[Karo34]

Hej dawno mnie tu nie było, co prawda czytałam posty, jednak przestałam się udzielać, aby poznać lepiej własną siebie. Z czego się bardzo cieszę to fakt, że udało mi się określić, że na pewno moje odczucia w przeciągu tych kilkunastu lat nie były wymysłem (apropo czy jestem mk) . Jednak w życiu nie ma tak pięknie i pojawiają się kolejne schody, bo wiem kim jestem, ale jako kto mi się będzie lepiej żyć? Przez obecny obraz społeczeństwa życie osób trans nie jest łatwe, a szczególnie początki. Potencjalny rozwój kariery też zostanie utrudniony, w szczególności, że będę zaczynać przygodę na rynku pracy (obecnie jestem w trakcie matur). Będę potrzebowała wiele pieniędzy, aby móc uzyskać upragniony efekt, mówimy tu o dziesiątkach jak nie setkach tysięcy. Jestem dość wysoka (182cm) to mój duży kompleks, jestem ciekawa jak wy sobie z tym radzicie i czy wzrost to realny problem czy tylko wyobrażenie przez stereotypy. Tak czy siak te poświęcenie, praca i czas może pomóc mi osiągnąć to czego pragnę, ale boję się, że utrudnie sobie życie do tego stopnia, że nie będzie dało się żyć i z jednego więzienia wejdę do drugiego. Jestem pewna tego kim jestem, coraz ciężej się żyje z wiedzą jak testosteron wyniszcza moje ciało, szczególnie wiedząc, że prawdopodobnie mój organizm wytwarza go wiele. Dysforia powiększa się, a ja żyję z pytaniem czy dam radę to ciągnąć dalej i na jak długo, licząc, że może uda mi się jakoś przeżyć w tym kostiumie, który został mi nałożony przy narodzeniu. Strach mnie paraliżuje, bo nie jestem pewna czy faktycznie taka zmiana będzie czymś lepszym, mimo to, że tego pragnę.

[Freja]

Jeżeli jesteś TS, to im wcześniej zaczniesz, tym lepiej. To co czujesz, nie zniknie z czasem. Z czasem natomiast będziesz się coraz bardziej zmieniać w niewłaściwą stronę i angażować w życie jako mężczyzna, czego również z czasem nie będzie wcale łatwiej odkręcić.

Jeżeli nie masz wątpliwości odnośnie swojej tożsamości, a jedynie cholernie się boisz, to radzę nie popełniać błędnej decyzji polegającej na odwlekaniu decyzji.

Ale - oczywiście - zrobisz, jak sama uznasz za stosowne

[Karo34]

Właśnie już coraz ciężej się funkcjonuje, ale cały czas ten strach jest aktywny. Ja boję się nawet pójść kupić podkład i się zbieram do tego dłużej niż rok. A co dopiero do tak wielkiej zmiany, w głębi wiem, że powinnam to zrobić, ale coś mnie hamuje. Wczoraj mnie wysłali na komisję wojskową, oczywiście kategoria A, jeden z gorszych dni w życiu, nie wyobrażam sobie trafić na front nagle jakby się coś działo, wiem, że bym sobie nawet nie poradziła. Jedyny plus taki, że się okazało, że jestem niższa niż myślałam, chociaż to i tak dalej jest problem. A u ciebie Freja jak sytuacja ze wzrostem wygląda i czy też miałaś jakieś kompleksy z tym związane, a jak tak to jak sobie poradziłaś z tym?

[Freja]

185 cm i stopa nr 45 (ale wedle babskiej rozmiarówki wychodzi jakieś 43, a czasem nawet na 42 się łapię).

A na komisji wojskowej byłam tak dawno temu, że Tyranozaury na Diplodoki mówiły jeszcze: dipoki. Niemniej do dzisiaj pamiętam schizę jaką przez parę wcześniejszych dni w związku z tym miałam, że: nam się każą rozebrać i ja wtedy będę miała erekcję, i że oni się domyślą, że jestem bi. Ale nie kazali nam się publicznie rozbierać i oczywiście tak byłam postresowana, że nic by się nie zadziało nawet jakby tam urządzali orgię wielogatunkową.

