[victor]

Cześć. To mój pierwszy dzień na forum, w sumie zarejestrowałem się tu głównie po to by podzielić się swoimi wątpliwościami. Pytanie jakie do was mam w sumie zadam bardziej pod koniec, ale uznałem, że szerszy kontekst i geneza mojej sytuacji może się przydać. Nie wiem czy dzieciństwo jest bardzo istotne, więc przeskoczę od razu do gimnazjum. Od mniej więcej czterech może pięciu lat podejrzewam u siebie transseksualność k/m. W 1 gimnazjum (dojrzewanie jednak nie okazało się fajne) zacząłem czuć, że nie żyję życiem cudzej osoby, tak jakby moja dusza nie była kompatybilna z rozwijającym się kobiecym ciałem, którego kiedyś chciałem(z jakiegoś irracjonalnego powodu ubzdurałem sobie, że koleżanki będą mnie wtedy bardziej lubić). Jednak przez wiele lat bardzo silnie wypierałem wszelkie uczucia z tym związane i wypchałem się w rolę dziewczyny. Miałem nadzieję, że to po prostu minie. Była to też poniekąd wina środowiska, ponieważ nie byłem lubiany przez rówieśników, a przez uniseksowe ubrania i trzymanie z chłopakami jeszcze bardziej odstawałem od grupy, także na siłę próbowałem się wpasować. Ogólnie w towarzystwie dziewczyn zawsze byłem strasznie zagubiony, nie umiałem się z nimi dogadać. Oprócz tego wydawało mi się że jest niskie prawdopodobieństwo występowania u mnie ts, ponieważ trafiłem na stereotyp tru transa, do którego zdecydowanie nie pasuję. Przez pierwsze dwa lata jako tako funkcjonowałem z dysforią, chociaż momentami była przytłaczająca, do tego dochodziły problemy w domu. Efektem były stany depresyjne, wieczne poczucie bezsensu i rozchwianie emocjonalne. Ostatni rok był dla mnie jednocześnie bolesny i przełomowy. Od początku 1 klasy ubierałem się jak na mnie kobieco, dużo malowałem i ogólnie zachowywałem dziewczęco, chociaż nie licowało to z moim sposobem myślenia. Na siłę starałem się afirmować moje ciało, chociaż jak widać nie dało to absolutnie nic. Zawsze żałowałem, że nie urodziłem się chłopakiem, na hasło jak ślicznie i dziewczęco wyglądam aż mną wzdrygało. Ale mimo wszystko nie byłem i chyba nadal nie do końca jestem pewien swojej męskości. Po tych wakacjach postanowiłem powiedzieć o wszystkim rodzicom. Stan był już dla mnie nie do zniesienia, a prawdziwym problemem okazało się to, że zwyczajnie nie wyobrażam sobie swojej przyszłości jako przyszłości kobiety (matura niedługo, to zacząłem myśleć nad przyszłością). Od półtora miesiąca chodzę do psycholog specjalizującej się w diagnostyce ts, wcześniej byłem jeszcze na jednej wizycie u psychiatry (dr. Robachy) również specjalizującej się w ts, która odesłała mnie do obecnej psycholog. Powiedziała (Robacha), że objawy mam na razie bardziej wskazujące na androginiczność, ale może to być przejściowy stan, lub wynikający z wyparcia. Nadal pamietam, kiedy spytała mnie „Pan nie czuje się mężczyzną, czy boi się tego, że czuje się pan mężczyzną?” (Używała raz żeńskiego raz męskiego rodzaju). Może to zabrzmi źle, jak rozdwojenie jaźni, czy osobowości, ale żeby (paradoksalnie) nie zwariować dzieliłem siebie na dwie części, tę nieco bardziej kobiecą, którą musiałem być oraz tę męską do której mnie ciągnęło. Ta męska była częścią, którą kochałem, ale którą miałem świadomość, że fizycznie nim nie jestem. Żeńskiej nigdy nie lubiłem, ale próbowałem się z nią utożsamiać. Po pewnym czasie Wiktor zaczął się we mnie buntować, z nim czułem się dobrze i do niego tęskniłem. No i cóż coraz bardziej mam świadomość, że to nie męskość jest częścią mojej kobiecości, a kobiecość częścią męskości. Jednak bardzo długo nie chciałem tego zaakceptować, w końcu całe życie pragnąłem jedynie akceptacji otoczenia. Coraz bardziej oswajam się z tym, że bliżej mi do mężczyzny, że znacznie lepiej czuję się z krótkimi włosami i spłaszczonymi kształtami, że tak naprawdę dopiero teraz czuję, że wyglądam (na razie w małym stopniu) tak jak powinienem wyglądać. Wszystkie kompleksy odeszły precz, dysforia została i tylko bardziej się pogłębia. Stany depresyjne minęły, tak jak poczucie pustki i obojętności. Oczywiście jest mi smutno i mam emocjonalne rozdrapy, ale wynikają one ze strachu i wątpliwości. Szczerze, mimo wszystkich niedogodności, nie pamiętam kiedy ostatnio czułem się tak dobrze. Tak jednolicie. Ale tutaj zaczynają się schody. Z jednej strony wiem co czuje i nie sądzę, żeby mi się wydawało (mam czekać do 30 żeby zobaczyć czy to nie faza?) a z drugiej rodzice mówią, że nigdy nie widzieli u mnie żadnych męskich zachowań. No i w związku z tym mam wątpliwości, które może pomożecie mi rozwiać, czy jeśli nie dostrzegli, mimo mojego maskowania żadnych przebłysków męskości to jej nie ma, a mnie tylko się wydaje? Czy wy też ukrywaliście swoje zachowania, które „odbiegały od normy”, czy ktoś mimo to je zauważył? Na dodatek biologicznie jestem hetero (rodzina zawsze podśmiechiwała się, że podobają mi się sami geje) oprócz tego jestem strasznym wrażliwcem i estetą, makijaż też lubię (tyle że nie koniecznie na sobie) dlatego mam pewne wątpliwości. Jednak jeżeli chodzi o sferę seksualną to obrzydza mnie myśl, że kogoś mogą podniecać moje piersi, że mógłby zwyczajnie chcieć ich dotykać. Oprócz tego w relacjach potrzebę chronienia, a nie bycia chronionym (z rozmów z koleżankami wiem, że one mają zdecydowanie na odwrót). Tak chcę być czyimś rycerzem xD

