[nunumu]

Moje pytanie będzie krótkie - jak sobie poradzić z cierpieniem związanym z wyglądem, przy świadomości, że lepiej już nie będzie?

Uprzedzając:
- "po prostu zaakceptuj siebie", "polub bycie (fizycznie) chłopakiem" - takich rzeczy możecie nie pisać,
- Defiant, Iza: proszę o zignorowanie tematu jeśli można

[Freja]

Dlaczego nie będzie i czy to wynika z "praw fizyki" czy np. z braku środków?

[nunumu]

z praw fizyki, choć oznacza to też brak środków

(ofc zawsze jest jakaś szansa, że wymyślę genialny sposób na biznes i zostanę milionerką, ale wiele rzeczy jest możliwych, a mimo to z uwagi na niskie szanse nie sposób je uwzględniać w realnych planach)

[Freja]

A tak w ogóle to na jakim etapie jesteś z tym wszystkim? Przed, w trakcie, po?

Następne pytanie: a to jest cierpienie związane tylko z wyglądem, czy również z tym, że generalnie wszystko jest do d...? Jeśli tak, to czy cokolwiek z tych rzeczy do d... można próbować jakoś zmienić, żeby coś jednak poprawić i mieć poczucie, że przynajmniej w tej kwestii coś jednak od nas zależy?

[nunumu]

Cytat:

A tak w ogóle to na jakim etapie jesteś z tym wszystkim? Przed, w trakcie, po?

Tak jak zasugerowałam na początku - po wszystkim. Zrobiłam pod względem tranzycyjnym wszystko co mi się kalkulowało, tj. niektóre rzeczy może by mi poprawiły wygląd ale relacja zysków do strat czyni je nieopłacalnymi.

Cytat:

Następne pytanie: a to jest cierpienie związane tylko z wyglądem, czy również z tym, że generalnie wszystko jest do d...?

Z wyglądem, tylko. Ogólnie rzecz biorąc, nie mam depresji.

Cytat:

Jeśli tak, to czy cokolwiek z tych rzeczy do d... można próbować jakoś zmienić, żeby coś jednak poprawić i mieć poczucie, że przynajmniej w tej kwestii coś jednak od nas zależy?

To nie rozwiązuje prawdziwego problemu. Problem polega na tym, że cierpię, bo nie mogę zaakceptować, że jestem brzydka i nie mogę być piękna, po prostu. Boli mnie to dogłębnie. Dlatego pytam, bo może ktoś zna sposób - wszak różni ludzie tu piszą.

[moonchild]

Pomijając ingerencję chirurgiczną, już sam makijaż może zrobić baaardzo wiele. Poza tym dodaje pewności siebie i (całe szczęście) schodzi razem z wodą, co oznacza, że można eksperymentować. Nie martw się, żadna z nas nie wygląda dobrze zaraz po wstaniu z łóżka, więc rozumiem Twoje cierpienie.

[ElżbietaFromage]

Nikt z was nie odpowiada na pytanie @numumu.
Ona wprost zapytała:
Jak sobie poradzić z cierpieniem związanym z wyglądem, przy świadomości, że lepiej już nie będzie?
Pyta więc o to "co zrobić z cierpieniem", przy świadomości bezsilności, a nie "co może w sobie zmienić". Zatem również nie pyta o "zmianę świadomości", do której próbujecie ją przekonać - poniekąd podkreśliła to pisząc:
- "po prostu zaakceptuj siebie", "polub bycie (fizycznie) chłopakiem" - takich rzeczy możecie nie pisać,
Pytanie @numumu brzmi właściwie następująco:
- Jak nie zmieniając świadomości (iż lepiej już nie będzie), poradzić sobie z cierpieniem wynikającym ze swojej fizyczności?

Zastanawiam się czy jest to w ogóle możliwe, gdyż twoje cierpienie @numumu wynika własnie z przyjętej przez Ciebie perspektywy. Zmieniając perspektywę mogłabyś zneutralizować swoje cierpienie, a wręcz przekuć je na swój ogromny atut.

Jeżeli jednak nie chcesz zmieniać swojej świadomości, to może warto pomyśleć nad tym, że dobrze Ci właśnie z taką świadomością - gdyż zmieniać jej nie chcesz. Więc już jest coś pozytywnego, po prostu lubisz się umartwiać - czyż nie? Zatem twoje cierpienie jest mniejsze niż mogłoby się wydawać ];>

Co jeszcze możesz zrobić, aby zmniejszyć swoje cierpienie? Możesz spróbować zmienić kierunek wydawanej energii. Masz świadomość, że nic ze swoim wyglądem nie jesteś w stanie zrobić, sprawia ci to ból, więc po co wydawać na to swoje zasoby uwagi? Może przekieruj ją na inne czynności? Praca, seks, narkotyki, alkohol (oczywiście żartuję, ale warto się zastanowić nad czynnościami, które pochłoną Ciebie bardziej niż twoje cierpienie).
Możesz też pójść w kierunku odwrotnym, zacząć obserwować swoje cierpienie, ale tak jakby przytrafiało się komuś innemu, a nie Tobie - to metoda buddyjska, nie wiem czy skuteczna, na mnie czasami działa w przypadku bólu fizycznego, zamiast się od niego odcinać, zaczynam go analizować i zastanawiać się "właściwie co czuję, kiedy czuję, że coś mnie boli" - tak jakbym próbowała zwiększyć rozdzielczość swojego oglądu bólu. To bardzo pomaga, ale nie na długo. Nie wiem jednak jak z bólem psychicznym, bo tutaj nie próbowałam nigdy tego robić, gdyż zdecydowanie pisanie kolejnych stron "pamiętnika użalania się nad sobą" daje więcej zabawy i jest przyjemniejsze (bo można sobie popłakać nad tym "jak mi źle", można szukać sposobów "jak się zabić", można rozmyślać nad tym co inni będą czuć jak mnie nie będzie - znacznie lepszy "film").

Więc może jednak warto spróbować zmienić perspektywę? Nic przez to nie stracisz

[wendigo]

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

ElżbietaFromage, podobno jednemu się udało.

