[Ane]

Hej, jestem 20 letnią m/k lub nb (jeszcze nie wiem). W rozmowach z moją partnerką, samą sobą i wąskim gronem znajomych używam żeńskich zaimków. Uczęszczam na studia muzyczne (jazz), gram chałtury z innymi muzykami i tu pojawia się problem- ścisła współpraca z ludźmi dla których transpłciowość jest obcym tematem. Do wspólnego grania potrzebna jest dobra komunikacja a ciężko o nią kiedy słowa którymi te osoby sie do mnie zwracają są raniące. Ostatnio pijana wyoutowałam się przed składem z którym aktualnie przygotowujemy koncert, wszyscy jednogłośnie stwierdzili że dla nich to żaden problem i że akceptują moją tożsamość. Następnego dnia jeszcze chwilę z nimi o tym rozmawiałam i wszystko wydawało się być super. Dzisiaj podczas próby zachowywali się jakby o tym zapomnieli, a ja się zakłopotałam i przestałam się odzywać. Nie wiem co zrobić bo z jednej strony rozumiem że jest im ciężko przez mój wygląd, z drugiej nie umiem w taki sposób pracować. Kolejnym problemem w tym bałaganie jest to że jeśli tylko ta grupa osób będzie mnie poprawnie zaimkować a cała reszta uczelni nie to pojawi się dysonans, zwłaszcza biorąc pod uwagę to że moi wykładowcy to wiekowi ludzie i raczej tego nie zrozumieją. Jak żyć? Czy myślicie że da się jakoś rozsądnie rozwiązać ten problem?

[Denver]

Cytat:

zwłaszcza biorąc pod uwagę to że moi wykładowcy to wiekowi ludzie i raczej tego nie zrozumieją.

Nawet nie zauważają. Inni studenci owszem, zauważają i mają zagwozdkę.

[Ane]

Nawet nie biorę hrt, chodzę tylko w damskich spodnach i butach ale nie wydaje mi się żeby ktoś to jakoś bardziej zauważał i w tym problem, gdybym wyglądała bardziej żeńsko łatwiej byłoby mi się wyoutować a tak to nie wiem czy to robić czy się męczyć. Mam tendencje samobójcze i boję się że tak nie pociągnę za długo, wybieram się na terapię psychologiczną w tej sprawie ale przez adhd bardzo ciężko jest mi to ogarnąć