Przepraszam, że tak chaotycznie, ale trudno mi zebrać tyle uczuć do kupy, w razie czego mogę coś uściślić. I jeżeli chodzi o psycholog to rozmawiam z nią o tym, ale ona stara się nie wywierać na mnie presji, chce żebym doszedł do tego sam. Tylko że ja potrzebuje jakiejś opinii z zewnątrz, kogoś kto może ma podobne odczucia. Mam nadzieję, że jakoś mi pomożecie/naprowadzicie.
Za błędy przepraszam, ale dla mnie to strasznie emocjonalny temat i chwilowo nie będę się zagłębiał w poprawną interpunkcję.
Gratuluje wszystkim, którzy przebrnęli przez tem post i go rozumieją xD

[Nina8536]

Witaj, akurat dziś też jest mój pierwszy dzień tutaj.
Myślę, że my nie rozstrzygniemy za Ciebie kim jesteś.
Na to pytanie tylko Ty możesz sobie odpowiedzieć.
Na pewno spieszyć się nie musisz.
W innych kwestiach, które są w naszym zasięgu, postaramy się pomóc.

Witaj, akurat dziś też jest mój pierwszy dzień tutaj.
Myślę, że my nie rozstrzygniemy za Ciebie kim jesteś.
Na to pytanie tylko Ty możesz sobie odpowiedzieć.
Na pewno spieszyć się nie musisz.
W innych kwestiach, które są w naszym zasięgu, postaramy się pomóc.

[victor]

Hej. Bardziej chodzi mi właśnie o to, że czuje się chłopakiem, ale skoro nikt z rodziny nie zauważył żadnych typowo męskich zachowań, to tak naprawdę nie jestem mężczyzną, tylko mi się wydaje? Trochę mi namieszali w głowie nie powiem.

[Nina8536]

Ano właśnie; psycholog bierze za to pieniądze aby namieszać.
Nie, oczywiście to taki żart.
Jeszcze raz powtórzę, ważne kim Ty się czujesz.
Jeśli bardziej chłopakiem (przepraszam za wcześniejsze nazwanie dziewczyną) - jesteś chłopakiem.
Nikt nie ma prawa oceniać, czy wystarczająco wyglądasz męsko, bo to jest względne.
Równie dobrze możesz powiedzieć o oceniającym, że wg Ciebie nie jest wystarczająco mądry.
Nie jestem oczywiście żadną alfą i omegą, na co dzień staram się być sobą - w moim przypadku - kobietą.

Ano właśnie; psycholog bierze za to pieniądze aby namieszać.
Nie, oczywiście to taki żart.
Jeszcze raz powtórzę, ważne kim Ty się czujesz.
Jeśli bardziej chłopakiem (przepraszam za wcześniejsze nazwanie dziewczyną) - jesteś chłopakiem.
Nikt nie ma prawa oceniać, czy wystarczająco wyglądasz męsko, bo to jest względne.
Równie dobrze możesz powiedzieć o oceniającym, że wg Ciebie nie jest wystarczająco mądry.
Nie jestem oczywiście żadną alfą i omegą, na co dzień staram się być sobą - w moim przypadku - kobietą.

[WojtekM]

[victor]

Nic się nie stało. Szczerze ja doszedłem do perfekcji w olewaniu momentów, gdy ktoś podreśla moją biologiczną płeć, mój mózg rejestruje to w jakiejś powierzchownej warstwie i stara się jak najszybciej wymazać.

W ogóle dzięki, niby nic takiego nie napisaliście, ale człowiek czasem potrzebuje to usłyszeć, żeby do niego dotarło.
W sumie mój ojciec to raczej taki typowy inteligent w okularach, a nie sebix z siłki, więc może ma jakiś kompleks męskości i przelewa go na mnie, pojęcia nie mam. A mama myślę, że zwyczajnie się martwi i boi tego jak mogę znieść społeczny ostracyzm (tak jakbym nie był prześladowany w podstawówce ).

