[Moonshadow]

Są bardzo różne -najczęściej to fragmenty czegos co może kiedyś przy bierze formę dłuższej ...opowieści?

SZUM

Jestem szumem. Falą radiową przeskakującą między pokrętłami odbiornika. Zaden aparat mnie nie złapie choć - przyznam - przyciagają. Światełka zielone, czerwone, oczka migające w ciemną noc.
Odpowiadam na ich mruganie, przypływam i odpływam, cieszę się nimi a one mną. Jestem falą, mogłabym być strumieniem informacji ,ale nie chcę. Informacja to cięzar, kultura,będąc nią nie poruszałabym się tak swobodnie. A ja chcę płynąć między masami powietrza, mijajac je bezkolizyjnie, będąc materialna o tyle o ile materialne jest trzeszczenie radia samochodowego. Lubię te mrugające zielone kocie oczy , pozwalam im sie usidlić i schwytać, a gdy myslą, że mnie zatrzymały odlatuję.... Potem czasem tęsknię za ich światłem i ciepłem wśród nocy, ale nie trwa to długo. Tak naprawdę to ja jestem nimi, szumem , iskrą elektryczną wśród innych iskier, całym światem, jestem kołysanką, ciężarem i lekkoscią, pomrukiem spiącego kota, jestem... oddechem tych którzy nie potrafia lub nie chcą zasnąć.
Jestem szarościa horyzontu, ciemną plamą lasu, smugą światła semaforów widzianą z pędzącego pociagu przez podróżnych ,którzy chcą patrzeć... odbiciem lampy w szybie i kolejnym odbiciem odbicia. Jestem sekwencja świateł w oknach bloków, kodem sygnałowym ,jestem... życiem.


SŁOŃ

Jestem słoniem. Ciężar całej ziemii to ja. Zawieram w sobie całą przyrodę, biosferę i atmosferę, słońce w moim sercu, w płucach mgłę, chmury i deszcz.
Gdy stąpam moja stopa pokrywa obszar kilku kontynentów, gdy zatrzymuję się zapuszczam w głąb ziemii niematerialne korzenie -przewody, którymi elektryczne strumienie przepływaja z ziemii do mojego wnetrza i ze mnie do wnetrza ziemii. Bo ja jestem ziemią i ziemia jest mną . Jestem w kosmosie i kosmos jest w moim brzuchu - co wewnątrz to i na zewnatrz.
Moja skóra jest warstwą ozonu - materią i brakiem materii - chcąc poczuć jej fakturę natrafisz dłonią na przestrzenie między atomami. Uważaj na iskry elektryczne obijające sie o twoje palce. Kiedy idę jednym krokiem przemierzam dwa oceany a jednocześnie jestem cały czas w centrum. Moja stopa może wyżłobić ślad jak kilkukilometrowy szyb, a jednocześnie nie mam cieżaru. Spójrz na mnie - jestem mały i lekki, mógłbyś nakryć mnie opuszką małego palca. Zawieram w sobie morza i pustynie i jednocześnie przelatuję między kroplami na grzbietach fal, jestem ziarenkiem piasku. Znajdź mnie! Nie potrafisz? przecież jestem Tobą.

