatywnemu w celu uniknięcia przyszłego homoseksualizmu lub transseksualizmu. Nie wiem z jakim skutkiem, ale raczej nie najlepszym dla tych dzieci.

Mam wrażenie że problem jaki masz bitter to problem z tym że ktoś może nie chcieć być taki jak większość.

[Hilary]

[bitter]

[Hilary]

[bitter]

[wendigo]

[lexel]

[ElżbietaFromage]

Wiesz że nie o to chodzi. Ale w szerszym kontekście uważam, że w jakiś sposób do tego sprowadza się większość naszych kontaktów międzyludzkich (w sumie do tego sprowadza się przetrwanie gatunku przecież ).

Nie wiem czy "w szerszym kontekście", gdyż takie ujmowanie nazywa się redukcjonizmem.

To wówczas większość stosunków płciowych kończyła by się ciążą. Wg mnie ludzie raczej panują nad wymianą swoich gamet, bo miast instynktów, mamy wolę i świadomość pewnych rzeczy zw. z prokreacją. Dlatego jest nas ponad 7 mld, z czego większość w krajach biednych.

Ja właśnie nie wiem czemu masz taki problem z tym... ja też jestem za swobodą, ale właśnie uważam, że etykietki "kobieta" i "mężczyzna" nie bardzo ograniczają tą swobodę.
Naprawdę uważasz, że konstrukt rozumienia jakim jest "mężczyzna" i "kobieta" nie ogranicza? (nie myśl o osobach transpłciowych)

więc kupują lalki i różowe śpioszki. W ten sposób gender wyrasta z płci biologicznej. I w przypadku ilu? 99% ludzi? (a niech tam będzie nawet 95% "tylko") to się zgadza
Parafrazując:
Ludzie kupując dobermana, kopiują mu uszy i pozbawiają ogonów. W ten sposób "gender" dobermański wyrasta z biologii.

[bitter]

[ElżbietaFromage]

Bitter nie chodzi o "utożsamianie się z kobietami", a o kulturowy konstrukt. Zresztą kultura zachodnia dość mocno zliberalizowała tzw "bycie kobietą", trochę inaczej jest w przypadku mężczyzn, którzy nadal w wielu przypadkach czują, iż muszą udowodnić sobie i innym, że jednak tymi mężczyznami są.

[Hilary]

[bitter]

[bitter]