A po za tym to cieszę się, że ktoś miał podobne odczucia co ja. W ogóle jak to u ciebie było, wyklarowało się, czy zostało ale po prostu umiesz z tym funkcjonować? A i byłeś może u Robachy? Mam do niej termin dopiero na kwiecień, ale wolę się czegoś dowiedzieć. Początkowo zyskała moje zaufanie no i jest jednym z najlepszych specjalistów (z tego co wiem), tyle że po tym jak za 10min porady skasowała mojego ojca na pełną stawkę sesji, mam pewne wątpliwości co do jej czystych intencji.

[WojtekM]

Latami żyłem z takimi myślami i odczuciami, jak w cytacie. Próbowałem na wszelkie sposoby wpasować się w przypisaną mi rolę i za każdym razem kończyło się to jeszcze większą nienawiścią do siebie i poczuciem bezsensu. Przyszedł taki moment, że straciłem wszelką nadzieję, że zaistnieję jako ja. A potem samo życie zrobiło wokół mnie porządki (bardzo bolesne porządki), ale właśnie to otworzyło mi drogę do tranzycji.

Od ponad dwóch lat jestem pacjentem dr Robachy i od 14 miesięcy na testosteronie. Jestem wreszcie tu, gdzie powinienem być.

Tak na marginesie, dr Robacha nie lubi swoich pacjentów przyjmować prywatnie i zazwyczaj kieruje wszystkich do poradni przy ul. Sieradzkiej (jeśli jest się ubezpieczonym). Na pierwszą wizytę u niej czekałem pół roku.

[Hyacinth]

[victor]

Współczuje, ale dzięki twoim doświadczeniom wiem, że nie ma sensu dalej tego tłumić. Dzięki.

Aaa no właśnie ja na Sieradzką i też to będzie z pół roku czekania, ale wydaje mi się, że idę prywatnie. W czasie tej wizyty trochę nie ogarnąłem tematu, ale zrozumiałem, że mogę iść tylko prywatnie, bo mi nie może na ten moment stwierdzić ts. Jeszcze dopytam taty, bo z przyczyn prawnych nie mogłem umówić się sam, a jakoś tak wyszło, że o tym nie rozmawialiśmy. Szczerze koszty jakie poniosą moi rodzice mnie przerażają, niby zarabiają całkiem sporo, ale słabo mi się robi jak to podliczam. Mam nadzieję, że kiedyś oddam im te pieniądze.

[victor]

Hyacinth moi rodzice raczej z tych alceptujących. Oczywiście nie do końca, ale wiem, że po prostu potrzebują czasu, to trudny temat, ja żyję z nim od 4 lat, ale oni dopiero od 4 miesięcy. Dopóki to tylko takie gadanie i wyrażanie wątpliwości będę to akceptować.

Co do twoich rodziców to współczuje, można tylko liczyć na to, że kiedyś zrozumieją swój błąd.

[WojtekM]

victor, jeśli jesteś niepełnoletni - jesteś na ubezpieczeniu rodziców, więc wizyty na NFZ jak najbardziej przysługują Ci. Zapewne pełną diagnostykę rozpoczniesz po ukończeniu 18 roku życia. Psycholog współpracująca z dr Robachą też jest na Sieradzkiej i również w ramach NFZ. Najdroższe z badań, czyli kariotyp (badanie genetyczne) też będziesz miał bezpłatne.

[victor]

Na razie chodzę do właśnie tej psycholog współpracującej z dr Robachą, ponieważ uznała, że w takim stanie psychicznym (było tragicznie) nie może mnie zostawić bez specjalisty na pół roku, a pani Maschera i tak będzie przeprowadzać diagnostykę, jeśli zdecyduję, że chcę przejść tranzycję. Także co tydzień walczę z MPK i dojeżdżam na prywatną terapię. Jakoś nie pomyślałem, że prywatnie raczej nie byłoby takiej kolejki xd
W ogóle przerażają mnie te wszystkie badania. Jak z nich może wyniknąć, że nie jestem ts? Wiem tylko o tym, że nieprawidłowa ilość testosteronu może powodować zaburzenia genderu.

[WojtekM]

Też robiłem diagnostykę u Maschery

[Hyacinth]

Plus jest taki, że dzięki tym badaniom będziesz mieć pewność, że jesteś zdrowym człowiekiem.

Plus jest taki, że dzięki tym badaniom będziesz mieć pewność, że jesteś zdrowym człowiekiem.

[Sven]

[victor]

Z tego co się orientuję każda biologiczna kobieta ma w organiźmie pewną ilość testosteronu. Jeżeli jego poziom jest za wysoki mogą wystąpić zaburzenia tożsamości płciowej. Jeżeli bardzo ci zależy mogę poszukać strony, na której to przeczytałem.

