[firemperor]

Hej
Właściwie mam taki duży mętlik w głowie, że nie wiem czy uda mi się wszystko przekazać w miarę zrozumiale dlatego bardzo przepraszam już na wstępie jeśli moja wypowiedź będzie chaotyczna.
Najlepiej zacznę od początku. Jestem genetyczną kobietą ale utożsamiam się z mężczyzną (w każdym calu haha). Aktualnie mam 24 lata.
Nie wiem czy to ma jakiś związek ale od dziecka bardzo fascynowało mnie to co było przypisane dla typowych chłopców, wiecie pistolety, samochody itd. a w przedszkolu odczuwałem większe więzi z chłopcami niżeli z dziewczynkami. Podobała mi się w przedszkolu jedna taka Lidka ale to nie ważne
Po latach czułem się źle ze sobą. Nie wiedziałem co jest nie tak. Jak miałem jakieś 13 lat pewna starsza znajoma powiedziała mi o korekcie płci oraz o ts. Zastanawiałem się długo nad tym, dużo czytałem i w głowie zawitała mi myśl "cholera coś w tym jest!". Jak skończyłem mniej więcej 15 lat zacząłem przebierać się w typowo męskie ubrania i binder. To strasznie nie spodobało się mojej mamie. W wieku 16 lat powiedziałem jej o całej sytuacji jak się czuję i wtedy...tak od tamtej pory moje życie to pasmo depresji, smutków oraz próby samobójczej.
Wychowywała mnie tylko mama. Do tego stopnia dmuchała i chuchała, że to nie była dość zdrowa relacja tylko już swego rodzaju symbioza. Mama całe życie powtarzała, że chciała mieć córkę. Starałem się do tego dostosować ale raniło mnie to bardzo. Moja mama nie toleruje tego, że chce być mężczyzną. Uważa, że takich pomyleńców trzeba leczyć a na paradę równości spuścić bombę atomową. Jest strasznym homofobem i nawet sama powiedziała mi to oficjalnie i otwarcie. Jak już pisałem aktualnie mam 24 lata, mieszkam sam w innym mieście i studiuję (na utrzymaniu mamy hehe). Nie raz próbowałem porozmawiać z nią na temat mojego bólu i problemu ale zawsze było to samo. Płacz, wyzywanie i teksty w stylu "jak to zrobisz nie chcę cie znać! Nie po to ryzykowałam życie by mieć dziwadło!" (mama urodziła przede mną brata który jest o wiele starszy ode mnie i nie powinna mieć dzieci ale zaryzykowała bo zawsze chciała córkę - co chwila mi to przypomina i dodaje, że jestem jej życiem, tlenem i nie wyobraża sobie życia bez ukochanej córki) "jak to zrobisz to się zabiję!" "nie wychowałam cie na zboczeńca i nie pier**l mi takich głupot!" no i wiadomo wiele wiele innych.
Bardzo się o nią boję bo jest w stanie zrobić sobie krzywdę. Kiedyś ją przed tym uratowałem dlatego przez tyle lat staram sie ubierać ten cholerny cycnik (sportowy) i wyglądać w MIARĘ jak na swoją płeć biologiczną. Oczywiście wkręcałem cały czas mamie, że męskie ubrania są wygodniejsze, lepsze gatunkowo dlatego niechętnie ale mi kupowała.
Pomyślałem sobie nie raz "a dobra pier**lę! To moje życie chcę zaznać szczęścia" i zawsze kończyło się na słowach kiedy mama zaczynała swoje gry emocjonalne co zawsze przyprawiało mnie o płacz i depresję. Chciałbym zrobić ze sobą porządek i brać hormony i wiadomo zacząć coś. Myślałem, że to może mi się wydaje, może idzie przywyknąć do mojej biologicznej płci bo w końcu do tej pory wszędzie figuruję jako kobieta. Szczerze? Nie mam z tym problemu ale czasem boli mnie jak ktoś mówi do mnie "łaś" itd. W środowisku znajomych jestem znany jako mężczyzna. Jest mi z tym bardzo dobrze. Nie ukrywam, że kiedy jestem w męskim stroju to jestem mylony z mężczyzną. Jestem wysoki, mam dobrze zbudowane ciało, głos też wiele osób mówi, że mam męski i nie jest źle i sylwetkę typowego chłopca. Dużo osób mówi mojej mamie "ale ma pani przystojnego syna" a moja mama wiadomo piana z ust i przeklinanie pod nosem, że przecież ma piękną córkę i czy oni są &^*(&*%$). Czasem mnie to bawi xD
Mój najlepszy przyjaciel z wielu lat jest ts K/M i ma już praktycznie wszystko za sobą i widzę jak usilnie stara się mnie zmobilizować ale...
właśnie to "ALE"
Wybaczcie jeśli dużo piszę ale wolę przedstawić to lepiej niż pisać "mama mnie nie kocha chyba bo jestem ts" wiadomo
a wracając do "ale"

