[Hassasevili]

Dobijają mnie własne skrajności, które pragnę i których się obawiam. Sama siebie wyżeram, wspomnę o otoczeniu rodziny, która swoimi mądrymi radami dobija.

- Chcę być traktowana, jak kobieta, wyglądać jak kobieta i uprawiać seks jak kobieta. A jestem niewyżytym prawiczkiem, który nic nie robi dla zmiany, bo nie chce być odbierana, jako osoba pomiędzy. Pragnę zmiany, ale się jej boję.

- Pragnę samodzielności i niezależności, a jak myślę o pracy, to przechodzą mnie ciarki.

- Pragnę towarzystwa, kochającej rodziny, a odsuwam się od rodzeństwa i rodziców, bo nie odpowiada mi religia panująca w domu oraz odgrywanie męskich ról: syna, brata, ogólnie mężczyzny.

- Wybieram się na studia, akademik, bo nie chcę być w domu. Nie potrafię sobie wyobrazić, jak będzie wyglądało moje życie studenta czy studentki? Kryć się z TS czy się z nim nie kryć? Co zrobię z rzeczami, które będą mi potrzebne do drugiej szkoły, by zdobyć technika usług kosmetycznych? Robię technika dla siebie, bo będąc już w kobiecym ciele, z pewnością będę chciała zrobić się na bóstwo.Co na to inni studenci, co na to profesorowie i babki z dziekanatu? Męczyć się jako facet czy jako dziwoląg? [terefere]!!!

Z pewnością jest jeszcze więcej rzeczy, które mnie bolą, a wyleciały mi teraz z głowy. Od drugiej lub trzeciej klasy szkoły podstawowej przeczuwałam, że coś ze mną jest nie tak, a w gimnazjum nabierałam pewności, nie mówiąc już o technikum. Widziałam i zamiast zebrać się i iść do celu, to ja nadal użalam się nad sobą i karmię się myślami, co by było, gdyby spełniły się moje marzenia, po które nie mam odwagi sięgnąć. Patrząc w lustro, widzę żałosną kupkę gnoju, na której widok żal pozostawić ją samej sobie, ale też szkoda zmarnować szufelkę, by przenieść goniący się smród w inne miejsce. Minęło tyle lat, a ja [terefere] nic.

[aekaer]

Może zamiast kontynuować naukę, idź jednak do tej pracy.
Ja zaczęłam już pracować jeszcze nim moja klasa miała matury. Trochę długo zajęłi mi oswojenie się z realiami tego tzw. dorosłego życia, ale się udało i w międzyczasie udało się ogarnąć w miarę ok grunt pod inne rzeczy też. Obecnie dosłownie uciekam z kraju gdzieś za morze, żeby przyśpieszyć rzeczy jeszcze bardziej i to kolejny duży, stresujący krok ale zasadniczo tak już jest, przynajmniej w moim życiu, że albo robię to najtrudniejsze i najbardziej stresujące i w końcu mi się jakoś udaje albo nie mam totalnie nic.. tylko rzeczy które przywodzą mnie do określonych pomysłów, których ponoć mam unikać i do płakania po kątach. ^.^
Ale to, co powinnaś zrobić, jaka jest ta najpoprawniejsza droga do rzeczy dla Ciebie zależy przede wszystkim od tego, jaka Ty jesteś, jakie jest Twoje otoczenie itd.. a tu znaczenie mają przede wszystkim detale, których nie da się zrobić listy i opisać ;_; myślę że to co powinnaś zrobić na naprawdę samym początku to uspokoić się i przeanalizować sytuację pamiętając o tym by nie odrzucać żadnego pomysłu tylko dlatego, że wydaje się niewygodny czy coś.

[Styczeń]

Hassasevili, w zasadzie wiem jak się czujesz. Też chciałbym się wyrwać z domu, gdzie nie mam najlepiej, ale strach uniemożliwia mi działanie, bo boję się że sobie nie poradzę. Ale chyba wątpliwości i strach przed jutrem dotykają każdego w pewnym momencie. Nie ma się co dziwić że się tego obawiasz, przynajmniej ja tak sądzę.

[lexel]

A może pomogłaby rozmowa z Emkami które już przeżyły cały proces zmiany? Nie wiem co prawda jak to jest w ich przypadku, ale u mnie do tej pory wcale nie było aż tak strasznie i w sumie najgorsze rzeczy jakie mnie spotkały to bycie wyrzucanym z obu toalet i to, że kasjerka mi nie chciała sprzedać mielonki widząc moją kartę z banku. Da się przeżyć, a ludzie obcy często rozumieją mnie lepiej niż rodzina. Pamiętaj, że to nigdy nie będzie tak żeby Cię WSZYSCY lubili, a nawet w okresie przejściowym znajdziesz kogoś kto nadal Cię będzie lubił.

[Jeżynka]

Brzmi na materiał na terapię. W wieku 16/17 lat miało mi się podobną mentalność, ekstremalnie introwertyczne zamknięcie w sobie i swoich marzeniach, pomogło mi trochę poznanie paru osób, sprzyjająca kadra w liceum i długie rozmowy ze znajomą terapeutką.

Zarówno praca jak i studia poza domem są dobrym pomysłem, jeśli tylko zmuszą cię do poznania czegoś innego niż wnętrze swojego pokoju i rodziny, z którą się nie dogadujesz. Nie polecam podejmowania kroków w kierunku tranzycji, czy opowiadania na lewo i prawo o odczuciach transseksualnych w takiej sytuacji jaką opisujesz.

[kicur]

Zgadzam się z Jeżynką. Poza tym to nie jest tak, że nie masz kontroli nad własnym życiem - przecież postanowiłaś zacząć teraz studia i szkołę, prawda?

[Hassasevili]

Na spokojnie:

[aekaer]

To może praca weekendowa czy coś takiego?

[Bruce]

[kicur]

Jeśli będziesz osobą uczącą się poniżej 26 roku życia, co będzie Ci utrudniać zarobienie na własne utrzymanie, to będą przysługiwać Ci alimenty od rodziców. Powinnaś mieć jednak na uwadze, że sprawa w sądzie rodzinnym o ich przyznanie potrwa trochę czasu, a także zastanowić się, czy masz dość energii psychicznej na takie rozwiązanie.