Ogólnie, dziękuję że napisałaś. Przeczytałam - i pomyślę.

Wendigo - tobie też dziękuję.

[wendigo]

[Nadiyah]

A właściwie to co Ci przeszkadza? Tutaj jest źródło tego co zrobić żeby było lepiej.
Generalnie poza próba akceptacji swoich wad, albo jakies poprawki czy to makeupem czy nawet za pomocą chirurgii.
Czy na pewno są to tylko problemy tematyki wyglądu?
Spróbuj może znaleźć jakies pasje? Z tego co pamiętam, to programistką byłaś + dość niszową - jeśli to cie pasjonuje, to może jakoś to rozwinąć?

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Jeżeli jednak nie chcesz zmieniać swojej świadomości, to może warto pomyśleć nad tym, że dobrze Ci właśnie z taką świadomością - gdyż zmieniać jej nie chcesz. Więc już jest coś pozytywnego, po prostu lubisz się umartwiać - czyż nie? Zatem twoje cierpienie jest mniejsze niż mogłoby się wydawać ];>

Chcę, nie chcę... Zawsze może być gorzej. Wiem to. Ale jakoś mniej mnie od tego nie boli, bo mogłoby być też lepiej, to znaczy ja mogłabym być kimś lepszym, bo to problem ze mną, a nie ze światem. Teoretycznie dużo mam argumentów na to, że nie mam wpływu, że mam nierealistyczne oczekiwania od siebie, ale to do mnie nie dociera. Nie akceptuję tego w najmniejszym stopniu. Chcę żyć nie cierpiąc bez sensu, więc szukam metody aby to cierpienie zmniejszyć lub mieć choć poczucie, że czemuś ono służy. Ale czegoś serio, w co jestem w stanie naprawdę uwierzyć.

Metoda buddyjska rzeczywiście pomaga, ale na krótko. To taka intelektualizacja, oddalenie się, racjonalna analiza. Nie zdejmuje to jednak poczucia niewoli, a więc cierpienie zawsze wraca. Użalanie się nad sobą też pomaga, tak jak myślenie o różnych rzeczach. Jest to zawsze jakaś pomoc.

Przenoszenie energii gdzie indziej jest trudne, i nie mam do niego motywacji, nie czuję, że to cokolwiek zmienia, a więc cierpienia nie zmniejsza, nie widzę w tym sensu. Czyli znowu: nie wierzę w tą metodę, więc nie mam energii którą mogłabym w nią zaangażować; angażowanie się w jakieś działania na krótko oddala myśl o wyglądzie, musiałabym się zaangażować w coś, co zajmuje mój czas bez przerwy i wykańcza mnie fizycznie do tego stopnia, że nocą tylko padam na łóżko. Raczej nie ma takiej rzeczy a wszystko co robię zostawia miejsce na myślenie.

I tutaj wracam do tego, co mi wszyscy proponują:

Cytat:

Więc może jednak warto spróbować zmienić perspektywę?

Nie wiem, czy jest w ogóle możliwe uwierzyć w coś mimo obserwacji świadczących przeciwnie, które docierają do mnie cały czas. Nie wiem jak wykrzesać sobie energię do wmawiania sobie rzeczy w które się nie wierzy? Tylko żeby mniej cierpieć? Ale jakoś okłamywaniem samej siebie się brzydzę, więc to by było jeszcze gorsze, niż to, co jest teraz. Mimo pozorów, staram się nienawidzić samej siebie najmniej jak to jest możliwe.

[Freja]

[nunumu]

Ale ja nie mam depresji. Jest mnóstwo rzeczy które sprawiają mi przyjemność, mam wielu znajomych, zajmuję się inicjatywami politycznymi w których sens wierzę, czasami coś kreatywnego wymyślę, lub nowego się nauczę. To że nie mam depresji i znajduje jakieś przyjemności w życiu nie oznacza jednak, że nie cierpię przez swój wygląd. Mam wrażenie, że nie wszyscy mnie rozumieją. Gdybym miała depresję to po prostu poszłabym do psychiatry po tabletki na depresję, i tyle by było po problemie.

[ElżbietaFromage]

[Freja]

[ElżbietaFromage]

Kiedyś napisałam coś takiego

04.03.2013 [13:31]
Czuję się zmieszana, nieokreślona. Cały czas trwa we mnie bitwa pesymizmu z pragnieniem nadziei. Widzę swoje odbicie i czuję, że nie mam żadnych szans na to, że doświadczę siebie jako kobiety. Chciałabym odrzucić to, co mam. Moje ciało, nawet jeśli męskie, mogłoby być inne, bardziej delikatne, ulotne, zwiewne. Jest jednak zdecydowanie ciężkie, masywne, wielka twarz, duże stopy. Wszystkie kluczowe aspekty karykaturalnie ciężkie. Jedyne, na co mam ochotę, to płakać.
Widzę siebie jako sprzeczność. W wyglądzie objawia się przez pomieszanie pewnych lżejszych cech, z topornością i ostrością. W psychice, która stoi w opozycji do ciała, zmieszanie wstydu i dumy. Nie dostrzegam w sobie piękna, jedynie karykaturalność. Kiedy patrzę na siebie, myślę, że dużo mi nie brakuje. Jednak to »dużo-nie« jest w rzeczywistości przepaścią, gdyż tej niewielkości nie sposób się pozbyć.
Czy pozostaje mi tylko pogodzić się z tą sytuacją i zaakceptować swój los? Dlaczego jednak miałabym to zrobić? Dlaczego miałabym zaakceptować taki stan rzeczy? Tylko dlatego, że taka jest rzeczywistość – że nie mogę przekroczyć siebie, nie mogę się zmienić? Jeżeli taka jest rzeczywistość, to ją odrzucam, z całą stanowczością.
Jestem kobietą transcendentną, niedoścignioną dla samej siebie. To niedoścignienie – oderwanie od siebie – jest niczym innym jak cierpieniem, poczuciem uwięzienia. Moją klatką jestem ja-sama. Na studiach pisałam, że »tylko ja-samo nigdy nie umiera«. Jedyna pewność, jaka jest: ja-sama, zawsze sobie obecna.
Chciałabym być zbawiona, uwolniona od siebie. Uwolniona jednak nie od pragnień, ale od ograniczeń. Tego pożądam.
***
Wczoraj błagałam Boga o śmierć. Dzisiaj chciałabym mu powiedzieć w twarz: [terefere] się [terefere]! Życzę mu wiecznego potępienia – za to, co uczynił mi oraz milionom ludzi. Jako kreator powinien być odpowiedzialny za, to co stworzył. Jednak jeśli jego wszechmoc miałaby polegać na tym, że jest również wolny od brania odpowiedzialności, to niech się wali po stokroć – nienawidzę tego [terefere].