-boję się zostać sam.. (jestem introwertykiem i lubie być sam ale boję się panicznie samotności. Cała rodzina mnie nie znosi i nie pytajcie dlaczego bo nie wiem ale oficjalnie powiedzieli mi, że mnie nie lubią więc dlatego mama stanowi moje oczko w głowie)

-boję się, że nie dam rady finansowo (tutaj jest prawdopodobnie temat rzeka aczkolwiek boję się, że jak będę miał może na utrzymanie i hormony tak nie uzbieram na operację. Lekarz jakieś pare lat temu wstępnie wyliczył, że za 1 operację wyjdzie mi jakoś 11 tysięcy. Mam niby duży balast. Coś trochę powyżej D ale co mnie przeraża, to gdy skończę drugie studia nikt mnie nie zatrudni. Wiadomo w papierach baba a na ciele facet. Nie mam doświadczenia bo nie pracowałem nigdzie prócz dorywczo w sklepie na wykładaniu towaru. Nie wiem co robić)


Mam [zarąbisty] mętlik w głowie! Rozmawiałem dawno z psychologiem, który stwierdził, że powinienem być szczęśliwy i nie powinienem być "kukłą" w ręku matki, która robi wszystko co ona chce. Mam nie spełniać jej marzeń tylko swoje.Chciałbym znać Wasze zdanie. Co mogę zrobić? Czy warto próbować dalej tego oficjalnego comingu czy po prostu postawić mamę przed faktem dokonanym?

Pozdrawiam Was i miłego dnia

[Ryu]

Przede wszystkim: psychoterapia. Potrzebujesz uniezależnić się psychicznie od matki, a że Wasza relacja jest cholerne toksyczna, to tylko psychoterapeuta będzie w stanie Ci pomóc. Jeżeli natomiast Twoja matka jest autodestruktywna i chciałaby Cię szantażować lub próbowałaby się skrzywdzić, to:
a) nie jest to Twoja wina i nie ponosisz za to odpowiedzialności, wbij to sobie do głowy,
b) wzywasz policję, pogotowie (w razie próby samobójczej lub gróźb, że to zrobi) i powiadamiasz Ośrodek Pomocy Społecznej (w razie problemów generalnie).

Jeżeli jesteś DDA, to zapewne możesz skorzystać z terapii na koszt państwa, przynajmniej w Warszawie są takie programy.

Po drugie: potrzebujesz się uniezależnić. Finansowo. Podporządkuj swoje wybory życiowe zdobyciu finansów tak, żeby najpierw odciąć pępowinę i móc żyć na własny rachunek, a potem rozpocząć korektę płci. Jeżeli serio myślisz o korekcie, to to powinien być Twój priorytet, a nie jakieś tam drugie studia. Jeśli boisz się, że bez doświadczenia nikt Cię nigdzie nie zatrudni (możliwe), to poszukaj staży, zgłoś się do wolontariatu, zdobywaj doświadczenie, a potem zacznij wołać o wynagrodzenie. Po prostu MUSISZ być w stanie się sam utrzymać.

Btw: co i gdzie studiujesz? Dziennie, wieczorowo, zaocznie? Prywatnie czy publicznie? Masz dużo wolnego czasu? Co Cię interesuje? W czym jesteś dobry? Jako kto planujesz przyszłość? Jako kto chciałbyś i mógłbyś teraz pracować? A w czym ssiesz i czego nie mógłbyś robić? Pytam, bo trzeba Ci ogarnąć życie zawodowe


Mastektomię możesz zrobić po zmianie dokumentów w Szczecinie na NFZ, poczytaj bloga Niskiego Grabieżcy, który pisze jak to załatwić oraz jak ukryć duży balast (transseksualizm.blogspot.com). Grabieżca ma koszmarne problemy finansowe oraz bardzo niewspierającą rodzinę, a jednak był w stanie żyć na własny rachunek i przeprowadzić korektę płci: hormony, sąd, jedynka. To jest realne, Ty też dasz radę.