Nie mówiłem, że mam samych kolegów, tylko że wolę towarzystwo chłopaków, a to dwie różne rzeczy. Akurat trafiałem do klas, gdzie chłopaków było kilku i nie zawsze były to fajne osoby, oprócz wieloletniej wakacyjnej paczki nie miałem jakiejś szalonej ilości kolegów. No i mimo wszystko zawsze miałem poczucie, że skoro biologicznie jestem dziewczyną to powinienem się zachowywać jak one. Także sprawa nie jest tak prosta. Pewnie mogłem się wtedy bardziej zaprzyjaźnić z kimś z równoległych klas, ale udało się to tylko raz (do tej pory jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi), ponieważ:
1) akurat większość chłopaków z mojego rocznika, to zdecydowanie nie były osoby z którymi chcę się kumplować
2) ci ze starszych roczników lubili mnie, ale mimo wszystkich moich zachowań patrzyli na mnie jak na ładną dziewczynę i próbowali mnie podrywać, albo przynajmniej sugerowali, że im się podobam. Co z kolei bardzo nie podobało się moim koleżankom z klasy. Zresztą nawet jak traktowali mnie po prostu jak kolegę, to one i tak sobie dopowiedziały
3) w podstawówce to dziewczyny mnie prześladowały, więc próbowałem się wpasować, żeby się ode mnie odczepiły
4) już wcześniej pisałem, że byłem koszmarnie nadwrażliwy (nie umiałem nad tym panować) oraz dosyć introwertyczny i kiedyś czułem dużą potrzebę akceptacji otoczenia

W liceum jest już okej, chodzę do trochę artystycznej szkoły, więc wszyscy mają raczej wysoki próg tolerancji. Oprócz tego jest tam sporo osób LGBT+, także nikt raczej nie będzie miał ze mną problemu i w związku z tym już nie mam chorobliwej potrzeby ukrywania tego co czuję. To grono, które wie przyjęło mnie ciepło. Znajomych mam różnych, akurat trafili mi się spoko ludzie, chociaż z chłopakami nadal łatwiej mi złapać wspólny język, ale z dziewczynami nauczyłem się rozmawiać i mam teraz po dwóch latach w lo mam całkiem dużo koleżanek, z którymi dobrze się dogaduję bez udawania kogoś kim nie jestem.

Mam nadziej, że już rozumiesz o co mi chodzło.

[Sven]

[victor]

Po prostu czytałem, że osobom u których jest podejrzenie ts robi się badania testosteronu, ponieważ może on mieć wpływa na postrzeganie płci. Chodzi właściwie nie o sam podwyższony testosteron, tylko poziom, który już wychodzi poza zdrowotną normę (ma to wpływ ogólnie na ciało, a nie tylko psychikę). Jeżeli coś takiego wyjdzie w badaniu, podobno obniża się jego poziom (zakładam, że do górnej granicy normy, żeby przesadnie nie ingerować w organizm). Jeśli po wyrównaniu poziomu horomonów osoba nadal będzie czuła, że psychicznie jest mężczyzną, to stwierdza się u niej ts i tyle.

[Sven]

Tak, tylko jak bierzesz blokery testosteronu to też już tranzycja, tylko w drugą stronę.

Tak, tylko jak bierzesz blokery testosteronu to też już tranzycja, tylko w drugą stronę.

[zagubiona]

Hej,
raczej niewiele Ci pomogę, ale czytając to co napisałeś jakbym czytał swoje myśli. Mamy te same wątpliwości, tyle że ty poszedłeś o krok dalej i powiedziałeś rodzicom, niestety ja nie umiem tego zrobić. Za bardzo wiem, że to by ich zraniło.

Jednak mam nadzieję, że Ci się rozjaśni i odpowiednio zawalczysz o siebie. Kompletnie nie przejmuj się tym, że np podoba Ci się u kogoś makijaż to nie sprawia, że jesteś mniej męski. Jesteś jedyny w swoim rodzaju i masz prawo trwać przy swoich upodobaniach czy hobby nie patrząc czy jest to "babskie", jeżeli dają Ci radość to nie rezygnuj.

[torjus]

Ależ dziwnie było przeczytać tak bliski mi post, jednocześnie podpisany imieniem, którym sam siebie nazywam w myślach od kilku miesięcy. Też jestem u Robachy, ale u mnie trochę dłużej zejdzie (najpierw muszę ogarnąć życiowe sprawy). Przez długi czas wydawało mi się, że jestem męską kobietą, a teraz widzę, że jestem facetem, któremu nie przeszkadzałoby czasem być kobiecym. Nie miałbym nic przeciwko koronkowej koszuli, gdybym mógł ją założyć na męskie ciało. Na razie walczę ze wszystkim, co kobiece, żeby nie robiono ze mnie kobiety, żeby nie przejawiać mojej kobiecości i nie dawać nikomu argumentów. Dobrze, że przynajmniej Twoi rodzice są na tyle tolerancyjni, że nie walczą z "problemem", a starają się zrozumieć.

Ściskam Cię mocno i życzę wytrwałości.

Ależ dziwnie było przeczytać tak bliski mi post, jednocześnie podpisany imieniem, którym sam siebie nazywam w myślach od kilku miesięcy. Też jestem u Robachy, ale u mnie trochę dłużej zejdzie (najpierw muszę ogarnąć życiowe sprawy). Przez długi czas wydawało mi się, że jestem męską kobietą, a teraz widzę, że jestem facetem, któremu nie przeszkadzałoby czasem być kobiecym. Nie miałbym nic przeciwko koronkowej koszuli, gdybym mógł ją założyć na męskie ciało. Na razie walczę ze wszystkim, co kobiece, żeby nie robiono ze mnie kobiety, żeby nie przejawiać mojej kobiecości i nie dawać nikomu argumentów. Dobrze, że przynajmniej Twoi rodzice są na tyle tolerancyjni, że nie walczą z "problemem", a starają się zrozumieć.