Bóg – pojęcie, w które wrzuca się uznanie własnej bezradności. Ludzie cierpiąc, wymyślili »kogoś« kto zsyła na nich dolę. Bóg to los, przygodność nas wszystkich, absurdalność tej [terefere] przypadkowości. Jesteśmy absurdem, a »Bóg« służy tylko ucieczce od tej świadomości – choć sam jest nie mniej absurdalny. Moim zdaniem nadaje tylko absurdalności absurdalnego wymiaru. Bóg jest twarzą absurdu!
Dlaczego cierpimy? Czy w cierpieniu jest jakiś sens? Czy ma nam coś ukazać, coś ponad życiem, coś więcej? Czymże jednak miałoby być istnienie ponad istnieniem? Sama jego idea jest absurdalna.
Gdybym doświadczała przynajmniej chwiejności, przejścia od »cieszę się, że żyję«, po okresy poczucia bezsilności, wówczas byłoby jeszcze znośnie – tak myślę. Nie odczuwam jednak tego typu wahań. Świadomość własnej transcendentalności, niedoścignienia siebie, nie daje mi zaznać w takiej sytuacji ukojenia.
Sinusoida, jaka towarzyszy moim nastrojom, nigdy nie wychodzi poza odczucie goryczy spowodowanej własnym istnieniem, jego bezsilnością. Nawet w momencie zadowolenia, świadomość mojego położenia nie opuszcza mnie. W chwilowych przyjemnościach, uniesieniach, zachwytach pięknem świata, nie doświadczam ukojenia, jest wręcz przeciwnie. Piękno świata odsłania tylko kontrast między doświadczeniem zewnętrznym i poczuciem siebie. Zmienność pogody, pór roku, uświadamia mi moje położenie. Jestem jak kamień, wewnętrznie niezmienna. Trwanie mnie przeraża. Jeśli pomyślę sobie, że miałabym wytrwać, przetrwać i nie wiem jeszcze w jaki inny sposób »trwać«, doświadczam odczucia duszności. To-samość siebie. Taka sama od wieków i na wieki. Jeżeli nie istnieje możliwość zjednoczenia się z własną transcendentalnością, to nie istnieje również żadna nadzieja. Gdyż staje się ona w takim przypadku wiarą głupców, która mami czymś, co jest niemożliwe – osiągnięciem transcendentnego.
[15:58]
Wciąż zastanawiam się nad tym, dlaczego warto żyć? To jest istotne pytanie. Dlaczego warto żyć? Żyję, samo to przez się ma już – ponoć – jakąś wartość. Wartość »bycia« jako takiego, możliwość ustosunkowywania się do swojego własnego losu. Los, życie i ustosunkowywanie się do niego. Mam możliwość jakiegoś odnoszenia się do siebie, ocenienia tego, kim jestem w swoich oczach.
Nie podobam się sobie ani na ciele, ani na umyśle. Przy czym muszę stwierdzić, że to niepodobanie się sobie, jest dwojakie a wręcz trojakie. Ciało, nie podoba mi się ogólnie, jako będące danej płci – z uwagi na to, że męska płeć sprawia, że inni nachodzą mnie tak, jak
nachodzi się mężczyzn – a zarazem nie podoba mi się ono jako zbiór zmaskulinizowanych części, które stają się znakami odsłaniającymi nieprzekraczalność męskości.
A dlaczego nie podobam się sobie na umyśle? Umysł – jako rozumienie, pojmowanie siebie oraz świata, jako struktura wzajemnie odnoszących się do siebie myśli – jest procesem, który powoduje, że świat przedstawia mi się w taki sposób, w jaki go widzę. Ciało i umysł stanowią nierozerwalną całość, która jest kluczem otwierającym przede mną świat na te sposoby, jakie go widzę. Nienawidzę tego klucza, tego, w jaki sposób jawi mi się przez niego świat. Umysł sprawia, że pragnę czegoś, czego mieć nie mogę, ze względu na to, jakie mam ciało. Pragnienie, które nie może zostać zaspokojone.
Czy mam wierzyć, że osiągnę siebie? Osiągnę w tym życiu? To raczej niemożliwe, gdyż już na wejściu los odebrał mi prawo wyboru, uczynił mnie masywną i dopiero na podstawie tej masy mogę cokolwiek zdobywać, powiększać w rzeczy samej swoją masę. Ciężar bytu – przygniatający ciężar utraconych możliwości. Człowiek jest tylko traceniem siebie, traceniem kolejnych możliwości. Nie jestem tylko swoim »jeszcze nie«, ale przede wszystkim »już nie«. Pewne możliwości zostały mi odebrane, zanim mogłam się odnieść do siebie, uświadomić sobie »kim jestem« i »czego chcę«. Zostałam najpierw bezpowrotnie wykastrowana, aby na tej podstawie, dowiedzieć się kim jestem – ironia losu. Z każdym dniem staje się coraz bardziej masywna, moja strata jest coraz większa, aż ostatecznie stracę siebie zupełnie. Utracić siebie to znów się oddać się losowi – oddać się absolutnie.