[firemperor]

Właśnie wiem, że to jest bardzo destruktywne ale jestem chyba miękką frytą i nie chcę jej skrzywdzić. Brak mi przysłowiowych (i dosłownych) jaj!

Akurat z DDA masz rację, mój ojciec był alkoholikiem i często w domu były awantury i bicie.Totalna trauma ale nie potrzebowałem terapii sam się podniosłem z tego i wyleczyłem się sam z tików nerwowych, agresji wobec innych i strachu, kiedy ktoś podnosi rękę by nawet mi coś pokazać.

W sumie studiować zawsze jeszcze chciałem. Bardzo lubię się uczyć a poza tym dostaję alimenty na naukę więc jest mi łatwiej. Pomyślałem, że na początku mógłbym coś tam sprzedawać ze swoich gratów a dopiero po studiach zacząć pracę. Nie wiem czemu, ale nie za bardzo widzi mi się pracowanie gdzieś a potem zmiana, bo wiem iż to może się liczyć z faktem wyrzucenia więc będę w przysłowiowej pupie.

Studiowałem dziennie Japonistykę (został mi egzamin do poprawy w lutym i licencjat) na prywatnej uczelni. Teraz chcę spróbować na UW na wieczorowe.
Chwilowo mam trochę wolnego czasu bo wakacje Co lubię..hmm przede wszystkim grafika komputerowa była i jest moją małą pasją a w czym jestem dobry to w śpiewaniu xD, rysowaniu, robieniu różnych dekoracji a tak na prawdę sam nie wiem w czym jestem dobry..cholera..

Plany na przyszłość zawsze były dla mnie czarną magią i nie wiem do tej pory co chciałbym robić. Właściwie wszystko prócz call center i kasy w marketach bo pracy się nie boję Trochę miałbym problem z rzeczami związanymi z kasą. Nie to, że nie umiem liczyć ale strasznie się stresuję i mylę a do tego mam kategoryczny zakaz wkurzania się bo źle to mi robi na serce.

Proponujesz, żeby na razie olać początek leczenia i zająć się konkretną pracą?

Co do Masektomii to nie wiem jak to będzie wyglądać. Czytałem na kilku forach, że może być problem z papierami przez rodziców (wiem na bank, że mama będzie utrudniać!). Trochę się martwie i nie wiem czy to prawda ale niby jest jakiś określony czas na każda opercję, że trzeba np. zrobić 2jkę max 2 lata od przyjecia hormonów bo są poważne konsekwencje itd. dlatego nie wiem czy taka zabawa sądowa nie skomplikuje mi wątłego już i tak życia.
Czytałem namiętnie blog Grabieżcy i jakoś trochę obawiam się robić na NFZ. Przyznam, że Grabieżca to dla mnie bohater. Na prawdę czytając jego blog to jakbym czytał jakąś powieść o spełnionych marzeniach tak odległych dla mnie! haha

[Freja]

Zasadniczo Ryu napisał już wszystko, co sama chciałabym napisać. Wyczerpująco, rzeczowo, na spokojnie i w pełni się z nim zgadzam.

Dorzucę tylko studium typowego dla sprawy przypadku z książki:
Susan Forward - Toksyczni Rodzice

Cytat:

Bezpośrednia kontrola W bezpośredniej kontroli nie ma nic wyszukanego. Jest jawna, namacalna, manifestowana otwarcie. „Zrób jak ci każę, albo nie odzywaj się do mnie więcej” „Rób jak ci każę, bo nie dostaniesz kieszonkowego”; „Jeśli nie zrobisz jak każę, nie należysz już do naszej rodziny”; „Jeśli postąpisz wbrew mojej woli, dostanę przez ciebie ataku serca” - nie ma w tym za grosz subtelności. Bezpośrednia kontrola łączy się zwykle z zastraszaniem i jest często poniżająca. Twoje własne uczucia i potrzeby muszą być podporządkowane uczuciom i potrzebom twoich rodziców. Jesteś wciągnięty w bezdenną przepaść ustawicznego przyjmowania narzuconych warunków. Twoje zdanie jest bezwartościowe; twoje potrzeby i pragnienia są niestosowne. Brak równowagi sił jest przerażający. Dobrym tego przykładem jest Michael, trzydziestosześcioletni pracownik reklamy - przemiły, o łagodnych rysach. Zgłosił się do mnie, ponieważ jego trwające sześć lat małżeństwo z kobietą, którą głęboko kochał rozpadało się wskutek zaciekłych bojów między jego żoną a jego rodzicami. Prawdziwe problemy zaczęły się, kiedy wyjechałem do Kalifornii. Sądzę, że matka myślała, iż jest to wyjazd czasowy. Więc kiedy powiedziałem jej, że zakochałem się i zamierzam się ożenić, dotknęło ją to, że chcę się tu osiedlić. Wtedy właśnie faktycznie zaczęła wywierać na mnie presję, aby sprowadzić mnie z powrotem do domu. Poprosiłam Michaela, aby powiedział mi coś więcej o tej „presji”. Mniej więcej w rok po ślubie zdarzył się najbardziej przykry incydent. Planowaliśmy pojechać do Bostonu na przyjęcie z okazji jubileuszu moich rodziców, ale moja żona zachorowała na ciężką grypę. Była naprawdę chora. Nie chciałem jej tak zostawiać, więc zadzwoniłem do matki, aby odwołać nasz przyjazd. No cóż, najpierw wybuchnęła płaczem. Potem powiedziała mi: „Jeśli nie przyjedziesz na nasz jubileusz nie przeżyję tego.” Złamałem się i pojechałem do Bostonu. Byłem tam rano w dniu przyjęcia. Ledwo wysiadłem z samolotu zaczęli namawiać mnie, abym został cały tydzień. Nie powiedziałem ani tak, ani nie, ale nazajutrz rano wyjechałem. Następnego dnia zadzwonił mój ojciec „Dobijasz swoją matkę, całą noc płakała. Boję się, żeby nie dostała ataku.” Czego u diabła oni chcą ode mnie? Abym rozwiódł się z żoną, wrócił do Bostonu i wprowadził się z powrotem do mojego dawnego pokoju? Z odległości trzech tysięcy mil rodzice Michaela kierowali nim niczym marionetką. Spytałam go, czy rodzice byli kiedykolwiek skłonni zaakceptować jego żonę. Michaela wyraźnie ogarnął gniew. W żadnym razie. Gdy do nich dzwonię, nigdy nie pytają, jak ona się czuje. W zasadzie w ogóle nie wspominają o niej. Tak jakby próbowali udawać, że ona nie istnieje. (...) Rodzice Michaela nieustannie zmuszali go do wybierania między nimi a jego żoną. Każdy wybór wiązał się z decyzją typu „wszystko albo nic”. W przypadku bezpośrednio kontrolujących rodziców nie ma szans na kompromis. Kiedy dorosłe dziecko próbuje przejąć kontrolę nad swoim własnym życiem, ceną jaką za to płaci jest poczucie winy, stłumiony gniew i głębokie poczucie własnej niewierności. Kiedy Michael przyszedł do mnie po raz pierwszy, sądził, że jego głównym problemem było małżeństwo. Nie zabrało mu wiele czasu uświadomienie sobie, że jego małżeństwo było jedynie ofiarą w walce jego rodziców o utrzymanie nad nim kontroli, co zaczęło się kiedy wyjechał z domu.

[firemperor]

Właśnie przedwczoraj ściągnąłem sobie Toksycznych Rodziców ale nie miałem czasu usiąść i poczytać.

Jeszcze tylko jakby ktoś odpowiedział na inne moje pytania byłoby super (te które napisałem wyżej)

[Belial]

Nie mam za bardzo mozliwosci przeczytac calego watku, ale moge co nieco powiedziec z wlasneg9 doswiadczenia (na privie). Na razie jestem poza Warszawa, ale w miare od pon powininem byc dostepny.

[Freja]

[wendigo]

[firemperor]

[firemperor]

[wendigo]

[Belial]

Rodzice moga utrudnic. Wrona mowila o przyapdku znajomej ktorej matka od 2 czy 3 lat utrudnia wydanie decyzji (proces wciaz trwa). Spytaj Wrony.