Ściskam Cię mocno i życzę wytrwałości.

[victor]

Nie sądzę, że moich rodziców to nie zraniło. Rozwiedli się, gdy byłem mały i nie wiedząc, że nie ma to żadnego wpływu na moją tożsamość dopatrywali się swojej winy. Mimo tego, że na początku zapewniali, że mnie zaakceptują, to potem mieli różne fazy. Mama udawała, że tematu nie ma i mimo że nigdy tego nie robiła, to nagle zaczęła mnie pytać, czy nie chcę jakiejś nowej spódnicy. Ojciec straszył mnie jak to fatalnie będę mieć żyjąc jako mężczyzna. Teraz się ogarnęli i jest naprawdę okej. Tata zaczyna dopuszczać to do świadomości bardziej na co dzień (strasznie go boli to, że nadal będę wolał facetów), mamie zdarzy się powiedzieć „Wiktorku zrób coś tam”. Myślę, że po prostu każdy potrzebuje czasu, by się oswoić z taką infornacją. Wiem, że jestem w uprzywilejowanej sytuacji, bo moim rodzicom nie odwaliło, ale myślę, że jeśli nie są jakoś bardzo nietolerancyjni to nie będzie źle. W końcu jesteś ich dzieckiem i na pewno cię kochają.

Mam tak samo, koronkowe koszule są okej, o ile są męskie, ale żeby mieć lepszy passing zostaje przy męskich, ew. unisexowych ubraniach. Włosy też ściąłem na krótko, chociaż zawsze podobały mi się półdługie włosy. Ale cóż, albo rybki, albo akwarium, z moimi androgenicznymi, ale dosyć delikatnymi rysami nie mogę sobie pozwolić na nic, co dawałoby powód do wątpliwości. U mnie to po prostu tak wyszło, najpierw odruchowo powiedziała tak do mnie jedna z koleżanek, potem sama z siebie użyła go moja mama, no i zawsze je lubiłem, także wybór był przyszedł mi naturalnie.

[torjus]

[victor]

Zaznaczyłem, że chodzi mi o bardziej tolerancyjnych rodziców. Byłem na skraju histerii, kiedy mówiłem o tym mojej mamie, bo ma dosyć konserwatywne poglądy, jednak mimo wszystko zareagowała dobrze. No i cóż zdaję sobie sprawę, że jestem w bardzo dobrej sytuacji pod tym względem. Tamta wypowiedź była bardziej do zagubionej(ego?), bo wspominał o tym, że boi się im powiedzieć. No ale wracając do twojej sytuacji, to próbowałeś im naświetlić ten temat z neutralnego gruntu, nie mówiąc od razu o twojej sytuacji? Btw w Łodzi działa grupa wsparcia dla osób ts, tak wspominam na wszelki, bo nie wszyscy wiedzą. Akurat ja nie chodzę, ale podobno jest spoko.

Ja w długich od razu wyglądam baaardzo kobieco, także z nich zrezygnowałem i tak mi się nie podobały, więc bólu nie ma. Tylko ludzie czasem mnie pytają czy jestem les xD

[WojtekM]

[torjus]

Nie mieszkam już w Łodzi, a grupy wsparcia to nie moja bajka. Próbowałem i nie skończyło się najlepiej. Ale to twój wątek, więc nie będę już offtopował. Trzymaj się.

Nie mieszkam już w Łodzi, a grupy wsparcia to nie moja bajka. Próbowałem i nie skończyło się najlepiej. Ale to twój wątek, więc nie będę już offtopował. Trzymaj się.

[zagubiona]

Niestety jestem świadomy tego, że moi rodzice mieli by bardzo duży problem z zaakceptowaniem mnie jak chłopca. O ile mama prędzej by się z tym pogodziła, mimo pewnie przeżywania i załamania, tak wiem, że bardzo bardzo źle zareagował by tata.

Dlatego po cichu liczę na to, że może to mi przejdzie i to tylko taka "faza". Jednak jest to bardzo wątpliwe biorąc pod uwagę to jak naturalnie i swobodnie czuje się gdy ktoś mówi do mnie Aleks. Jeżeli się to nie nasili i nie minie to może uda mi się, ponownie bardziej dziewczęco ubierać i tak zachowywać lub pęknę i im o tym powiem. Jednak na razie daje sobie jeszcze trochę czasu na 'rozeznanie' w tym co czuje.

[victor]

Co było nie tak z prowadzącą? Zastanawiałem się czy nie iść na grupę, dlatego pytam.

Ja siebie też nie jestem pewien, ale i tak terapia hormonalna w moim przypadku może się zacząć dopiero za lekko ponad rok, wolę nie robić tego w trakcie klasy maturalnej.

Cóż co do rodziców to chyba nikt nie ma zbyt szerokiego pola do działania. Swoich trochę oswajałem z tematem na długo przed coming outem, ale pojęcia nie mam czy jakkolwiek to na nich wpłynęło.

[wendigo]

[victor]

Jasne, następnym razem będę pilnował akapitów, jednak samo napisanie na forum było dla mnie stresujące, dlatego niezbyt skupiłem się na szczegółach.