15.03.2014
Czuję się zdominowana przez biologię, poskromiona przez nią. W związku z tym, piękniejsza staje się możliwość świadomego wyboru śmierci – jako poskromienie biologii.
Ciało odmawia mi posłuszeństwa, odmawia wyrażenia samej siebie. Jestem jak staruszka, która traci zupełnie kontrolę nad sobą. Utrata kontroli nad ciałem jest utratą praw do posiadania siebie – straciłam je, zanim się urodziłam. Ze względu na to, kim jestem, prawo do samostanowienia zostało mi odebrane już w momencie poczęcia.
Jeśli uznać, że postawa chrześcijańska oznacza przyjęcie życia takim, jakie ono jest – gdyż jest darem od Boga – to jestem antychrześcijanką. Jestem nią, gdyż nie godzę się na ograniczenie człowieka. Nie uważam, że należy zaakceptować »dar«, że nie można go odrzucić. Jestem antychrześcijanką, ponieważ uważam, że powinnością człowieka jest bunt, że człowiek został wezwany do budowania wieży Babel. Niezależnie od tego ile razy zostaną splątane języki. Ważny jest sprzeciw wobec »woli bożej«, na przekór jej. Tym właśnie jest człowiek – niezgodą na to, kim go uczyniono oraz pragnieniem przekroczenia siebie. Samobójstwo jest więc bardziej ludzkie niż poddanie się. Lepiej umierać stojąc, niż żyć na kolanach.
Bóg chrześcijan jest wrogiem człowieka, nawet w swoim ludzkim wydaniu – jako Jezus Chrystus. Człowiek ma jedną powinność, przekroczyć siebie, a jeśli nie może tego dokonać, powinien móc się zabić. Uśmiercenie siebie nie jest wyrazem bezsilności, wręcz przeciwnie, jest wyrazem najbardziej ludzkiej niezgody na własny los. Nikt nie jest człowiekiem, kto godzi się na swoje ograniczenie, przez rezygnację i poddanie się. Człowiek wypełnia swoje człowieczeństwo poprzez przekraczanie siebie tj. transcendencję.
Zastanawiam się czy jest jakaś wartość, sama w sobie, dla której warto żyć. Nie potrafię nic takiego znaleźć. Jeśli nie dostrzega się w niczym samoistnej wartości, to ciężko uznać, iż jest to celem życia. Kiedy przyglądam się sobie, dostrzegam jedynie estetyczne
wartości życia – »smak życia«. Nie dostrzegam wzniosłych wartości etycznych ani tym bardziej religijnych. Widzę tylko estetykę bycia. W każdej etyce, moralności, religijności etc. widzę tylko estetykę. Pytanie: czym ona dokładnie jest? Nie rozumiem jej jako »styl życia«, podążanie za modą etc. Dla mnie estetyka odnosi się w całości do zmysłowości i doświadczenia. Sens życia jest, wedle mnie, zawarty w całości właśnie w doświadczeniu. Dlatego, jeśli życie przynosi samo cierpienie, bez możliwości odwrócenia tego trendu, to jaki jest sens przeżywania go dalej? Oczywiście doświadczam drobnych przyjemności, ale w najmniejszym stopniu nie zakrywają one bólu istnienia. Więc w jakim celu miałabym żyć? Musiałaby istnieć jakaś wyższa wartość, coś wartego więcej niż doświadczenie. Przykładowo życie dla innych – ono wydaje się wartością wyższą od samego doznawania – ale czy czasem nie jest tak, że poświęcenie się innym nie rodzi doznań, które są w jakiś sposób przyjemne? Osoba poświęcająca się, która czyni z tego poświęcenia cel swojego życia, doświadcza przecież pewnych pozytywnych odczuć, które tę osobę napędzają. Doznanie jest co prawda wtórne w porządku zdarzeń, ale jest tym, co sprawia, że dana osoba dalej się poświęca – czuje, że robi dobrze. Więc uczucie jest tu podstawowe.
Najczęstsze »sensy« życia, da się w wytłumaczyć ewolucyjnie. Wspomniane poświęcenie dla innych można w pełni wyjaśnić doborem naturalnym, wywodzący się z potrzeby prokreacji. Uznaję, że osoby, które w prokreacji i dzieciach widzą sens życia, są krótkowzroczne, a ich czyny – zaspokajające ten sens – są nieetyczne. Sprowadzenie sensu życia do posiadania dzieci jest regresem w nieskończoność. Okazuje się, że samo życie nie ma sensu, ma go tylko ze względu na posiadanie dziecka. Jednak dziecko nie jest samo w sobie sensem, ponieważ sensem jego życia jest również posiadanie dzieci i tak dalej. Regres w nieskończoność ukazuje również egoistyczną i egocentryczną postawę rodziców. Powołują dziecko, aby mieć jakiś cel w życiu. Dziecko w takim przypadku staje się fetyszem. Dla takich rodziców sensem istnienia dziecka jest zaspokojenie rodzicielskiej potrzeby sensu. Zrozumiałabym takie podejście w momencie, w którym rodzice są szczęśliwi i chcą swoje szczęście przekazać innym. Jednak większość ludzi chce mieć dzieci, aby poczuć się szczęśliwymi. Ujawnia to, że sami odczuwają ból, który chcą zaspokoić posiadaniem dziecka, które z dużym prawdopodobieństwem odczuje w swoim życiu ten sam ból, od którego będzie »uciekać w dziecko«. Posiadanie dziecka w przekonaniu, że uczyni się jego życie lepszym, niż samej się miało, jest zaprzeczeniem zdrowemu rozsądkowi.
Poszukiwanie wyższego sensu życia »w życiu« jest bezcelowe, szczególnie gdy nie
jest się z życia zadowoloną. W takim przypadku jedynie sens »pozaświatowy« mógłby nadać życiu jakąkolwiek wartość. Problem w tym, że nie widzę »pozaświatowości«. »Boży palec« mnie nie dotknął i nie mam w sobie odczucia »czegoś więcej«. Dostrzegam tylko to, co jest »w świecie«, a to z kolei u swoich podstaw jest absurdem. Poza tym, co jest »w świecie« nie ma nic, »jest« tylko pustka i paradoksalnie ma ona więcej sensu niż cokolwiek innego. Wszystko z tego powodu, że jest jedyną możliwością odrzucenia absurdu, bez popadania w niego. Pragnienie pustki, nirwany, jest warte uwagi. Jedyne co mogłoby mnie od tego pragnienia odciągnąć to obietnica tego, że mogę zostać »zaspokojona« w swoim istnieniu – ale tylko taka obietnica, którą mogłabym traktować poważnie i być jej pewna. Jeżeli ufałabym Kazaniu na górze, to mogłabym próbować dalej się męczyć. Jednak abym mogła mu zaufać, musiałoby być mniej absurdalne niż reszta świata, ale ono jest dokładnym powtórzeniem absurdu.
Nieistnienie ma dla mnie większą wartość od istnienia. Chyba że coś pomijam – Boga? W moim odczuciu idea boga jest kondensacją absurdu. Więc co innego? Może drugi człowiek? Wartość innego człowieka jako współbędącego w nieszczęściu istnienia? Czy świat ma być przez to bardziej wartościowy, że jesteśmy wspólnotą cierpienia? Czy świadomość tego, że innym również jest trudno, ma czynić życie wartym przeżycia? Czy pomaganie innym w przełykaniu trudów życia ma jakikolwiek sens? Dlaczego powstrzymywanie kogoś przed samobójstwem miałoby być wartością? W moim odczuciu jest mentalnością krabów.
Wiele osób ratując innych przed śmiercią, chce tak naprawdę uratować siebie. Sami myślą o śmierci, ale się boją tego czynu. Powstrzymują więc innych, aby udowodnić sobie, że dobrze robią, że się nie zabili. Widać to na większości grup wsparcia w internecie.
Nie widzę nic, co mogłoby mnie w tym życiu zadowolić. Nie chcę walczyć, nie mam na to ochoty. Nie czuję, aby cokolwiek było warte wysiłku. Jedynie do śmierci czuję coś innego, budzi we mnie fascynację, uwodzi mnie. Świat jest mdły, a śmierć ma w sobie coś zacnego i jednocześnie groźnego. Groźne w niej jest to, że dążąc do niej, żyję.
Naprawdę chcę już umrzeć, mieć nieuleczalny nowotwór, zginąć w wypadku, zasnąć i się nie obudzić. Śmiertelna choroba, czy też wypadek, kuszą odebraniem odpowiedzialności za śmierć. Samobójstwo jest wzięciem na siebie pełnej odpowiedzialności – i to w tym jest takie trudne, wziąć na barki odpowiedzialność za własną śmierć. A życie wciąż ma tyle do zaoferowania, wciąż oferuje możliwość niebrania odpowiedzialności za własne umieranie – jest niczym kasyno, w którym można szaleć i szaleć, trwonić, wydawać, przegrywać lub
wygrywać. W podejmowaniu życia nie ma właściwie czynu – to ktoś inny przyczynił się do naszego istnienia. Nie jesteśmy odpowiedzialni za to, że tu jesteśmy i nie chcemy być odpowiedzialni za swoje odejście. Żyć to dać się nieść siłą rozpędu czyjegoś czynu, nie własnego. Jedyny czyn, za który jesteśmy autentycznie w pełni odpowiedzialni, to samobójstwo.
Nie widzę dla siebie ratunku. Gdyby była choć jedna rzecz, dla której chciałabym żyć i nie byłaby związana z tranzycją – ale czegoś takiego nie ma. Nie chcę pakować się w bycie odpowiedzialną za kogoś, a widzę, że w większości życie na tym polega. Ludzie zakochują się, płodzą dzieci i stają się odpowiedzialni za losy innych, los partnera życiowego, los dziecka, los rodziców – wikłamy się we wszystko tylko nie w odpowiedzialność za siebie, a nią jest tylko śmierć – najbardziej własna z możliwości bycia.