Cytat:

i czy też miałaś jakieś kompleksy z tym związane, a jak tak to jak sobie poradziłaś z tym?

Zasadniczo to sobie nie poradziłam, a w każdym razie nie od razu. No dobra, dawno się tu publicznie nie wybebeszałam, bo mi nawet wstyd było, ale jeśli to może komuś w czymś pomoże, to niech tam.

15 lat temu robiłam swoje pierwsze podejście do tranzycji. Ale strasznie się wtedy bałam, a poza tym miałam wówczas krzywą wizję całego procesu, taką idealną tranzycję full-wypas, po której się najlepiej jeszcze do innego miasta przeprowadzę, żeby się sąsiadom i paniom w sklepie nie musieć tłumaczyć. A później nie miałam pomysłu jak to finansowo ogarnąć, miałam pomysł, pracowałam nad pomysłem, nie wyszło mi całkiem tak jak sobie zaplanowałam i posypałam się najpierw w nerwicę i depresję a później też fizycznie trochę chorowałam przez źle zrobione kiedyś zęby. I tak zleciało trochę.

W sumie żyłam przez ostatnich 20 lat gdzieś pomiędzy płciami, bo wygląd i ekspresję miałam androgyniczny a ubiór mieszany, ale tak naprawdę, to żyłam na marginesie.

I na początku tego roku stwierdziłam, że już absolutnie dłużej tak nie wytrzymam, i że najstraszniejsze co może mnie w życiu spotkać to umrzeć w kącie ze starości ))) I że najlepszy moment na powrót do tranzycji jest właśnie TERAZ. W pierwszym momencie, jak się już zdecydowałam, to nie speniałam tylko dlatego, że zdawałam sobie sprawę, że za mną jest już tylko ściana. A wychodząc do drogerii po farbę, żeby pierwszy raz od kilku lat zrobić coś znowu z włosami na pudełku od butów zamiast: "there is no place too far" przeczytałam: "there is no place to fear". Ale dość szybko mi się w głowie poprzestawiało i chociaż liczę się z tym, że nie wszystko po drodze będzie lekkie, łatwe i przyjemne, to aż się dziwię, że tyle zwlekałam i tak strasznie panikowałam. Będą się gapić? No to będą się gapić. I tak się gapili, bo w sumie od dawna "normalnie" nie wyglądałam. Będą się pytać? No to powiem, że tak - zmieniam płeć, i poproszę jeszcze dwa kilo ziemniaków. W sumie doszłam do wniosku, że to nawet zabawne trochę może być

Osiągnęłam w tym roku ładny wiek, taki okrągły, dobry, żeby coś zaczynać No ale ty możesz zacząć dużo wcześniej. Chyba, że jednak wolisz poczekać najpierw jeszcze kilka dekad

[Denver]

Cytat:

Będą się gapić? No to będą się gapić. I tak się gapili, bo w sumie od dawna "normalnie" nie wyglądałam. Będą się pytać? No to powiem, że tak - zmieniam płeć, i poproszę jeszcze dwa kilo ziemniaków.

No i prawidłowo. Niech się gapią.

[Lunatyczka]

Jeżeli wzrost, który co prawda jest mocno ponadprzeciętny u kobiet, ale jednak spotykany, jest twoją największą bolączką, to chyba wcale nie jest tak źle. Trochę gorzej gdyby szedł on w parze z szeregiem innych męskich cech. Osobiście czasem widuję ciskę co ma gdzieś ze 190cm i nieraz jeszcze dokłada do tego obcasy.
Co do decyzji, twoje dylematy brzmią dla mnie bardzo znajomo. Przewegetowałam w podobnym stanie długie lata, zanim zaczęłam terapię. W każdym razie to Ty będziesz ponosić wszelkie konsekwencje, dobre czy złe. swojej decyzji, lub jej braku.