Obecnie jestem dosyć lubiany, także kiedy pomyślę, że mam to wszystko stracić, to trochę mi przykro. Z drugiej strony wiem, że mam grupę zaufanych znajomych, którzy wiedzą i mnie nie zostawią, ale mimo że teraz umiem sobie radzić z docinkami, to obawiam się reakcji reszty szkoły, zwłaszcza nauczycieli (plotki rozchodzą się błyskawicznie). Moje liceum jest naprawdę tolerancyjne, ale zdaję sobie sprawę, że mimo wszystko zrobiłbym sensacje, a tego nie chcę.

Btw, jeżeli czuję się trochę pomiędzy, tzn czasem czuję się gdzieś po środku, ale zawsze bardziej w stronę męską (czy to ma sens?) to znaczy, że nie jestem ts?

[zagubiona]

[Sven]

Nie myślcie w tych kategoriach, czy jesteście czy nie jesteście ts. Zróbcie tak jak czujecie. Instynktownie, w środku, zawsze się wie takie rzeczy, jaka jest właściwa odpowiedź.

Nie myślcie w tych kategoriach, czy jesteście czy nie jesteście ts. Zróbcie tak jak czujecie. Instynktownie, w środku, zawsze się wie takie rzeczy, jaka jest właściwa odpowiedź.

[victor]

Instynktownie to się czuję chłopakiem. Może trochę andro, ale na pewno nie dziewczyną. Wizja dalszego życia w ten sposób (jako kobieta) przeraża mnie i obrzydza.

Aż nie wierzę, że to napisałem. No proszę od razu mi lżej.

[Sven]

[victor]

To pojęcie jest szerokie, owszem, ale żeby żyć jako kobieta w zgodzie ze sobą najpierw trzeba się nią czuć. Bo nawet najbardziej męska kobieta czuje się kobietą.

"W ten sposób" oznacza w moim przypadku życie jako chłopczyca i udawanie przed ogółem "nie ja wcale nie jestem ts". Nie wyobrażam sobie, że miałbym tak przeżyć całe życie, że miałbym wejść w jakikolwiek związek jako kobieta. Unikam nawet poznawania nowych osób, bo to wymagałoby przedstawienia się starym imieniem. Nie mam zamiaru wracać do kobiecych ubrań czy makijażu, lżej mi bez nich, tak samo jak lżej mi kiedy mogę używać męskich końcówek. Po prostu żyję w zgodzie ze sobą bardziej niż kiedykolwiek przedtem i jest mi z tym cudownie.

[Sven]

No to masz już jakieś konkrety. Git.

No to masz już jakieś konkrety. Git.

[victor]

No mam i bardzo się z nich cieszę, chociaż miewam wahnięcia w stronę androgeniczności. Trochę mnie to martwi, bo nie chcę popełnić błędu. Jednak mówię sobie, że mam jeszcze czas i spokojnie zaczekam, aż będę mieć pewność. Chociaż najbardziej boję się, że jeżeli mimo lekkiej niebinarmości będę chciał przejść tranzycję to lekarz może mi na nią nie pozwolić.

Z dobrych mam wrażenie, że dużo bardziej akceptuję siebie w tej pośredniej formie, to zaskakujące jak bardzo mi to poprawiło komfort funkcjonowania, wyoutowanie się do znajomych też na pewno zrobiło swoje.

[wij]

[wij]

[victor]

[Magda_0990]

[Marcja]

Powiem Wam, że czytając forum doznałam szoku momentami. Zwłaszcza w tym temacie. Ogólnie jestem bardzo zielona w terminologii itp. przepraszam, jeżeli gdzieś popełniam błędy. Żyłam lata w swoim wszechświecie, nie chciałam czytać o swojej przypadłości i widać mało jeszcze rozumiem. Zawsze myślałam, ze ts to problem głównie biologicznych mężczyzn. Z racji tego, że wobec mężczyzn jest więcej ściśle (najczęściej przez kobiety) określonych norm i wymagań, którym trzeba podołać (z tego też wynika np. 4 do 8 - krotna w Polsce większa ilość samobójstw wśród mężczyzn niż kobiet). Zdecydowanie mniej miejsca jest na indywidualizm, czy odmienność. Poprawcie mnie, jeżeli się mylę. Zawsze miałam wrażenie, że kobieta może być kim chce i ubierać się jak ma ochotę nie spotkając się z jakąś wielką krytyka, jeżeli w ogóle.
Wydaje mi się, że osobę k/m (czyli jak rozumiem biologiczną kobietę o tożsamości męskiej) znacznie trudniej rozpoznać i łatwiej takiemu człowiekowi wtopić się w otoczenie, a nawet być zdecydowanie bliżej sposobem życia do tego, czego się pragnie w pełni.