[nunumu]

Krótko mówiąc:

[ElżbietaFromage]

[Freja]

Wrono, chcę ci podziękować za ten tekst

Raz, że przyjemnie (sic!) się to czytało (a w każdym razie mi się przyjemnie to czytało). A dwa, że to było takie zaglądanie do wnętrza "innej monady", a to się raczej rzadko zdarza.

Mieliłam kiedyś podobne analizy i wyciągałam podobne wnioski (a także wnioski najzupełniej różne od twoich), ale zgadzając się czy nie, miło jest poczytać czasem cudze rozkminy.

Stanowczo muszę natomiast zaoponować przeciwko dwóm całkowicie niedopuszczalnym generalizacjom:

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Nie uwolnimy się od naszej psychologii, biologii, fizyki... ale możemy starać się, funkcjonując w ich ramach uzyskać możliwie jak najwięcej i starać się żyć z możliwie największą satysfakcją, jaką tylko da się osiągnąć - cokolwiek to by miało, w naszym wypadku, oznaczać.

No, i zawsze możemy się też zabić.

Cytat:

Lepiej zginąć w tej walce stojąc, niż umrzeć pod jarzmem na klęczkach. W moim odczuciu samobójstwo byłoby właśnie tym sprzeciwem wobec smoka.

True.

Ale ja, jeżeli uznam, że jednak zdecyduję się na koniec, i już nic z życia nie wydobędę, postaram się, żeby było to trochę bardziej efektowne niż zwykle. Żeby było manifestem wściekłości, nie rozpaczy.

Jednak w najbliższym czasie to raczej nie nastąpi. Ostatnio gdy miałam takie rozkminy, jak Wrona, zaczęłam to dokładnie analizować, a potem się z tego śmiać. A skoro już się śmiałam, to żyję dalej. Jednak dobrze zmienić perspektywę.

[Freja]

[Freja]

[nunumu]

Cytat:

W niektórych sytuacjach, to - faktycznie - najlepsze możliwe wyjście. Czy zawsze? Bardzo wątpię.

Jeżeli mówimy o wyjściach, to to jest jedyne, lol.

Cytat:

No i nierzadko bywało tak, że wyniku kilku takich desperackich posunięć, udawało nam się uruchomić tkwiący w naszych pozycjach potencjał, który wcześniej nam zupełnie umykał i nie tylko, opanować podbramkową sytuację na planszy, ale często też, z pewnym zaskoczeniem wygrać cały pojedynek.