[ona84]

Dokładnie. Wiele osób, zarówno cis, jak i trans, chciałoby mieć tylko takie problemy.

182 cm - owszem, jesteś dosyć wysoka, jak na dziewczynę, ale pomyśl sobie że są - powiedzmy - koszykarki, które mają ponad 200 cm wzrostu i żadnych kompleksów nie czują, żyją całkowicie normalnie. My, kobiety i tak mamy pod tym względem znacznie lepszą sytuację. Spójrz na to od drugiej strony: co miałby czuć mężczyzna, który jest bardzo niski (np. 150 cm) i jak mógłby on temu zaradzić? Założyłby buty na obcasie?

[Magda34]

My kobiety.....byłaś kiedyś na ulicy jako kobieta? Skąd wiesz co czują wysokie kobiety? Jaką mają lepszą sytuację wysokie kobiety? Rozmawiałaś z nimi? Nie wiesz co czułby niski mężczyzna? To pomyśl... Nic by nie powiedział bo generalnie dla niskiego mężczyny to mało istotne... (może są wyjątki ale...)

[Denver]

Mam prośbę o ochłodzenie tonu dyskusji, każdy ma prawo do opisywania siebie zgodnie tożsamością na tym forum

[Magda34]

W [tererere] [terefere] jestem rosyjskim trolem do swidanja.
Zgodnie z informacja wszystko co tu pisałem to była nieprawda. To taka podpucha ....

[ona84]

[Lunatyczka]

[Denver]

[Magda34]

Magda34 już nie istnieje. Powodzenia wszystkim w życiu codziennym.

[Jaga]

Uważajcie co piszecie o sobie do takich kont. Od czasu do czasu pojawia się taka osoba i próbuje czerpać wiedzę o was z PM.

[Lilianna]

Nie powiem że to kwestia wzrostu, mnie bardziej denerwuje dysproporcja części ciała. Można mieć i 185 cm, ale jak się ma długie nogi, krótki tułów to jest to dużo lepsze niż 180 cm z długim i szerokim tułowiem i krótszymi nogami. Szczerze tak czy inaczej jak zakładam spódnicę to jak nosze ją na talii to mimo, że mam krótszy tulów i optycznie dłuższe nogi to dalej mam kompleksy bo tułów mam tak szeroki że wychodzi mi kwadrat wtedy a to nie jest fajne. Największą moją bolączką są szerokie żebra. A co czuje kobieta za wysoka lub za niski facet nie powiem. Sama chciałabym mieć 160 cm aniżeli moje 175 cm, lub dłuższe nogi ale cóż, jest jak jest. Tak czuje się gorsza, gdy widzę ciskę, co ma dużo mniejszy tulów a moja dysproporcja jest widoczna głównie w kwestii tułowia i szerokości szyi, co jest w tej chwili największą dysforią. Wszystko dlatego, że ubieram się coraz bardziej kobieco na zewnątrz i coraz bardziej przypominam siebie, decyduje się na coraz odważniejszy look, bo wtedy czuje się po prostu lepiej. To dla mnie dalej trudny okres, bo patrząc w lustro wciąż z twarzy wydaje mi się że jestem zbyt męska jak na efekt jaki chciałabym mieć, ale nic nie mogę zrobić. W tej chwili mogę siebie określić fizycznie bardziej na 50/50, ale tak to jest w trakcie tranzycji, mam nadzieje, że kiedyś ta powłoka zniknie. Jestem na hrt i z każdym dniem powinno być coraz lepiej. Dodaję dużo od siebie makijażem, ubiorem, manicure, pedicure itd, po prostu chcę tą szalę przechylać na moją stronę. Mam co prawda problem z głosem, jak większość transkobiet, które zaczęły tranzycję po 18. Nikt jednak nie wyrzucił mnie z damskiej więc jest dobrze.