Ten rok to chyba lekka przesada na 2.

[firemperor]

[Fizia]

Przeczytałam, miło mi się Ciebie czyta

1) Przykre to, ale dla mnie, z Twojego opisu ewidentnie masz problem z toksyczna matką. Jak czytałam o wypominkach w stylu "a ja życie ryzykowałam...." to aż mnie rzucało. Więcej Ci napisał Ryu, z propozycjami jak z tym sobie zacząć radzić. Psychoterapeuta, znający również problemy trans

2) Nastawienie matki może (ale niestety nie musi) się zmienić jak Ty zaczniesz prezentować zdecydowaną wersję siebie. Właściwie trzeba postawić rodzica przed faktami, cały czas rozmawiać ( o ile te rozmowy nie będą Cię kosztowały więcej niż możesz znieść) i po prostu będzie miała wybór - czy wsiada do pociągu pt "rzeczywistość" i jedzie z Tobą czy jedzie sobie swoim pt "moje wizje"

3) w jednym Twoja matka ma rację- transseksualizm trzeba leczyć...tylko, że metoda leczenia jest jedna, znana i Twojej matce na razie się ona nie podoba, ale to Twoje życie i zdrowie jest

4) 11 tys złotych za 1 to chyba nawet w tej chwili górna stawka- wiem, że chłopaki rok, dwa temu płacili mniej jak 10, jest opcja NFZ po zmianie dokumentów (czy wytrzymasz zależy od Ciebie i pośrednio o tego ile masz tego "towaru" -mniejszy chłopaki bandażują przez kilka lat nawet

5) ginekolog mówi prawdę i nie- tzn prawdą jest że mając kobiece ciało generalnie testo w dużych dawkach nie jest "rodzimy" , tak samo jak "estro" u emek. Niestety na tym polega m.in. leczenie transseksualizmu, że się tą przesiadkę hormonalną robi (o ile się da)- większość km chwali sobie ta przesiadkę- pomijam tu oczywiste zmiany głosu, twarzy i zarostu - które są najczęściej duże, ale głównie chodzi mi o samopoczucie psychiczne - kończą się huśtawki nastroju, "płaczliwość" , okres i niedogodności (dla Was) z nim związane. Znam transfacetów , którzy przez 20 lat biorą testo i mają dalej na dole wszystko jak przyrodzone - ryzyko nowotworu jest większe i po zmianie dokumentów można ( niech mnie najwyżej chłopaki poprawią) to zrobić na NFZ- wystarczy że będzie wskazanie do tego- a samo branie testosteronu jest już pewnym wskazaniem, plus pewnie dobry lekarz znajdzie zawsze coś na jajniku co może wyglądać jak niekorzystna zmiana będąca poparciem tego, że trzeba usunąć.

6) jak czytam Cię, to największy problem na przyszłość to widzę uniezależnienie psychiczne i finansowe (na poziomie utrzymywania się wystarczy) Problem ze znalezieniem dobrej pracy, która często wymaga wystąpienia w roli wg dokumentów jest, ale da się pokonać, albo dogadując się z pracodawcą, albo traktując swoją płeć w pracy jako "chwilową"

7) i oczywiście warto abyś u specjalistów potwierdził, że nie masz problemów psychicznych i psychologicznych, które mogą dawać obraz podobny do TS, choć nim nie są (choć już samo to , że widzisz potrzebę diagnozowania jest dla mnie objawem, że masz kontakt z rzeczywistością...ale to jest tylko moje zdanie i musisz to skonsultować z psychiatrą, bo rzeczywiście - przejść korektę płci (w tym operacje) jeśli się nie jest TS to może być stworzenie sobie na własne "życzenie" prawdziwego problemu )


Możliwości jest dużo, Ty wybierasz, To Twoje życie

[Freja]

[Fizia]

w tabeli nie ma ale trzeba wtedy pisać do NFZ o indywidualną zgodę i jak lekarz chce to może. Choroba jest choroba i mają ją leczyć.

[wendigo]

[firemperor]

Dziękuję Wam wszystkim za odpowiedź. Jesteście WSPANIALI!
W życiu nie spodziewałem się, że chociaż ktoś odpisze a tu tyle cennych rad. Przyznam, że jestem już ciut spokojniejszy.