No i gracie sobie w kółko i krzyżyk, a tu przychodzi Nunumu z pasem szahida i wysadza się w powietrze! I po całej zabawie!

[Freja]

[Freja]

[Sven]

[wendigo]

[ElżbietaFromage]

[wendigo]

[Sven]

[ElżbietaFromage]

[Ryu]

Robicie offtop.
Proszę z powrotem skupić się na problemie nunumu.

[Maria_G]

[nunumu]

Cytat:

Witamy w świecie kobiet.

Napis ten brzmiał naiwnie dla wchodzącego, ironicznie dla wychodzącego, a sam przez się był humorystyczny.

[nunumu]

Maria, nie czytam twoich postów, ogólnie, ale na to co teraz piszesz mogę odeprzeć tylko:

Nie, nie i jeszcze raz nie.

Nie byłam najbardziej "kobietą" gdy w wieku 15 lat stałam na wiadukcie.

A może by tak przypomnieć sobie Dworkin?

Cytat:

For the woman, love is always self-sacrifice, the sacrifice of identity, will, and bodily integrity, in order to fulfill and redeem the masculinity of her lover.

-> wtedy, jeżeli któregoś dnia poczuję w głębi duszy, że rzeczywiście w pełni miała rację, to zostaje co już napisałam

Może jak masz komuś wbijać drzazgi w serce to nic nie pisz, co?

[ElżbietaFromage]

[Armand]

Szczerze, to jakby się tak zastanowić, to faktycznie nie ma kobiety zadowolonej ze swojego wyglądu. Za to takich mężczyzn jest sporo. Wniosek z tego taki, że albo testosteron sprawia, że masz wywalone (raczej wątpię), albo jest to wpływ kulturowy (tu akurat chyba mało kto będzie polemizował).

Oczywiście, w Twoim przypadku nunumu dochodzi jeszcze kontekst niezadowolenia wynikającego z urodzenia w niepasującym ciele. A jak się nałoży jedno na drugie, to faktycznie może człowieka szlag trafić.

Pamiętam jak byłem w UK kilka miesięcy. Tam ludzie naprawdę mają gdzieś jak kto wygląda. Psychicznie czułem się tam dużo lepiej, niż w Polsce. Fakt, że z tego też powodu uważają angoli za jedną z najgorzej ubranych nacji, ale nikt od tego jeszcze nie umarł.

Kiedyś znalazłem w necie artykuł o reinkarnacji. Jedna z teorii mówi, że dusza reinkarnuje się wiele razy, do momentu, kiedy doświadczy dość, by osiągnąć Nirvanę i automatycznie zakończyć cykl reinkarnacyjny.
Przy czym za każdym razem wybieramy sobie doświadczenia, które nas spotkają. Gdzie i jak to życie zaczniemy, kto będzie nam w nim towarzyszył i jak umrzemy.
Paradoksalnie po przeczytaniu tego poczułem ulgę. Kiedyś wkurzyłbym się tylko i pomyślał "Co za pierdoły. W zyciu sam bym takich przewałek na siebie nie ściągnął. Teoria z rzyci."
Ale po latach, po przerobieniu wielu problemów, z którymi się borykałem - brak cierpliwości, pragnienie szybkiej nagrody oraz sukcesów bez wspólmiernych wysiłków czy poczucie niesprawiedliwości - zupełnie inaczej do tej teorii podszedłem.

Zacząłem się mianowicie zastanawiać (przyjmując tę teorię), jakie pobudki mogły mną kierować. Może chciałem zobaczyć jak to jest być mężczyzną w ciele kobiety, czy osobą niebinarną. Zrodziła się we mnie nawet ciekawość po co mi to było, i to jest jeden z powodów dla których waham się co do tranzycji. Jestem po prostu ciekaw. No chyba, ze chciałem po prostu samej tranzycji doświadczyć.
Muszę przyznać, że w tym momencie odzyskałem coś, co dawno temu straciłem. Zaciekawienie życiem.
Pewnie, nie jest różowo. Ostatnio mam spore doły i nawet myśli samobójcze. Ale perspektywę mam już zupełnie inną niż 15 lat temu. Chcę żyć, bo jestem zaintrygowany co będzie dalej i gdzie mnie moje decyzje zaprowadzą.

[wendigo]

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

@reinkarnacja itd.
Jak już wchodzimy w klimaty mitów, to mam wewnętrznie taki swój mit, który nadaje jakąś narrację temu co obserwuję dookoła. Świat miał nigdy nie powstać, ale stało się to przez przypadek, dlatego że nie ma nic perfekcyjnego, nawet w zaświatach, i znudzony, zblazowany, egoistyczny Demiurg postanowił się zabawić. Możliwe, że jest jeszcze niedojrzały i ma mentalność bardzo małego dziecka, które zamyka zebrane robaczki w słoiku, gdzie one męczą się i umierają. Demiurg nie zdaje sobie sam sprawy ze swojego okrucieństwa dla okruchów świadomości które uwięził w ich materialnych powłokach, którym w swojej próżności nadał ciała i umysły skrojone na własne podobieństwo, i zmusił do życia w świecie rządzącym się brutalną, bezwzględną siłą. Ludzie, którzy męczą się w tym świecie, chwytają się różnych metod aby od tego uciec, a że trochę jednak tej świadomości, światłości w nich jest, są więc zdolni do odczuwania ukojenia, głównie jednak przez po prostu odwracanie uwagi, nie dostrzeganie tego, jaki świat naprawdę jest, ponieważ byłoby to nie do zniesienia. Tworzą więc sobie dziwne konstrukty, jak demony, wampiry, które utożsamiają wszystko, co z siebie wyparli, czy też czcząc owego Demiurga i karmiąc jego próżność, nazywając go Bogiem, przypisując mu zdolność do 'miłości'; jednocześnie jednak przekazują sobie historie które uzasadniają jego władzę na ziemi, która ma ich jeszcze bardziej upodlić, i zatrzeć znaczenie tego, czym autentyczna miłość międzyludzka może być. Chrześcijanie, muzułmanie, Żydzi itd. modlą się do istoty naprawdę demonicznej, której ktoś kiedyś nazwał Jaldabaoth, a ziemia na której wszyscy żyjemy jest dosłownie Piekłem, a my pomniejszymi demonami, które same cierpią i zadają cierpienie innym. Na szczęście jednak, wbrew płynącym z chrześcijaństwa pogróżkom, to Piekło się kiedyś skończy, i wszyscy, jak również i sam Demiurg, zostaniemy zbawieni. A nowe dusze może przestaną być wiezione, w końcu może on wreszcie dorośnie?