Powiem Wam, że czytając forum doznałam szoku momentami. Zwłaszcza w tym temacie. Ogólnie jestem bardzo zielona w terminologii itp. przepraszam, jeżeli gdzieś popełniam błędy. Żyłam lata w swoim wszechświecie, nie chciałam czytać o swojej przypadłości i widać mało jeszcze rozumiem. Zawsze myślałam, ze ts to problem głównie biologicznych mężczyzn. Z racji tego, że wobec mężczyzn jest więcej ściśle (najczęściej przez kobiety) określonych norm i wymagań, którym trzeba podołać (z tego też wynika np. 4 do 8 - krotna w Polsce większa ilość samobójstw wśród mężczyzn niż kobiet). Zdecydowanie mniej miejsca jest na indywidualizm, czy odmienność. Poprawcie mnie, jeżeli się mylę. Zawsze miałam wrażenie, że kobieta może być kim chce i ubierać się jak ma ochotę nie spotkając się z jakąś wielką krytyka, jeżeli w ogóle.
Wydaje mi się, że osobę k/m (czyli jak rozumiem biologiczną kobietę o tożsamości męskiej) znacznie trudniej rozpoznać i łatwiej takiemu człowiekowi wtopić się w otoczenie, a nawet być zdecydowanie bliżej sposobem życia do tego, czego się pragnie w pełni.

[Lilianna]

Ja uważam, że osobom k/m łatwiej wpasować się ponieważ są też nieco niższy mężczyźni. Poza tym na testosteronie zmienia się głos, pojawia się owłosienie na twarzy i ciele, talię można ukryć ubraniami a barki optycznie poszerzyć czy wyćwiczyć mięśnie. W przypadku m/k niestety ale wzrost szerokość barków, rysy twarzy, brak talii, wąskie biodra, głos, łysienie powoduje, że ciężej jest z coming outem, chyba że terapia została wdrożona w okresie dojrzewania.

[gama]

km jest łatwiej przejść początek tranzycji jeżeli chodzi o ubiór i wygląd bo jest to tolerowane (jak powyżej to lesbijki chyba i nie ma za dużo "niesmaku" w ich stronę), natomiast męski umysł i tożsamość jest znacznie bardziej chamska od kobiecej więc kaemy się kiszą ze sobą w swojej głowie lub walą o ścianę bo męska duma nie pozwala im prosić o pomoc czy nie ma zaworu bezpieczeństwa w postaci swobody emocjonalnej...

Jeżeli chodzi o emki to tranzycja jest troszeczkę bolesna (niektóre mogły to przez przypadek to zauważyć xD ) natomiast problemik jest z tym że dziewuchy mają kompleksy i wiecie znajdzie się transka która nie wiedzieć czemu też ma kompleksy natomiast laski mogą się wypłakać i wyżalić i troszkę im to pomaga ploty i herbatki pozwalają na wypuszczenie troszeczkę emocji i można sobie popłakać a płakanie jest dobre bo emocje są dobre ^^

no więc kto ma źle? no ten ludzie mają przesrane na tym świecie

[Lilianna]

Jakoś czuję tu analogię do siebie xD w tym przekazie xd. I myślałam że te zdjęcia to twoje .

[gama]

Lilianna, e gdzie tam
ja nie mam zdjęć wyglądam faaatalnie nie ma takiego aparatu który be mnie wytrzymał

[Freja]

[gama]

[Marcja]

Wiesz gama ja myślę trochę inaczej niż Ty. Kobieta jak ubiera się jak chce, dajmy na to nawet po męsku, to nikt jej nic nie powie, nawet czasem nie popatrzy pogardliwym wzrokiem taki styl u kobiet mam wrażenie zdarza się na prawdę często. Nawet jak do ubrań dochodzi fryzura, czy zachowanie, to mało kogo to obchodzi. Jedyna duża presja jest taka, że kobieta "musi" być zadbana (np. wystylizowane brwi, ogolone nogi, pomalowane paznokcie itp.), tego mężczyźni "wymagają" kobiet bardzo często, co uważam za hipokryzję, bo sami często nic nie robią.

Sprawę z mężczyznami widzę tak, że masz bardzo wąskie ramy tego co możesz, a nawet jak lekko wykraczasz poza nie, to już jesteś zauważony i ryzykujesz ewentualną uliczna awanturą. Na szczęście chyba się to powoli zmienia i młodsze pokolenie jest bardziej wolne.

Wiesz gama ja myślę trochę inaczej niż Ty. Kobieta jak ubiera się jak chce, dajmy na to nawet po męsku, to nikt jej nic nie powie, nawet czasem nie popatrzy pogardliwym wzrokiem taki styl u kobiet mam wrażenie zdarza się na prawdę często. Nawet jak do ubrań dochodzi fryzura, czy zachowanie, to mało kogo to obchodzi. Jedyna duża presja jest taka, że kobieta "musi" być zadbana (np. wystylizowane brwi, ogolone nogi, pomalowane paznokcie itp.), tego mężczyźni "wymagają" kobiet bardzo często, co uważam za hipokryzję, bo sami często nic nie robią.

Sprawę z mężczyznami widzę tak, że masz bardzo wąskie ramy tego co możesz, a nawet jak lekko wykraczasz poza nie, to już jesteś zauważony i ryzykujesz ewentualną uliczna awanturą. Na szczęście chyba się to powoli zmienia i młodsze pokolenie jest bardziej wolne.