Macie racje, co do toksyczności mojej relacji z mamą ... Wiedziałem od dawna, że coś jest nie tak ale tłumaczyłem to tym, że miała bardzo trudne dzieciństwo (na prawdę hardcorowe) i po prostu jej współczułem no i bałem się jej. Ma ciężką rękę heh

Przysłowie, że "tak bardzo jak człowiek kochał rodzica, tak bardzo się go bał" ma coś w sobie. Zasłyszane dawno temu

[wendigo]

[kicur]

[lexel]

Ja też kasy nie mam, prowadzącego + psycholog miałem prywatnie i do czasu hormonów zmieściłem się w jakimś 1000 zł, teraz najpoważniejszy koszt przede mną to ze dwie wizyty u prowadzącego + sąd to koło 500-1000 na najbliższe kilka lat. Operacje? Jak zrobią na NFZ to zrobię, jak nie to będę kontrolować częściej niż przeciętny facet stan swojej macicy xD

[firemperor]

[Ryu]

[Freja]

[kicur]

[lexel]

[wendigo]

[firemperor]

[wendigo]

Nie ma testu na ts Testy mają wykluczyć zaburzenia psychiczne (inne). Raczej psycholog. Ale z psychiatrą choć raz też trzeba porozmawiać (też jest potrzebna opinia ale to szybko idzie).

[firemperor]

Cytat:

Nie ma testu na ts Testy mają wykluczyć zaburzenia psychiczne (inne). Raczej psycholog. Ale z psychiatrą choć raz też trzeba porozmawiać (też jest potrzebna opinia ale to szybko idzie). _________________

Czyli normalnie isc do psychologa i powiedziec, że podejrzewa sie o bycie ts czy..i wspomniec o testach?

[kicur]

[firemperor]

[kicur]

No nie wiem, a jesteś zdecydowany na zaczęcie teraz korekty płci, czy może odkładasz to na czas skończenia drugiego kierunku czy jeszcze czegoś innego, albo może odkładasz na czas uporządkowania swojej sytuacji finansowej i relacji z mamą?

Ogólnie jeśli nie jesteś zdecydowany na zaczęcie korekty płci teraz, to psycholog tylko po to, żeby zrobił testy psychologiczne i Cię poobserwował (wielu lekarzy prowadzących wymaga opinii psychologa, zanim przepisze komuś hormony), nie ma aż takiego sensu.

[firemperor]

[kicur]

...ale ma duży sens pójście do takiego, który pomoże Ci rozwiązać inne problemy, które mogą Ci przeszkodzić w tranzycji, albo ogólnie w życiu, jak problem toksycznych relacji z rodziną.

Ewentualnie pójście do takiego psychologa, który się zna na transpłciowości, i może nie będzie robił testów, tylko Ci zaproponuje taką terapię wspierającą.

[firemperor]

kicur, To też może być jakiś pomysł! Dużo tu zostało poruszone i musze sobie wszystko poukładać i przemyśleć na spokojnie

[lexel]

[firemperor]

[JuicyLucy]

W moim wypadku to jak jeszcze mieszkalam z rodzicami w PL to dali mi popalic. Dochodzilo wrecz do rekoczynow, ale ze trenowalam sobie karate i takie tam i obijalam sie na dyskotech to tate tez kilka razy obilam. Rezultat? W koncu sie pogodzil z tym kim chce byc i mnie zaakceptowal. Ja mysle, ze w pewien sposob uznal mnie za silniejsza osobe , ktora ma prawo decydowac o sobie. Teraz z nowu mieszkam z rodzicami ale w innym kraju i relacje sa nawet bardzo dobre. Inczej jest z moja siostra . Niby mnie akceptowala, ale wiadra pomyj na mnie za plecami wylewala. Nie dawno przywlekla sie za nami i znowu zaczela truc. teraz jednak to zazdrosc ze ona pracuje w jakiejs fabryce i ledwo koniec z koncem wiaze a ja sobie studiuje, randkuje i w bankowosci dorabiam. Wniosek taki, ze jezeli jest ci lepiej to zawsze znajda sie tacy ktorzy zycza ci gorzej bo albo jestes ladniejsza, albo zaradniejsza albo nie musisz tyrac. Po przyszlym semestrze mam zamiar sie juz wyprowadzic i ograniczyc kontakty z moja rodzina do minimum.