BEZ TYTUŁU

Morze szumi w jednostajnym rytmie jak mantra albo kołysanka. Fale są jasnoniebieskie w lekko ”dżinsowym” chłodnym odcieniu błękitu… albo nie, niech to będzie morze południowe. Więc butelkowa zieleń? Może lepiej turkus? Tak, turkus – intensywny kolor, w którym można zatonąć. Kobieta unosi się na powierzchni leżąc na plecach , pozwala nieść się kojącemu rytmowi pływów. Pełen relaks, jej ciało traci materialność, włosy zanurzone w wodzie rozpływają się na wszystkie strony . Jej całe pole widzenia wypełnia ekran nieba – jednolity ciemnoniebieski bez chmur. Lecące ptaki? Dlaczego nie? Przełamią monotonię. Oczywiście będą przemieszczać się bez pośpiechu poruszając skrzydłami w łagodnym rytmie zsynchronizowanym z ruchem fal. I będą białe, jak mogłoby być inaczej. Harmonia. A gdyby tak zanurzyć się pod powierzchnię? W świat płynnej zieleni. Dźwięki oddalają się, tracą realność – jak radio słyszane z oddali. Obok kobiety przepływają ławice małych rybek w barwach…
- Biip! Biip! Biiiiip!
-Cholera.
To trzecie „bip” zawsze brzmi najbardziej inwazyjnie.
X. otworzyła niechętnie oczy, zarejestrowała szare światło świtu. Wysunęła rękę spod kołdry szukając komórki na stoliku przy łóżku.. Znalazła (pamiętała ,pierwszy przycisk z prawej włącza „drzemkę”). Nacisnęła, aparat zamilkł. Ulga. Oczywiście wieczorem w ramach planowanej walki z własna abnegacją postanowiła ustawić alarm na nieludzko wczesną porę. Szczytna idea, jednak w tym momencie w myśl starorzymskiej maksymy „widzę, pochwalam lecz wybieram gorsze” zdecydowanie wolała powrót do oceanu niż rozpoczęcie produktywnego dnia. Dla spokoju sumienia przesunęła czas budzenia o dziesięć minut tej nieszczęsnej „drzemki”. To w sumie nawet dużo.
Dobra, zamykamy oczy i wracamy do… a może nie ocean, może teraz lot nad wzgórzami.
……..Unosi się na fali powietrza ponad łagodnie pofałdowanym zalesionym krajobrazem. Rozproszone światło jak z obrazów mistrzów weneckiego renesansu.Późne letnie popołudnie. Im dalej w stronę horyzontu tym bardziej niebieskie staja się wzgórza -tak jak to zauważył Leonardo - podobno podczas wycieczki w góry. Nazwał ten efekt optyczny „sfumato” – przydymiony. Pomiędzy tymi właśnie „przydymionymi” pagórkami wiją się nitki strumyków. A kobieta płynie w powietrzu, sama jest powietrzem, nie ma masy, ciężaru….
- Bip! Bip! Biiip!
…..Tak szybko minęło dziesięć minut?!
Dobrze już dobrze, ,wstaję. Raz, dwa. i…
Na „trzy’ X usiadła na łóżku i zsunęła z siebie kołdrę. Pokój nadal wypełniony był szarością –taka ciemniejsza odmiana „Sfumato”. Jedyny punkt światła to mały ekran komórki podskakującej pod wpływem wibracji i piszczącej jak rozzłoszczone zwierzątko. X wyłączyła alarm. Przez moment walczyła z chęcią zanurzenia się z powrotem pod kołdrę i wyboru następnej scenerii podróży w wyobraźni. Nie, nic z tego, już się obudziła. Jako bezrobotna mogłaby spać do południa albo i dłużej ale nic konstruktywnego z tego nie wyniknie. Zapaliła stojącą na stoliku kulistą lampkę z żółtego papieru. Zawsze ją lubiła za ciepłe światło tworzące przytulną atmosferę.
Zeskoczyła z łóżka, wykonała kilka wymachów ramion –namiastka gimnastyki – wciągnęła t-shirt i męskie bokserki., związała włosy w luźny węzeł na karku i podeszła do wielkiego balkonowego okna zajmującego cała wysokość ściany. Na zewnątrz cicho padał śnieg prawie przesłaniając widok okolicznych bloków. Kładł się na kilku niewysokich jodłach i dużej wierzbie z opadającymi gałęziami nadając im wygląd nieprawdopodobnych ciastek pokrytych grubą warstwą białego lukru. Białego…właściwie niebieskawego, a gdzieniegdzie różowego.
Skrzywienie zawodowe -uśmiechnęła się X do siebie. Plastyk wie ,ze śnieg dla naszego wzroku nigdy nie jest tak naprawdę biały. To jeden z ulubionych sloganów akademickich wykładowców malarstwa. Jednak widok był przyjemny, nasuwał wspomnienia z dzieciństwa. W tamtych czasach chciałaby od razu wybiec z domu i lepić bałwana - a kiedy tego rodzaju śnieg rozczarowywał brakiem lepkości i kule rozłaziły się w rękach, to nic - można było wyciągnąć sanki.
Dorosła X na początek dnia wolała zaparzyć kawę – niezależnie od pory roku.
Ale kawa poczeka. Najpierw…”drzewo”.
Zawsze kiedy trenowała asany jogi lubiła wyobrażać sobie, że wyjaśnia nieistniejącemu rozmówcy - a jeszcze lepiej rozmówczyni – na czym to polega.
- Widzisz, żeby wejść w asanę czyli pozycję „drzewa” zaczynamy od pozycji „góry” – po indyjsku „Tadasana”. Stopami przywieramy do ziemi , prostujemy się na całą wysokość i gdy już jesteśmy pewni że utrzymamy równowagę unosimy jedną nogę. Zginamy ją w kolanie i powierzchnią stopy przywieramy do wewnętrznej strony uda drugiej nogi. Teraz łatwo się zachwiać prawda? Żeby tego uniknąć musimy patrzeć w jakiś punkt na wysokości wzroku – widzisz ,ja na przykład. wybrałam tę wysuniętą gałąź jodły za oknem– tę która przypomina mi nieco skrzydło ptaka. Zauważyłaś ,ze teraz już się nie chwiejesz? A kiedy już mamy mocne oparcie możemy złączyć dłonie nad głową. Czujesz jak to rozjaśnia umysł? Można tak wytrwać bardzo długo i aż żal czasem wychodzić z tej pozycji. Dlatego właśnie indyjscy jogini przybierali takie pozy podczas medytacji.”
Śnieg sypał powoli , miał swój trudny do nazwania senny rytm i dyskretną intensywność.
X wyszła z pozycji, powtórzyła ją unosząc drugą nogę. Po mniej więcej minucie zdecydowała się zakończyć. W kuchni wstawiła wodę na kawę. Aby dokończyć proces budzenia się długo myła w zimnej wodzie twarz nad umywalką, wyszorowała zęby i wskoczyła pod prysznic. Koniecznie gorący –za zimnym nie przepadała nawet w lecie.