[gama]

No wiesz kobiecie nikt w twarz tego nie powie ale obsmarują jej dupe jak się patrzy ^^

Masz podejście emki gdzie perspektywa kobiety jest zawsze lepsza od faceta ^^

No z punktu widzenia kaema to wygląda inaczej bo choć może z wyglądem jest łatwiej to emocjonalnie jest bomba no a podobno to o emocje chodzi

[Marcja]

[Freja]

[WojtekM]

[gama]

[Denver]

Cytat:

lub walą o ścianę bo męska duma nie pozwala im prosić o pomoc czy nie ma zaworu bezpieczeństwa w postaci swobody emocjonalnej...

E tam. Albo nie umieją. Wszystkie kobiety wychodzą z założenia, że dobieranie słownictwa na temat emocji jest proste. Nie jak masz kwadratową głowę

Cytat:

i co ćwiczyć? rąbać drewno by się wyładować?

Ja ćwiczę co drugi dzień. Uspokaja mnie to, lepiej śpię i mniej się frustruję.

[gama]

[Denver]

Znaczy, nigdy nie miałem z tym problemu. Mi zawodowo dobrze idzie Chociaż niezależnie jak idzie, warto mieć jakieś wyzwania, one mobilizują. Nie ważne jak duże lub małe.

Strasznie? Sport to dobra zabawa.

[gama]

[Lilianna]

Nie wiem o czym tak rozmawiacie, ale to zbyt skomplikowane na moją główkę. Ja tam wolałabym całymi godzinami siedzieć nad manicure, makeupem a potem się tym zachwycać cały czas.

[Freja]

[gama]

[Lilianna]

[Denver]

Hm. To dla mnie brzmi nie koniecznie jak ambicja, tylko jak frustracja. Coś nie wyszło i odbijałaś się po ścianach przy braku możliwości. Trzeba sobie rozbijać zadania na mniejsze, znajdować osiągalne cele, żeby odczuwać satysfakcję. Ale to tylko część problemu, najpierw coś musiało pójść nie tak, np. brak dobrych nawyków uczenia się, depresja itp.

[WojtekM]

[Lilianna]

Choć na pewno hormony pomagają odblokować niektóre zablokowane wcześniej "funkcje"

[WojtekM]

Masz rację, Lilianna. Miałem na myśli odniesienia do agresji i "chorych" ambicji.

[Lilianna]

Ja nie wiem jak ale stałam się jakaś taka bardziej słodsza, zachowuje się jak 15 latka i mam tak wysokie libido ( chyba), że nie wiem co z tym zrobić, bo chcę flirtować z każdym facetem, gdzie przed hrt byłam raczej bezstronna w tej kwestii i nie interesowały mnie te sprawy. Teraz mam trochę problem bo jeszcze wyglądam jak wyglądam a nie mogę wytrzymać.

[Denver]

Hm, w sumie mam podobne doświadczenia z estrogenem, że wywołuje humory (ten w lekach). Natomiast w lekach dla osób AFAB jest tylko z blokerem testo, po którym psuje mi się psychika i naprawdę uważam, że powinni się dwa razy zastanowić zanim go podadzą osobie z wyższym poziomem testo. Nikomu nie życzę takich atrakcji. Hell breaks loose.

[Lilianna]

Estradiol sam w sobie ogranicza testosteron, więc już jest dobrze a jak spory poziom to blokery dobiją. Ja mam w sobotę badania kontrolne, ciekawe co wyjdzie.

[Denver]

Brałem też sam bloker, bez estradiolu. Też długo nie wytrzymałem. W sumie teraz już nie mogę brać estradiolu, bo zrobiły mi się migrany z aurą, co powoduje dużo większe ryzyko zakrzepicy.

[Lilianna]

Ale jesteś mężczyzną więc Tobie estradiol nie nest porzebny nawet Ja się nie mogę obejść bez niego .

[Denver]

Jest zawarty w dwuskładnikowych tabletkach antykoncepcyjnych, które na oprócz działania zapobiegającego ciąży, sprawiają też, że miesiączki są mniej bolesne i obfite, w przewidywalnym terminie i mogą zapobiegać zmianom nastroju w związku z cyklem. Natomiast jak widać na załączobym obrazku, nie są dla każdego.

[Lilianna]

Na jakim załączonym obrazku, przepraszam, ale coś słabo dziś kojarzę. Chodzi Ci o to, że na twoim przykładzie?

[Denver]

[gama]

[Denver]

Migreny chyba nie korelują z poziomem hormonów, choć znacznie częściej występują u kobiet. Ale przy przyjmowaniu leków mogących powodować zakrzepy, znacznie zwiększają ryzyko poważnych powikłań przez powstawanie zakrzepów w mózgu - przy migrenie naczynia krwionośne w mózgu się zwężają. Z leków przyjmowanych przez trans kobiety, ryzyko zakrzepów podnosi w stopniu porównywalnym do antykoncepcji dwuskładnikowej tylko estradiol w zastrzykach. Poza tym, z tego, co wiem, HRT dla trans kobiet jest bezpieczne. Oczywiście zawsze najlepiej skonsultować to z lekarzem, jeżeli występują migreny z aurą i bierze się hormony.

[LeVentDuNord]

[Jaga]

Cytat:

używany głównie przez dziadków

Mężczyzn w podeszłym wieku chorujących na.... By być dziadkiem, to trzeba się narobić.