[nunumu]

Cytat:

Ale co ona takiego napisała? Poza tym, że stwierdziła, że jesteś typową kobietą (co dla mnie byłoby komplementem, jeśli bym coś takiego przeczytał o byciu mężczyzną).

Jakoś świadomość że innych też boli, lub nawet bardziej, wcale nie poprawia mi nastroju. Nie wiem, Wendigo. Po prostu mnie to ukłuło, odebrałam to jakby w esencji kobiecości miałoby być nieszczęście i ból. A nie wierzę w coś takiego, bez żartów. Na pewno można lubić swoje ciało będąc kobietą.

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[Freja]

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Kiedyś, dawno dawno temu, kiedy byłem bardzo nieszczęśliwy z samym sobą, próbowano do mnie wyciągnąć rękę. Mama prowadziła mnie do psychologów. A ja miałem wewnętrzny opór, żeby się w terapię zaangażować. Bałem się, że mnie zmienią i coś stracę, coś mi odbiorą. Coś bardzo ważnego, chociaz nie do końca zdawałem sobie sprawę co to było. Przez lata się tak męczyłem, w końcu z własnej woli podjąłem się terapii i mimo, że ten opór znów się pojawił, starałem się go przezwyciężyć i brałem aktywny udział.

Ciekawe, u mnie to niestety działa trochę inaczej. Bardzo chciałam się poddać psychoterapii, licząc na to, że mi w czymś pomoże. Poddawałam się, ale nieskutecznie. W końcu zaczynałam się na nie spóźniać, albo zapominać o zadanych ćwiczeniach, a potem sobie darowałam ze wstydu przed osobami, z którymi próbowałam pracować, że marnuję ich czas. Ostatnią próbę 'podjęłam' u takiej feministycznej psychoanalityczki, umówiłam się z nią, a potem spóźniłam 20 min. Jej już nie było, a jako, że wiem, że psychodynamicy nie lubią spóźnialskich, to sobie darowałam. Jedna z osób która mnie psychoterapeutyzowała stwierdziła u mnie opór, pewnie słusznie, bo sama to widzę. I co? Sama nie widzę w tym sensu. Chciałam sobie pomóc, a coś we mnie tej pomocy nie chce.

To tak absurdalne że aż śmieszne.

[Freja]

[inka]

Niezmierne są cierpienia nieodpowiedniości charakteru ciała do płci wewnętrznej!
Nie wiem czy ktokolwiek może ukoić to cierpienie zwłaszcza kiedy to cierpienie rodzi się w centrum uczucia bycia sobą.
Z własnego doświadczenia mogę powiedzieć że jedynym ukojeniem było ciągłe dążenie do polepszenia ciała a zwłaszcza wyglądu twarzy.
Wręcz marzyłam o dniu kiedy w końcu obudzę się i w lustrze dojrzę dziewczynę. Pomimo tego marzenia droga była cały czas pod górkę, i każdego wieczoru wydawało się że to marzenie nigdy do skutku nie dojdzie.

Jestem jedna z tych osób które kiedyś doszły do końca ścieżki życia i skoczyły w przepaść nicości. Niestety życie zwyciężyło ponad śmierć a wiec postanowiłam iść do przodu tak daleko na ile mnie stać.

Gdyby mi wyszło z tym końcem, nigdy bym nie doznała odpowiedzi na moje marzenia.
Nie wiem jak mam to tobie przekazać, ale wiem jako osoba która i śmierć i życie spróbowała, że nieustanna wiara w to że w jakiś niewytłumaczalny sposób te myśli, te o dziewczynie spoglądającej z lustra, te marzenia niby niemożliwe, w końcu staną się dniem codziennym.

Wiara czyni cuda, ale to nie wiara w kościół czy doktrynę, ale wiara w to co jest tobie najbliższym ku sercu, w pragnieniu nie widzimisię, ale w otrzymaniu tego czym obdarzeni powinniśmy być od dziecka.

<3

[Armand]

[Lagertha]

[Freja]

[Freja]

[ElżbietaFromage]

[Wild]

Co ja czytam. Nunumu słusznie prosiła o ignorowanie tematu, bo i paszcza i ręce mi opadły po przeczytaniu jakiejś 1/7 całego wątku. I don't believe. Życie jest takie zarąbiste a wy wolicie je tracić na smętne rozważania o samobójczych planach, skąd u was w ogóle takie bzdury się w głowach tworzą?

[nunumu]

Schopenhauer był Dworkin maskulinizmu. Wrona jest Schopenhauerem queeryzmu-genderyzmu.

Jeżeli pozwolisz, to skrytykuję twój punkt widzenia. Pisałaś, że masz pragnienie śmierci. Jest to trochę zaskakujące w kontekście tego, że sny, i zdarzenia, które przytaczasz jako dowody pragnienia śmierci, są manifestacją pragnienia triumfu nad śmiercią. Dziecinnego, to prawda, ale nie nasza wina, że mamy dziecięce pragnienia. Twoja twórczość filozoficzna w tym temacie też wygląda jak manifestacja pragnienia triumfu nad śmiercią - przez intelektualizację i poznanie nieznanego. Twoje definiowanie się jako kobieta, mimo wszelkich trudności, jest wyrazem pragnienia triumfu nad śmiercią - wszak ktoś, kto chce umrzeć, nie powinien chronić swojej tożsamości, swojego ego, przed unicestwieniem, np. przez stanie się mężczyzną. Za każdym razem więc czujesz że wygrywasz ze śmiercią, patrząc jej w oczy i śmiejesz się jak 5-latka patrząca na własny grób.