[Margoo Rose]

Moonshadow, super koniecznie odezwij się do nas (TransAngels) myślę że uda nam się jakoś połączyć siły.
Skąd jesteś Moonshadow?

Moonshadow, super koniecznie odezwij się do nas (TransAngels) myślę że uda nam się jakoś połączyć siły.
Skąd jesteś Moonshadow?

[silveira]

Mnie się podoba :3 szczególnie pierwsze

[Freja]

Łał! Uwielbiam takie klimaty
Zwłaszcza te dwa pierwsze, taką prozatorską lirykę.
Bo ten trzeci wygląda już jak normalne opowiadanie, a raczej jak początek jakiegoś opowiadania, ale językowo też sprawne i buduje plastyczne obrazy.

[Moonshadow]

Cieszę się z tak pozytywnego odbioru^^
Margo Rose - wyślę Ci priva:)

[Belial]

A komiksem sie nie pochwalisz?

[Moonshadow]

Belial:
Dziękuję:)) pochwalę się; ze znajomą (jej scenariusz, moje rysunki, a w praktyce wspólna burza mózgów) wydałyśmy komiks w antologii Yuri ( manga o lesbijkach) wydawnictwa Cold desire. komiks pt. "En garde"

[Freja]

To pokaż chociaż fragment:
http://serwer1481378.home...id_attachment=7
strony 9-11