Zauważam że w ogóle ludzie mają dwa podejścia do nieznanych rzeczy których się boją. Jedni chcą nieznane oswoić przez zrozumienie, a inni po prostu zniszczyć, nie patrzyć. To samo widzę w postawach dwóch grup w stosunku do problemu uchodźców wojennych: jedni chcą ich zrozumieć, a przez to oswoić, a inni po prostu się ich pozbyć, zepchnąć z oczu.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Triumfu w jakim sensie?

Przez kontrolowanie śmierci, gdy śmierć "próbuje" kontrolować nas. Przez przekonanie, że się zabijesz, kiedy będziesz chcieć, i że nie będziesz się bać, bo wszystko będzie jasne i zrozumiałe.

Cytat:

Nikt bardziej nie pragnie żyć, niż osoba, która chce umrzeć.

Tylko życie prowadzi do śmierci, więc jakże mogłoby być inaczej?
---
Postu niestety nie przeczytałam jeszcze w całości, bo nie mogę, ale przeczytam.

[Freja]

[nunumu]

Wrona, a co myślisz o potencjale śmierci na stole operacyjnym w czasie SRSu? Na przykład. Był taki jeden km który zrobił to przed samobójem. No i jeszcze mu ktoś życzliwie pomógł, gdy okazało się, że źle poszło.

[ElżbietaFromage]

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Nie rozumiem słowa "potencjał" użytego w tym zdaniu.

Zrobienie tego zabiegu wiąże się z niezerowym prawdopodobieństwem śmierci, niezerowym prawdopodobieństwem, że zmniejszy twoje cierpienie, i z pewnością w kontekście planowania śmierci i tak, nic nie szkodzi, żeby go zrobić.

Cytat:

Super. Bardzo dobrze, że ktoś mu pomógł, jeżeli sam nie był w stanie tego już dokonać.

Owszem, też się cieszę.

Szkoda tylko, jak wielu pluło na pamięć po nim, po fakcie. Na szczęście jemu bez różnicy. Ale na przykład, ja żyję też trochę jednak na złość Kościołowi, żeby potem ktoś nie mógł [terefere] 'patrzcie, głupi chłopak który chciał być dziewczyną, zmienił płeć i się zabił, zabrońmy zmian płci'. Złośliwość, nienawiść, wciąż we mnie jest jakąś siłą która mówi mi 'handle with it'.

Rozumiem, jednak, że od jakiegoś czasu nie cierpię tak jak ty. Ale może właśnie dlatego, że mam jakieś wyobrażenie o tym czego doświadczasz, próbuję się przed tym bronić jak sama zresztą widzisz. Bo w sumie sama nie wiem jeszcze, czy nie będę w tym momencie, w którym jesteś teraz, a to co mam teraz, nie jest tylko chwilowe.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Tylko ja obecnie czuję się prawie wspaniale

Ufając, że to prawda - mogę tylko napisać, że kamień spada mi z serca.

Cytat:

Czy nie można się cieszyć życiem, a jednocześnie powiedzieć "żartowałam, ukrzyżowanko!"?

Ano, można.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Hmmm.. a jakby było mi tak źle, że tylko eutanazol mógłby mi pomóc i zażyłabym go, doznając ulgi, to czy kamień również spadłby ci z serca?

Tak. Prędziej czy później wszyscy umrzemy, więc co za różnica, czy prędzej, czy później; zawsze za to lepiej się czuję gdy wiem. że ktoś nie cierpi.

Kiedyś myślałam, że chyba mam socjopatyczne lub narcystyczne skłonności, bo wyobrażając sobie, że ludzie których lubię, albo nawet bliscy, przestają istnieć, jakoś szczególnie nie cierpię; jeżeli lubię z kimś rozmawiać to mi szkoda, bo nie będę mogła dalej rozmawiać, ale czuję też że nie ma ludzi niezastąpionych. Wiele razy pisałam że jestem egoistką bez serca, prawda?

Cytat:

Dlatego należy edukować ludzi, że zawsze jest droga wyjścia, że zawsze jest eutanazol.

Napisałabym jakie drogi wyjścia popieram, ale po tym zainteresowałby się mną CBŚ, i ktoś by jeszcze na mnie awans zrobił - więc nie.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Nigdzie nie napisałam, że nie cierpię ;P

Wiem, ale ja pisałam o sytuacji po eutanazji, która nastąpiła w momencie, gdy już nie mogłabyś się cieszyć.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Gorsze w mojej opinii są jednak powikłania pooperacyjne, które nie śmiercią, a kalectwem się mogą skończyć. Wylew i paraliż do końca życia... Wówczas nawet ten eutanazol w zasięgu ręki nie będzie. Taka historia Marianny...

Możesz zrobić operację w miejscu, w którym nikt ci eutanazji nie odmówi. Tamtemu kmowi, o którym wspomniałam, nie odmówili.

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Dostrzegam jednak wciąż wiele opcji, które możnaby wykombinować, ty nie?

[Belial]

Z tego co pamietam, to Marianna dostala wylewu 2mce po operacji a powodem moglo tez byc samodzielne zwiekszenie dawek hormonow. Czy jakos tak. Religia nie zabrania przypadkiem Mariannie siegniecia po eutanazol? To chyba nie najlepsze porownanie.

[ElżbietaFromage]

[Belial]

O ile nie zmienilo sie nic w stosunku do filmu to jedna strone ma sprawna.

Nie zawsze chce sie najprostsze rozwiazanie - ludzie czasem chca utrudniac sobie zycie i wybieraja bardziej skomplikowane rozwiazania

[ElżbietaFromage]

[Armand]

[ElżbietaFromage]

[wendigo]

[ElżbietaFromage]

[wendigo]

[ElżbietaFromage]

[nunumu]

Cytat:

Czujesz idiotyczność takiej odpowiedzi?

A może to był koan?

[wendigo]

[DeadSally]